Vandaag vier ik een voorlopig hoogtepunt in mijn carrière als boekenschrijver.
‘Oud zeer’ is de hoogste binnenkomer in de bestsellerlijst van het CPNB.
Dit danken we (bij Uitgeverij Lucht werken veel mensen mee aan zo’n boek…) eerst en vooral aan de supporters op sociale media. Zonder Facebook en Instagram was dit nooit gelukt, dank lieve lezers.
Ondertussen wil ik nog wel een kleine frustratie kwijt: in de publieke media verscheen een interview op de pagina ‘Privé’ van de Telegraaf en mocht ik aanschuiven in een televisieprogramma (Oranjewinter) waar voetbal centraal staat. Dat ‘Oud zeer’ ook puur inhoudelijk een belangrijk thema is, los van Bram, lijkt de ‘kwaliteitskranten’, radiostations en serieuze praatprogramma’s nog niet duidelijk.
Het gaat echt om de boodschap van het boek, niet om de boodschapper…
Maar voorlopig zijn we vooral blij en dankbaar met alle boeken die al wel bij aandachtige lezers zijn beland…
Door een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Ton F. van Dijk
Ton was een grote (onderzoeks)journalist bij de televisie, noodgedwongen stapte hij over naar het schrijfwerk. Met veel succes.
Vergeet niet het andere gesprek te beluisteren. Na dit gesprek draaiden de heren de rollen om en interviewde Ton voor de verandering Bram, over Bram, zijn drijfveren en zijn toekomstplannen.
Bram is uitgever bij Uitgeverij Lucht en geeft regelmatig boekentips. Deze keer over de spoken in het hoofd van een vijftienjarige.
Vroon Bouter is nog maar vijftien jaar als ze een ernstige suïcidepoging onderneemt. Potentieel dodelijk, maar gelukkig overleeft ze. En ze begint te schrijven over ‘de spoken in haar hoofd’
Zonder franje, recht vanuit haar hart beschrijft ze wat haar bezighoudt. Het boek gaat over het leven van een tiener die het zwaar heeft, maar daar lang niet uniek in is.
Een boek voor iedere ouder, maar ook een hart onder de riem voor alle lotgenoten, omdat het troost en hoop biedt. Er bestaan serieuze plannen om een toneelbewerking van dit boek te maken.
Jarenlang vervulde ik de rol van criticaster van de ggz. Nooit was ik te beroerd om ergens mijn gezicht te laten zien of mijn stem te laten horen. Liever was ik zelf op de buis dan dat ik thuis met de kinderen naar een familieprogramma keek.
‘Hebben jullie papa gezien, jongens?’ De kinderlijke behoefte van een volwassen man, geprojecteerd op zijn eigen kinderen…
Ik was blind voor mijn enorme verlangen gezien te worden. Ik stond rationeel achter mijn kritiek op de organisatie van de psychiatrie, maar mijn emotionele behoefte was een hele andere. Als mensen reageerden met ‘Daar heb je hem weer’ was ik gekwetst. ‘Ze doden de boodschapper, omdat de boodschap ze niet zint’ riep ik als verweer. ‘Word ik weer weggezet als narcist.’
Inmiddels ben ik iets wijzer: de boodschap was destijds niet altijd even zuiver als ik wilde doen geloven, en omdat ik niet helemaal mezelf was (of helemaal niet) kwam de inhoud vaak ook niet goed over.
Pas nu, met ‘Oud zeer’ en alles daaromheen, valt de boodschap echt met mij samen. Het voelt alsof ik de losse lijntjes voor het eerst heb kunnen verbinden: eerdere boeken (onder meer over ademhaling en runningtherapie) krijgen hun context en ik heb de vorm van werken gevonden die mij past. Wat ook gelukt is omdat ik geen psychiater meer hoefde te zijn van mezelf.
Waar gaat de boodschap van ‘Oud zeer’ dan in essentie over? Zoek in het lichaam naar dat wat je van vroeger nog stoort. Durf te voelen wie jij bent, wat jouw verhaal is en ga daar voor staan. Je hebt geen stoornis, de omstandigheden waarin jij als kind moest opgroeien waren gestoord.
