Afgelopen week hadden Fimme Bakker en ik na vier maanden hard werken en twintig try-outs dan eindelijk onze première.
In Amstelveen nog wel, een paar honderd meter van de plek waar mijn zoon zijn eerste levensjaren doorbracht. ‘Ik stond daar ook ingeschreven, maar was vooral afwezig. In Amsterdam aan het werk’ probeerde ik nog grappig. Maar een beetje dubbel voelde het wel, die locatie.
Na afloop hadden we even een geroerde, maar blije (o)pa Paul op het podium. Voor mij het absolute hoogtepunt van de avond. Er bestaat transgenerationeel trauma, maar voor talent geldt dat evenzeer: Fimmes gevoel voor humor en kwaliteit op het podium zit in de lijn van zijn opa (niet toevallig is Paul zijn tweede naam). Ook de trots van Fimmes moeder op onze zoon gaf me ook een warm gevoel. We spelen dit seizoen nog ongeveer tien keer (check fimme.nl voor de meest accurate speellijst) en hopen dat nog veel theaters ons willen boeken voor ‘24-‘25…
Ben je bezopen? het boek
Het volgende (en voorlopig laatste) hoogtepunt dat zich nu aandient is Fimmes boek met gelijknamige titel: het verhaal over zijn verslaving en zijn perspectief daar op. Met een voorwoord van Wim Kieft en een bijdrage van Rene van Collem. Ik mocht de epiloog schrijven.
Op 6 maart is er een bijzonder lanceerfeestje in Amsterdam, en er zijn nog kaarten (incl boek) voor die avond in het Betty Asfalt Complex (er zijn nog kaarten). Met fijne optredens van jeugdig kleinkunsttalent…
Ondertussen ga ik me voorbereiden op twee weekjes vakantie ver weg, alleen en in stilte. Voor een aandachtsjunk die nog in herstel is wordt dat wel weer even tijd…
p.s. je kunt nu ook al een gesigneerd boek bestellen bij fimme.nl.
Reacties