In mijn verkenningstocht naar ‘oud zeer’ belandde ik pas bij Caroline Franssen voor een tafelopstelling.
Een variant op de klassieke familieopstelling met representanten, en vanwege het 1-op-1-karakter veel eenvoudiger te organiseren. En voor sommige mensen daardoor misschien veiliger, maar dat vormde geen argument voor me.
Ik mocht steeds poppetjes kiezen uit een enorme hoeveelheid zeer verschillende figuurtjes. We stelden het jongetje op dat nooit boos mocht (en kon) worden vanwege zijn ouders. En ik koos ook de vader en moeder die dat boze ventje daarbij wel had kunnen gebruiken.
Het was opnieuw fascinerend hoe doeltreffend het werkt, deze techniek. Je werkt buiten het hoofd om, zo simpel is het. Leverde het revolutionaire nieuwe gezichtspunten op? Dat misschien niet direct, maar ik ben dan ook al een tijdje bezig.
Of toch: Caroline vroeg me wie mijn grenzen bewaakt. En waar dat gebeurt, als je het op een A4-tje plaatst.
Ik koos onmiddellijk voor een woeste wildeman, want dat kan ik zijn als ik (eindelijk) voel dat mijn grenzen zijn overschreden. Maar: de wildeman plaatste ik midden op het vel, niet aan de rand. De vraag van Caroline was eenvoudig: kies iemand die de grenzen veel eerder aangeeft, die op een duidelijke manier begrenst, niet boos of agressief. Dat werd de uitsmijter op de voorgrond… Van die man zou ik meer willen hebben.
Vriendelijk, maar indrukwekkend. Met veel kracht in zich, die hij niet letterlijk hoeft te gebruiken, omdat hij stevig én zacht begrenst. Ineens toch weer een mooi nieuw inzicht.
De laatste dagen kijk ik steeds even naar de foto en dan voel ik weer welk werk er nog te doen is.
Lekker bezig Bram…
Meer over Caroline Franssen.
Reacties