Het onzekere, eenzame ventje dat ik lang was begint eindelijk te groeien. En als ik het kan dan jij zeker ook…
Als boodschapper wil ik geleidelijk steeds meer uit beeld. De zorgprofessionals van de Balanskliniek gaan het verhaal van ieders ‘oud zeer’ van mogelijke oplossingen helpen voorzien. Ik hoop een oude opa te worden, die ergens op het platteland woont.
Verlost van zendingsdrang, maar vragen van beschadigde mensenkinderen blijven altijd welkom…
Gisteravond mocht ik bij het programma Oranjewinter van Johan Derksen, René van der Gijp en Wilfred Genee aanschuiven om iets over ‘Oud zeer’ te vertellen.
Niet het meest voor de hand liggende programma, maar het lukte best goed om iets serieus te vertellen over de inhoud…
3.40 – 9.00 over Matthijs van Nieuwkerk
reclame
13.50- 14.30 kort over Matthijs van Nieuwkerk 15.20 over therapie (teveel in het hoofd) – 16.50
27.20 over mateloosheid 30.50 reactie van Bram op gesprek
40.00 over Louis van Gaal
Veel beter is het gesprek dat Bram en Wilfred naderhand hadden over het boek. Hier te bekijken.
Door een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Loes Vork
Loes ging in therapie bij Adriaan, schreef daar voor zichzelf over en uiteindelijk maakten ze samen een bijzonder boek.
Laten we te midden van alle opwinding over DWDD ook nog even proberen iets verder te kijken dan het wangedrag van hoofdverdachte Matthijs van N.
Het is namelijk niet nieuw dat beroemdheden een donkere kant hebben. Ik zou nog iets verder willen gaan: wie heeft dat niet? Het grootste probleem is vaak het contrast: dat mensen die we leuk, lief en aardig vinden ook heel boos of onaangenaam kunnen zijn vinden we lastig te combineren.
We hijsen graag mensen hoog op het paard, met zijn allen. Ook als we al kunnen vermoeden dat het misschien minder perfect is dan het ons wordt gepresenteerd.
Na de documentaire ‘Zij gelooft in mij’ werd André Hazes Sr. alleen maar beroemder, terwijl iedereen die de film aandachtig had bekeken wist dat het om een hele complexe man ging, die in een aantal opzichten ernstig tekortschoot. Bijvoorbeeld als vader, hetgeen ook wel is op te maken uit dat wat zijn zoon (zelfde naam, zelfde vak, en ook verslaafd…) er in een recente documentaire over vertelt.
De beroemdheden die buiten de spotlights zeer onprettig waren, zijn niet te tellen. En daar dan diagnostische labels op plakken is een nationale sport geworden lijkt het. De gevierde presentator wordt nu vooral getypeerd als narcist of psychopaat. Mij lijkt dat te kort door de bocht.
“Het grootste probleem is vaak het contrast: dat mensen die we leuk, lief en aardig vinden ook heel boos of onaangenaam kunnen zijn vinden we lastig te combineren.”
Het is geen geheim dat veel mensen die ergens de top in weten te bereiken een moeilijke start hadden in het leven. Niet zelden slaan ze zichzelf ook nog op de borst, dat ze zich daaraan hebben weten te onttrekken.
Maar: de jongetjes (het zijn echt veel minder vaak meisjes) die niet gezien zijn, raken dat ‘schema’ meestal niet echt meer kwijt. In de psychologie staat een schema voor ‘opvattingen, emoties en houdingen over jezelf en de wereld om je heen’, en die schema’s zitten vaak diep weggestopt achter een succesvolle buitenkant.
De basisschema’s van veel mensen met mentale problemen zijn vaak zeer negatief. En ook bij een beroemdheid speelt vaak een fundamentele twijfel aan zichzelf, is er sprake van gebrek aan zelfliefde en een negatief zelfbeeld. Het contrast is groter dan bij ons, gewone stervelingen, maar het werkt net zo.
