Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Julie Stoter
Julie is GZ-psycholoog en supervisor in haar eigen praktijk. Daar heeft ze haar eigen passie voor boksen als therapeutische optie aan toegevoegd. Als een gecontroleerde emotionele uitlaatklep.
Al zo’n twintig jaar bestaat onze cursus Runningtherapie, en we hebben honderden mensen mogen verwelkomen bij de driedaagse opleiding.
Ondertussen is de wereld veranderd, net als de inzichten over de plek van bewegen in het aanbod voor mensen met psychische klachten.
Daarom hebben Simon van Woerkom en ik besloten de invulling van de cursus te veranderen: we gaan meer aandacht schenken aan het therapeutisch bewegen (duursporten) als een vorm van lichaamswerk. En hoe je dit kunt combineren met bijvoorbeeld ademwerk, yoga of meditatie.
Volgend jaar willen we ook het gelijknamige boek Runningtherapie 2.0 lanceren, het boek dat er nu is (nog steeds verkrijgbaar als Rainbow-pocket) wordt dan vervangen door een geheel nieuw boek.
De inhoudelijke veranderingen in de cursus kun je gaan ervaren vanaf 9 en 10 november in Groesbeek, er zijn nog wat plekken. Wat niet verandert: we blijven ondersteuning zoeken van experts op deelgebieden, zoals sportpsycholoog Ivo Spanjersberg
Wat een intense, verrijkende ervaring, had ik afgelopen week tijdens onze retraite op Ibiza, die ik samen met Yvette Overbeeke mocht begeleiden. Wat een vakvrouw, met haar meditaties, yogalessen en nog veel meer…
April 2024 gaan we op herhaling. Wat een fascinerend proces beleefde ik, als begeleider en deelnemer tegelijk. Het is niet precies te onderscheiden, als ik eerlijk ben: de processen van de deelnemers en dat wat er in mij gebeurt lopen soms door elkaar. Maar het kan en mag er zijn, als de setting voor iedereen veilig is. Ik kwam bij een stuk onverwerkt trauma terecht, via het verhaal van iemand uit de groep. En omgekeerd hielp het vertellen van mijn verhaal een andere deelnemer over de drempel iets heel ingrijpends van vroeger te delen…
Zo fascinerend om te zien hoe mensen op verschillende momenten en door uiteenlopende onderdelen in het programma in hun proces naar binnen geraken. Het ontroerde me, en daar leer ik dan ook weer van. ‘Degene die jou triggert is jouw leraar’ ving ik ergens op, en dat is zo’n mooie manier om naar pijnlijke interacties te kijken. Soms was ik leraar in die groep, maar vaak ook leerling…
We weten allemaal dat het nooit stopt, die reis naar binnen, maar soms kan het even voelen alsof je al een heel eind op weg bent. Om dan weer teruggeworpen te worden naar een punt waar je eerder ook al eens was…
De mensen op de retraite probeerden we te helpen in het beter verbinden met zichzelf, in het voorrang geven aan zelfzorg boven hulpverlenersgedrag (zie ‘Gevoelige zielen’).
Om verbinding te maken met de binnenwereld, in plaats van in dat overbelaste hoofd rondjes te blijven draaien. Het zijn een soort open deuren, en terwijl je ze verkondigt voel je dat het je heel vaak zelf ook nog niet lukt. De leraar is altijd ook leerling, als het goed is. De goeroe die zich gedraagt alsof hij alles weet ontkent het bestaan van de blinde vlek, die ieder mens altijd heeft en zal houden. De meester die gelooft dat hij het allemaal wel weet, misschien past daar wel het label narcisme bij. De leerling met kinderlijke onbevangenheid, die zou ons moeten inspireren.
‘Kinderen en dwazen spreken de waarheid’ is een oud gezegde. Misschien goed als al die deskundigen dan daar eens hun oor te luister leggen?
p.s. er zijn nog een paar plekken in de retraite voor zorgprofessionals op TerraNova vanaf 13 november. Lees er hier meer over.
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Gert Jan de Vries
Hij behaalde zijn diploma, maar vindt het belang van diagnostiek overgewaardeerd. Zijn methodiek, Method of Levels, is in Nederland nog niet zo bekend, maar wordt wereldwijd toegepast.
