De truffelreis
Deze week mocht ik me melden bij Ingmar De Gooijer voor een lang geplande en zorgvuldig voorbereide truffelreis.
Truffels bevatten psilocybine, een psychedelisch middel waarmee je kunt trippen, maar dat ook therapeutische en helende eigenschappen heeft. En dat laatste zocht ik.
De locatie waar mijn psychedelische reis ging plaatsvinden had ik al verkend, tijdens een uitvoerige intake. Magnolia bevindt zich op een boerderij vlakbij Amsterdam, waar gereisd kan worden in speciaal ingerichte kamers met uitzicht op de wei.
Vanuit de kamer die ik koos zag ik een koe, lekker rustgevend.
‘De truffels hadden me getrokken’ zou Ingmar zeggen. Van alle psychedelica moest dit middel het worden, voelde ik.
Door de psilocybine in de truffels hoopte ik verbinding te gaan maken met de diepere lagen van mijn bewustzijn. Waarvan ik al jaren wist dat ze er zijn, maar waar ik niet echt mee in contact kon komen. Terwijl ik wel een verlangen had ze te verkennen.
In de voorbereidingsfase mocht ik stoeien met mijn mogelijke intenties, die Ingmar had gedestilleerd (en opgeschreven) naar aanleiding van ons voorbereidende gesprek. Ik mocht er drie kiezen. Mijn belangrijkste vraag aan het plantmedicijn (er is een specifieke taal rond zo’n reis, leerde ik) was: leer mij mijn hart openen, geef mij toegang tot al mijn kwetsbare emoties. En iets met zelfliefde daar achteraan, dat begrijpt iedereen wel die me een beetje kent.
Spannend vond ik het, niet eng. Ik dronk een glas gemberthee met daarin dertig gram truffels, en even later was ik vertrokken. Het is met geen pen te beschrijven wat ik ben tegengekomen, dus dat ga ik ook niet proberen. Maar: wat een indrukwekkende ervaring, en wat heeft het me veel gebracht. Het was ook eigenlijk alleen maar mooi, wat ik tegenkwam. Dat is overigens lang niet altijd zo, staat in de disclaimer: je kunt ook veel pijn en verdriet tegenkomen onderweg. En ik zou er aan toe willen voegen: ‘don’t try this at home’ En kies voor de uitvoerige, zorgvuldige een-op-eenbegeleiding waar ik ook voor koos. Maakt de onderneming duurder, maar ook veiliger.
Ik maakte dus een prachtige, paradijselijke reis, deze eerste keer. Ik was het onbekommerde ventje dat nog niets vervelends had meegemaakt in zijn leven. Alles was mooi en goed, en eigenlijk is dat nog steeds zo, was mijn belangrijkste realisatie. En dat geeft me nu al een soort rust die ik eerder nooit gevoeld heb, althans: niet meer sinds mijn jonge jaren. En dan ben ik nog aan het landen: ik voel dat ik nog helemaal open sta naar alles en iedereen, een paar dagen later. En de nawerking duurt weken…
Door de truffels is er nu weer verbinding met wie ik eigenlijk altijd al was, en dus ook nog ben…
Magisch he? Ik ga nog vaker op reis, ik voel zelfs een verlangen om net als Ingmar naast mensen te gaan zitten die deze intense ervaring ondergaan. Word ik reisleider:-)
p.s. er volgt beeld en geluid, we namen een gesprek op na mijn integratiegesprek, de dag na de onvergetelijke reis
Arnout van Loon over zijn rol in de Balanskliniek
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Arnout van Loon
Het begon met een gesprek over oud zeer, en vervolgens het opruimen daarvan. Nu is Arnout de CEO van de Balanskliniek. Zie balanskliniek.nl.
Kwetsbaarheid delen
De afgelopen week was de tweede ‘Oud zeer-retraite’ die ik met Yvette Overbeeke mocht begeleiden.
We waren op Ibiza, een groep van negen door het leven getekende mensen met de intentie de eigen gevoelswereld flink te verkennen. Niets bijzonders, kun je nu denken, doen ze in al die retraites.
Maar misschien toch wel: in onze groep bevonden zich meerdere mensen die te ingewikkeld waren bevonden voor de reguliere ggz. Met zware trauma’s en ook nog een verslaving bijvoorbeeld.
