Bij de lancering van ‘Gevoelige zielen’ nam Giel Beelen een Kukuru-podcast op… Hopelijk inspireert het iemand.
Bericht van Giel Beelen over deze podcast:
In deze bijzondere aflevering van KUKURU, opgenomen in Theater De Liefde in Haarlem tijdens de boekpresentatie van ‘Gevoelige Zielen’, ging ik in gesprek met Bram Bakker. ‘Gevoelige Zielen’ vormt het slotstuk van een drieluik waarin Bram de pijnlijke gebeurtenissen uit ons verleden die ons handelen beïnvloeden, verkent. Het boek roept zorgprofessionals op om eerst voor zichzelf te zorgen, voordat ze voor anderen zorgen, als cruciale stap in de noodzakelijke transformatie van onze gezondheidszorg.
Tijdens ons gesprek deelde Bram waardevolle inzichten over intuïtie, aandacht en aanwezigheid, zowel in het dagelijks leven als in de opvoeding. Hij benadrukte het belang van écht aanwezig zijn en het intuïtief aanvoelen van de behoeften van kinderen, en hoe dit principe ook in andere levensaspecten toegepast kan worden.
Met de lancering van ‘Gevoelige Zielen’ nodigt Bram ons uit om dieper na te denken over hoe we aandacht geven en ontvangen, en hoe we onze intuïtie kunnen aanscherpen en inzetten voor een rijker en meer verbonden leven.
Luister naar deze verhelderende aflevering voor diepgaande inzichten over intuïtie, aandacht en de presentatie van ‘Gevoelige Zielen’!
De aflevering is ook op video opgenomen. Bekijk ‘m hier.
De kop is eraf: dit weekeinde beginnen Fimme Bakker en ik, zijn vader, met ‘Ben je bezopen?’, een theaterprogramma over verslaving.
Fimme riep onlangs in herinnering dat ik een van mijn favoriete quotes (‘Bij de loodgieter thuis lekt de kraan’) van hem heb. En laat dit cliché nu het vertrekpunt zijn voor mijn bijdrage aan deze bijzondere vader-zoon-onderneming: ik was een deskundige op het terrein van de verslaving, verbeeldde me dat ik daar alles wel zo’n beetje over wist, maar ondertussen moest mijn eigen kind naar een kliniek om van zijn cannabisverslaving af te komen.
De genen van zijn moeder? Da’s onzin, moet ik bekennen. De mateloosheid van zijn vader? Zeker, maar da’s ook weer niet het hele verhaal.
Voor de pauze mag ik, persoonlijk infotainment of zo, en na de pauze volgt Fimme, met autobiografische kleinkunst, of hoe je dat dan weer noemt.
Het raakte me serieus, wat hij daar op het podium aankaartte, over hem, over mij, over ons. We wisten tot gisteravond ook nog niet wat we over elkaar zouden gaan zeggen. Het is ook best eigenaardig, zo’n vader-zoon-proces delen op een podium. Elkaar feedback geven over vroeger, ten overstaan van een zaal mensen.
Best spannend ja, maar dat durven we gek genoeg dan allebei weer wel.
Het wordt zeker wat, dat durf ik na het eerste huiskameroptreden al wel te stellen. De premiere is in januari, en tot die tijd spelen we try-outs, een proces waarvan ik nu al kan zeggen dat het veel brengt, maar ook veel vraagt. De gedaante waarin ik mezelf tegenkwam in Fimmes bijdrage vind ik lastig. Ik was hoe hij het schetst, als vader, maar ben ik dat nog steeds?
Kom vooral kijken als je interesse hebt in een live-demonstratie van ouder-kindthema’s, aan de hand van verslavingsproblematiek…
De komende dagen mogen we liefst vier keer spelen, check hier de speellijst.
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Rob Koning
Rob begon lang geleden met ademwerk, vanwege eigen klachten. Inmiddels schrijft hij boeken en leert hij wie maar wil wat ‘verbonden ademen’ kan betekenen.