Het is al lang geleden, het programma waarin Youp het had over aandachtsorgels: vrouwen die een onverzadigbare honger naar aandacht hebben. De cabaretier die een afscheidstournee van een paar jaar maakt langs iedere theaterzaal waar hij ooit optrad was zich vermoedelijk even niet bewust van zijn eigen behoefte om gezien te worden…
Ik ben geen vrouw, en ook niet zo’n theatertopper als onze Youp, maar een aandachtsorgel ben ik zeker.
En ik ben beslist niet de enige man, het is de drijfveer van heel veel mannelijke autoriteiten die we in beeld zien of op de radio horen. Denk ook nog even aan de legendarische wethouder Hekking van Koot en Bie (‘Ben ik in beeld?’).
Witte, hoog opgeleide mannen van middelbare leeftijd die compensatie zoeken voor ‘oud zeer’, in de media zijn ze overvloedig aanwezig. Meestal zijn ze zich er niet bewust van, het is vaak irritant en aandoenlijk tegelijk. ‘Ik ben al bijna zestig, maar moet je mij nu toch eens zien…’
‘Jij had ook altijd zoveel bevestiging nodig’ zei mijn moeder onlangs nog tegen me. ‘En hoe denk je dat dat komt?’ wilde ik schreeuwen. Maar therapie helpt, dus ik beet het puntje van mijn tong.
Jaren verstopte ik mijn zucht naar aandacht en (h)erkenning in kritiek op de gang van zaken in mijn vakgebied. Nu ik ouder en wijzer ben staat aandacht voor de inhoud steeds meer voorop. Maar als die dan uitblijft (er is weinig media-interesse voor ‘Gevoelige zielen’) dan doet dat toch pijn.
En natuurlijk verlang ik naar publiek dat komt kijken hoe ik mijn verslaving aan aandacht bespot in het theaterprogramma met mijn zoon Fimme Bakker.
In ‘Ben je bezopen?’ zit bijzondere dynamiek: een vader en zoon die elkaar via het publiek laten weten dat ze zich niet voldoende gezien voelen… Het blijft heel dubbel allemaal, maar we zijn onderweg, ‘in proces’ zogezegd.
p.s. details over boek en voorstelling staan bij agenda.
Bram werd geïnterviewd door Joey van Liempd (voor de kenners onder het podcast label: G¹ve ≠).
Bram Bakker, voormalig toppsychiater, theatermaker, filosoof en kunstliefhebber, maar vooral mens. “Er is geen betere manier om de aard van de ziel van een ..
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Greet Vonk
Samen met haar collega Anja Jongkind werkt Greet aan de bekendheid van Post Traumatic Growth, in podcasts, boeken en trainingen. Tijd voor een gesprek.
Bij de lancering van ‘Gevoelige zielen’ nam Giel Beelen een Kukuru-podcast op… Hopelijk inspireert het iemand.
Bericht van Giel Beelen over deze podcast:
In deze bijzondere aflevering van KUKURU, opgenomen in Theater De Liefde in Haarlem tijdens de boekpresentatie van ‘Gevoelige Zielen’, ging ik in gesprek met Bram Bakker. ‘Gevoelige Zielen’ vormt het slotstuk van een drieluik waarin Bram de pijnlijke gebeurtenissen uit ons verleden die ons handelen beïnvloeden, verkent. Het boek roept zorgprofessionals op om eerst voor zichzelf te zorgen, voordat ze voor anderen zorgen, als cruciale stap in de noodzakelijke transformatie van onze gezondheidszorg.
Tijdens ons gesprek deelde Bram waardevolle inzichten over intuïtie, aandacht en aanwezigheid, zowel in het dagelijks leven als in de opvoeding. Hij benadrukte het belang van écht aanwezig zijn en het intuïtief aanvoelen van de behoeften van kinderen, en hoe dit principe ook in andere levensaspecten toegepast kan worden.
Met de lancering van ‘Gevoelige Zielen’ nodigt Bram ons uit om dieper na te denken over hoe we aandacht geven en ontvangen, en hoe we onze intuïtie kunnen aanscherpen en inzetten voor een rijker en meer verbonden leven.
