door webredactie | 9 september 2023 | Gevoelige zielen
Het was een soort tweetrapsraket: pas toen ik mijn ‘oud zeer’ begon te verkennen ontdekte ik op hoeveel verschillende manieren ik mezelf had bekwaamd om pijn van vroeger niet meer te hoeven voelen.
Of, in andere woorden: met welke copingstrategieën ik mezelf door het leven had bewogen (stap1). Dat mijn werk daar een heel groot deel van had uitgemaakt werd me toen geleidelijk pas een beetje duidelijk (stap 2). Psychiater (of een ander soort hulpverlener) worden om je eigen emotionele beschadigingen hanteerbaar te maken, klinkt best krom toch?
Maar zo was het wel, en zoekend achter het professionele masker dat ik zo lang had gedragen leerde ik niet alleen mezelf beter kennen, maar ook heel veel collega’s. Want zo bijzonder was mijn keus voor een loopbaan in de zorg niet, vanuit mijn beladen voorgeschiedenis. Talloze mensen worden hulpverlener met zeer persoonlijke motieven, die vaak terugvoeren naar hun jonge jaren. Soms zijn ze dit zichzelf ook wel bewust, maar veel vaker niet.
Of maar beperkt.
Onafhankelijk van ieder oordeel over beroepskeuze valt het wel op dat je vaak weinig zelfkennis hoeft te hebben om te worden toegelaten tot een opleiding geneeskunde, psychologie of vaktherapie. Dat is op zichzelf ook geen probleem, als er dan tenminste gedurende de opleiding aandacht voor die persoonlijke motieven is. En daar ben ik met terugwerkende kracht wel teleurgesteld over: er is zoveel dat ik niet wist en dat me ook nooit geleerd werd in al die jaren in de medische wereld. Ik ben dankbaar voor alles wat ik de afgelopen tijd heb opgestoken, maar waarom wist ik het niet eerder? Ontdekte ik het pas na mijn vertrek uit het vak? Ik had al dertig jaar geleden willen leren over mijn ‘verstrooide brein’ en ‘hongerige geest’ (dank, Gabor Maté)
Door er over te gaan schrijven heb ik nu mezelf, en hopelijk ook de lezers, verder kunnen helpen. Ik dook in mijn professionele ‘oud zeer’ en stelde mezelf (en hopelijk veel collega’s) moeilijke vragen over wat ons drijft in het werk.. Waarom doen we het, en waarom vaak zo onmatig? Waarom zorgen we vaak slechter voor onszelf dan voor onze klanten? Waarom branden we zo vaak af of raken we verstrikt in mateloosheid?
Nog twee weken, dan ligt ‘Gevoelige zielen’ in de boekhandel (of eerder op deze site). Als dat toch eens een beetje zou bijdragen aan een transformatie. Het is zo belangrijk dat er dingen veranderen in de wereld van de hulpverlening.
Verbeter de zorg, begin bij jezelf…
Op dinsdag 26 september is het boekenfeestje in Theater de Liefde in Haarlem, m.m.v. Janneke Wittekoek, Marieke Gielen en Giel Beelen. Lees er hier meer over.
Een gesigneerd exemplaar kun je nu al bestellen.
door webredactie | 8 september 2023 | Gevoelige zielen
door webredactie | 5 september 2023 | zorg
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Fimme Bakker
Podiumkunstenaars en verslaving, wat is dat toch? Fimme onderzoekt het in zijn eerste voorstelling ‘Ben je bezopen?’ En hoezo met zijn vader?
door webredactie | 2 september 2023 | Gevoelige zielen
Niet direct een typering waar veel artsen en andere zorgprofessionals zichzelf in herkennen.
Ik beschouw mezelf ook niet als healer, sjamaan of transformatiecoach. Maar ‘wounded’ ben ik wel.
Transgenerationeel trauma, daar haak ik nog wel op aan, maar ik ben (nog?) niet verlicht of ontwaakt en me ook nog niet bewust dat ik de reïncarnatie van iemand uit een ver verleden ben.
“Ons systeem gaat stuk aan onvoldoende (zelf)zorg van en voor professionals.”