Vanavond is het zo ver: de lancering van ‘Gevoelige zielen’ Het laatste boek van een heuse trilogie…
In ‘Gevoelsarm’ (2021) ging het over mijn vertrek uit de reguliere ggz en het niet-verlengen van mijn registratie als psychiater.
‘Oud zeer’ (2022) gaat over alles wat er gebeurde en/of alles wat er heeft ontbroken dat zich in het hier en nu nog laat gelden.
‘Gevoelige zielen’ (2023) richt zich op de mens achter de hulpverlener. Waarom kies je die rol, en wat zegt dat over jou?
In alle drie boeken koos ik voor mijn persoonlijke verhaal als vertrekpunt, steeds probeerde ik genadeloos eerlijk te zijn. Of dat is gelukt gaan de lezers bepalen, ik laat het los. Mijn ziel en zaligheid heb ik erin gestopt, ik hoop dat ook dit boek mensen zal raken en inspireren verder te werken aan hun eigen verhaal.
Heel veel dank aan iedereen die me ondersteunde. Uitgeverij Lucht en vooral aan alle mensen die me hielpen om me te ontwikkelen: vrienden, familie en vooral ook de mensen waar ik mee mocht werken…
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Paul van der Heide
Pauls professionele leven draaide om geld, toen hij zich begon af te vragen hoe het zonder geld zou gaan. Dat werd een bijzonder boek, ‘Het geld geldt niet meer.’
Er is een stelling die zegt dat je altijd in de liefdesrelatie belandt die op dat moment bij je past. Ik vind het een mooie manier om naar je relaties te kijken. Maar dan wel graag vanuit zachtheid…
‘Mijn ex-man is een narcist’ of ‘Mijn vorige vriendin was een borderliner’ zegt vooral veel over degene die het beweert. Want ooit was je wel heel erg verliefd op hem of haar, dus waar heb je dat harde oordeel voor nodig?
In vriendschappen is het niet wezenlijk anders dan in liefdesrelaties, denk ik. Je wordt vrienden met iemand met wie het klikt. En het hoe en waarom ben je je meestal niet heel expliciet bewust. Al meer dan twintig jaar is Meindert Inderwisch mijn vriend.
Het is best wel een gekke man. Hij is grappig en lief, gevoelig en creatief, maar ook impulsief en mateloos. En hij lijdt soms aan zelfoverschatting. Hij was zwaar verslaafd aan slaappillen, terwijl hij als therapeut in de verslavingszorg werkte. Hij vervalste mijn recepten om aan zijn pillen te komen, terwijl we collega’s waren. Ik wist me vaak geen raad met hem, omdat hij onnavolgbare dingen deed, die ik maar dom vond. Maar mijn liefde voor dit getroebleerde mensenkind hield gelukkig stand. Ook al was ik hem wel eens flink beu, hij was en bleef de vriend waar ik van hou. Het jongetje vooral. Ook al suggereert de buitenkant iets anders, we zijn jonge knapen van een jaar of vijftien, hij en ik.
In ‘Hongerige geesten’ van Gabor Maté vond ik de woorden om het te duiden, onze relatie. Ik herken mezelf al twintig jaar in deze man, ongeveer alle gekkigheid die ik aan hem kan toeschrijven is net zo zeer op mijzelf van toepassing. Ik ben niet verslaafd geweest aan drank of drugs, maar qua mateloosheid ben ik Meinderts gelijke. Ik oordeel zo min mogelijk over hem (dat vind ik soms moeilijk), ook omdat ik natuurlijk geen haar beter ben. We dolen door het leven, hij en ik, op zoek naar compensatie voor een gemis aan liefdevolle zorg toen we kleine ventjes waren.
Daar zit onze band. Ik weet na al die jaren beter dan ooit waarom ik van deze man houd, en waarom dat nooit meer zal veranderen.
