Dat ik dertig jaar geleden ging promoveren op de behandeling van angstaanvallen was toeval. Althans, dat dacht ik toen.
Inmiddels heb ik mijn geloof in het toeval opgegeven, en ga ik er vanuit dat alles zich met een reden voordoet, ook al heb ik geen flauw benul welke.
Nog iets specifieker ging mijn onderzoek over het controleren van angst: met pillen of antidepressiva werd getracht paniekaanvallen te voorkomen of zo snel mogelijk de kop in te drukken. Ook van dat geloof ben ik afgestapt: je kunt het beter verkennen, die angsten. Er naartoe bewegen en proberen te achterhalen waar ze vandaan komen. Denk ik nu. Als het lukt is de angst, die altijd eerst en vooral een signaalfunctie heeft, dan niet meer nodig. Paniekaanvallen zijn nooit onverwacht, het is geen toeval als je ze krijgt, het is huiswerk dat je te doen hebt.
Sinds een jaar of wat ben ik me bewust dat ik een heel angstig mannetje in me draag. De ontkenning daarvan heeft lang geduurd, en nog steeds kan ik goed doen alsof ik niet-verlegen ben. Ga ik op een podium staan: hiding in full sight…
Deze week kreeg ik nog een inzicht aangereikt. In al mijn niet-geslaagde liefdesrelaties speelde aan mijn kant angst een grote rol. Ik stortte me er vaak vol overgave in, maar in mijn onderbuik vormde de vraag of ik zo’n intieme relatie wel aan zou kunnen een grote stoorzender.
Ik vond mezelf nooit goed genoeg, het gevoel dat ik moest bewijzen zo’n liefdesrelatie wel waard te zijn had me in een onzichtbare greep. Ik kreeg het woord aangereikt door de vrouw waarbij ik me het meest geliefd heb durven voelen. En ze had het in eerste instantie ook nog over zichzelf…
Faalangst is het, niets anders. Ineens voelde ik wat dat woord betekent in mijn geschiedenis, en welke klus ik te klaren heb.
“Hoe liever ik mezelf vind, hoe mooier de relatie waarin ik terecht kom.”
Ik ga die faalangst nog verder verkennen, uitdiepen zo ver ik kan. Pas op de dag dat ik me volledig veilig voel is dit jochie klaar voor een volwassen relatie.
En ik ben flink onderweg, dat voel ik…
Reacties