Luister naar deze verhelderende aflevering voor diepgaande inzichten over intuïtie, aandacht en de presentatie van ‘Gevoelige Zielen’!
De aflevering is ook op video opgenomen. Bekijk ‘m hier.
De kop is eraf: dit weekeinde beginnen Fimme Bakker en ik, zijn vader, met ‘Ben je bezopen?’, een theaterprogramma over verslaving.
Fimme riep onlangs in herinnering dat ik een van mijn favoriete quotes (‘Bij de loodgieter thuis lekt de kraan’) van hem heb. En laat dit cliché nu het vertrekpunt zijn voor mijn bijdrage aan deze bijzondere vader-zoon-onderneming: ik was een deskundige op het terrein van de verslaving, verbeeldde me dat ik daar alles wel zo’n beetje over wist, maar ondertussen moest mijn eigen kind naar een kliniek om van zijn cannabisverslaving af te komen.
De genen van zijn moeder? Da’s onzin, moet ik bekennen. De mateloosheid van zijn vader? Zeker, maar da’s ook weer niet het hele verhaal.
Voor de pauze mag ik, persoonlijk infotainment of zo, en na de pauze volgt Fimme, met autobiografische kleinkunst, of hoe je dat dan weer noemt.
Het raakte me serieus, wat hij daar op het podium aankaartte, over hem, over mij, over ons. We wisten tot gisteravond ook nog niet wat we over elkaar zouden gaan zeggen. Het is ook best eigenaardig, zo’n vader-zoon-proces delen op een podium. Elkaar feedback geven over vroeger, ten overstaan van een zaal mensen.
Best spannend ja, maar dat durven we gek genoeg dan allebei weer wel.
Het wordt zeker wat, dat durf ik na het eerste huiskameroptreden al wel te stellen. De premiere is in januari, en tot die tijd spelen we try-outs, een proces waarvan ik nu al kan zeggen dat het veel brengt, maar ook veel vraagt. De gedaante waarin ik mezelf tegenkwam in Fimmes bijdrage vind ik lastig. Ik was hoe hij het schetst, als vader, maar ben ik dat nog steeds?
Kom vooral kijken als je interesse hebt in een live-demonstratie van ouder-kindthema’s, aan de hand van verslavingsproblematiek…
De komende dagen mogen we liefst vier keer spelen, check hier de speellijst.
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Rob Koning
Rob begon lang geleden met ademwerk, vanwege eigen klachten. Inmiddels schrijft hij boeken en leert hij wie maar wil wat ‘verbonden ademen’ kan betekenen.
Vanavond is het zo ver: de lancering van ‘Gevoelige zielen’ Het laatste boek van een heuse trilogie…
In ‘Gevoelsarm’ (2021) ging het over mijn vertrek uit de reguliere ggz en het niet-verlengen van mijn registratie als psychiater.
‘Oud zeer’ (2022) gaat over alles wat er gebeurde en/of alles wat er heeft ontbroken dat zich in het hier en nu nog laat gelden.
‘Gevoelige zielen’ (2023) richt zich op de mens achter de hulpverlener. Waarom kies je die rol, en wat zegt dat over jou?
In alle drie boeken koos ik voor mijn persoonlijke verhaal als vertrekpunt, steeds probeerde ik genadeloos eerlijk te zijn. Of dat is gelukt gaan de lezers bepalen, ik laat het los. Mijn ziel en zaligheid heb ik erin gestopt, ik hoop dat ook dit boek mensen zal raken en inspireren verder te werken aan hun eigen verhaal.
Heel veel dank aan iedereen die me ondersteunde. Uitgeverij Lucht en vooral aan alle mensen die me hielpen om me te ontwikkelen: vrienden, familie en vooral ook de mensen waar ik mee mocht werken…
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Paul van der Heide
Pauls professionele leven draaide om geld, toen hij zich begon af te vragen hoe het zonder geld zou gaan. Dat werd een bijzonder boek, ‘Het geld geldt niet meer.’
