door webredactie | 30 maart 2024 | leven
Nog niet zo lang geleden zei iemand tegen me: ‘Volgens mij ben jij eigenlijk heel verlegen.’
Het klonk vriendelijk, maar toch schrok ik. Het kwam binnen als een oordeel, en niet positief. En ik had dat nog nooit gehoord, laat staan dat ik mezelf ooit de vraag had gesteld of ik verlegen ben.
Ik heb mijn hele leven een grote mond gehad, en was alles behalve verlegen. Met die grote mond boekte ik op een bepaalde manier bekeken zelfs succes. Ik geloofde in de manier waarop ik me door het leven bewoog, en mensen die kritisch waren over mijn stellige opinies konden een grote bek krijgen. Als ze hun bedenkingen hardop uit durfden te spreken tenminste…
In mijn zoektocht naar mezelf ontdekte ik de afgelopen jaren dat mijn manier van doen in feite een overlevingsstrategie vormde. ‘Hiding in full sight’ noemen de Engelsen dat. En wat gebeurt er dan in zo’n ontwikkeltraject? Je komt er achter dat je stiekem wel verlegen bent. En je gaat het ook steeds meer voelen. Dat valt me niet mee, ik vind sociale bijeenkomsten ineens heel ingewikkeld bijvoorbeeld, nu ik me er niet meer doorheen bluf. Ik voel me totaal ongemakkelijk in vreemd gezelschap en ben ook al een paar keer gevlucht op momenten dat de spanning te hoog opliep…
‘Wat doe ik hier?’ of ‘Waarom zouden deze mensen me erbij willen hebben?’ klinkt dan heel hard in mijn hoofd.
Afgelopen week mocht ik een verhaal houden bij het tienjarige bestaan van NAbij Arnhem (zie nabij.nu) In het gehoor zat burgemeester Ahmed Marcouch, een man die ik zeer bewonder. Dat verhaal houden ging best aardig (het is ook vaardigheid en techniek), maar wat voelde ik me tegelijkertijd verlegen en zenuwachtig. Na afloop schudde de burgemeester me de hand en bedankte me ook nog eens voor wat ik had verteld. Daar werd ik niet minder verlegen van, zoals je zult begrijpen.
En nu moet ik weer naar een feestje waar ik bijna niemand ken. Wat in het verleden moeiteloos leek te lukken, doordat ik veilig uitstond naar al mijn kwetsbare gevoelens, is nu een grote uitdaging. Het valt nog niet mee om verlegen te zijn…
door webredactie | 26 maart 2024 | maatschappij
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Jolanda Snel
Jolanda is de initiatiefnemer van carnivoorplatform.nl spreekt uit eigen ervaringen met forse lichamelijke klachten. Bij een carnivoor dieet eet je alleen maar vlees, vit en vet.
door webredactie | 23 maart 2024 | theater
Het is niet verbazingwekkend dat mensen in de nabijheid van publieke personen soms pijnlijk geraakt worden door het verhaal in een krant, op de radio, de televisie of het internet.
Vooral internet kan tot in lengte der dagen voor triggers zorgen: een oud verhaal kan iedere keer dat het wordt opgerakeld resulteren in een herbeleving. Inderdaad: ‘oud zeer’ wordt geactiveerd.
De afgelopen maanden kregen Fimme Bakker en ik een onvoorstelbaar grote hoeveelheid media-aandacht vanwege ‘Ben je bezopen?’ (theater en boek) die ons uiteraard heel welkom was. We zijn verslaafd aan aandacht, en pas een beetje ‘in herstel’😛
In onze privé-omgeving was niet iedereen even blij voor ons. Er werd zelfs boos en gekwetst gereageerd door een enkeling. Wie doet er hier even niet toe, en of het negatieve oordeel gerechtvaardigd was laat ik in het midden. Het gaat om het gevoel, niet om de mening die je daar over kunt hebben, heb ik geleerd…
Fimme (hij kan zich vinden in deze tekst) en ik hebben nooit de intentie gehad wie dan ook pijn te doen. En dat zou vreemd zijn: het gaat om mensen waar we van houden. Als je mensen via het publieke domein wilt raken heb je de eigen kwetsuren nog onvoldoende kunnen helen. Wij vertrouwen onszelf wat dat betreft inmiddels een beetje, er is veel geïnvesteerd in persoonlijke ontwikkeling. Maar, eerlijk is eerlijk, wellicht zijn er toch nog blinde vlekken…
Het spijt ons als we lieve familieleden en/of vrienden pijn hebben gedaan. We hebben ons verhaal willen delen, en de namen van anderen er zoveel mogelijk buiten gelaten.
