Vandaag had Joost Zwagerman zestig moeten worden… En mijn oudste vriend, Gerrit Joustra, een paar weken geleden ook al.

Ik zit tussen de beide mannen in, en ik heb die leeftijd wel bereikt. Het kan dan misschien ook niet anders dat ik me niet blij voelde, de afgelopen periode. Wat voor anderen misschien een mijlpaal is, geeft mij een vaag schuldgevoel. Waarom zij niet, en ik wel? Waarom wist ik toen ze eind 2015 kort na elkaar overleden niet wat ik nu weet? Waren ze misschien dan toch wel te redden geweest? Of is dat het beruchte ‘survivors guilt?’

Mijn vijftigste verjaardag vierden Gerrit en ik niet, omdat juist in die periode onze vriend Paul overleed, de eerste in een reeks die nooit meer is gestopt. Jarig zijn, en je dat ook voelen, is lastig nu er op 24 oktober en 18 november iemand nadrukkelijk niet meer verjaart. Ik zit daar precies tussenin. Een groot feest voor mijn zestigste ambieerde ik in het geheel niet.

Na vandaag, de verjaardag van Joost, verdwijnt de ruis die de dood van mijn vrienden heeft veroorzaakt weer een beetje naar de achtergrond weet ik inmiddels. Maar geheel verdwijnen zal het nooit. Ik ben ervaringsdeskundige rouwprocessen. En begrijp nog steeds niet waarom ik er wel nog ben. Ik voel me gezond, en vitaal. Vol energie en met meer toekomstplannen dan ik aan kan, maar als morgen een dokter me meedeelt dat ik ongeneeslijk ziek ben zal ik als eerste gedachte hebben dat het tijd werd.

Ze waren uniek en onvervangbaar in mijn leven, deze jongens. En dat voelde ik de afgelopen weken weer zo sterk. Ga dan maar eens blij zijn op je verjaardag. De mensen rond Joost en Gerrit spreek ik eigenlijk nooit meer, uitgezonderd hun beide moeders.

Als ik het verdriet toelaat kan ik nu beter huilen dan de afgelopen jaren. Maar aan het onoplosbare verlies verandert dat niets. Ik blijf fanatiek sporten en schrijven, ook omdat ik daarmee in beetje in de voetsporen van mijn vrienden blijf. Die daar meer talent voor hadden (Gerrit sport, Joost schrijven) dan ik, de achterblijver.

‘Wees dankbaar voor het leven’, dat weet ik heus. En ik kan er bij vlagen ook intens van genieten. Maar de afgelopen weken net even iets minder…