door webredactie | 25 juli 2023 | psychiatrie
Nanja van Vliet
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Nanja van Vliet
In de categorie ‘ervaringsdeskundig hulpverlener’ deze week een gesprek met Nanja Van Vliet van Wees over alcoholproblematiek.
Een mooie carrière, maar met een overdosis drank, dat moest en kon anders ontdekte Nanja. Ze zat er diep in, werd ‘clean and sober’ en helpt nu andere mensen die hiermee worstelen.
door webredactie | 22 juli 2023 | psychiatrie
De man tegenover me zei het ogenschijnlijk onaangedaan. Hij had net zijn levensverhaal met me gedeeld, een ogenschijnlijk succesvol verhaal: gezin, goede baan, mooi huis, ‘zelfs een golden retriever’.
Maar wat er vroeg in zijn leven was gebeurd wierp iedere dag een grauwsluier, over alles. Langdurig seksueel misbruik door vader, terwijl moeder wegkeek en zich bezatte. Klappen en verwaarlozing, de hele gruwelijke mix kwam voorbij. En bijna niemand in zijn huidige leven wist ervan, ‘omdat ze toch niet begrijpen wat het met je doet…’
Maar evengoed zat hij bij mij aan tafel, en deelde het met me. Het gesprek was begonnen met vragen over darmkanker, die recent bij hem was vastgesteld. Hij had van iemand begrepen dat ik geloof dat er misschien een verband zou kunnen zijn tussen die ziekte en ingrijpende gebeurtenissen eerder in het leven (dat heb ik van Gabor Mat, zie boekbespreking ‘Wanneer je lichaam nee zegt’).
Mijn gevoel vanaf het begin van het gesprek was dat hij ook niet over kanker wilde praten, maar over vroeger. Toen ik dat voorzichtig opperde ontkende hij dat eerst, best heftig. Maar uiteindelijk kwamen we er toch. ‘Het is me gelukt om het nooit aan iemand te laten merken’, zei hij. ‘Maar nu voelt dat niet meer als een overwinning.’
Ik vroeg hoe dat dan precies wel voelt, maar daar had hij niet echt woorden voor. ‘Niemand begrijpt mijn pijn’ zei hij ogenschijnlijk onaangedaan. Ik durfde dat niet in twijfel te trekken, daar kun je toch niet over discussiëren? Vaak zie je iets van opluchting, als iemand iets heel kwetsbaars durft te delen. Bij hem niet, op dat moment. Wat te doen, na zo’n eerste gesprek? Ik heb hem bedankt voor het vertrouwen dat hij me had gegeven, en liet het aan hem om nog eens af te spreken.
Dat heeft hij gedaan. We zijn nu vier gesprekken verder, en er is beweging in zijn gevoelswereld gekomen. ‘Dat ik kanker moest krijgen om hier mee aan de slag te gaan…’ zei hij bij ons laatste gesprek. ‘Elk nadeel heb se voordeel’ citeerde ik Cruijff. En toen moesten we samen lachen. Wat heb ik toch een dankbaar werk.
p.s. dit verhaal is geanonimiseerd en ik kreeg vooraf toestemming het te publiceren.
door webredactie | 18 juli 2023 | psychiatrie
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Yvette Overbeeke
Yvette werkt met vrouwen, op Ibiza, maar nu is er een ‘Oud zeer-retraite’ voor beide seksen dat we samen verzorgen. Een gesprek over Oud Zeer, bewustwording en voelen. En over de kracht van retraites om te helen.
Meer over de retraites lees je hier.
door webredactie | 18 juli 2023 | boeken
door webredactie | 15 juli 2023 | psychiatrie
De grootste ontdekking na een retraiteweek is vaak wat er gebeurt na thuiskomst.
Als je een week aan jezelf hebt gesleuteld en al je ‘oud zeer’ eens even flink hebt aangekeken verandert er van alles in jou, maar ook om je heen. Relaties vooral: met partners, kinderen en collega’s.
