We deden een hele dag familieopstellingen, in het kader van de training ‘systemisch werken met topsporters’.
Daan Ruiter en ik namen deel als representant, de steengoeie Yvonne Woordes was de opsteller.
Er was een mannelijke deelnemer die een vraag inbracht over het maken van emotionele verbinding. Yvonne vroeg mij als representant, om op de vloer te gaan liggen op een plek waar de man naar staarde. Ik ging liggen en vrijwel direct begonnen er tranen te stromen, en best veel ook nog. Het was niet vervelend, best bijzonder voor iemand die eigenlijk nooit huilt. Even later lag de man waarvan de vraag werd opgesteld naast me. Intuïtief pakte ik zijn hand. Het was verdrietig en troostrijk tegelijk, en ik voelde dat er bij hem iets vergelijkbaars optrad. De conclusie was voor geen enkele aanwezige te missen: ik representeerde de niet-geboren (of in de baarmoeder overleden) helft van een tweeling.
Tegelijkertijd voelde ik dat bij mij vermoedelijk hetzelfde speelt. Er moet een broertje zijn geweest. Ik krijg weer tranen als ik dit schrijf, en begrijpen doe ik het niet. Het is een weten waar geen verstand bij komt kijken. Het is een niet te beredeneren besef, en het maakt me verdrietig, maar het lucht me ook op. Er vallen ineens een hele hoop puzzelstukjes op hun plek, ik begrijp mezelf weer een stuk beter en ik voel me sinds de opstelling lichter en rustiger. Het gevoel van eenzaamheid dat al mijn hele leven altijd ergens aanwezig is lijkt zelfs iets minder te zijn…
Al een paar jaar speelde ik met deze mogelijkheid, die me werd aangereikt door een ervaringsdeskundige die ik eens sprak. Ik vroeg mijn moeder niet lang geleden naar het verloop van de zwangerschap, maar zij herinnerde zich geen bloedverlies of iets anders dat concreet verwijst naar een vruchtje dat stierf in haar baarmoeder. Maar dat sluit het niet uit, mensen vergeten gebeurtenissen die niet relevant lijken. Er was nog steeds een levend embryo in de baarmoeder…
In tenminste 1 op 10 zwangerschappen doet dit fenomeen zich voor, een objectief gegeven. De impact op de wel levend geboren tweelinghelft (meerling kan ook nog) kan groot zijn, en een heel mensenleven kleuren. Ik raad iedereen die dit leest en waarbij iets resoneert aan om zich er eens nader in te verdiepen. En stel een snel en oppervlakkig oordeel nog even uit…
Tot een jaar of vijf geleden zou ik mezelf voor gek hebben verklaard, door enkel de gedachte toe te staan dat er in mijn leven zoiets kan meespelen. Dat er geen wetenschappelijk bewijs geleverd kan worden interesseert me al lang niet meer.
Ik voel me ‘gewoon’ weer wat meer geheeld, en dat stemt me intens dankbaar…
Reacties