De verslavingsgeschiedenis van Fimme is ook voor ons beiden, als vader en zoon, nog altijd een heel pijnlijk hoofdstuk. We proberen het geleidelijk te sluiten, maar ook voor ons zal het wel altijd gevoelige materie blijven.
Het is niet fijn om Fimme op een podium te horen vertellen wat voor gebrekkige, afwezige vader ik ben geweest. Maar ik respecteer zijn verhaal inmiddels. En ik heb mijn verdriet over die geschiedenis zelf te dragen. Ik waan me gelukkig een andere vader vandaag.
Nu maar hopen dat de mensen die zich door ons gekwetst voelen ook hun eigen pijn willen verkennen. Wij vormden een trigger, maar of het ‘oud zeer’ onze schuld is? Het oordeel helpt nooit als je verlangt naar heling…
p.s. de foto is genomen door de onovertroffen Frank Ruiter
door webredactie | 20 maart 2024 | zorg
Als je de feiten bekijkt is het ronduit schokkend: ‘Meer dan de helft van de artsen en geneeskundestudenten heeft op enig moment in de studie of op de werkvloer grensoverschrijdend gedrag ondervonden.’
Het was de belangrijkste uitkomst van een enquête die onlangs werd gepubliceerd in Medisch Contact, het weekblad voor artsen dat verschijnt onder auspiciën van de KNMG. De enquête telde liefst 6569 respondenten, wel iets meer dan een steekproefje. De gedetailleerdere uitkomsten zijn hier na te lezen.
Het onderzoek kreeg veel te weinig aandacht naar mijn mening, en daarom kom ik er nog een keer op terug. Het is niet achterhaald, een paar maanden later…
Een andere uitkomst uit hetzelfde onderzoek verdient ook nadere beschouwing: ongeveer een kwart van alle respondenten kreeg te maken met meer dan één vorm van grensoverschrijdend gedrag. Dat betekent vrij zeker dat er meerdere mensen waren die zich ten opzichte van deze respondenten grensoverschrijdend hebben gedragen. Wat zegt dat dan over de mensen die dit is overkomen? Zonder welke grensoverschrijding dan ook goed te keuren ligt hier wel een uitdaging: hoe zorgen we dat het gezondheidszorgsysteem veiliger wordt? Waarom slagen zoveel mensen er binnen dit systeem niet in zich te weer te stellen?
We willen dat de zorg veilig is voor iedereen die er een beroep op doet. Dat is de norm, maar een substantieel deel van de mensen die deel uitmaken van het gezondheidszorgsysteem ervaart onveiligheid als gevolg van grensoverschrijdend gedrag. Het doet denken aan de loodgieter die thuis een lekkende kraan heeft.
Aan de andere kant van dezelfde medaille bevinden zich de zorgprofessionals die hun macht en/of positie veel te vaak lijken te kunnen misbruiken. Dat zegt ook iets over datzelfde zorgsysteem…
En het wordt helemaal ingewikkeld als we ons realiseren dat de mensen die zich bezondigen aan grensoverschrijdend gedrag eerder in hun leven zelf vaak slachtoffer zijn geweest van zulk gedrag. Pesters werden eerder vaak zelf gepest, daders van seksueel misbruik werden niet zelden zelf misbruikt en voor machtsmisbruik geldt hetzelfde.