Is dat erg? Nee, ook al doet het soms behoorlijk pijn als er schade ontstaat. Of komt er schade die al bestond aan de oppervlakte? Realiseer je dan ook dat het waarschijnlijk al stond te gebeuren. Wie de reis naar binnen aanvangt aanvaardt (hopelijk) dat er gevolgen zicht- en voelbaar kunnen worden in de relaties met de mensen om je heen. Veel partners vinden het spannend als hun geliefde zich aanmeldt voor een retraite, en dat zegt vooral iets over henzelf…
Ik vind het heerlijk, die duik in het diepe. Even helemaal los van de waan van de dag en ervaren wat er gebeurt. In jezelf, en in contact met de mensen die daar op dat moment ook zijn. Het groepsproces is trouwens ook zo’n pluspunt van met elkaar een weekje weg: in mijn individuele gesprekken is dat niet voorhanden. Dus ook om er zelf van te leren organiseren we nu een mannenretraite, in oktober in Italië.
En nu ik toch bezig ben ook nog maar een moralistische stelling: veel ouders, ook ik, hebben zorgen over hun kinderen. Ernstige zorgen soms, als het een kind niet goed gaat. Het is mijn diepe overtuiging dat het belangrijkste wat we onze kinderen kunnen geven het werken aan onszelf is. Hoe meer wij er in slagen ons oude zeer te helen, hoe beter het hen zal vergaan…
Een niet-rationele overtuiging, wetenschappelijk onbewijsbaar, maar wel een diep geloof inmiddels van deze ouwe dwaas.
door webredactie | 11 juli 2023 | zorg
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Christine Pannebakker
Wat gebeurt er precies als we trauma gaan transformeren? Het is belangrijk werk dat meer bekendheid verdient. Schrijfster Christine Pannebakker ging er doorheen en met transformatiecoach Robert Bridgeman schreef ze een boek dat een holistische visie en aanpak van trauma beschrijft.
Bestel hier het boek: Trauma, je bent gek als je het niet hebt.
door webredactie | 8 juli 2023 | zorg
Bij de evaluatie van onze retraite voor dokters, psychologen en andere zorgprofessionals werd gevraagd om een gevoel te delen over onze week samen.
Ik kwam niet verder dan ‘ontroerd’, en dat voelde ik in mijn hele lijf. Wat een mooie mensen, wat een openheid, wat een mooie processen.
En wat veel achterstallig onderhoud…
Ze werken met hart en ziel, deze vakmensen, maar wat offeren ze daar veel van zichzelf aan op. Het zijn prachtige mensen. Die dat dus vaak vergeten tijdens al dat harde werken.
Toen ik de reguliere zorg verliet had dat voor mij veel te maken met de gevoelsarme beroepsuitoefening. Terwijl ik wist dat er geen gevoelsarme mensen werken in de ggz, dat het juist allemaal gevoelige zielen zijn…
Eenentwintig meisjes en jongens lieten zich een week zien aan zichzelf en elkaar, moedig en vol vertrouwen. En dat was ontroerend, ook voor de vrienden waarmee ik de processen mocht begeleiden, Marieke Gielen en Robert Bridgeman In november komt er weer zo’n week op TerraNova…
Ik rond vandaag een traject van drie jaar af, het derde boek daarover is bijna klaar.
Het meest werd ik de afgelopen dagen geraakt door een deelnemende psychiater, die lichtelijk verbaasd deelde dat er zoveel gevoel voorbij was gekomen, en dat het er gewoon kan en mag zijn. Dat voelde als een geschenk, een bevestiging van mijn kleine ventje.
We gaan verder met de Balanskliniek, want meer dan ooit voel ik dat daar mijn werk te doen is, een beweging voor en door professionals. Ze ondersteunen in hun zelfzorg, waardoor de hele zorg terug kan naar de basis: vanuit een open, warm hart, ver weg van een gesloten hoofd.
‘Gevoelige zielen’ wordt geperfectioneerd, en zal er in oktober zijn.