Maar dat ik het anders-kijken naar gezondheid niet begrijp betekent niet dat ik het afwijs. Sterker nog: sinds ik mijn reguliere kwalificaties kwijt ben heb ik meer oog gekregen voor een ander perspectief op gezondheid en (zelf)zorg. Naar het aangaan van de confrontatie met pijnen in plaats van het proberen te verdoven ervan… Iets proberen te begrijpen van de signalen die je lichaam afgeeft, in plaats van er met veel wilskracht geen aandacht aan proberen te besteden.
En ik ben me, juist nu ik een relatieve buitenstaander ben geworden, weer bewust van mijn liefde voor de gezondheidszorg, en al die mensen die daar dagelijks hun stinkende best doen. Daar is veel meer aandacht voor nodig, voor die mensen. Want (stelling): ons systeem gaat stuk aan onvoldoende (zelf)zorg van/voor de professionals.
Eerst jezelf helen, en dan de mensen in je omgeving… Eerst je eigen zuurstofmasker opzetten als het vliegtuig neerstort en daarna pas de andere passagiers helpen. We weten het allemaal en vergeten het zo vaak…
Enne: er mankeert ons in principe net zoveel als de mensen die we proberen te helpen, laten we daar niet zo geheimzinnig over doen. Als psychiater was ik jarenlang een stuk gekker dan de mensen die ik moest helpen. ‘Professionele distantie’ moest dat buiten beeld houden, maar ik hield het niet vol. Er was teveel ‘oud zeer’ van mezelf waar ik mee aan de slag moest.
Eind deze maand verschijnt ‘Gevoelige zielen. Over de mens achter de hulpverlener.’
Ik ben er best een beetje trots op, dat lukt inmiddels. Het gaat over ‘oud zeer’ in een beroepsgroep die in mijn hart zit.
Op dinsdag 26 september is het boekenfeestje in Theater de Liefde in Haarlem, m.m.v. Janneke Wittekoek, Marieke Gielen en Giel Beelen. Lees er hier meer over.
Een gesigneerd exemplaar kun je nu al bestellen.
door webredactie | 29 augustus 2023 | zorg
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Meindert Inderwisch
Meindert Inderwisch werkte zelf in de verslavingszorg, maar gebruikte dagelijks tientallen slaappillen. Over deze ernstige kwaal, die veel bij zorgprofessionals voorkomt, schreef hij het boek ‘Slikken of stikken.’
Lees hier meer over zijn boek.
door webredactie | 26 augustus 2023 | leven
‘Life is what happens when you’re busy making other plans’.
Het citaat is van John Lennon, die, toeval bestaat niet, aan zijn einde kwam op een manier die hij onmogelijk bedacht kon hebben. De legendarische Beatle had een ‘gewone’ werkdag achter de rug toen hij bij thuiskomst werd neergeschoten door een verwarde fan… Het nieuws raakte me enorm, als 17-jarige, en ik weet nog altijd niet waarom. Zo’n Beatles-fan was ik niet. Maar iedere keer als ik in New York ben loop ik even langs het Dakota Building, waar het drama zich afspeelde. John Lennon ontroert me.
Vaak denk ik aan het citaat, het behoedt me voor buitensporig optimisme. Het staat genieten van het leven niet in de weg, maar reken je niet rijk met betrekking tot morgen, zoiets.
Ik vergelijk mezelf ook niet met John Lennon, maar ook mijn leven verloopt langs ongeplande gebeurtenissen die alle perspectief veranderen. Vooral het onverwachte wegvallen van vrienden markeerden leidde vaak tot veranderingen in mijn bestaan. En ongelukken, want ik heb al een paar flinke klappers gemaakt…
Nu weer een nieuwe: al weken was ik in Spanje, voor een heerlijke werkvakantie. Ik voelde me het baasje. Tussendoor zat ik veel op de racefiets in de bergen, vanwege een geplande triathlon. Vorige week zondag vertrok ik vanwege de hitte al vroeg voor een training. Het was stil en mooi daar boven, toen ik ergens een rotspartij rondde, aan het begin van een afdaling. Geen overzicht, smal weggetje. Ik kwam de hoek om, en ineens was daar een auto die omhoog kwam. Ik schrok, remde, mijn wielen blokkeerden en ik belandde vol op de zijkant van de auto. Wat deed ik? mijn Strava-app stoppen, want verder fietsen zou wel niet gaan. Het duurde behoorlijk lang voor ik weer een beetje bij mijn positieven was. Ik zag het ravijn waar ik ook in had kunnen eindigen en bedacht hoe de auto me nog veel harder had kunnen raken, frontaal, of over me heen, als ik eronder was geschoven.