‘We kunnen uw trauma’s pas behandelen als u gestopt bent met blowen’, of omgekeerd: ‘In onze verslavingskliniek zijn we niet in staat iets met de onderliggende trauma’s te doen. En we zijn bezorgd dat er te veel omhoogkomt als u niet meer gebruikt’
En zo kan ik nog wel even doorgaan: loketpolitiek in de slechtste gedaante.
Er was ook iemand mee die graag medicatie wil proberen vanwege zijn ‘verstrooide brein’ (de prachtige typering van Gabor Maté voor ADD), maar dat kon men hem niet voorschrijven als hij op retraite ging met een recalcitrante ex-psychiater. Het is mijn dubieuze reputatie: mensen kunnen soms maar beter niet zeggen dat ze me kennen leert de ervaring. Het roept te veel op. Niet dat ik dan wordt gebeld: ik word gewoon gediskwalificeerd ten overstaan van de mensen die ze ‘cliënt’ durven te noemen…
De realiteit: het was voor iedereen een leerzame week. Ook voor mij! De diep verborgen pijnlijke emoties die toch aan de oppervlakte kwamen, de onderlinge verbinding tussen mensen met een ogenschijnlijk totaal verschillende achtergrond, de draagkracht van een groep, de inzichten die we elkaar hebben kunnen en mogen aanreiken, het raakt me diep. En ik ben trots dat we iedereen welkom hebben durven heten. Terwijl ik het zelf ook echt spannend vond…
En dus zou ik met de volgende stelling willen afsluiten: contra-indicaties voor intensief groepswerk rond psychische kwetsbaarheid bestaan niet. Ze zijn bedacht door hulpverleners en instanties die zich onvoldoende bewust zijn van hun eigen angst voor ongelukken.
De retraite ‘zelfzorg voor dokters’ biedt gelukkig nog plek aan de dappere collega’s die wel hun eigen shit willen opruimen. Lees er hier meer over.
Jenny de Vries over coachen, bewegen en de Critical Alignment Methode
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Jenny de Vries
Haar eigen gezondheidsprobleem loste ze er mee op, en nu is ze ambassadeur van een bijzondere methode: Critical Alignment. Klik voor meer informatie.
Nooit genoeg geld?
‘Verslaving is een progressieve hersenziekte’ was een overtuiging die we hanteerden in mijn tijd als psychiater in de verslavingszorg. Dit was vooral gebaseerd op de vaak zeer heftige terugvallen die verslaafden kunnen meemaken.
Jaren heb je niet gedronken, maar op het moment dat je toch weer begint gaat het harder bergafwaarts dan ooit eerder. Mijn zoon Fimme Bakker ondersteunt deze gedachte op basis van zijn eigen ervaringen, maar ik twijfel er over. Omdat er geen wetenschappelijk bewijs voor bestaat, en: bij lang niet iedere verslaafde die terugvalt gaat het zo.
Het eerlijke verhaal is dat we nog altijd meer niet dan wel weten over de oorzaken van mateloosheid (klinkt neutraler, beter toch?) Dat ons brein er in betrokken is valt niet te betwisten, maar er is sprake van serieuze kip-ei-vragen. Een genetische aanleg zullen we bijvoorbeeld nooit vinden, het zijn vooral omstandigheden die leiden tot afhankelijkheid van een middel of oncontroleerbaar gedrag (eindeloos gegok tijdens het EK voetbal). De vraag wat ten grondslag ligt aan verslaving komt voorbij in ons theaterprogramma ‘Ben je bezopen?’ (na de zomer nog ruim vijftig keer, zie de speellijst hier).
In de voorstelling betoog ik dat verslaving aan geld wél een progressieve hersenziekte is, omdat ook mensen die al rijk zijn vaak heel erg hun best blijven doen om nog meer euro’s binnen te harken. Waarbij er serieuze schade kan ontstaan in het leven van de geldverslaafde, omdat ‘het slijk der aarde’ (mooi hè?) zelfs de meest intieme relaties om zeep kan helpen.
De mensen met het syndroom van Dagobert Duck raken ook maar zelden ‘in herstel’, ‘rupsje nooitgenoeg’ laat zich meestal niet klein krijgen. Het verdienmodel is steeds vaker belangrijker dan de inhoud als het om zoiets kostbaars als onze gezondheid gaat. Kostbaar in emotionele zin wel te verstaan.
De zucht naar euro’s heeft ons steeds meer in de greep, de zorg is er compleet van in de ban. En dat raakt me, ik maak me er druk over. Dus schreef ik er een pamflet of schotschrift over. Een terugval in oud, boos gedrag voor mij persoonlijk, want het raakt me diep dat er steeds minder onbaatzuchtig wordt behandeld (in het woord behandeling zit de handel verstopt…).