Maar dit weekeinde geniet ik eerst nog na van een indrukwekkende, ontroerende week…
door webredactie | 6 juli 2023 | psychiatrie
Een transformatieweek voor zorgprofessionals in de week dat ik mijn boek over hen afrond, dat kan geen toeval zijn.
Eenentwintig gevoelige zielen, met ieder een eigen geschiedenis, die hier in Zuid Frankrijk zichzelf zorg, liefde en aandacht geven, iets dat er in hun dagelijkse werk zo gemakkelijk bij inschiet.
Dankbaar om hier een bijdrage aan te mogen leveren, ben ik.
Met twee fantastische collega’s, Marieke Gielen (zie doktermarieke) en Robert Bridgeman.
Meer weten over de achtergronden? Lees het boek: ‘Trauma.’ Je kan dat hier bestellen.
door webredactie | 4 juli 2023 | zorg
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Janneke Wittekoek
De 100e aflevering van onze podcast Balanskliniek staat online. En omdat cardiologe Janneke Wittekoek de gast was in de best beluisterde aflevering tot op heden krijgt zij de primeur van een tweede gesprek, zo’n 2,5 jaar na het eerste.
Ze heeft meerdere missies en jaagt die gepassioneerd na, want het kan en mag beter in de zorg.
door webredactie | 1 juli 2023 | psychiatrie
Eén van de meest fascinerende aspecten van therapeutische processen is timing.
Je kunt als therapeut je klanten de meest creatieve interpretaties voorhouden over de oorsprong van hun klachten, maar om er van te profiteren hebben ze ruimte nodig. En die is niet op bestelling leverbaar. Iedere werkdag weer verbaas ik me er over, hoe grillig zo’n therapeutisch traject verloopt. Vorige week zat iemand volledig op slot, vandaag is er ruimte. Of omgekeerd.
En dan speelt aan mijn kant vermoedelijk ook het een en ander: soms kan ik een klant scherp lezen, maar er zijn ook momenten dat het niet lukt om contact te maken met dat wat iemand tegenover me kwelt.
“Ieder gesprek is aftasten naar dat wat aandacht vraagt, de thema’s die zich toevallig aandienen op het moment.”
Kortom: er zijn veel ongrijpbare variabelen die een therapie omgeven.
Als ik probeer daar iets meer woorden aan te geven denk ik aan tijdrovend: echte verandering vraagt bijna altijd veel tijd, en mensen wekelijks zien vind ik eigenlijk nog zelden nodig. Het verteren van een zwaar gesprek duurt soms wel een paar weken.
Het andere woord is grillig: het werkt niet om teveel vast te houden aan een vooropgezet plan. Ieder gesprek is aftasten naar dat wat aandacht vraagt, de thema’s die zich toevallig aandienen op het moment.
Als ik naar mijn eigen therapeute rijd, dat kost een klein uur, probeer ik altijd van tevoren de thema’s te bedenken die ik wil bespreken. Een soort agenda probeer ik op te stellen. Op de terugweg bedenk ik me altijd opnieuw dat het gesprek toch heel anders is verlopen. Ik denk dat het de kracht is van de mevrouw die me helpt: ze haalt het verhaal naar boven dat op dat moment speelt.
Het is ver verwijderd van de cognitieve therapie-werkboeken en protocollen die sommige psychologen gebruiken. Ik heb alle geloof daarin verloren, omdat het te rechtlijnig is. En zo ontwikkelen mensen zich niet: het therapeutisch proces is vallen en opstaan, soms een tijdje stilstand, en dan weer een sprintje.
Zo gaat het in het leven, bij de mensen waar ik mee werk en bij mijzelf dus ook.
door webredactie | 29 juni 2023 | psychiatrie
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Janneke
Op Twitter deelt Janneke – @onhelder alles met betrekking tot haar verslaving met ons, wat beweegt haar?
door webredactie | 28 juni 2023 | boeken
De meeste mensen weten wel dat er in de ggz veel mensen werken die zelf ook het een en ander hebben meegemaakt. Het is echter niet de bedoeling dat je daar cliënten deelgenoot van maakt, of nog sterker geformuleerd: lastigvalt.