De schade aan de fiets viel mee, en de bezorgde Spaanse bejaarden die ik had geraakt wilden niets weten van schadevergoeding ivm de deuk in hun bestelauto (het was een oudje, met al veel meer deuken). Ze wilden met me naar de dokter vanwege bloedende schaafwonden. Zoveel zorg en liefde verdroeg ik niet, en ik reed ‘dus’ toch maar verder. De pijn kwam later die dag en duurt nu al dagen, iets met gekneusde ribben en spieren rond het schouderblad. Alleen aan mijn hand zie je uitwendig nog schade… Ik ben blij dat ik de klap heb overleefd, maar het leven ziet er ineens weer even heel anders uit. De pijn kost nachtrust, is slecht voor je humeur, en hardlopen gaat ook niet… Een lesje in bescheidenheid, op een moment dat ik aan overmoed ten prooi had kunnen vallen. Ik probeer het positief te interpreteren, maar begrijp de boodschap van het universum nog niet helemaal… En ik lees net dat een 22-jarig wielertalent deze week wel overleed aan de gevolgen van een ongeval waarbij hij op een auto botste.
Gruwelijk en wreed is het leven soms.
door webredactie | 22 augustus 2023 | psychiatrie
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Gijs Lauret
In zijn boek ‘Iedereen autistisch’ breekt Gijs een lans voor de stelling dat iedereen wel ergens in het autisme-spectrum is onder te brengen. Dat leidt tot discussies…
Lees hier meer over zijn boek.
door webredactie | 19 augustus 2023 | leven
‘En dan gaan jullie daar in Toscane houthakken, vuurtjes stoken en met elkaar in een zweethut zitten? Wat is daar nu bijzonder of nieuw aan?’
Er klonk wat cynisme door in sommige reacties op de retraite voor mannen die Rijk Smitskamp en ik in oktober organiseren. Zie: Wie is die man?
Dat begrijp ik wel, en ook weer niet.
Want het klinkt misschien primitief, het is ook terug naar de basis. En wat is daar mis mee?
Ik ben zelf meer op zoek naar oude wijsheden dan naar de nieuwste inzichten. En man zijn vind ik onverminderd ingewikkeld. Dus lijkt het mij heerlijk, zo’n verkenningsweek met gelijkgestemde geesten.
“Liever dit dan de geaccrediteerde nascholing van een beroepsvereniging.”
En van andere mannen die zich ook kwetsbaar durven tonen kan ik veel leren, weet ik. Stoere praatjes verkopen beheers ik wel, iemand versieren heb ik ook genoeg geoefend, laat ik dan maar terug gaan naar iets basaals: mijn verhouding tot andere mannen. In de relatie met mijn vader heb ik wel het een en ander gemist namelijk, en het gevoel dat mijn zoons ook meer aan me zouden kunnen hebben is ook nooit ver weg. En een ‘normale’ man zijn in contact met vrouwen is en blijft ook een uitdaging…
Wat me drijft in het huidige leven, en ook in de organisatie van zo’n week is nieuwsgierigheid en ook onbevangenheid: wat heb ik te verliezen?
Er ging genoeg mis in mijn leven, maar om je dan te laten leiden door angst voor nieuwe mislukkingen? Die komen toch wel… De grote winst van ouder worden is voor mij toch vooral dat je onbevangenheid toeneemt. De mooiste zin in een liedje vind ik al jaren: ‘Freedom’s just another word for nothin’ left to lose’ (Janis Joplin, Me and Bobby McGee).