‘Verslaafd aan geld’ (verschijnt 29 juni) schreef ik trouwens niet in een poging alsnog rijk te worden. Dat lijkt me ook geen gezonde ambitie. Als je het boekje koopt (via www.brambakker.com of straks in het theater) ondersteun je lekkergeven.nl, een initiatief van de Rotterdamse straatarts Michelle van Tongerloo. Zij en haar collega’s werken met dakloze, illegale en onverzekerde mensen die medische zorg nodig hebben. Dat wordt vanuit het hart verstrekt in de Pauluskerk, maar het kost helaas toch ook geld.
Niemand kan nog zonder duiten in deze wereld, maar dat het kapitalisme ook een hele donkere kant heeft kunnen we maar beter onder ogen zien. Gelukkig is er een tegengif: liefde.
Laten we ons talent om dat aan een medemens te geven vooral niet verkwisten.
Remy Pronk over coaching met paarden en nog veel meer
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Remy Pronk
Na een lange reis door veel oud zeer vond Remy haar plek en haar passie.
Uitvaart en rouw
Bram sprak met Hanneke van de Plassche.
Hanneke is uitvaart- en rouwbegeleider. In 2018 verscheen van haar hand het boek Rouwe kost: een handreiking bij overlijden en rouw, en meer recentelijk verscheen het boek Onverwacht.
Bekijk het gesprek hierboven.
Lees hier meer over haar boek.
Hierbij ook de link naar het YouTube kanaal ‘Bram Bakker in gesprek met’ . Kan je je direct abonneren!
Opa-vader-zoon
Mijn vader heeft me een heel groot geschenk gegeven. In de herfst van zijn leven schonk hij mij de kans hem alles te vragen over zijn jonge jaren.
Ik nam de gesprekken op, zodat iedereen in onze familie nu de kans heeft te luisteren naar zijn verhaal. Waar en wanneer ze dat willen. De inhoud van dat gesprek blijft onder ons, sprak ik met hem af, dus daar zwijg ik over. Wat ik wel wil, kan en mag delen is wat het met mij heeft gedaan. En dat is niet weinig… En louter helend…
Ik heb meer dan ooit de verbinding gevoeld met mijn beide ouders, want mijn moeder was ook aanwezig bij de gesprekken. Zij is de grote steun en toeverlaat van haar man, die kampt met ernstig lichamelijk ongemak. Ik heb, voor het eerst, letterlijk ervaren dat ik het product ben van mijn beide ouders, en dat daar helemaal niets mis mee is. Ik heb het aan den lijve mogen ervaren…
En ik heb gevoeld dat ik er inmiddels best een beetje trots op ben dat ik het product ben van de liefde tussen deze twee bijzondere mensen.
Mijn ouders zijn prachtige mensen, ook al werd hun leven gekleurd door ‘oud zeer’. En na veel en vaak pijnlijke strijd zijn we in de gelukkige omstandigheid beland dat alles bespreekbaar is geworden. We kunnen naar elkaar luisteren, oordeel en veroordeling zijn naar de achtergrond verdwenen.
Mijn dankbaarheid en respect voor hun vermogen om ruim na hun tachtigste nog zo diepgaand in gesprek te gaan met hun zoon is met geen pen te beschrijven. En hoe we daar precies zijn gekomen na veel pijnlijke jaren kan ik ook niet goed in woorden vatten. We zijn elkaar vaak uit het oog verloren, onderweg naar een verzoening die ik niet meer voor mogelijk hield.
Wat ik wel weet is dat alles wat er de afgelopen weken is veranderd vanuit mijn kant niet mogelijk was geweest zonder het proces in de relatie met mijn oudste zoon, Fimme Bakker. Dat vader-zoon-proces geeft extra kleur aan mijn leven, sinds we zijn begonnen met het theaterprogramma ‘Ben je bezopen?’ en alles daar omheen.
Ook mijn moeder sprak ik op een voor ons beiden ongekende manier, en ook over haar jonge jaren zou ik gesprekken willen vastleggen voor mijn zus, zwager en alle kleinkinderen. Maar dat komt nog wel, voor nu is het genoeg om te genieten van de hervonden verbinding en de liefde voor elkaar.