Dat vraagt nogal wat van de vaak jonge psychologen die zich moeten bekommeren om mensen met ernstige psychische problemen. Sanne Winchester werd als jonge professional aan een jonge vrouw gekoppeld, die wel heel veel van haar vroeg.
Wat het met haar zelf deed durft ze te delen in dit dappere boek.
Lees hier over het boek (je kan het hier ook bestellen).
door webredactie | 27 juni 2023 | over Bram
Een interview met Plus Magazine, het blad waar Bram een maandelijkse column voor schrijft. Een gesprek met psychiater Bram Bakker.
Oud zeer, zo noemt voormalig psychiater Bram Bakker pijnlijke of zelfs traumatische gebeurtenissen die zich in een kinderleven afspeelden. Als volwassene kun je oud zeer heel lang ontkennen en wegdrukken. Maar dat wordt steeds lastiger naarmate je ouder wordt.
Toen voormalig psychiater Bram Bakker al ruim in de 50 was, kreeg hij last van gebeurtenissen die zich tussen zijn 7de en 15de hadden voorgedaan. Zo’n veertig jaar lang had hij daar ogenschijnlijk geen hinder van gehad en toen ineens was het hek van de dam. Alle pijn en verdriet over wat er in zijn jonge jaren niet goed was gegaan, met name in de relatie met zijn moeder, kwam naar boven: “Ik kan me geen moment heugen dat ik niet mijn best moest doen om haar goedkeuring weg te dragen. Altijd was ik bang voor haar strenge oordeel, haar scherpe stem, snelle vonnissen en losse handjes.” Achteraf weet hij precies wat hij had gemist als kind: troost, knuffels, zachtheid en gepaste trots. Oud zeer, zo noemt hij het.
Beschadigde kinderen
Oud zeer gaat altijd over vroeger. Het gaat over gebeurtenissen die traumatisch zijn geweest, zoals mishandeling, incest, pesten. Maar het gaat volgens Bakker óók over wat er niet was of onvoldoende was. Zoals opgroeien in veiligheid met aandacht, knuffels, warmte, geborgenheid. Tegenwoordig weten we dat traumatische ervaringen sporen nalaten. In onze geest, ons vermogen om vreugde en intimiteit te ervaren en zelfs in ons immuunsysteem. In ogenschijnlijk goed functionerende volwassenen zitten beschadigde kinderen verborgen. En ook al wil je niets liever dan je nare herinneringen vergeten en uitwissen, de kans dat dat lukt is klein.
Psychiater Bessel van der Kolk legt in zijn boek Traumasporen uit dat de meeste mensen proberen om een pijnlijke of traumatische jeugdherinnering zo ver mogelijk uit hun gedachten te houden. Het liefst doen ze alsof er niets is gebeurd.
Maar, zo legt Van der Kolk uit, het kost buitengewoon veel energie om die herinneringen buiten de deur te houden. “Ons brein is niet erg bekwaam in de kunst van ontkenning.”
Bakker vergelijkt het met een skippybal die je onder water probeert te houden. Soms lukt dat even, maar uiteindelijk knalt die eruit. En het wordt steeds moeilijker naarmate je ouder wordt. Dat kan komen omdat je de energie niet meer hebt, maar het kan ook zijn dat het zich steeds meer opdringt. En dus werd Bakker alsnog overrompeld door verdriet van gebeurtenissen uit zijn jeugd, die hij als een skippybal veertig jaar lang had weggedrukt.