Dat kan ik zo intens voelen, het is kippenvel, iedere keer dat ik dat liedje (uit 1970) hoor.
Dus ik denk dat we daar in Toscane ook iets met muziek gaan doen. En ik laat natuurlijk mijn baard staan…
door webredactie | 17 augustus 2023 | over Bram
Bram werd geïnterviewd door Mariska Bosch voor haar podcast ‘Inspire 2 teach’
intro van het gesprek
Bram Bakker, een bekende Atypische ex psychiater, schrijver, hulpverlener, spreker, vader en man die ontzettend veel ervaring heeft met het werken met mensen.
Vandaag praten we over verslaving en zijn nieuwe theatershow ‘Ben je bezopen?’, die hij samen met zijn zoon Fimme (cabaretier) maakt. We praten over hoe Bram reageerde toen zijn zoon bij hem aanklopte om aan te geven dat hij verslaafd was. Over waarom Bram ziet dat er momenteel een epidemie van verslaving heerst. Wanneer hij vindt dat mensen hulp moeten inschakelen.
Lees meer over deze podcast.
door webredactie | 17 augustus 2023 | maatschappij
Het kan dus nog steeds: kwalitatief hoogwaardige televisie maken die een groot publiek aanspreekt zonder dat kijkcijfers (lees: geld) allesbepalend zijn. Wekelijks geniet ik van Zomergasten, waar Theo Maassen in gewone mensentaal nieuwsgierige vragen stelt aan interessante mensen. Omdat het ze te moeilijk leek sloegen veel mensen het programma jaren over, maar probeer het nog eens. Gewoon genieten van de interesse van een prettig zichzelf gebleven cabaretier, geen meesterinterviewer of zoiets.
Het absolute hoogtepunt van de afgelopen jaren op televisiegebied vind ik ‘De droom van de jeugd’, de afgelopen maanden uitgezonden en nu nog te zien via NPO Start. Dat moest ik even aanschaffen, maar is het nu al dubbel en dwars waard. Negen meeslepende afleveringen van zo’n drie kwartier, die de kijker langs veertig jaar moderne geschiedenis voeren aan de hand van meerdere familiegeneraties. Een Brabantse vader en moeder en hun vier kinderen, en dan begint het, in 1968… Studentenprotesten in Parijs, de val van de muur, de oorlog in Bosnië en de aanslagen van 9/11, alles komt voorbij.
Ook leuk om met je kinderen te kijken. Geschiedenisles in een modern jasje.
Schitterend gefilmd, prachtig geacteerd (een echte sterrencast) en vergeet ook de muziek niet. Het deed me denken aan de mooiste bioscoopervaring die ik ooit had: de Italiaanse serie ‘La meglio gioventù’, die ruim zes uur duurde en een soort ‘binge watching’ avant la lettre vormde (we schrijven 2003). Ook een familie-epos met eeuwigheidswaarde. Besloeg globaal dezelfde periode ook, 1960-2000. Snel de bioscoop in met ‘De droom van de jeugd’, die zeven uur vliegen voorbij.
Waarom ben ik zo enthousiast? Omdat goede kunst je kan laten ervaren waar het in het leven om gaat. Iedereen heeft inmiddels wel eens iets opgevangen over familieopstellingen, maar in ‘De droom van de jeugd’ ervaar je als kijker de impact ervan. Familietrauma’s die het leven van jonge mensen kleuren, een tijdloos onderwerp van onderschat belang. De broer die terugkeert na een gruwelijk oorlogstrauma in voormalig Joegoslavië, zijn zus die hem aankijkt en het ziet: kippenvel.
Mag meer van mijn belastinggeld naar dit soort producties? En zend het dan in de winter uit, net na het journaal op NPO1. Daar knappen we collectief van op, publieke omroep zoals het bedoeld is.
Lees de originele column en reacties op Joop.nl
door webredactie | 16 augustus 2023 | leven
Iedere week een liedje, om en om. Zo spraken we het af lieve Meindert Inderwisch.