Vandaag zetten we een kroon op onze vriendschap bij de presentatie van zijn boek ‘Slikken of stikken’. Mijn vriend heeft de moed gehad zichzelf op te voeren als sprekend voorbeeld van een groot taboe: medicijnverslaving. Ik gun hem bergen waardering en een enorm succes. Dat verdient die jongen en ik houd zoveel van hem. Ik mag hem interviewen, in boekhandel ‘t Spui in zijn geliefde Vlissingen. De eerste vraag wordt: welke pijn wilde je verdoven? Dat is bijna altijd de belangrijkste vraag…
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Klaas van der Heijden
Hij leefde er jaren overheen, tot zijn lichaam zei: zo kan het niet langer.
Het was een soort tweetrapsraket: pas toen ik mijn ‘oud zeer’ begon te verkennen ontdekte ik op hoeveel verschillende manieren ik mezelf had bekwaamd om pijn van vroeger niet meer te hoeven voelen.
Of, in andere woorden: met welke copingstrategieën ik mezelf door het leven had bewogen (stap1). Dat mijn werk daar een heel groot deel van had uitgemaakt werd me toen geleidelijk pas een beetje duidelijk (stap 2). Psychiater (of een ander soort hulpverlener) worden om je eigen emotionele beschadigingen hanteerbaar te maken, klinkt best krom toch?
Maar zo was het wel, en zoekend achter het professionele masker dat ik zo lang had gedragen leerde ik niet alleen mezelf beter kennen, maar ook heel veel collega’s. Want zo bijzonder was mijn keus voor een loopbaan in de zorg niet, vanuit mijn beladen voorgeschiedenis. Talloze mensen worden hulpverlener met zeer persoonlijke motieven, die vaak terugvoeren naar hun jonge jaren. Soms zijn ze dit zichzelf ook wel bewust, maar veel vaker niet.
Of maar beperkt.
Onafhankelijk van ieder oordeel over beroepskeuze valt het wel op dat je vaak weinig zelfkennis hoeft te hebben om te worden toegelaten tot een opleiding geneeskunde, psychologie of vaktherapie. Dat is op zichzelf ook geen probleem, als er dan tenminste gedurende de opleiding aandacht voor die persoonlijke motieven is. En daar ben ik met terugwerkende kracht wel teleurgesteld over: er is zoveel dat ik niet wist en dat me ook nooit geleerd werd in al die jaren in de medische wereld. Ik ben dankbaar voor alles wat ik de afgelopen tijd heb opgestoken, maar waarom wist ik het niet eerder? Ontdekte ik het pas na mijn vertrek uit het vak? Ik had al dertig jaar geleden willen leren over mijn ‘verstrooide brein’ en ‘hongerige geest’ (dank, Gabor Maté)
Door er over te gaan schrijven heb ik nu mezelf, en hopelijk ook de lezers, verder kunnen helpen. Ik dook in mijn professionele ‘oud zeer’ en stelde mezelf (en hopelijk veel collega’s) moeilijke vragen over wat ons drijft in het werk.. Waarom doen we het, en waarom vaak zo onmatig? Waarom zorgen we vaak slechter voor onszelf dan voor onze klanten? Waarom branden we zo vaak af of raken we verstrikt in mateloosheid?
Nog twee weken, dan ligt ‘Gevoelige zielen’ in de boekhandel (of eerder op deze site). Als dat toch eens een beetje zou bijdragen aan een transformatie. Het is zo belangrijk dat er dingen veranderen in de wereld van de hulpverlening.
Verbeter de zorg, begin bij jezelf…
Op dinsdag 26 september is het boekenfeestje in Theater de Liefde in Haarlem, m.m.v. Janneke Wittekoek, Marieke Gielen en Giel Beelen.Lees er hier meer over.
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Fimme Bakker
Podiumkunstenaars en verslaving, wat is dat toch? Fimme onderzoekt het in zijn eerste voorstelling ‘Ben je bezopen?’ En hoezo met zijn vader?