Onredelijk overstuur
We maken allemaal vervelende dingen mee in onze jeugd. Betekent dat dat iedereen oud zeer heeft? Bakker is geneigd om te zeggen dat dat niet zo is. “Er gebeuren in ieder leven dingen die pijnlijk zijn, maar de meeste mensen kunnen dat wel hebben. Oud zeer treedt vooral op als je als kind niet de ruimte hebt gekregen om jouw emoties te tonen, zoals je verdriet of angst.” Oud zeer kan je op de meest onverwachte momenten overrompelen. Voor de Amerikaanse Vietnamveteranen die Bessel van der Kolk sprak, waren het bijvoorbeeld de vuurwerkknallen tijdens Onafhankelijkheidsdag. Voor de vrouw die als kind een broertje verloor, waar verder in het gezin niet meer over werd gesproken, was het de uitvaart van een collega die haar onredelijk overstuur maakte.
Alarmbellen
Bakker: “Oud zeer dient zich aan. Je kunt er niet naar zoeken. Je komt erachter doordat het zich aandient. Je kunt oud zeer niet verzinnen of bedenken. Er gebeurt in het hier en nu iets en je belandt dáár.” Bij Bakker zelf was het een heel rijtje van gebeurtenissen. Zijn echtscheiding, vrienden die doodgingen, het bouwde zich op in een periode van vijf jaar tijd. En opeens was er geen houden meer aan en kwam alle pijn en verdriet om wat er in zijn jonge jaren niet goed was gegaan omhoog, zonder dat hij er nog controle over kreeg.
Oud zeer presenteert zich vaak in de vorm van psychische en lichamelijke klachten. Bakker: “Het kan verborgen zitten in een depressie of angstaanvallen, maar evengoed in lichamelijke klachten als chronische vermoeidheid, onverklaarbare pijn of aanhoudende ontstekingen.” Ook bij een eetstoornis of verslaving kan oud zeer de onderliggende oorzaak zijn.
Voor Bakker als therapeut gaan de alarmbellen rinkelen als mensen de overgang van hun hoofd naar hun lichaam blokkeren. Ze denken wel, maar voelen niet. Of kunnen niet bij hun gevoel komen. Dat heet dissociatie en het is wat hem betreft het meest voorkomende verschijnsel bij mensen met traumatische ervaringen. Vooral als die ervaringen lang geleden hebben plaatsgevonden.
De weg naar genezing
Het is jammer, maar een gerieflijke, makkelijke snelweg naar genezing van een trauma bestaat niet. Het is hard werken geblazen. Van der Kolk zegt hierover: “Vroeg of laat moet je onder ogen zien wat er met je is gebeurd, maar pas als je in staat bent om je voldoende veilig te voelen en er niet opnieuw door zult worden getraumatiseerd.” Wat er vroeger is misgegaan, kan niet ongedaan worden gemaakt. Maar wat wél kan worden aangepakt, zijn de sporen van het trauma in je lichaam en geest. Het beklemmende gevoel in je borst, je angst voor controleverlies, de zelfverachting, de mist in je hoofd of het onvermogen om je hart open te stellen voor een ander mens.
Kookboekbenadering
Bakker denkt dat een trauma genezen vraagt om een soort kookboekbenadering. Hij raadt aan om te kijken welke mogelijkheden er bestaan en te onderzoeken wat bij jou past. Er zijn veel smaken: je kan familieopstellingen doen, EMDR, met een therapeut praten, in een ijsbad gaan zitten, mediteren, yoga. Bakker: “De grootste gemene deler van alles wat je doet, is dat je probeert verbinding te leggen tussen je hoofd en je lichaam.” Voor mensen die vermoeden dat er bij hen sprake is van oud zeer, ontwikkelde Bram Bakker de ‘Oud zeer-sessie’ in de door hem opgerichte Balanskliniek. In deze sessie gaat hij op zoek naar het oud zeer dat iemand kwelt. Heel lastig is dat niet: “Mensen komen hier op een moment dat het al op barsten staat.”
Werk maken van oud zeer loont de moeite. Bakker: “Op het moment dat je je eigen geschiedenis vol in het gezicht durft te kijken – of zelfs durft te omarmen – kun je echt heel veel doen om je oude pijn draaglijker te maken.”
Inge (68) uit Den Haag kampt haar hele volwassen leven al met een eetstoornis. Dat oud zeer uit haar jeugd haar probleem veroorzaakte, lijdt geen twijfel.