Er is een stelling die zegt dat je altijd in de liefdesrelatie belandt die op dat moment bij je past. Ik vind het een mooie manier om naar je relaties te kijken. Maar dan wel graag vanuit zachtheid…
‘Mijn ex-man is een narcist’ of ‘Mijn vorige vriendin was een borderliner’ zegt vooral veel over degene die het beweert. Want ooit was je wel heel erg verliefd op hem of haar, dus waar heb je dat harde oordeel voor nodig?
In vriendschappen is het niet wezenlijk anders dan in liefdesrelaties, denk ik. Je wordt vrienden met iemand met wie het klikt. En het hoe en waarom ben je je meestal niet heel expliciet bewust. Al meer dan twintig jaar is Meindert Inderwisch mijn vriend.
Het is best wel een gekke man. Hij is grappig en lief, gevoelig en creatief, maar ook impulsief en mateloos. En hij lijdt soms aan zelfoverschatting. Hij was zwaar verslaafd aan slaappillen, terwijl hij als therapeut in de verslavingszorg werkte. Hij vervalste mijn recepten om aan zijn pillen te komen, terwijl we collega’s waren. Ik wist me vaak geen raad met hem, omdat hij onnavolgbare dingen deed, die ik maar dom vond. Maar mijn liefde voor dit getroebleerde mensenkind hield gelukkig stand. Ook al was ik hem wel eens flink beu, hij was en bleef de vriend waar ik van hou. Het jongetje vooral. Ook al suggereert de buitenkant iets anders, we zijn jonge knapen van een jaar of vijftien, hij en ik.
In ‘Hongerige geesten’ van Gabor Maté vond ik de woorden om het te duiden, onze relatie. Ik herken mezelf al twintig jaar in deze man, ongeveer alle gekkigheid die ik aan hem kan toeschrijven is net zo zeer op mijzelf van toepassing. Ik ben niet verslaafd geweest aan drank of drugs, maar qua mateloosheid ben ik Meinderts gelijke. Ik oordeel zo min mogelijk over hem (dat vind ik soms moeilijk), ook omdat ik natuurlijk geen haar beter ben. We dolen door het leven, hij en ik, op zoek naar compensatie voor een gemis aan liefdevolle zorg toen we kleine ventjes waren.
Daar zit onze band. Ik weet na al die jaren beter dan ooit waarom ik van deze man houd, en waarom dat nooit meer zal veranderen.
Vandaag zetten we een kroon op onze vriendschap bij de presentatie van zijn boek ‘Slikken of stikken’. Mijn vriend heeft de moed gehad zichzelf op te voeren als sprekend voorbeeld van een groot taboe: medicijnverslaving. Ik gun hem bergen waardering en een enorm succes. Dat verdient die jongen en ik houd zoveel van hem. Ik mag hem interviewen, in boekhandel ‘t Spui in zijn geliefde Vlissingen. De eerste vraag wordt: welke pijn wilde je verdoven? Dat is bijna altijd de belangrijkste vraag…
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Klaas van der Heijden
Hij leefde er jaren overheen, tot zijn lichaam zei: zo kan het niet langer.
Het was een soort tweetrapsraket: pas toen ik mijn ‘oud zeer’ begon te verkennen ontdekte ik op hoeveel verschillende manieren ik mezelf had bekwaamd om pijn van vroeger niet meer te hoeven voelen.
Of, in andere woorden: met welke copingstrategieën ik mezelf door het leven had bewogen (stap1). Dat mijn werk daar een heel groot deel van had uitgemaakt werd me toen geleidelijk pas een beetje duidelijk (stap 2). Psychiater (of een ander soort hulpverlener) worden om je eigen emotionele beschadigingen hanteerbaar te maken, klinkt best krom toch?
Maar zo was het wel, en zoekend achter het professionele masker dat ik zo lang had gedragen leerde ik niet alleen mezelf beter kennen, maar ook heel veel collega’s. Want zo bijzonder was mijn keus voor een loopbaan in de zorg niet, vanuit mijn beladen voorgeschiedenis. Talloze mensen worden hulpverlener met zeer persoonlijke motieven, die vaak terugvoeren naar hun jonge jaren. Soms zijn ze dit zichzelf ook wel bewust, maar veel vaker niet.