Tot 100, dan zijn we dus twee jaar verder. Ik zal er een playlist van maken ook nog. Begeleidende tekst niet te lang, stel ik voor. Trekt meer lezers en luisteraars, en dat is onze ambitie toch: liefde voor mooie liedjes delen? Jij bent een muzikant, ik slechts een consument, kijken of dat verschil een rol gaat spelen…
Vandaag trap ik af, volstrekt willekeurig. Of toch niet? Mijn eerste gedachte was: wie mag er vooral niet ontbreken, op zo’n lijst? En dan kom ik al snel bij Van the Man, zoals wijlen mijn lievelingsoom Gerrit de grote Van Morrison steevast noemde. Als het gaat over grootheden uit de popgeschiedenis wordt hij al te vaak vergeten. Geboren in Belfast, in het laatste jaar van W.O.II, en al heel jong actief met ‘Them’ (de hit ‘Gloria’ schreef hij op zijn 18e…) Zestig jaar in het vak, en hoe?
Vaak ging ik met oom Gerrit naar hem kijken als hij weer eens in Nederland was. Soms was-ie chagrijnig en gaven we het optreden amper een voldoende, maar even vaak had hij het op zijn heupen en kregen we een soort jazzconcert, urenlang. Ik herinner me gastoptredens van Candy Dulfer. Uitverkocht Carré, maar ook North Sea Jazz. Ik ken ook weinig popmuzikanten die zoveel jazz in een liedje weten te stoppen.
Maar oom Gerrit is er niet meer, hij stierf onverwacht aan iets met zijn hart. Was nog jonger dan zijn muzikale held ook. Toen ik naar de uitvaart reed luisterde ik onderweg naar Van Morrison, en vroeg me af welk nummer er gedraaid zou gaan worden. Het werd dit, ‘Into the mystic’ en ik kan het niet meer horen met droge ogen. Maar da’s niet erg. Het is Van the Man op zijn best, en als je dit mooi vindt kun je nog wel even door…
Het is ook een nummer voor zeelieden, dat moet jou als kind van Vlissingen toch ook goed doen. Zijn er niet allerlei overeenkomsten tussen Zeeuwen en Ieren (de andere bijnaam van Morrison is Belfast Cowboy, maar die vind ik persoonlijk stom…)
‘Let your soul and spirit fly into the mystic’, zet dat ook maar op als mijn tijd gekomen is…
p.s. en gefeliciteerd met je boek over medicijnverslaving, bij jou kan het al besteld en geleverd worden. Zie hier
door webredactie | 15 augustus 2023 | psychiatrie
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Ard Nieuwenbroek
Het is een nog weinig bekende term voor mensen die voor hun eigen geboorte al een broertje of zusje hadden dat het niet heeft gered: Elviskinderen. Zo noemt Ard ze, mensen die daar net als Elvis Presley de last van dragen. Dat doet iets met zo’n kind natuurlijk…
Ard schreef er een boek over.
door webredactie | 15 augustus 2023 | Gevoelige zielen
Het derde boek wordt gedrukt, blij ben ik (en ook wel een beetje trots).
Toen mijn registratie als psychiater verliep schreef ik ‘Gevoelsarm’, over de beperkingen waar ik in mijn beroepsuitoefening tegenaan was gelopen. Vooral die ‘professionele distantie’ paste me niet.
Daarop volgde ‘Oud zeer’, over mijn eigen spoken uit het verleden, en wat het ontbreken van voldoende emotionele veiligheid in de jonge jaren kan veroorzaken in het volwassen leven.
En met ‘Gevoelige zielen’ (lancering 26 september) wordt het voor mij rond: een verkenning van wat ons hulpverleners motiveert en inspireert.
Je kunt de boeken moeiteloos los van elkaar lezen, maar ik hoop natuurlijk dat lezers ze alle drie willen proberen, omdat het een persoonlijk en professioneel transformatieproces schetst…
Je kunt het boek hier alvast bestellen.
door webredactie | 12 augustus 2023 | leven
Die hebben dus zelf ook problemen… En wie heeft er nu niet zulke kinderen?