Niet direct een typering waar veel artsen en andere zorgprofessionals zichzelf in herkennen.
Ik beschouw mezelf ook niet als healer, sjamaan of transformatiecoach. Maar ‘wounded’ ben ik wel.
Transgenerationeel trauma, daar haak ik nog wel op aan, maar ik ben (nog?) niet verlicht of ontwaakt en me ook nog niet bewust dat ik de reïncarnatie van iemand uit een ver verleden ben.
“Ons systeem gaat stuk aan onvoldoende (zelf)zorg van en voor professionals.”
Maar dat ik het anders-kijken naar gezondheid niet begrijp betekent niet dat ik het afwijs. Sterker nog: sinds ik mijn reguliere kwalificaties kwijt ben heb ik meer oog gekregen voor een ander perspectief op gezondheid en (zelf)zorg. Naar het aangaan van de confrontatie met pijnen in plaats van het proberen te verdoven ervan… Iets proberen te begrijpen van de signalen die je lichaam afgeeft, in plaats van er met veel wilskracht geen aandacht aan proberen te besteden.
En ik ben me, juist nu ik een relatieve buitenstaander ben geworden, weer bewust van mijn liefde voor de gezondheidszorg, en al die mensen die daar dagelijks hun stinkende best doen. Daar is veel meer aandacht voor nodig, voor die mensen. Want (stelling): ons systeem gaat stuk aan onvoldoende (zelf)zorg van/voor de professionals.
Eerst jezelf helen, en dan de mensen in je omgeving… Eerst je eigen zuurstofmasker opzetten als het vliegtuig neerstort en daarna pas de andere passagiers helpen. We weten het allemaal en vergeten het zo vaak…
Enne: er mankeert ons in principe net zoveel als de mensen die we proberen te helpen, laten we daar niet zo geheimzinnig over doen. Als psychiater was ik jarenlang een stuk gekker dan de mensen die ik moest helpen. ‘Professionele distantie’ moest dat buiten beeld houden, maar ik hield het niet vol. Er was teveel ‘oud zeer’ van mezelf waar ik mee aan de slag moest.
Eind deze maand verschijnt ‘Gevoelige zielen. Over de mens achter de hulpverlener.’
Ik ben er best een beetje trots op, dat lukt inmiddels. Het gaat over ‘oud zeer’ in een beroepsgroep die in mijn hart zit.
Op dinsdag 26 september is het boekenfeestje in Theater de Liefde in Haarlem, m.m.v. Janneke Wittekoek, Marieke Gielen en Giel Beelen.Lees er hier meer over.
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Meindert Inderwisch
Meindert Inderwisch werkte zelf in de verslavingszorg, maar gebruikte dagelijks tientallen slaappillen. Over deze ernstige kwaal, die veel bij zorgprofessionals voorkomt, schreef hij het boek ‘Slikken of stikken.’
‘Life is what happens when you’re busy making other plans’.
Het citaat is van John Lennon, die, toeval bestaat niet, aan zijn einde kwam op een manier die hij onmogelijk bedacht kon hebben. De legendarische Beatle had een ‘gewone’ werkdag achter de rug toen hij bij thuiskomst werd neergeschoten door een verwarde fan… Het nieuws raakte me enorm, als 17-jarige, en ik weet nog altijd niet waarom. Zo’n Beatles-fan was ik niet. Maar iedere keer als ik in New York ben loop ik even langs het Dakota Building, waar het drama zich afspeelde. John Lennon ontroert me.
Vaak denk ik aan het citaat, het behoedt me voor buitensporig optimisme. Het staat genieten van het leven niet in de weg, maar reken je niet rijk met betrekking tot morgen, zoiets.