Of maar beperkt.
Onafhankelijk van ieder oordeel over beroepskeuze valt het wel op dat je vaak weinig zelfkennis hoeft te hebben om te worden toegelaten tot een opleiding geneeskunde, psychologie of vaktherapie. Dat is op zichzelf ook geen probleem, als er dan tenminste gedurende de opleiding aandacht voor die persoonlijke motieven is. En daar ben ik met terugwerkende kracht wel teleurgesteld over: er is zoveel dat ik niet wist en dat me ook nooit geleerd werd in al die jaren in de medische wereld. Ik ben dankbaar voor alles wat ik de afgelopen tijd heb opgestoken, maar waarom wist ik het niet eerder? Ontdekte ik het pas na mijn vertrek uit het vak? Ik had al dertig jaar geleden willen leren over mijn ‘verstrooide brein’ en ‘hongerige geest’ (dank, Gabor Maté)
Door er over te gaan schrijven heb ik nu mezelf, en hopelijk ook de lezers, verder kunnen helpen. Ik dook in mijn professionele ‘oud zeer’ en stelde mezelf (en hopelijk veel collega’s) moeilijke vragen over wat ons drijft in het werk.. Waarom doen we het, en waarom vaak zo onmatig? Waarom zorgen we vaak slechter voor onszelf dan voor onze klanten? Waarom branden we zo vaak af of raken we verstrikt in mateloosheid?
Nog twee weken, dan ligt ‘Gevoelige zielen’ in de boekhandel (of eerder op deze site). Als dat toch eens een beetje zou bijdragen aan een transformatie. Het is zo belangrijk dat er dingen veranderen in de wereld van de hulpverlening.
Verbeter de zorg, begin bij jezelf…
Op dinsdag 26 september is het boekenfeestje in Theater de Liefde in Haarlem, m.m.v. Janneke Wittekoek, Marieke Gielen en Giel Beelen.Lees er hier meer over.
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Fimme Bakker
Podiumkunstenaars en verslaving, wat is dat toch? Fimme onderzoekt het in zijn eerste voorstelling ‘Ben je bezopen?’ En hoezo met zijn vader?
Niet direct een typering waar veel artsen en andere zorgprofessionals zichzelf in herkennen.
Ik beschouw mezelf ook niet als healer, sjamaan of transformatiecoach. Maar ‘wounded’ ben ik wel.
Transgenerationeel trauma, daar haak ik nog wel op aan, maar ik ben (nog?) niet verlicht of ontwaakt en me ook nog niet bewust dat ik de reïncarnatie van iemand uit een ver verleden ben.
“Ons systeem gaat stuk aan onvoldoende (zelf)zorg van en voor professionals.”
Maar dat ik het anders-kijken naar gezondheid niet begrijp betekent niet dat ik het afwijs. Sterker nog: sinds ik mijn reguliere kwalificaties kwijt ben heb ik meer oog gekregen voor een ander perspectief op gezondheid en (zelf)zorg. Naar het aangaan van de confrontatie met pijnen in plaats van het proberen te verdoven ervan… Iets proberen te begrijpen van de signalen die je lichaam afgeeft, in plaats van er met veel wilskracht geen aandacht aan proberen te besteden.
En ik ben me, juist nu ik een relatieve buitenstaander ben geworden, weer bewust van mijn liefde voor de gezondheidszorg, en al die mensen die daar dagelijks hun stinkende best doen. Daar is veel meer aandacht voor nodig, voor die mensen. Want (stelling): ons systeem gaat stuk aan onvoldoende (zelf)zorg van/voor de professionals.
Eerst jezelf helen, en dan de mensen in je omgeving… Eerst je eigen zuurstofmasker opzetten als het vliegtuig neerstort en daarna pas de andere passagiers helpen. We weten het allemaal en vergeten het zo vaak…
Enne: er mankeert ons in principe net zoveel als de mensen die we proberen te helpen, laten we daar niet zo geheimzinnig over doen. Als psychiater was ik jarenlang een stuk gekker dan de mensen die ik moest helpen. ‘Professionele distantie’ moest dat buiten beeld houden, maar ik hield het niet vol. Er was teveel ‘oud zeer’ van mezelf waar ik mee aan de slag moest.