Gisteren kon ik ze zomaar het eerste exemplaar van ‘Verslaafd aan geld’ geven, een boekje dat uit hen is voortgekomen. Lees hier meer over het boek.
Geluk zit in kleine dingen
Vicky Weel over haar afgebroken opleiding tot psychiater
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Vicky Weel
Vicky kon zich niet vinden in de psychiatrische praktijkvoering en koos voor haar eigen pad. Ze coacht nu mensen met mentale problemen en organiseert retraites.
Oud zeer en het pellen van de ui
Het is en blijft een fascinerend fenomeen: nauwelijks heb ik expliciet benoemd dat het me zo’n moeite kost om bij het stuk verdriet te komen dat ik ergens diep van binnen voel zitten of ik zit deze week bijna te huilen bij mijn therapiemevrouw.
Daar kom ik al jaren, omdat ze me iets geeft dat mijn moeder me niet kan geven. Of dat ik van mijn moeder niet kan ontvangen, ik weet het…
Ik vertelde in mijn stukje van een week geleden (‘De diepte in’) alleen nog maar over mijn geplande truffelreis (begin juli ben ik bij Ingmar de Gooijer van Magnolia) en een paar dagen later ben ik ineens een stuk dichter bij mijn reden daarheen te gaan: verbinding maken met iets dat me veel pijn moet hebben gedaan.
“Oud zeer verkennen is als het voorzichtig afpellen van een ui.”
Ik vertelde aan mijn ‘coach’ (zo heet het zonder BIG-registratie) over twee gevoelige momenten in de gesneuvelde relatie met de moeder van mijn jongste zoon en dochter, en ineens voelde ik het verdriet omhoog komen. En lukte het me toch niet om het niet weg te slikken (let op de dubbele ontkenning, ook dat is geen toeval). Ik stuurde haar later een berichtje: dank voor vanochtend, ik moest bijna huilen. Gevolgd door een rare smiley, natuurlijk. Ongemak vanwege niet-getoonde emoties, gekker moet het toch niet worden. Haar reactie was zeer treffend: ‘fijn he?’ ook gevolgd door zo’n emoji…
Ik begrijp steeds beter waarom ik psychiater werd, dat is de bijvangst van het proces waar ik in ben beland.
Oud zeer verkennen is als het voorzichtig afpellen van een ui. De voorzichtigheid kan helpen voorkomen dat je tranen in je ogen krijgt van die ui. Maar hoe voorzichtig je ook bent, als de ui een beetje scherp is komen er na verloop van tijd toch tranen opzetten. Dat is trouwens niet de schuld van de ui, dat is het gevolg van jouw besluit om iets met die ui te gaan doen…
Dave Wijker over geestelijke verzorging
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Dave Wijker
Dave werkt niet vanuit een bepaald geloof, maar vervult wel een belangrijke rol voor mensen in het ziekenhuis.
Koolhydraten en psyche
Het bezoek van de Amerikaanse psychiater Georgia Ede aan Nederland vanwege het verschijnen van haar boek ‘Heel je hoofd’ gaf me de gelegenheid haar te interviewen.
De studio werd ons geheel vrijblijvend ter beschikking gesteld door Ben Nordemann van GoKeto.
Zie ook mijn eerdere korte bespreking van het boek. Voedingspsychiatrie.
Bekijk het gesprek hierboven.
Hierbij ook de link naar het YouTube kanaal ‘Bram Bakker in gesprek met’ .
Kan je je meteen abonneren!
De diepte in
De man die mij inspireerde om psychiater te worden heette Jan Foudraine. Zijn boeken over het vak zijn (helaas) nog immer actueel.
‘Wie is van hout…’ was, in de puberteit nog, mijn eerste kennismaking met het vak, en toen ik uitstapte en ‘Gevoelsarm’ schreef was vooral die titel ook een soort eerbetoon.
Door het succes van ‘Wie is van hout…’ werd Foudraine een soort BN-er. Aanbeden en verguisd, een man die veel opriep. Vooral ook bij collega-psychiaters. De hoogleraar die mij opleidde in de Amsterdamse Valeriuskliniek was altijd aan het sneren over Foudraine, die in dezelfde buurt zijn therapiepraktijk dreef. ‘Hij laat het na om psychotische mensen medicatie te geven’ was de meest gehoorde kritiek. Ik geloofde toen nog dat dit wel heel kwalijk was, ook zonder de details te weten. En inmiddels weet ik het tegenovergestelde nog veel zekerder: ook psychotische mensen kunnen veel aan therapie hebben, onafhankelijk van antipsychotische pillen.