Ik vergelijk mezelf ook niet met John Lennon, maar ook mijn leven verloopt langs ongeplande gebeurtenissen die alle perspectief veranderen. Vooral het onverwachte wegvallen van vrienden markeerden leidde vaak tot veranderingen in mijn bestaan. En ongelukken, want ik heb al een paar flinke klappers gemaakt…
Nu weer een nieuwe: al weken was ik in Spanje, voor een heerlijke werkvakantie. Ik voelde me het baasje. Tussendoor zat ik veel op de racefiets in de bergen, vanwege een geplande triathlon. Vorige week zondag vertrok ik vanwege de hitte al vroeg voor een training. Het was stil en mooi daar boven, toen ik ergens een rotspartij rondde, aan het begin van een afdaling. Geen overzicht, smal weggetje. Ik kwam de hoek om, en ineens was daar een auto die omhoog kwam. Ik schrok, remde, mijn wielen blokkeerden en ik belandde vol op de zijkant van de auto. Wat deed ik? mijn Strava-app stoppen, want verder fietsen zou wel niet gaan. Het duurde behoorlijk lang voor ik weer een beetje bij mijn positieven was. Ik zag het ravijn waar ik ook in had kunnen eindigen en bedacht hoe de auto me nog veel harder had kunnen raken, frontaal, of over me heen, als ik eronder was geschoven.
De schade aan de fiets viel mee, en de bezorgde Spaanse bejaarden die ik had geraakt wilden niets weten van schadevergoeding ivm de deuk in hun bestelauto (het was een oudje, met al veel meer deuken). Ze wilden met me naar de dokter vanwege bloedende schaafwonden. Zoveel zorg en liefde verdroeg ik niet, en ik reed ‘dus’ toch maar verder. De pijn kwam later die dag en duurt nu al dagen, iets met gekneusde ribben en spieren rond het schouderblad. Alleen aan mijn hand zie je uitwendig nog schade… Ik ben blij dat ik de klap heb overleefd, maar het leven ziet er ineens weer even heel anders uit. De pijn kost nachtrust, is slecht voor je humeur, en hardlopen gaat ook niet… Een lesje in bescheidenheid, op een moment dat ik aan overmoed ten prooi had kunnen vallen. Ik probeer het positief te interpreteren, maar begrijp de boodschap van het universum nog niet helemaal… En ik lees net dat een 22-jarig wielertalent deze week wel overleed aan de gevolgen van een ongeval waarbij hij op een auto botste.
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Gijs Lauret
In zijn boek ‘Iedereen autistisch’ breekt Gijs een lans voor de stelling dat iedereen wel ergens in het autisme-spectrum is onder te brengen. Dat leidt tot discussies…
‘En dan gaan jullie daar in Toscane houthakken, vuurtjes stoken en met elkaar in een zweethut zitten? Wat is daar nu bijzonder of nieuw aan?’
Er klonk wat cynisme door in sommige reacties op de retraite voor mannen die Rijk Smitskamp en ik in oktober organiseren. Zie: Wie is die man?
Dat begrijp ik wel, en ook weer niet.
Want het klinkt misschien primitief, het is ook terug naar de basis. En wat is daar mis mee?
Ik ben zelf meer op zoek naar oude wijsheden dan naar de nieuwste inzichten. En man zijn vind ik onverminderd ingewikkeld. Dus lijkt het mij heerlijk, zo’n verkenningsweek met gelijkgestemde geesten.
“Liever dit dan de geaccrediteerde nascholing van een beroepsvereniging.”
En van andere mannen die zich ook kwetsbaar durven tonen kan ik veel leren, weet ik. Stoere praatjes verkopen beheers ik wel, iemand versieren heb ik ook genoeg geoefend, laat ik dan maar terug gaan naar iets basaals: mijn verhouding tot andere mannen. In de relatie met mijn vader heb ik wel het een en ander gemist namelijk, en het gevoel dat mijn zoons ook meer aan me zouden kunnen hebben is ook nooit ver weg. En een ‘normale’ man zijn in contact met vrouwen is en blijft ook een uitdaging…
Wat me drijft in het huidige leven, en ook in de organisatie van zo’n week is nieuwsgierigheid en ook onbevangenheid: wat heb ik te verliezen?