Ik wel, maar ik respecteer hun privacy beter dan voorheen en daarom geen details. Jaren geleden meende ik er namelijk goed aan te doen in de krant op te laten tekenen dat mijn zoon Fimme verslaafd was. Het kostte jaren om de schade die ik daarmee aanrichtte een beetje te herstellen (en de grappen die hij straks over mij gaat maken tijdens onze theatertour zijn dan nog steeds mijn verdiende loon).
Ondertussen valt het me op hoeveel ogenschijnlijk geslaagde ouders vooral zeggen te lijden onder de problemen van een kind. Die bijna zonder uitzondering op het mentale vlak liggen. Wat vergaten we onze kinderen te geven, of erger nog: wat hebben we ze onthouden bij het opbouwen van onze succesvolle loopbanen, het (ver)bouwen van prachtige huizen en het maken van verre vliegreizen?
Er zullen opnieuw lezers onder dit stukje uitleggen hoe het zit, of dat het niet klopt, maar ik deel niets minder dan een kwellende vraag…
Het zijn zonder uitzondering liefhebbende ouders die ik spreek en ze zijn bereid kosten nog moeite te sparen om hun kroost te helpen. Maar het lukt niet, en als ik de verhalen van zulke ouders hoor, en ik kijk er met enige afstand naar daardoor, begrijp ik er ook niets van. Zo’n fijne vader of moeder met alles wat je je materieel kunt wensen en dan een kind dat suïcidaal is of helemaal verloren in een samenleving die het niet kan bijhouden, eenzaam en alleen.
“Het is niet onze schuld, maar het heeft wel met ons te maken. We kunnen het niet voor ze oplossen, maar we hebben wel wat op te lossen.”
Met liefde genees je geen mentale problemen, maar als de liefde voor jezelf tekort schiet…
Ook, of misschien wel juist geslaagde ouders hebben vaak last van ‘oud zeer’. Ze worden gekweld door schuld en schaamte en zijn vooral bezig dat te onderdrukken. Niemand mag het weten. Ik vond mezelf een behoorlijke flapdrol in de tijd dat ik vader werd, maar het ontkennen van dat gevoel had ik tot kunst verheven. Daarmee verdween het helaas niet…
Het goede nieuws: de kinderen profiteren als de ouders daadwerkelijk met zichzelf aan de slag gaan. Dus ouders: help elkaar wakker worden, deel de pijn en verdriet die je hebt van je kinderen (jouw gevoel, niet de feitjes uit hun leven) en ervaar dat het jouw hele systeem verrijkt.
Ik werd tot het schrijven van dit stukje aangezet door het kijken naar ‘De droom van de jeugd’, een fantastische negendelige serie (*****) die volgens mij over transgenerationeel trauma gaat (en nog veel meer). Te bekijken op NPO Start.
door webredactie | 8 augustus 2023 | zorg
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Fief Marcrander
In haar eigen podcast hoor je mensen die haar als psycholoog/coach inspireren. Een podcast over podcasts en de stoïcijnse filosofie.
door webredactie | 5 augustus 2023 | psychiatrie
Het gemakkelijkst is helemaal niet drinken, nooit niet. Maar we leven in een tijd dat niet-drinken moeilijker is dan wel.
Ik vind dat ik teveel drink. Ik kom er niet door in de problemen, het heeft geen waarneembaar effect op mijn normale functioneren, en dan heb je geen stoornis bij de dokter of de psycholoog… Maar is het ‘normaal’ om heel regelmatig een biertje of wijntje te nuttigen? In mijn omgeving wordt er wel zo over gedacht…
Op de radio hoor ik spotjes die het gevaar van alcohol voor de hersenen van onze kinderen benadrukken, en om me heen zie ik jonge mensen in moordend tempo drank naar binnen gieten. De grootste afdeling in de Spaanse supermarkt waar ik gisteren was? De drankafdeling. En met grote voorsprong op de afdeling verse groenten en fruit.
Waarom drinken we toch zoveel, terwijl we weten dat het niet gezond is? Waarom word je nog regelmatig als ‘ongezellig’ gekwalificeerd als je het feestelijke bubbeltje afslaat?