Toen Foudraine zich aansloot bij Bhagwan en sannyasin werd was de gevestigde orde helemaal klaar met hem: ‘zelf gek geworden’ was de diagnose. Een paar jaar geleden sprak ik Foudraines weduwe, en zij opende me de ogen: ‘Jan kon het in het Westen niet vinden, en daarom zocht hij verder in het Oosten’ of woorden van die strekking herinner ik me. Je kan de podcast hier beluisteren.
De reguliere psychiatrische praktijk hielp mij niet verder in mijn eigen proces (‘oud zeer’ staat niet in de DSM-5) en ik had eerst zelf veel werk te doen om anderen wezenlijk van dienst te kunnen zijn. Nog steeds kom ik nauwelijks bij mijn grote verdriet van lang geleden, een huilbui over mijn eigen verleden zou ik mezelf wel gunnen, maar ik weet niet hoe…
En daarom zoek ik verder, net als Jan Foudraine. Binnenkort ga ik een psychedelische reis maken, met truffels. Ingmar de Gooijer van Magnolia (zie mymagnolia.nl) gaat me begeleiden. En ik beloof dat er een uitgebreid verslag volgt, wat heb ik te verliezen? Veel van mijn ex-collega’s zijn, net als bij Foudraine, toch al lang overtuigd van mijn gekte, dus dat oordeel hoeft me niet langer te weerhouden.
Zo treed ik ook nog een beetje in de voetsporen van mijn grote voorbeeld…
Voedingspsychiatrie
Het begrip bestaat al, maar de bekendheid is nog minimaal: voedingspsychiatrie gaat over het beïnvloeden van de mentale gesteldheid met behulp van specifieke voeding.
Bij dieet denken de meeste mensen aan afvallen, maar dat hoeft dus het doel niet te zijn.
Ik volg zelf al maanden een ketogeen dieet, omdat het mijn ADD-hoofd zo’n goed doet. Dat idee kwam bij me op na het lezen van ‘Brain energy’ van de Amerikaanse psychiater Christopher Palmer (lees hier mijn recensie hierover), die een meneer met fors overgewicht door jarenlang gebruik van antipsychotica wilde helpen met afvallen, maar ontdekte dat ook de psychiatrische symptomen geleidelijk verdwenen door het minimaliseren van de koolhydraten in zijn voeding.
Zijn boek biedt een verklaringsmodel waarin psychische problemen het uitvloeisel zijn van stofwisselingsstoornissen in de hersenen. En Palmer is niet de enige die een lans breekt voor meer aandacht voor voeding bij de behandeling van depressie of angst.
Heel je hoofd
Zijn landgenote en collega Georgia Ede MD schreef recent ook een belangrijk boek dat hopelijk de voedingspsychiatrie nog meer op de kaart zal helpen zetten: deze week verschijnt ‘Heel je hoofd’, de Nederlandse vertaling van ‘Change your diet, change your mind’. De critici (of sceptici) staan online al klaar, maar zonder het boek gelezen te hebben of zelf het experimenteren met eten te hebben geprobeerd… De schijf van vijf is geen heilige graal, durf ik uit eigen ervaring inmiddels wel te stellen.
Als iemand angstig is vindt de overgrote meerderheid het logisch als er medicatie wordt gebruikt. Ook al werkt dit lang niet altijd. Waarom zouden we het veranderen van onze voeding niet ook een kans gunnen? De belangrijkste bijwerking is gewichtsverlies, maar zelfs dat hoeft niet. Een dieet volgen is minder ingrijpend dan antidepressiva slikken. En dat kan altijd nog, mocht het nodig zijn: dit noemt men ‘stepped care’.
Geef de voedingspsychiatrie een kans, het voegt iets toe aan het bestaande pakket van interventies / behandelingen bij psychische stoornissen…
Het boek van Georgia Ede kan je hier bestellen.
Saskia de Bruin over onbegrepen klachten
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Saskia de Bruin
Saskia schrijft, traint, danst en leidt mensen op. Ze neemt ook deel aan de boekentoer van Stichting Emovere (zie: Emovere-boekentour).
Interview Business Channel
Als onderdeel in de serie ‘Meet The Entrepreneur’ werd Bram geïnterviewd door Business-Channel.nl.
Hieronder de introductie van de aflevering.
‘Ik vind mensen die naar hun gevoel luisteren watjes’, zo denken nog veel leiders in het bedrijfsleven. Maar het feit dat we daar nu met elkaar spreken zegt ook al wat!