Is dit wat er bij de gevallen ster van DWDD kan spelen? Ik denk het maar zo. Juist bij dit soort mensen speelt ‘oud zeer’, zoals ik het heb gedoopt, vaak een grote rol op de achtergrond. Dat is geen diagnose, maar een analyse van gedrag. En iets dat aandacht verdient. Het kostte me zelf ook enorm veel tijd en energie om dat ‘oud zeer’ te herkennen en er een beetje vandaan te bewegen. Want ooit geloofde ik ook dat ‘beroemd’ de oplossing zou zijn voor ‘niet-gezien’ (als jongetje).
De mensen rondom een ster hebben maar een opdracht, wat mij betreft: begrens het gedrag en verwijs naar professionele hulp. Desnoods gedwongen. Er is geen enkele legitimatie voor het laten voortbestaan van grensoverschrijdend gedrag. Schelden en schreeuwen tegen ondergeschikten is ‘acting out’-gedrag, een ernstig symptoom van oud zeer.
Dus: zorg voor hulp, want hij die zich misdraagt lijdt diep van binnen ook…
Bram werd geïnterviewd door Dineke van Kooten over onder andere zijn net verschenen boek ‘Oud zeer.’
Hieronder een verslag
Psychiater Bram Bakker sprak op donderdagavond 17 november 2022 in de Hillegondakerk te Rotterdam met Dineke van Kooten over het leven van Bram Bakker zelf, dat weergegeven is in zijn net uitgekomen boek ‘Oud zeer’.
‘Alleen de liefde tot het eigen, diep verwonde zelf, geeft een mens de mogelijkheid zich op te richten.’
Alleen al deze quote van Jan Foudraine (‘Bunkerbouwers, ontmoetingen met afgeslotenen’, 1997) op het boek van Bram Bakker gaf al genoeg stof voor een interessant gesprek! Bram Bakker (1963) is ex-psychiater, publicist en spreker. Hij is ook auteur van diverse (interessante) boeken. Hij liet zich door Dineke tot op het bot bevragen!
Oud zeer – wie kent het niet? Vaak willen we er niet over praten! Wat geweest is, is geweest!, hopen we. Maar wat geweest is, zijn de bouwstenen van vandaag. Want het vormt onze overtuigingen en aannames over onszelf. Bram Bakker zegt in een interview:
“Maar dankzij levenslange therapie en ouder worden kan ik inmiddels met enige mildheid naar mezelf kijken.”
Bram Bakker zegt ook: “Relatietherapie is de meest onbenutte behandelvorm in Nederland. () Veel mensen kunnen bijvoorbeeld hun relatie redden door in therapie te gaan’
Over OUD ZEER en de invloed daarvan op relaties gaan we het hebben in Podium VanKooten. Het werd een openhartig gesprek.
In 2003 publiceerde ik mijn eerste publieksboek ‘Te gek om los te lopen.’
Het boek was een hit, en in korte tijd werd ik van een gewone dokter een soort media-hype. Daar knapte ik niet van op. Mijn leven veranderde behoorlijk. Ik liet me bijna wijsmaken dat ik interessant en bijzonder was, en dat maakt je nooit een leuker mens.
Bekendheid en media-aandacht zijn paracetamol voor mensen die zich als kind ongezien hebben gevoeld.
Er was een feestje toen, bij de lancering van het boek. Iedereen die er in die tijd voor mij toe deed was er, familie, vrienden en directe collega’s.
Dichter Rogi Wieg, die me had geïntroduceerd bij mijn eerste uitgever, hield een eervolle en humoristische toespraak, zoals alleen hij dat kon. Ik voelde me wel een beetje ongemakkelijk bij alle lof die me die avond ten deel viel, en ik was vooral bezig om alle aardige woorden in mijn hoofd een beetje te relativeren. Ik geloofde stiekem ook niet alles, achterdocht naar loftuitingen heeft me altijd vergezeld.