Ons zorgsysteem is zelf ziek. En personeelstekort, tijdsdruk en beperkte middelen spelen misschien een rol in de verklaring daarvan, maar ze mogen geen excuus vormen. Als je mensen wilt genezen zul je eerst moeten zorgen dat je zelf gezond bent. Dat betekent niets meer of minder dan dat artsen en andere zorgprofessionals veel meer aandacht aan hun eigen welzijn zullen moeten besteden. Waarom koos ik ook al weer voor dat vak? En wat hoopte ik daar voor mezelf uit te halen?
Ik werd uiteindelijk vooral psychiater om mijn eigen gekte te leren doorgronden. Maar binnen de kaders van de beroepsuitoefening was daar weinig ruimte voor: professionele distantie was de code. Wat zoiets betekent als: laat de patiënt onder geen beding weten wat er bij jou speelt, of wat er in je wordt geraakt door het verhaal van iemand die jouw hulp heeft ingeroepen. Of je er nu boos van werd of verdrietig, we kregen als aankomende dokters de instructie dat vooral niet te laten merken.
Onderzoeken als het hier genoemde hebben een belangrijke boodschap: op deze manier gaat het niet langer. Als we niet de bereidheid (ofwel moed) hebben om naar onszelf te kijken zullen deze ellendige statistieken niet beter worden.
Lees de originele column en reacties op Joop.nl
door webredactie | 19 maart 2024 | maatschappij
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Bertram Ramspeck
Bertram schrijft in zijn boek ‘Trap er niet in!’ over onze valkuilen.
door webredactie | 16 maart 2024 | leven
Mijn zoon Fimme Bakker en ik kregen een interview-verzoek van de Belgische krant De Morgen naar aanleiding van het verschijnen van Fimmes boek en ons theaterprogramma ‘Ben je bezopen?’
Het resulteerde in een mooi en informatief verhaal over verslaving en de verhouding vader-zoon. Goed geschreven, lang stuk, dankbare mannen. Twee dagen na onze complimenten aan het adres van de journalist belt hij me: ‘mijn chef wil toch uw verleden wel benoemd hebben, onder meer die tuchtzaken vanwege grensoverschrijdend gedrag.’
Daar gaan we weer… Het verleden raak je niet kwijt, zelfs feitelijke onjuistheden niet. De neiging me (heftig) te gaan verweren is er dan ook direct. Ik voel me aangevallen, boosheid laait op. Stopt het dan nooit?
Gelukkig kan ik de oplaaiende emoties verdragen, en met de aardige journalist komt het tot een prettige afronding. In mijn hoofd blijft het nog wel even onrustig. Wie wilde (of moest?) er ook weer in de krant? Als je geen aandacht vraagt…
En dat mijn verleden vol fouten is kan ik ook niet ontkennen, ook al heb ik als psychiater nooit aan een patiënt gezeten. Ik heb in mijn eigen boek ‘Gevoelige zielen’ getracht er eerlijk over te schrijven, maar daar was dan helaas weinig aandacht voor… De kwetsbaarheden van de zorgprofessionals zijn geen hip onderwerp in medialand.
Terwijl fouten toch ook bij mens-zijn horen. En je fouten nodig hebt om te leren. Je kunt niet leren lopen zonder af en toe te vallen. De verkenning van grenzen kan niet plaatsvinden als je niet het risico durft te nemen om op een zeker moment even aan de verkeerde kant van de grens te belanden… Nooit expres, maar hoe moet het anders? Hoe leer je hoe ver je kunt gaan in je oprechte betrokkenheid? Waar slaat de liefde voor een verslaafde om in codependency?
Ik ben niet trots op wat fout ging in mijn leven (daar gaat mijn deel van ‘Ben je bezopen?’ over), maar om te komen waar ik nu ben heb ik iedere fout wel nodig gehad.