“Op het moment dat ik als 18-jarige het huis uitging, is mijn eetstoornis begonnen. Het was een combinatie van anorexia en boulimia. Ik ben daar tot mijn 30ste erg ziek van geweest, hoewel ik ook altijd ben blijven werken. Wat je met zo’n eetstoornis doet, is jezelf straffen. Niets lukt en het ligt allemaal aan jou. Mijn eetstoornis bracht ik niet in verband met mijn jeugd, maar de psychiater die mij toen behandelde, zag dat wel. Mijn vader is geen enkele verbinding met mij aangegaan. Hij was gescheiden en had twee dochters verloren in die scheiding. Ik was zijn derde dochter. Als zijn twee dochters kwamen, was het feest; ik werd niet gezien. Hij sprak niet met mij. Nooit. Dankzij de begeleiding van die psychiater werd mijn eetstoornis dragelijk. Ik kwam mijn echtgenoot tegen, we verhuisden naar Engeland en kregen drie kinderen. Ik bloeide op, al was het trauma niet opgelost.
Nu zijn de kinderen uit huis en ben ik gescheiden. Bram Bakker neemt mij terug naar de nare momenten die ik heb gehad met mijn vader. Die momenten weet ik nog precies. Hij was rector op mijn school. Ik heb me een keer expres zo misdragen dat ik naar de rector werd gestuurd, want dan zou hij wel met me moeten praten. Maar nee hoor. Hij keek me aan en liep zijn kamer uit. De conrector moest het overnemen. Bram wil dat ik bij het gevoel van toen kom en dat opnieuw doorleef om ervan af te komen. Hij zegt: ‘Pas als je begrijpt waar je gedrag vandaan komt, kun je er iets aan veranderen.’ Maar dat is hard werken, hoor. Ik moet terug naar de pijn.”
Oorspronkelijk gepubliceerd in Plus Online. Lees het artikel hier.
door webredactie | 24 juni 2023 | hardlopen
Het is géén verslaving, dat sporten van mij. Dat weet ik nu ik mijn p.r. (persoonlijk record) niet-sporten heb aangescherpt tot 18 dagen.
Mijn fixatie op cijfers, als het over sport gaat, is helaas onaangetast…
Mijn hele leven al sport ik minstens drie keer per week, hardlopen vooral. Ik had mezelf wijsgemaakt dat ik niet zonder kan. Om mijn hoofd een beetje rustig te krijgen, mijn verstrooide brein. ‘Runningtherapie bij ADD’, in psychiatrische terminologie. Het heeft me enorm veel gebracht, en heel veel Ritalin bespaard, dat rennen.
Ik rende vaak nog verder dan een marathon zelfs, ultralopen. Maar als ik heel eerlijk ben: nooit kreeg ik mijn hoofd helemaal stil. Het was succesvolle symptoombestrijding, en dat zal het ook altijd blijven… Niks mis mee ook: neem paracetamol als je hoofdpijn hebt, maar fantaseer nooit dat het effect van een pijnstiller iets zegt over de oorzaak van die hoofdpijn.
“Toen ik ruim twee weken op mijn verre, vredige eiland zat, heb ik niet hoeven sporten. Mijn lichaam vroeg er niet eens om. Geen symptomen, geen sport…”
Maar toen ik weer op Schiphol stond, en direct weer ‘aan’ ging, kwam de behoefte aan sporten ook direct weer opzetten. Ik was nog geen drie uur thuis, en al twee afspraken verder, of ik vluchtte in mijn hardloopoutfit naar buiten. Tien kilometer in een flink tempo, met wel twee dagen spierpijn als prijs.
Het is een vorm van lichaamswerk, dat rennen. Althans: zo zie ik het nu. Het kalmeert het brein, en ontlast de HPA-as (of ‘stress-as’). Zoals ontspanning op een exotisch eiland dus ook doet, voor mij. En yoga, meditatie of een ademworkshop.