Een vriend vroeg mijn moeder, die naast me stond: ‘U zult zeker wel trots zijn op uw zoon nu, mevrouw Bakker?’ Mijn moeder, voelbaar ongemakkelijk, mompelde iets als ‘Ik ben niet zo van de trots’… Het sneed pijnlijk door me heen, ik kan het gevoel twintig jaar later nog moeiteloos terughalen.
Kleine Bram hoorde zijn moeder verklaren dat ze niet trots op hem was. Zelfs toen niet. En dat wilde dat ventje zo graag, en nog steeds natuurlijk. Voor een compliment van mijn ouders (waar was jij, papa?) had ik, ook op dat moment nog, de vleiende teksten van alle andere mensen ingeleverd. En dan ben je bijna veertig jaar…
Hoe kun je trots op jezelf worden als je ouders het niet zijn? Of niet durven te zeggen?
Mijn hele leven solliciteerde ik naar complimentjes bij iedereen in mijn omgeving. Om te compenseren voor dat gemis van vroeger natuurlijk. Het duurde overigens heel lang tot ik dat begon te begrijpen. En ik een tikje minder uitsloverig werd, in ruil voor aandacht.
Ik ging de laatste jaren wat minder mijn best doen, verdragen dat niet iedereen mij een leuke jongen hoeft te vinden (met dank aan de therapiemevrouw).
En wat gebeurt er nu, in mijn zestigste levensjaar?
Ik krijg meer complimenten dan ik ooit gehad heb voor mijn meest persoonlijke boek tot nu toe. In ‘Oud zeer’ heb ik al mijn ongemak op tafel gelegd, en ineens voel ik me gezien. Voor wat ik echt ben. Het voelt nog steeds wel onwennig, maar ik geniet ook volop van de enthousiaste en vaak ontroerende reacties die lezers van het boek me ongevraagd toesturen. Ze hoeven dat niet te doen, dus ik moet ze wel echt iets hebben gegeven…
Mijn ouders zijn uit mijn leven vertrokken, en dat is nog iedere dag pijnlijk, maar ik durf nu hardop te zeggen dat ik trots ben op mezelf. In mijn lijflied ‘De wedstrijd’ zingt Bram Vermeulen: ‘Het is een wedstrijd, die je niet winnen kan.’
Bram is uitgever bij Uitgeverij Lucht en geeft regelmatig boekentips. Deze week het nieuwe boek van Menno Oosterhoff
In het tweede boek van onze succesauteur Menno Oosterhoff (zijn boek ‘Vals alarm’ over de dwangstoornis is een aanhoudend succes) neemt de psychiater zijn vak in bredere zin onder de loep.
Hij bestrijdt vooroordelen en maakt ons als lezers deelgenoot van de inzichten die vele decennia in het vak hem hebben opgeleverd. Met talloze praktijkvoorbeelden onderstreept hij zijn betoog.
’Soms genezen, vaak verlichten en altijd troosten’ zegt hij over de geneeskunde. Het is typerend voor deze gepassioneerde arts. Het boek is een ‘must read’ voor iedereen met interesse in psychiatrie.
Na een Balanskliniek podcast opname waarin Bram de journalist Tom F. van Dijk interviewt, werden de rollen omgedraaid. Zo ontstaat een openhartig gesprek over Bram’s carrière, zijn keuzes en zijn dromen.
Door een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Marco van Basten
Marco voetbalde aan de wereldtop, was trainer op hoog niveau, maar volgde altijd zijn gevoel.
Beroemd, intelligent en bereid tot een open gesprek: mooi om Marco van Basten als gast te hebben in onze podcast
Het begon als een sportblessure: ik trainde me helemaal suf voor een marathon, omdat ik mezelf weer eens had wijsgemaakt dat een marathon in 3.20 uur toch nog wel zou moeten kunnen lukken.
Wekenlang had ik pijn, net onder mijn navel, tijdens het rennen. Daarvoor en daarna niet, ‘dus’ negeerde ik het gevoel. ‘No pain, no gain’ tenslotte.
