Er is een stelling die zegt dat je altijd in de liefdesrelatie belandt die op dat moment bij je past. Ik vind het een mooie manier om naar je relaties te kijken. Maar dan wel graag vanuit zachtheid…
‘Mijn ex-man is een narcist’ of ‘Mijn vorige vriendin was een borderliner’ zegt vooral veel over degene die het beweert. Want ooit was je wel heel erg verliefd op hem of haar, dus waar heb je dat harde oordeel voor nodig?
In vriendschappen is het niet wezenlijk anders dan in liefdesrelaties, denk ik. Je wordt vrienden met iemand met wie het klikt. En het hoe en waarom ben je je meestal niet heel expliciet bewust. Al meer dan twintig jaar is Meindert Inderwisch mijn vriend.
Het is best wel een gekke man. Hij is grappig en lief, gevoelig en creatief, maar ook impulsief en mateloos. En hij lijdt soms aan zelfoverschatting. Hij was zwaar verslaafd aan slaappillen, terwijl hij als therapeut in de verslavingszorg werkte. Hij vervalste mijn recepten om aan zijn pillen te komen, terwijl we collega’s waren. Ik wist me vaak geen raad met hem, omdat hij onnavolgbare dingen deed, die ik maar dom vond. Maar mijn liefde voor dit getroebleerde mensenkind hield gelukkig stand. Ook al was ik hem wel eens flink beu, hij was en bleef de vriend waar ik van hou. Het jongetje vooral. Ook al suggereert de buitenkant iets anders, we zijn jonge knapen van een jaar of vijftien, hij en ik.
In ‘Hongerige geesten’ van Gabor Maté vond ik de woorden om het te duiden, onze relatie. Ik herken mezelf al twintig jaar in deze man, ongeveer alle gekkigheid die ik aan hem kan toeschrijven is net zo zeer op mijzelf van toepassing. Ik ben niet verslaafd geweest aan drank of drugs, maar qua mateloosheid ben ik Meinderts gelijke. Ik oordeel zo min mogelijk over hem (dat vind ik soms moeilijk), ook omdat ik natuurlijk geen haar beter ben. We dolen door het leven, hij en ik, op zoek naar compensatie voor een gemis aan liefdevolle zorg toen we kleine ventjes waren.
Daar zit onze band. Ik weet na al die jaren beter dan ooit waarom ik van deze man houd, en waarom dat nooit meer zal veranderen.
Vandaag zetten we een kroon op onze vriendschap bij de presentatie van zijn boek ‘Slikken of stikken’. Mijn vriend heeft de moed gehad zichzelf op te voeren als sprekend voorbeeld van een groot taboe: medicijnverslaving. Ik gun hem bergen waardering en een enorm succes. Dat verdient die jongen en ik houd zoveel van hem. Ik mag hem interviewen, in boekhandel ‘t Spui in zijn geliefde Vlissingen. De eerste vraag wordt: welke pijn wilde je verdoven? Dat is bijna altijd de belangrijkste vraag…
p.s. meer over mateloze hulpverleners lees je in ‘Gevoelige zielen’
Reacties