Het is niet verbazingwekkend dat mensen in de nabijheid van publieke personen soms pijnlijk geraakt worden door het verhaal in een krant, op de radio, de televisie of het internet.
Vooral internet kan tot in lengte der dagen voor triggers zorgen: een oud verhaal kan iedere keer dat het wordt opgerakeld resulteren in een herbeleving. Inderdaad: ‘oud zeer’ wordt geactiveerd.
De afgelopen maanden kregen Fimme Bakker en ik een onvoorstelbaar grote hoeveelheid media-aandacht vanwege ‘Ben je bezopen?’ (theater en boek) die ons uiteraard heel welkom was. We zijn verslaafd aan aandacht, en pas een beetje ‘in herstel’😛
In onze privé-omgeving was niet iedereen even blij voor ons. Er werd zelfs boos en gekwetst gereageerd door een enkeling. Wie doet er hier even niet toe, en of het negatieve oordeel gerechtvaardigd was laat ik in het midden. Het gaat om het gevoel, niet om de mening die je daar over kunt hebben, heb ik geleerd…
Fimme (hij kan zich vinden in deze tekst) en ik hebben nooit de intentie gehad wie dan ook pijn te doen. En dat zou vreemd zijn: het gaat om mensen waar we van houden. Als je mensen via het publieke domein wilt raken heb je de eigen kwetsuren nog onvoldoende kunnen helen. Wij vertrouwen onszelf wat dat betreft inmiddels een beetje, er is veel geïnvesteerd in persoonlijke ontwikkeling. Maar, eerlijk is eerlijk, wellicht zijn er toch nog blinde vlekken…
Het spijt ons als we lieve familieleden en/of vrienden pijn hebben gedaan. We hebben ons verhaal willen delen, en de namen van anderen er zoveel mogelijk buiten gelaten.
De verslavingsgeschiedenis van Fimme is ook voor ons beiden, als vader en zoon, nog altijd een heel pijnlijk hoofdstuk. We proberen het geleidelijk te sluiten, maar ook voor ons zal het wel altijd gevoelige materie blijven.
Het is niet fijn om Fimme op een podium te horen vertellen wat voor gebrekkige, afwezige vader ik ben geweest. Maar ik respecteer zijn verhaal inmiddels. En ik heb mijn verdriet over die geschiedenis zelf te dragen. Ik waan me gelukkig een andere vader vandaag.
Nu maar hopen dat de mensen die zich door ons gekwetst voelen ook hun eigen pijn willen verkennen. Wij vormden een trigger, maar of het ‘oud zeer’ onze schuld is? Het oordeel helpt nooit als je verlangt naar heling…
p.s. de foto is genomen door de onovertroffen Frank Ruiter
Reacties