Toen was het er ook tussen de trainingen door, met name in de nacht, als ik me omdraaide. Ik werd er zelfs wakker van. Ik ging minder trainen, verving hardlopen door sportschool, en startte de marathon met een preventieve cocktail van veel Aspirine en Ibuprofen. Zonder effect: na 22 kilometer werd het me te gortig, en stapte ik uit. Best tevreden was ik, dat ik dat durfde (het stemmetje zei: toch zonde van die forse mep startgeld!).
We zijn zeven weken verder, en ik heb nog nooit in mijn leven zo lang niet hardgelopen. En nog steeds buikpijn. Maar: het lijkt wel alsof het niets meer met dat rennen te maken heeft.
De sportarts die me heeft onderzocht (ik ga niet passief afwachten of het overgaat natuurlijk) zegt dat de aanhechting van mijn buikspieren aan de voorkant van mijn bekken is ontstoken. Ook te zien op de ECHO. De röntgenfoto van het bekken liet een beetje versleten heup zien (‘passend bij de leeftijd’), verder niets.
Mijn buikpijn is een eigen leven gaan leiden. Ik heb ook nog spreekwoordelijke buikpijn, door de ernstig verstoorde relatie met mijn ouders. En ik weet werkelijk niet meer wat ik nu voel in mijn buik, de laatste weken. Soms probeer ik mezelf wijs te maken dat het met het drinken van te veel zwarte koffie heeft te maken. Onzin natuurlijk, een slap smoesje.
Ik word er ’s nachts niet meer wakker van, dat is vooruitgang. Maar als ik me niet goed voel heb ik er meer last van. Vooral als ik me onaardig bejegend voel lijkt het erger te worden. Alles wat naar afkeuring riekt komt rechtstreeks binnen in het gevoelige gebied onder mijn navel. Ik heb het er liever niet over, daarmee riskeer ik het oordeel ‘aansteller’.
Begrijpen (’beet grijpen’) kan ik het niet. Ik ken de pijn aan mijn hart bij een verbroken liefdesrelatie. Niet fijn, maar je weet: het slijt, en het zakt. Daar heb ik helaas ervaring in opgebouwd. Mijn hartenpijn verlaat na een tijd het lichaam via mijn buik, als een storm die een eindje verderop luwt.
Mijn pijnlijke buik is een groot vraagteken: een blessure en een kwetsuur, het resultaat van overbelasting en ook de plek waar ik ben getroffen door een ingrijpende gebeurtenis (‘we verbreken het contact met je, Bram’). Het lijkt bijna alsof ik moet kiezen tussen een medische aandoening en een veelzeggende boodschap van mijn systeem. Combineren lukt me niet, ik ben doorlopend in verwarring over wat zich in die onderbuik precies afspeelt.
Misschien komt acute pijn hier samen met ‘oud zeer’?
Ik ga toch voorzichtig maar weer beginnen met rennen, en gerichte oefeningen doen (borst-buik-bekken) in de sportschool. Misschien dat mijn ouders dan ineens ook weer van zich laten horen…
Door een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Cees Stegenga
Cees studeerde psychologie, maar noemt zich toch liever coach. En hij werd ook nog opgeleid als fysiotherapeut, en houdt van haptonomie. Wat bracht hem naar hoe hij nu werkt?
Helemaal niets had ik, met de zoon van onze beroemdste smartlappenzanger aller tijden.
Ik zag hem een keer voorbij komen in mijn sportschool, hij was zo opzichtig vermomd dat ik dacht: die wil graag gezien worden. Toen de veelbesproken Videoland-documentaire in premiere ging werd ik uitgenodigd op televisie te vertellen hoe ik dacht over het filmen van zijn herstelproces. Dat heb ik maar niet gedaan, het media-circus rond Hazes junior begon me ook teveel te irriteren. Praten over een ‘emotionele burnout’ terwijl iemand kampt met een zeer ernstige verslaving…. In psycho-analytisch jargon: de tegenoverdracht liep flink op bij mij.