Voor veel mensen is alcoholloos een grotere opgave dan ‘gewoon’ meedoen in een cultuur die alcohol collectief heeft omarmd als hulpmiddel bij het hanteren van emoties. ‘Ik word er wat losser van’ en ‘Het is toch een stukje ontspanning’ zijn geaccepteerde argumenten, maar ze verhullen ook dat veel mensen serieuze angst, pijn en verdriet proberen te verdoven met drank.
Vanwaar dit betoog?
Ik werk in Spanje aan het theaterprogramma met mijn zoon Fimme Bakker die lang verslaafd was aan cannabis. En ik word me daardoor weer meer bewust van mijn eigen mateloosheid. Als we in het najaar gaan toeren met ‘Ben je bezopen?’ (zie de speellijst) drink ik geen druppel meer.
Uit solidariteit met de mensen die door drank (en drugs) wel in de problemen zijn geraakt, maar ook omdat het voor mezelf beter is.
En ik me weer bewust wil worden dat ik niets hoef te verdoven…
door webredactie | 4 augustus 2023 | boeken
door webredactie | 1 augustus 2023 | zorg
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Daisy Veenstra
Als je een beetje thuis bent op sociale media ken je Daisy Veenstra wel, vanwege haar geëngageerde bijdragen op muziek. Dus wij dachten: laat maar horen deze dynamische dame!
‘De rappende psycholoog’ is op overigens op 6 oktober live te zien in Simplon, Groningen.
door webredactie | 29 juli 2023 | psychiatrie
Deze week werd ik ongevraagd gerecenseerd over mijn zakelijke tarieven.
Uiteraard betekent dit: ‘te duur’ Dat maakt direct van alles in mij los, rottige gevoelens. En hoezeer ik me de laatste tijd ook voorneem me niet op de kast te laten jagen, het gebeurt dan toch. Ik wil me op zo’n moment onmiddellijk gaan verdedigen, argumenten aanvoeren dat het allemaal niet zo eenduidig is, tariefstelling, en zo. En voor ik het weet vergeet ik welk schema er is geactiveerd: dat ik niet verdien wat ik vraag, dat ik het bedrag dat ik wil hebben voor mijn professionele inzet niet waard ben.
Ofwel: dat ik mijn eigen waarde overschat. En als dat zo is ben je arrogant, verwaand en zelfingenomen. Alles wat ik niet wil zijn…
Als je mensen helpt zonder dat in rekening te brengen krijg je nooit klachten, maar voor jezelf een bedrag vragen dat je denkt waard te zijn…
Ik heb een hekel aan geld, het vertroebelt relaties. Geld maakt hulp bieden onzuiver, omdat er in een relatie tussen twee mensen vaak verschillende emoties worden losgemaakt door de hoogte van een geldbedrag. De evaluatie van een professionele hulpverlener door een klant gaat vaak en veel over geld: ‘Het was wel duur’, ‘Ik stond binnen een uur weer buiten, en voor dat geld…’ Waarom roept dat geld toch altijd zoveel op?
Het liefst leefde ik in een wereld zonder geld, met ruilhandel. En dan niet van tevoren onderhandelen, maar achteraf samen vaststellen wat de dienst waard is geweest. ‘Geef mij maar tien eieren…’
Mensen die eerst en vooral voor geld werken zijn vaak ongelukkig, zelfs als ze er heel goed in slagen. Regelmatig hoor je diezelfde mensen zeggen dat ze ergens ‘alles voor over hebben’, maar als het op euro’s aankomt is dat dan vaak toch niet het geval. Als ik van geld hield was ik vast rijk geworden, denk ik. Dat is niet zo, en toch ben ik gelukkig met het leven dat ik leid. Ik voel me rijk, maar dat gaat juist niet over geld. Mensen die me te duur vinden raad ik vriendelijk aan om mij niet in te huren. De kans op ongewenste emoties wordt dan aan beide kanten te groot.
En terwijl ik dit schrijf zie ik de (ver)oordelende reacties op dit stukje al weer voor me. Een hele fijne dag wens ik iedereen…
door webredactie | 27 juli 2023 | over Bram
Reacties