Er ging genoeg mis in mijn leven, maar om je dan te laten leiden door angst voor nieuwe mislukkingen? Die komen toch wel… De grote winst van ouder worden is voor mij toch vooral dat je onbevangenheid toeneemt. De mooiste zin in een liedje vind ik al jaren: ‘Freedom’s just another word for nothin’ left to lose’ (Janis Joplin, Me and Bobby McGee).
Dat kan ik zo intens voelen, het is kippenvel, iedere keer dat ik dat liedje (uit 1970) hoor.
Dus ik denk dat we daar in Toscane ook iets met muziek gaan doen. En ik laat natuurlijk mijn baard staan…
Bram werd geïnterviewd door Mariska Bosch voor haar podcast ‘Inspire 2 teach’
intro van het gesprek
Bram Bakker, een bekende Atypische ex psychiater, schrijver, hulpverlener, spreker, vader en man die ontzettend veel ervaring heeft met het werken met mensen.
Vandaag praten we over verslaving en zijn nieuwe theatershow ‘Ben je bezopen?’, die hij samen met zijn zoon Fimme (cabaretier) maakt. We praten over hoe Bram reageerde toen zijn zoon bij hem aanklopte om aan te geven dat hij verslaafd was. Over waarom Bram ziet dat er momenteel een epidemie van verslaving heerst. Wanneer hij vindt dat mensen hulp moeten inschakelen.
Het kan dus nog steeds: kwalitatief hoogwaardige televisie maken die een groot publiek aanspreekt zonder dat kijkcijfers (lees: geld) allesbepalend zijn. Wekelijks geniet ik van Zomergasten, waar Theo Maassen in gewone mensentaal nieuwsgierige vragen stelt aan interessante mensen. Omdat het ze te moeilijk leek sloegen veel mensen het programma jaren over, maar probeer het nog eens. Gewoon genieten van de interesse van een prettig zichzelf gebleven cabaretier, geen meesterinterviewer of zoiets.
Het absolute hoogtepunt van de afgelopen jaren op televisiegebied vind ik ‘De droom van de jeugd’, de afgelopen maanden uitgezonden en nu nog te zien via NPO Start. Dat moest ik even aanschaffen, maar is het nu al dubbel en dwars waard. Negen meeslepende afleveringen van zo’n drie kwartier, die de kijker langs veertig jaar moderne geschiedenis voeren aan de hand van meerdere familiegeneraties. Een Brabantse vader en moeder en hun vier kinderen, en dan begint het, in 1968… Studentenprotesten in Parijs, de val van de muur, de oorlog in Bosnië en de aanslagen van 9/11, alles komt voorbij.
Ook leuk om met je kinderen te kijken. Geschiedenisles in een modern jasje.
Schitterend gefilmd, prachtig geacteerd (een echte sterrencast) en vergeet ook de muziek niet. Het deed me denken aan de mooiste bioscoopervaring die ik ooit had: de Italiaanse serie ‘La meglio gioventù’, die ruim zes uur duurde en een soort ‘binge watching’ avant la lettre vormde (we schrijven 2003). Ook een familie-epos met eeuwigheidswaarde. Besloeg globaal dezelfde periode ook, 1960-2000. Snel de bioscoop in met ‘De droom van de jeugd’, die zeven uur vliegen voorbij.
Waarom ben ik zo enthousiast? Omdat goede kunst je kan laten ervaren waar het in het leven om gaat. Iedereen heeft inmiddels wel eens iets opgevangen over familieopstellingen, maar in ‘De droom van de jeugd’ ervaar je als kijker de impact ervan. Familietrauma’s die het leven van jonge mensen kleuren, een tijdloos onderwerp van onderschat belang. De broer die terugkeert na een gruwelijk oorlogstrauma in voormalig Joegoslavië, zijn zus die hem aankijkt en het ziet: kippenvel.
Mag meer van mijn belastinggeld naar dit soort producties? En zend het dan in de winter uit, net na het journaal op NPO1. Daar knappen we collectief van op, publieke omroep zoals het bedoeld is.