Ik heb mijn grenzen nooit goed kunnen bewaken, en leer nu pas (een beetje) om niet op iedere hulpvraag van een noodlijdend mens te reageren (of er direct mee aan de slag te gaan). Het belangrijkste slachtoffer van mijn fouten was ikzelf.
Dat betekent niet dat ik nooit pijn heb veroorzaakt bij andere mensen. Maar dat kan alleen veranderen (of stoppen) als ik me blijf ont-wikkelen. En dat lukt alleen als ik het mezelf toesta om in dat proces ook fouten te maken. Dat het pijnlijk is om daaraan te worden herinnerd hoort er dan ook bij. Nu nog leren begrijpen waarom sommige herinneringen zo pijnlijk zijn. Want ook dat zal een functie hebben…
p.s. de foto is genomen door de onovertroffen Frank Ruiter
door webredactie | 12 maart 2024 | zorg
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Oswald Schwirtz
De autobiografische roman ‘Tante stoel’ gaat over belangrijke vragen: wanneer mag ik gaan? en wie bepaalt dat? Leer hier meer over het boek (je kan het boek hier ook bestellen).
door webredactie | 9 maart 2024 | leven
Waarom kosten simpele dingen ons vaak zo veel moeite? Waarom lukt het ons gemakkelijker om eenvoudige uitdagingen complex te maken dan het omgekeerde?
Al jaren adviseer ik mensen ‘laat het los, dan komt het naar je toe’. Maar zelf ben ik er nog altijd niet zo goed in. Je ziet het vooral in haperende liefdesrelaties: een van de partners wil de relatie stoppen, maar de ander laat niet los. Het advies: laat vooral wél los, dan komt er wellicht nog een nieuwe kans.
Onverwacht. En reken je niet rijk, want de kans is klein. Anders was het niet nodig, dat loslaten… Maar: hoe moet dat dan???
Ik ben er ook nog altijd niet erg bedreven in, zelf leven naar de adviezen die ik anderen verstrek… Echt loslaten is zó lastig. Je maakt jezelf gemakkelijk wijs dat je iets of iemand hebt losgelaten, terwijl dat diep van binnen nog lang niet zo is.
Loslaten is iets van het gevoel, en vooral geen bedenksel. Het moet uit je hart komen, niet uit je hoofd. Zolang je piekert over je verlies (hoofd) ben je er niet. Als de pijn waarmee het loslaten van een geliefde gepaard gaat verdwijnt ben je op weg. Het is een fysiek proces, dat loslaten. En je kunt er heel beroerd van worden. Of er zelfs een ziekte aan overhouden (lees Gabor Maté).
Het heeft ook iets van doen met zelfvertrouwen, ben ik bang. De vaak onbewuste overtuiging dat je het zonder de gedroomde partner niet zult redden in dit leven (‘ik overleef het niet zonder hem of haar’) zit het loslaten ernstig in de weg. En dat is dus ook de weg: eerst zelf sterker worden en stevig op je eigen benen staan, daarna gaat loslaten ineens veel beter.
Mocht je jezelf hebben wijsgemaakt dat het wel pijnloos kan: waarschijnlijk ben je gedissocieerd, zit je in je overlevingsmodus (hoofd).
Misschien nog een tip: door aan de slag te gaan met je eigen ‘oud zeer’ (lees dat boek🤪) neemt je vermogen om los te laten toe. We kunnen het namelijk al lang, dat loslaten, het is deel van de natuur…
door webredactie | 5 maart 2024 | maatschappij
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: David Pieters
Zijn reis leidde David en zijn gezin naar Bali, de plek waar hij ook zijn ‘eenpersoons retraites’ organiseert. Kijk op davidpieters.com.
door webredactie | 2 maart 2024 | leven
Het kostte me een volle week om te landen op het eilandje waar ik me terugtrok om tot rust te komen.