Al bijna twintig jaar verzorgen mijn vriend Simon van Woerkom (fysiotherapeut) en ik een cursus runningtherapie (www.runningtherapie.nl) en ik ga mijn bijdrage aanpassen: hardlopen is ontspannen, emotie komt van emovere: naar buiten bewegen. Dat is ook precies wat er gebeurt, het sporten is voor mij een manier om emoties te hanteren. Het is mijn favoriete coping stijl, op momenten dat er geen rustig eiland beschikbaar is…
En zo werkt het niet alleen voor mij, er zijn talloze mensen mee te helpen. Als we ze helpen om het ook te begrijpen. Daarom blijf ik die cursus runningtherapie geven. Mijn volgende marathon staat ook gepland, over een paar maanden, op mijn verjaardag.
Geschenk aan mezelf…
door webredactie | 22 juni 2023 | theater
Het is al een paar jaar oud, het boek dat Meindert Inderwisch en ik schreven over verslaving, maar het is (helaas) niet gedateerd: verslaving is een van de grootste problemen in de Westerse wereld.
We werkten allebei jaren in de verslavingszorg en nu komt er meer: van Meindert verschijnt in augustus een boek over medicijnverslaving (‘Slikken of stikken’) en ik ga het theater in met mijn zoon Fimme Bakker (zie speellijst) om het gesprek hierover aan te wakkeren.
Je kunt bij Meindert een door ons beiden gesigneerd exemplaar van Mateloos bestellen door op de link te klikken: https://slikkenofstikken.online/product/mateloos.
door webredactie | 20 juni 2023 | zorg
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Marilse Eerkens
De zorg die je krijgt in je vroege kindertijd is bepalend voor hoe je in het leven komt te staan. Met de huidige aandacht voor meetbare prestaties vergeten we nog wel eens dat de ‘zachte’ onmeetbare aspecten van de vorming van een mens eigenlijk het allerbelangrijkst zijn. Onder andere daarover gaat dit gesprek.
door webredactie | 17 juni 2023 | leven
Na bijna twee weken op de rustigste plek die ik ken kwam er, toch nog onverwacht, het gevoel omhoog dat ik ook mijn telefoon wel kon missen.
En sinds drie dagen beweeg ik me daarom zonder dat apparaat over het eiland. De eerste dag was nog wennen, ik miste steeds iets, maar nu geniet ik van nóg meer rust. Ik heb ineens wel behoefte aan het ouderwetse fototoestel, ook een interessante bijwerking.
Dat mijn telefoon me teveel bezighield wist ik natuurlijk wel, maar dat abstinentie zo’n groot verschil betekent niet. Gabor Maté vertelt over zijn eigen mateloosheid (werk, kopen) in ‘Hongerige geesten’, zijn boek over de oorzaken van verslaving, en ik herken het. Bij mij is het ook werk, en de mobiel dus…
Je kunt natuurlijk stellen dat het minder ernstig is dan intraveneus drugsgebruik, zo’n gedragsverslaving, maar de overeenkomsten zijn groter dan de verschillen. Maté vertelt in zijn boek, bijna trots, hoe hij in de ellendige verslavingswijk in Vancouver (kijk de documentaire ‘Ten dollar death trip’ als je het wilt zien) waar hij als dokter werkte, door zijn patiënten werd herkend als een van hen…
Ineens dringt nog meer door waarom ik me in de verslavingszorg zo op mijn plek voelde, en nu met mijn zoon Fimme iets in het theater wil gaan doen over onze verslavingen (reclameboodschap: check agenda voor de speellijst).
“Ik ervaar nu hoe het is om niet in de ban te zijn van mijn telefoon.”
Ja, het is oppervlakkig bezien een vreemde vergelijking met aan de drank zijn. Die telefoon ligt rustig op mijn kamer, terwijl ik over het eiland rijd en wandel, in zee zwem en een boek lees. En met een ouderwetse pen op papier schrijf. ‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt’, Cruijff is ook hier nooit ver weg.