Iedere week een liedje, om en om. Zo spraken we het af lieve Meindert Inderwisch.
Tot 100, dan zijn we dus twee jaar verder. Ik zal er een playlist van maken ook nog. Begeleidende tekst niet te lang, stel ik voor. Trekt meer lezers en luisteraars, en dat is onze ambitie toch: liefde voor mooie liedjes delen? Jij bent een muzikant, ik slechts een consument, kijken of dat verschil een rol gaat spelen…
Vandaag trap ik af, volstrekt willekeurig. Of toch niet? Mijn eerste gedachte was: wie mag er vooral niet ontbreken, op zo’n lijst? En dan kom ik al snel bij Van the Man, zoals wijlen mijn lievelingsoom Gerrit de grote Van Morrison steevast noemde. Als het gaat over grootheden uit de popgeschiedenis wordt hij al te vaak vergeten. Geboren in Belfast, in het laatste jaar van W.O.II, en al heel jong actief met ‘Them’ (de hit ‘Gloria’ schreef hij op zijn 18e…) Zestig jaar in het vak, en hoe?
Vaak ging ik met oom Gerrit naar hem kijken als hij weer eens in Nederland was. Soms was-ie chagrijnig en gaven we het optreden amper een voldoende, maar even vaak had hij het op zijn heupen en kregen we een soort jazzconcert, urenlang. Ik herinner me gastoptredens van Candy Dulfer. Uitverkocht Carré, maar ook North Sea Jazz. Ik ken ook weinig popmuzikanten die zoveel jazz in een liedje weten te stoppen.
Maar oom Gerrit is er niet meer, hij stierf onverwacht aan iets met zijn hart. Was nog jonger dan zijn muzikale held ook. Toen ik naar de uitvaart reed luisterde ik onderweg naar Van Morrison, en vroeg me af welk nummer er gedraaid zou gaan worden. Het werd dit, ‘Into the mystic’ en ik kan het niet meer horen met droge ogen. Maar da’s niet erg. Het is Van the Man op zijn best, en als je dit mooi vindt kun je nog wel even door…
Het is ook een nummer voor zeelieden, dat moet jou als kind van Vlissingen toch ook goed doen. Zijn er niet allerlei overeenkomsten tussen Zeeuwen en Ieren (de andere bijnaam van Morrison is Belfast Cowboy, maar die vind ik persoonlijk stom…)
‘Let your soul and spirit fly into the mystic’, zet dat ook maar op als mijn tijd gekomen is…
p.s. en gefeliciteerd met je boek over medicijnverslaving, bij jou kan het al besteld en geleverd worden. Zie hier
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Ard Nieuwenbroek
Het is een nog weinig bekende term voor mensen die voor hun eigen geboorte al een broertje of zusje hadden dat het niet heeft gered: Elviskinderen. Zo noemt Ard ze, mensen die daar net als Elvis Presley de last van dragen. Dat doet iets met zo’n kind natuurlijk…
Het derde boek wordt gedrukt, blij ben ik (en ook wel een beetje trots).
Toen mijn registratie als psychiater verliep schreef ik ‘Gevoelsarm’, over de beperkingen waar ik in mijn beroepsuitoefening tegenaan was gelopen. Vooral die ‘professionele distantie’ paste me niet.
Daarop volgde ‘Oud zeer’, over mijn eigen spoken uit het verleden, en wat het ontbreken van voldoende emotionele veiligheid in de jonge jaren kan veroorzaken in het volwassen leven.
En met ‘Gevoelige zielen’ (lancering 26 september) wordt het voor mij rond: een verkenning van wat ons hulpverleners motiveert en inspireert.
Je kunt de boeken moeiteloos los van elkaar lezen, maar ik hoop natuurlijk dat lezers ze alle drie willen proberen, omdat het een persoonlijk en professioneel transformatieproces schetst…
Reacties