En ik had maar twee weken…
Volop genoten even goed, en nog minder gedaan dan ik me had voorgenomen. Steeds minder behoefte had ik daar aan mijn telefoon, en ik sliep steeds lekkerder, om maar eens iets te noemen waar ik me bewust van werd. Ik gunde mezelf best veel massages en regelmatig zat ik een tijdje ‘dom’ voor me uit te staren. Veel beter wordt het leven niet, maar wat kostte het een moeite om in deze gemoedstoestand te raken…
Vorig weekeinde moest ik terug. Met direct een volle agenda, zoals vaak na een vakantie. Stellig nam ik me voor om niet direct weer in de actiemodus te schieten. Iedere dag ging ik beginnen met het beeld van de ontspannen Bram op dat heerlijke eiland.
Ging het goed, denk je? Nee natuurlijk… Na een week vakantie stond ik eindelijk een beetje uit, op de tweede dag na terugkeer al weer helemaal aan…
We weten ondertussen allemaal dat ‘uit’ belangrijk is, dat we niet altijd ‘aan’ kunnen/moeten staan. Maar dat het zo lastig is om af te schakelen, terwijl gas geven ogenschijnlijk moeiteloos gaat, dat realiseren we ons nauwelijks. Ik niet in ieder geval.
Ik heb de komende maanden al weer heel veel weken geblokt in mijn agenda. Om ‘uit’ te kunnen gaan.
Dat het me niet meer lukt om stug door te gaan en alle signalen dat er rust vereist is te negeren, is een teken van vooruitgang. Jaren geleden zou ik het hebben getypeerd als een teken van zwakte…
Het is geen ‘vallen en weer opstaan’, dit leven. Als je valt kun je ook even blijven liggen, en jezelf de vraag stellen waarom je eigenlijk viel…
Rust vinden is een opgave, en het vraagt toewijding en discipline. Van mij althans, omdat ‘aan’ (overleven) het zo gemakkelijk wint van ‘uit’. Ik blijf oefenen.
Nu eerst een rondje runningtherapie in de duinen…
door webredactie | 27 februari 2024 | psychiatrie
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Nicolette de Haas
Nicolette beijvert zich n.a.v. eigen ervaringen voor meer aandacht voor trauma als grootste gemene deler achter heel veel psychisch en lichamelijk leed.
door webredactie | 24 februari 2024 | psychiatrie
Je windt je alleen maar op over dingen die iets in je raken.
Als iemand me beticht van pedofiele gevoelens gebeurt er niets, omdat het nergens aan raakt. Tekortkomingen genoeg, maar deze niet…
‘Jij bent niet erg goed in stabiele liefdesrelaties’ Au!! Er is ook niemand die me dat heeft kunnen leren, maar iedere dag werk ik aan mezelf en als dat proces ver genoeg is gevorderd…
Waar ik me ook door geraakt voelde: toen iemand me uitmaakte voor betweter, dat ik me beter zou voordoen dan ik in werkelijkheid ben. Dat gevoel heb ik niet, maar ik ben er wel bang voor, zelfoverschatting…
Als psychiater bediende ik me van het motto: wij weten wel wat goed voor u is. Alsof ik de koning was, pluralis majestatis: ‘wij’ zeggen, terwijl je ‘ik’ bedoelt. Ik schaam me er met terugwerkende kracht voor.
‘Prikken of slikken’ zei ik tegen een angstige psychotische man, omdat ik geloofde dat Haldol, in welke toedieningsvorm dan ook, het verschil ging maken. Ik ben nog steeds niet tegen het gebruik van psychofarmaca, maar wel op basis van consensus. En ook een antipsychoticum lijkt op paracetamol: ook al helpt het, over de oorsprong van de klacht zegt het niets. Ik ben dus wel een beetje van mijn geloof gevallen. En omdat psychiaters eerst en vooral in verband worden gebracht met medicatie is het voor mij veel beter dat ik me heb losgemaakt van die rol (lees desgewenst ‘Gevoelsarm’…)
Ik voel me een prettiger mens, nu ik het niet-weten steeds meer durf te omarmen. Alleen angstige mensen verschuilen zich achter morele superioriteit.