Eind deze maand verschijnt ‘Gevoelige zielen. Over de mens achter de hulpverlener.’
Ik ben er best een beetje trots op, dat lukt inmiddels. Het gaat over ‘oud zeer’ in een beroepsgroep die in mijn hart zit.
Op dinsdag 26 september is het boekenfeestje in Theater de Liefde in Haarlem, m.m.v. Janneke Wittekoek, Marieke Gielen en Giel Beelen.Lees er hier meer over.
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Meindert Inderwisch
Meindert Inderwisch werkte zelf in de verslavingszorg, maar gebruikte dagelijks tientallen slaappillen. Over deze ernstige kwaal, die veel bij zorgprofessionals voorkomt, schreef hij het boek ‘Slikken of stikken.’
‘Life is what happens when you’re busy making other plans’.
Het citaat is van John Lennon, die, toeval bestaat niet, aan zijn einde kwam op een manier die hij onmogelijk bedacht kon hebben. De legendarische Beatle had een ‘gewone’ werkdag achter de rug toen hij bij thuiskomst werd neergeschoten door een verwarde fan… Het nieuws raakte me enorm, als 17-jarige, en ik weet nog altijd niet waarom. Zo’n Beatles-fan was ik niet. Maar iedere keer als ik in New York ben loop ik even langs het Dakota Building, waar het drama zich afspeelde. John Lennon ontroert me.
Vaak denk ik aan het citaat, het behoedt me voor buitensporig optimisme. Het staat genieten van het leven niet in de weg, maar reken je niet rijk met betrekking tot morgen, zoiets.
Ik vergelijk mezelf ook niet met John Lennon, maar ook mijn leven verloopt langs ongeplande gebeurtenissen die alle perspectief veranderen. Vooral het onverwachte wegvallen van vrienden markeerden leidde vaak tot veranderingen in mijn bestaan. En ongelukken, want ik heb al een paar flinke klappers gemaakt…
Nu weer een nieuwe: al weken was ik in Spanje, voor een heerlijke werkvakantie. Ik voelde me het baasje. Tussendoor zat ik veel op de racefiets in de bergen, vanwege een geplande triathlon. Vorige week zondag vertrok ik vanwege de hitte al vroeg voor een training. Het was stil en mooi daar boven, toen ik ergens een rotspartij rondde, aan het begin van een afdaling. Geen overzicht, smal weggetje. Ik kwam de hoek om, en ineens was daar een auto die omhoog kwam. Ik schrok, remde, mijn wielen blokkeerden en ik belandde vol op de zijkant van de auto. Wat deed ik? mijn Strava-app stoppen, want verder fietsen zou wel niet gaan. Het duurde behoorlijk lang voor ik weer een beetje bij mijn positieven was. Ik zag het ravijn waar ik ook in had kunnen eindigen en bedacht hoe de auto me nog veel harder had kunnen raken, frontaal, of over me heen, als ik eronder was geschoven.
De schade aan de fiets viel mee, en de bezorgde Spaanse bejaarden die ik had geraakt wilden niets weten van schadevergoeding ivm de deuk in hun bestelauto (het was een oudje, met al veel meer deuken). Ze wilden met me naar de dokter vanwege bloedende schaafwonden. Zoveel zorg en liefde verdroeg ik niet, en ik reed ‘dus’ toch maar verder. De pijn kwam later die dag en duurt nu al dagen, iets met gekneusde ribben en spieren rond het schouderblad. Alleen aan mijn hand zie je uitwendig nog schade… Ik ben blij dat ik de klap heb overleefd, maar het leven ziet er ineens weer even heel anders uit. De pijn kost nachtrust, is slecht voor je humeur, en hardlopen gaat ook niet… Een lesje in bescheidenheid, op een moment dat ik aan overmoed ten prooi had kunnen vallen. Ik probeer het positief te interpreteren, maar begrijp de boodschap van het universum nog niet helemaal… En ik lees net dat een 22-jarig wielertalent deze week wel overleed aan de gevolgen van een ongeval waarbij hij op een auto botste.
Reacties