In deze aflevering van ‘Meet The Entrepreneur’ bij Business-Channel.nl spreken we met Bram Bakker, voormalig psychiater en initiator van de Balanskliniek. In dit interview bespreken we:
- Waarom koos Bram voor het vak psychiator?
- Wat hebben ondernemers en topsporters met elkaar gemeen?
- Hoe is hij zelf veranderd door alle gesprekken met zijn klanten?
- ‘De loodgieter heeft thuis een lekkende kraan en deze psychiator had een hersenziekte’ hoe merkwaardig is dat?
- Gokken, drank- en drugsverslaving of sexverslaving, uiteindelijk gaat het om de reden die eronder ligt
- Wat zijn zijn plannen met de Balanskliniek?
‘Bram is een ervaringsdeskundige die niet bang is om zaken te benoemen. Dat is soms confronterend maar zeker verhelderend gegeven zijn lange staat van dienst. Ik hoop dat dit interview jullie inspireert zoals het dat mij ook heeft gedaan!
Alle Dagen Heel Druk
Als (te) hard werken een erkende aandoening (een gedragsverslaving) zou zijn zat ik nu midden in een terugval…
En dat ik er ook last van heb zit eigenlijk in allerlei zaken die weinig met werken van doen hebben. Een burn-out krijg je echt niet van alleen maar heel veel werken.
Het is een complexe optelsom: veel werkafspraken en deadlines, maar ook mijn lieve oude vader, die ziek is. En een nieuw huis kopen (heel leuk, maar als zzp-er een hypotheek regelen in 2024 is echt een uitdaging😬) En tussendoor ook nog een boekje over verslaving aan geld willen schrijven, omdat je je daar druk over maakt is ook niet verstandig in zo’n hectische periode.
Het was óók leuk en voor mij noodzakelijk om te doen, en het past bij ‘Ben je bezopen?’. O ja, ik wilde ook nog reageren op alle DM’s via LinkedIn of Instagram n.a.v. optredens in de podcasts The Truman Show (bekijk die hier) en De Nieuwe Wereld (bekijk die hier). Het valt mee dat ik alleen maar een koortslip kreeg tot nu toe.
Ik doe het mezelf aan, al die drukte, maar waarom toch? En lees dit dus ook vooral niet als een klacht. Ik moet trouwens ook nog veel sporten van mezelf, want binnenkort staat er een halve triatlon op het programma…
Overigens: je herkent je lotgenoten moeiteloos als je het eindelijk zelf doorhebt. Vrienden en collega’s met ook een overvolle agenda? Grote kans dat er sprake is van een ‘verstrooid brein’ (Gabor Maté), onder dokters en psychologen ook wel gestickerd als ADD. O ja, ketogeen eten helpt mij echt wel om nog een klein beetje te focussen, maar het is niet de oplossing (lees wel ‘Heel je hoofd’ van Georgia Ede). En het zegt weinig over de oorzaak van mijn ‘gestuiterbal’.
In mijn zoektocht naar verlichting (ik voel wel dat ik op een onderlaag naar meer rust verlang) gaat een huis aan de rand van de polder me vast wel helpen, en komt daar ook weer die hulphond in mijn leven. Het verder opruimen/verkennen van ‘oud zeer’ is het echte huiswerk. Want aan de buitenkant gaat het me goed, maar soms ben ik ineens weer een bang jongetje die even helemaal niet meer weet hoe het leven te leiden. En die dan uit verlegenheid (of armoede?) maar besluit weer heel hard te gaan werken en fanatiek te sporten. In een tot mislukken gedoemde poging iets te verdoven…
Ik troost me voor nu met een wijsheid uit de verslavingszorg over een terugval: ‘It costs to the clean time, but it adds to the recovery’.
Tot slaaf gemaakt
Barbara Goote over haar burn-out
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Barbara Goote
Barbara leerde veel van wat er met haar gebeurde en biedt nu een luisterend oor aan mensen in vergelijkbare situaties. Ze doet ook mee in de Emovere-boekentour.
Bram’s boeken hier te koop
-
Verslaafd aan geld
€15,00
-
Gevoelige zielen
€21,99
-
Oud zeer
€21,99
-
Gevoelsarm
€20,00
-
Leren doseren
€12,50
-
Loden Last
€15,00
-
Ultra
€17,99
-
Verademing herziene editie
€20,00
Reacties