Nog steeds wil ik mensen met uiteenlopende gezondheidsproblemen graag iets bieden, maar het gaat meer om delen uit liefde dan om het verspreiden van kennis. Bovendien realiseer ik me steeds beter dat ik helemaal niemand kan genezen, dat kunnen mensen uiteindelijk alleen uit zichzelf halen als het over emotionele problemen gaat (ga met een gebroken been of een tumor vooral wél naar een dokter).
Lotgenoten of andere ervaringsdeskundigen dragen misschien wel meer bij aan je herstel van mentale pijn dan de expert die claimt dat-ie weet hoe het zou moeten, in jouw leven…
Ook de spirituele wereld is er helaas van vergeven: de goeroes die zich tot hun volgelingen richten, ingebed in een uitstekend verdienmodel.
Ik ben een emotioneel getroubleerd mens, en als andere mensen daar hun voordeel mee kunnen doen zijn ze welkom.
Alleen nog in groepsverband: werken in groepen is effectiever en bevredigender, heb ik ontdekt. En in zo’n groep is iedereen evenwaardig: we kunnen en weten allemaal van alles, en competitie wie het meeste weet is toch treurig?
Je bent welkom op een ‘Oud zeer-retraite’ of iets anders in groepsverband voor ‘gevoelige zielen’…
“Er is maar één regel voor het vinden van je eigen unieke waarheid. Je moet leren geduldig naar je zelf te luisteren, jezelf een kans te geven je eigen weg te vinden die alleen van jou is en van niemand anders ” – Wilhelm Reich, 1953
Lees meer
door webredactie | 21 februari 2024 | hardlopen
Het schrijven aan Runningtherapie 2.0 is in volle gang. Maar: er wordt nog veel harder nagedacht…
Al zo’n twintig jaar is fysiotherapeut Simon van Woerkom met onze (driedaagse) training onderweg. Ik haakte een paar jaar later aan, en inspirerende gastdocenten ondersteunden ons al die jaren. Maar: de tijden zijn veranderd, en het ‘bewegen om je beter te voelen’ verdient een nieuwe plek in het zorgen voor je gezondheid.
Runningtherapie 2.0 gaat niet meer over de vergelijking met antidepressiva en/of cognitieve gedragstherapie. Het gaat ook niet meer om de ‘evidence based’ behandeling van psychische stoornissen. Want wat zijn dat eigenlijk? Geen ‘simpele’ hersenaandoeningen wordt steeds duidelijker…
Het lijf maakt een comeback in de psychiatrie en runningtherapie past daar precies in🙏🏼
Runningtherapie 2.0 gaat over lichaamswerk, en over heling. Over het herstel van de relatie met je lichaam, over niet enkel uit het hoofd leven. Over verbinden, niet overleven. Over genieten van duursport in plaats van obsessief sporten als manier om te dealen met pijnlijke emoties. Over combineren met ademwerk, yoga of meditatie. Onafhankelijk van een ggz-traject, want we zijn nergens tegen. Maar we zijn wel toe aan een breder perspectief…
Het praktische gedeelte veranderen we niet, en blijft onder regie van Simon. Ook onze gewaardeerde sportpsycholoog Ivo Spanjersberg blijft zijn bijdrage leveren. En graag willen we jullie, de deelnemers, vragen om ons met behulp van feedback verder te helpen. De data voor 2024 staan online, 21 en 22 maart trappen we af in de omgeving van Zwolle. Leuk als je aanhaakt!
n.b. het boek verschijnt hopelijk in de tweede helft van dit jaar. Zie runningtherapie.nl.
door webredactie | 20 februari 2024 | theater
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Anne Quaars
Visionair, commercieel strateeg, artist en inspirational speaker. Hoe combineer je dat? Zie ook: annequaars.com.
door webredactie | 17 februari 2024 | psychiatrie
Eigenlijk had ik een soort terugval, in de termen van de verslavingszorg, de afgelopen maanden.
