Waarom kosten simpele dingen ons vaak zo veel moeite? Waarom lukt het ons gemakkelijker om eenvoudige uitdagingen complex te maken dan het omgekeerde?

Al jaren adviseer ik mensen ‘laat het los, dan komt het naar je toe’. Maar zelf ben ik er nog altijd niet zo goed in. Je ziet het vooral in haperende liefdesrelaties: een van de partners wil de relatie stoppen, maar de ander laat niet los. Het advies: laat vooral wél los, dan komt er wellicht nog een nieuwe kans.

Onverwacht. En reken je niet rijk, want de kans is klein. Anders was het niet nodig, dat loslaten… Maar: hoe moet dat dan???

Ik ben er ook nog altijd niet erg bedreven in, zelf leven naar de adviezen die ik anderen verstrek… Echt loslaten is zó lastig. Je maakt jezelf gemakkelijk wijs dat je iets of iemand hebt losgelaten, terwijl dat diep van binnen nog lang niet zo is.

Loslaten is iets van het gevoel, en vooral geen bedenksel. Het moet uit je hart komen, niet uit je hoofd. Zolang je piekert over je verlies (hoofd) ben je er niet. Als de pijn waarmee het loslaten van een geliefde gepaard gaat verdwijnt ben je op weg. Het is een fysiek proces, dat loslaten. En je kunt er heel beroerd van worden. Of er zelfs een ziekte aan overhouden (lees Gabor Maté).

Het heeft ook iets van doen met zelfvertrouwen, ben ik bang. De vaak onbewuste overtuiging dat je het zonder de gedroomde partner niet zult redden in dit leven (‘ik overleef het niet zonder hem of haar’) zit het loslaten ernstig in de weg. En dat is dus ook de weg: eerst zelf sterker worden en stevig op je eigen benen staan, daarna gaat loslaten ineens veel beter.

Mocht je jezelf hebben wijsgemaakt dat het wel pijnloos kan: waarschijnlijk ben je gedissocieerd, zit je in je overlevingsmodus (hoofd).

Misschien nog een tip: door aan de slag te gaan met je eigen ‘oud zeer’ (lees dat boek🤪) neemt je vermogen om los te laten toe. We kunnen het namelijk al lang, dat loslaten, het is deel van de natuur…