Met drank en drugs kun je radicaal breken, terug naar nul, voor onbepaalde tijd: totale abstinentie. Maar als je aan een eetverslaving lijdt kun je niet totaal stoppen met eten, je uitdaging is leren eten op geleide van je gevoel. Met de telefoon is het niet anders dan met eten: helemaal zonder gaat niet meer, voor sommige praktische zaken is het apparaat onmisbaar geworden (mijn bootticket naar dit eiland zit in mijn telefoon, bestaat niet meer op papier).
Dus gedoseerd gebruik is de uitdaging. Ik check ‘s ochtends mijn berichtjes, en ‘s avonds ook nog een keer. Je wilt bijv graag weten of er niets mis gaat met je geliefden thuis, da’s niet vreemd of ongezond. Maar nu gaat dit bericht online terwijl Nederland nog slaapt en zie ik vanavond laat wel eens of mensen iets vonden van dit verhaaltje. Of dat er actie van me wordt gevraagd die niet kan wachten tot ik maandag weer thuis ben.
Fijne dag daar, geniet van het weekeinde…
door webredactie | 13 juni 2023 | zorg
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Caroline de Groot
‘Equine assisted therapy’ staat nog in de kinderschoenen, maar heeft een grote toekomst.
door webredactie | 12 juni 2023 | theater
Al jaren werkte ik als psychiater in de verslavingszorg, en ik verbeeldde me dat ik er heel wat van afwist, tot mijn eigen zoon om hulp vroeg vanwege zijn afhankelijkheid van cannabis.
Kon ik opnieuw beginnen, proberen te begrijpen waar het (onder mijn ogen) mis was gegaan. We zijn jaren verder, Fimme Bakker is al jaren volledig abstinent (nul drugs, nul drank) en hij heeft zich ontpopt tot een cabaretier met potentie: afgestudeerd aan het Koningstheater en in november a.s. halve finalist in het GSCF.
En we gaan samen het theater in, om het over verslaving te hebben. Serieus en luchtig, met een lach en een traan. We waarderen het enorm als je een keer komt kijken, met je kinderen of je ouders bij voorkeur. Onze speellijst staat nu online, zei agenda.
De try-outs starten in oktober, de première is op 30 januari 2024 in Amstelveen, fijn als je tijdig reserveert🙏🏼
door webredactie | 10 juni 2023 | leven
Voor de tweede keer in een jaar heb ik mezelf een paar weken rust gegund, op een eilandje voor de kust van Bali.
Het werkt voor mij, en ik heb onvoldoende vliegschaamte om de behoefte ‘uit’ te gaan niet serieus te nemen. ‘Sue me for that.’
‘Wat werkt voor wie?’ is altijd de vraag als we aan onze dagelijkse drukte willen ontkomen. Mij helpt het klimaat, de sfeer op het eiland en ook het tijdsverschil: de eerste zes uur van de dagen hier wordt er in Nederland geslapen. Dan schrijf ik in alle rust aan een nieuw boek.
“Onrust ontstaat bij mij via de telefoon, wordt me steeds duidelijker.”
Ik wil toch iedere dag even weten hoe het met mijn geliefden thuis gaat, maar als ik mijn wifi aanzet zie ik onvermijdelijk ook berichten waar ik niet op zit te wachten. Die onrust veroorzaken in mijn hoofd, die mijn ‘verstrooide brein’ prikkelen, zie het verstrooide brein.
‘Zet dat ding dan ook uit!’ hoor ik de lezer denken. Was het maar zo simpel. En begreep ik maar waarom sommige mensen en berichten me zoveel onrust bezorgen.
In de relatieve rust op deze idyllische plek realiseer ik me eens te meer hoe onrustig mijn leven in Nederland is. Dat is geen klacht, want het is mijn eigen schuld. Maar dat je naar de andere kant van de wereld moet om je dat te realiseren is eigenlijk wel verontrustend. En ik heb mijn werk thuis te doen, niet onder een palmboom.
Voor nu: snel weer naar de yogales, yin yoga natuurlijk…
Reacties