En ik realiseer het me pas na een kleine week vakantie, nu ik weer een beetje tot rust kom. Zelfs het landen duurde langer dan gedacht…
Natuurlijk kan ik me verschuilen achter het volle theaterschema van Fimme Bakker en mij. Maar dat wist ik al maanden van tevoren. Ik had er ‘dus’ rekening mee kunnen houden, door niet ook nog eens volle werkweken naast de lange avonden in het theater in te plannen (inclusief reistijd is een avond in het theater een volle werkdag). Er kwam regie bij, en ik moest mijn tekst leren, en toen ook nog alle p.r. Waarvoor we heel dankbaar zijn, maar het vraagt ook het een en ander. Mijn werkweken liepen weer op tot ruim boven de tachtig uur, de vrije weekeinden verdwenen. Zakelijke afspraken op zondag, omdat je doordeweeks geen tijd hebt…
En dan moest ik tussendoor rennen om het vol te houden en ook nog mijn immer rumoerige privéleven voldoende aandacht geven. Zo kom je wel aan een stabiele relatie jongen…
Dit is geen klacht, maar een feitelijke vaststelling. In de tijd dat ik ‘onbewust onbekwaam’ was verdoofde ik iets met al dat werken. Dat probeerde ik tenminste. Nu voelde ik doorlopend irritaties, over van alles en nog wat. En ik was me bewust dat die het symptoom van iets anders waren. De balans tussen inspanning en ontspanning was weer even helemaal zoek…
Je kunt je overal aan storen. Ik heb daar een groot talent voor. Maar de uitdaging is en blijft daar de les uit te halen die er voor jou in zit. Betere zelfzorg, meer aandacht voor het eigen welbevinden. Ook fijner voor je omgeving, want wat schiet de wereld er mee op als jij je vloekend en toeterend in de file stort? Het is oud zeer dat weer even de overhand krijgt. Terwijl er een remedie is: lief zijn voor jezelf, en niets proberen te forceren.
Mijn volgende vakanties heb ik in ieder geval vast in de agenda gezet. En ik lees ‘De mythe van normaal’ van Gabor Maté, daar wordt een mens ook wijzer van. Hopelijk is het preventie van een nieuwe terugval.
‘Je kunt niet genezen van je werkverslaving, maar wel iedere dag alles doen wat nodig is om een terugval te voorkomen’ zouden ze in het Twaalf Stappenprogramma voor verslaafden zeggen.
door webredactie | 13 februari 2024 | psychiatrie
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Michiel van der Pols
Uiterlijk was hij een harde commando, die diende in oorlogen. De reis naar zijn gevoelige ziel bracht hem de missie van zijn leven: doorbraakcoaching.
door webredactie | 10 februari 2024 | psychiatrie
We deden een hele dag familieopstellingen, in het kader van de training ‘systemisch werken met topsporters’.
Daan Ruiter en ik namen deel als representant, de steengoeie Yvonne Woordes was de opsteller.
Er was een mannelijke deelnemer die een vraag inbracht over het maken van emotionele verbinding. Yvonne vroeg mij als representant, om op de vloer te gaan liggen op een plek waar de man naar staarde. Ik ging liggen en vrijwel direct begonnen er tranen te stromen, en best veel ook nog. Het was niet vervelend, best bijzonder voor iemand die eigenlijk nooit huilt. Even later lag de man waarvan de vraag werd opgesteld naast me. Intuïtief pakte ik zijn hand. Het was verdrietig en troostrijk tegelijk, en ik voelde dat er bij hem iets vergelijkbaars optrad. De conclusie was voor geen enkele aanwezige te missen: ik representeerde de niet-geboren (of in de baarmoeder overleden) helft van een tweeling.
