Mijn zoon Fimme Bakker en ik kregen een interview-verzoek van de Belgische krant De Morgen naar aanleiding van het verschijnen van Fimmes boek en ons theaterprogramma ‘Ben je bezopen?’

Het resulteerde in een mooi en informatief verhaal over verslaving en de verhouding vader-zoon. Goed geschreven, lang stuk, dankbare mannen. Twee dagen na onze complimenten aan het adres van de journalist belt hij me: ‘mijn chef wil toch uw verleden wel benoemd hebben, onder meer die tuchtzaken vanwege grensoverschrijdend gedrag.’

Daar gaan we weer… Het verleden raak je niet kwijt, zelfs feitelijke onjuistheden niet. De neiging me (heftig) te gaan verweren is er dan ook direct. Ik voel me aangevallen, boosheid laait op. Stopt het dan nooit?

Gelukkig kan ik de oplaaiende emoties verdragen, en met de aardige journalist komt het tot een prettige afronding. In mijn hoofd blijft het nog wel even onrustig. Wie wilde (of moest?) er ook weer in de krant? Als je geen aandacht vraagt…

En dat mijn verleden vol fouten is kan ik ook niet ontkennen, ook al heb ik als psychiater nooit aan een patiënt gezeten. Ik heb in mijn eigen boek ‘Gevoelige zielen’ getracht er eerlijk over te schrijven, maar daar was dan helaas weinig aandacht voor… De kwetsbaarheden van de zorgprofessionals zijn geen hip onderwerp in medialand.

Terwijl fouten toch ook bij mens-zijn horen. En je fouten nodig hebt om te leren. Je kunt niet leren lopen zonder af en toe te vallen. De verkenning van grenzen kan niet plaatsvinden als je niet het risico durft te nemen om op een zeker moment even aan de verkeerde kant van de grens te belanden… Nooit expres, maar hoe moet het anders? Hoe leer je hoe ver je kunt gaan in je oprechte betrokkenheid? Waar slaat de liefde voor een verslaafde om in codependency?

Ik ben niet trots op wat fout ging in mijn leven (daar gaat mijn deel van ‘Ben je bezopen?’ over), maar om te komen waar ik nu ben heb ik iedere fout wel nodig gehad.

Ik heb mijn grenzen nooit goed kunnen bewaken, en leer nu pas (een beetje) om niet op iedere hulpvraag van een noodlijdend mens te reageren (of er direct mee aan de slag te gaan). Het belangrijkste slachtoffer van mijn fouten was ikzelf.

Dat betekent niet dat ik nooit pijn heb veroorzaakt bij andere mensen. Maar dat kan alleen veranderen (of stoppen) als ik me blijf ont-wikkelen. En dat lukt alleen als ik het mezelf toesta om in dat proces ook fouten te maken. Dat het pijnlijk is om daaraan te worden herinnerd hoort er dan ook bij. Nu nog leren begrijpen waarom sommige herinneringen zo pijnlijk zijn. Want ook dat zal een functie hebben…

p.s. de foto is genomen door de onovertroffen Frank Ruiter