Tegelijkertijd voelde ik dat bij mij vermoedelijk hetzelfde speelt. Er moet een broertje zijn geweest. Ik krijg weer tranen als ik dit schrijf, en begrijpen doe ik het niet. Het is een weten waar geen verstand bij komt kijken. Het is een niet te beredeneren besef, en het maakt me verdrietig, maar het lucht me ook op. Er vallen ineens een hele hoop puzzelstukjes op hun plek, ik begrijp mezelf weer een stuk beter en ik voel me sinds de opstelling lichter en rustiger. Het gevoel van eenzaamheid dat al mijn hele leven altijd ergens aanwezig is lijkt zelfs iets minder te zijn…
Al een paar jaar speelde ik met deze mogelijkheid, die me werd aangereikt door een ervaringsdeskundige die ik eens sprak. Ik vroeg mijn moeder niet lang geleden naar het verloop van de zwangerschap, maar zij herinnerde zich geen bloedverlies of iets anders dat concreet verwijst naar een vruchtje dat stierf in haar baarmoeder. Maar dat sluit het niet uit, mensen vergeten gebeurtenissen die niet relevant lijken. Er was nog steeds een levend embryo in de baarmoeder…
In tenminste 1 op 10 zwangerschappen doet dit fenomeen zich voor, een objectief gegeven. De impact op de wel levend geboren tweelinghelft (meerling kan ook nog) kan groot zijn, en een heel mensenleven kleuren. Ik raad iedereen die dit leest en waarbij iets resoneert aan om zich er eens nader in te verdiepen. En stel een snel en oppervlakkig oordeel nog even uit…
Tot een jaar of vijf geleden zou ik mezelf voor gek hebben verklaard, door enkel de gedachte toe te staan dat er in mijn leven zoiets kan meespelen. Dat er geen wetenschappelijk bewijs geleverd kan worden interesseert me al lang niet meer.
Ik voel me ‘gewoon’ weer wat meer geheeld, en dat stemt me intens dankbaar…
door webredactie | 6 februari 2024 | psychiatrie
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Yvette Overbeeke
Al jarenlang begeleidt Yvette retraites met enkel vrouwen. En nu is er de ‘oud zeer-retraite’ voor beide seksen, samen met Bram. Zie: retraitesopibiza.nl.
door webredactie | 3 februari 2024 | theater
Afgelopen week hadden Fimme Bakker en ik na vier maanden hard werken en twintig try-outs dan eindelijk onze première.
In Amstelveen nog wel, een paar honderd meter van de plek waar mijn zoon zijn eerste levensjaren doorbracht. ‘Ik stond daar ook ingeschreven, maar was vooral afwezig. In Amsterdam aan het werk’ probeerde ik nog grappig. Maar een beetje dubbel voelde het wel, die locatie.
Na afloop hadden we even een geroerde, maar blije (o)pa Paul op het podium. Voor mij het absolute hoogtepunt van de avond. Er bestaat transgenerationeel trauma, maar voor talent geldt dat evenzeer: Fimmes gevoel voor humor en kwaliteit op het podium zit in de lijn van zijn opa (niet toevallig is Paul zijn tweede naam). Ook de trots van Fimmes moeder op onze zoon gaf me ook een warm gevoel. We spelen dit seizoen nog ongeveer tien keer (check fimme.nl voor de meest accurate speellijst) en hopen dat nog veel theaters ons willen boeken voor ‘24-‘25…
Ben je bezopen? het boek
Het volgende (en voorlopig laatste) hoogtepunt dat zich nu aandient is Fimmes boek met gelijknamige titel: het verhaal over zijn verslaving en zijn perspectief daar op. Met een voorwoord van Wim Kieft en een bijdrage van Rene van Collem. Ik mocht de epiloog schrijven.
Op 6 maart is er een bijzonder lanceerfeestje in Amsterdam, en er zijn nog kaarten (incl boek) voor die avond in het Betty Asfalt Complex (er zijn nog kaarten). Met fijne optredens van jeugdig kleinkunsttalent…
Ondertussen ga ik me voorbereiden op twee weekjes vakantie ver weg, alleen en in stilte. Voor een aandachtsjunk die nog in herstel is wordt dat wel weer even tijd…
p.s. je kunt nu ook al een gesigneerd boek bestellen bij fimme.nl.
Reacties