Toch moest ik die documentaire zien, waarom weet ik ook niet. De eerste twee delen zat ik me nog flink te ergeren. Dom en oppervlakkig vond ik het, en wat een onrust bij die jongen! Wat een ego ook… Bijna alle kenmerken van ernstige cocaïneverslaving waren zichtbaar. En die codependency van de moeder van zijn kind…
Ergens in de derde (van vijf) afleveringen nam ik verandering bij mezelf waar. Waarschijnlijk omdat ik me ging verbinden met het jongetje achter dat enorme ‘ik ben de beroemde André Hazes-masker.’
De hoofdpersoon gaat daar ergens een beetje eigen keuzes maken. Hij stapt uit het codependent gedrag dat veel verslaafde mensen ook nog hebben. En als kijker begon ik daar ook te voelen hoe eenzaam die jongen moet zijn. De pijn die je al ziet op de foto’s met zijn doodzieke, maar verafgode vader…
Ik brak toen hij iets kwetsbaars vertelde over zijn eigen zoontje. Dat het jongetje precies zei wat hij had gevoeld toen hij ook zo oud was. Dat noemen de professionals transgenerationeel trauma. Au!
André Hazes heeft geen ‘emotionele burnout’, nooit gehad ook. De term is sowieso onzinnig, nietszeggend. De jongen heeft heel veel pijn van vroeger, toen hij klein was. Dat probeerde hij te verdoven met drank en drugs, een veel voorkomende copingstijl. Die tot mislukken is gedoemd.
Nu weet hij dat gebruiken niet werkt. En kan hij echt aan de slag met zijn oud zeer: langdurig inzichtgevende psychotherapie bij een oudere man (gezond rolmodel) en heel veel lichaamswerk is mijn advies: familieopstelling, ademwerk, meditatie, duursport, enzovoort
Ik ben alsnog blij dat die documentaire er is, er is zoveel in te ontdekken. Ik hoop dat die lieve jongen ons over een paar jaar een tweede deel gunt, waarin we zien hoe hij leerde zijn traumatische jeugdjaren een plek te geven…
Zet ‘m op gast!!
Het boek ‘Oud zeer’ is inmiddels verschenen, je kunt het nu bestellen. Je steunt met je bestellingwww.run4schools.nl.
Met heel veel dank voor ieders geduld kan ik het heuglijke nieuws delen dat ruim 2000 gesigneerde exemplaren van ‘Oud zeer’ nu echt allemaal de deur uit zijn. 1200 via een externe partij, want PostNL was en bleef onbereikbaar😬
De komende dagen zou iedereen zijn bestelling moeten ontvangen. Nogmaals excuus, het was monnikenwerk…
Nu maar hopen dat het boek niet tegenvalt. Iedereen veel leesplezier!!
Door een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Wim Tilburgs
Wim leidde een ruig leven, tot hij bedacht dat pillen en overgewicht hem fataal gingen worden. Zijn herstel begon met een ketogeen dieet.
Wim is een ervaringsdeskundige ‘erg ongezond leven.’ Vanaf het moment dat hij daar radicaal mee brak veranderde zijn leven: weg diabetes en aanverwante zaken. Maar ook: een enorme verbetering van het mentale welzijn.
Dat vind ik toch nog lastig, de fantasie dat het ooit klaar is met het leren herkennen van je oude patronen blijft zich opdringen. Ik weet dat ik nog veel werk te doen heb, en soms word ik daar moe van…
Heb ik me toch weer laten verleiden om boos te worden over een futiliteit, ruik ik ineens toch die ouwe shit weer. En dat altijd maar verder moeten, van jezelf.
Er is een soort mijlpaal vandaag: het boek is gelanceerd, en bijna iedereen die ik graag op het feestje wilde zien was erbij, het platform van de Balanskliniek staat live en ik ben in goede gezondheid een jaar ouder.
Maar: ik ben er nog lang niet. Ik begin met het aanbieden van ‘Oud zeer-sessies’ (voor meer info kijk hier), omdat ik daar zelf ook veel van kan leren. En ik droom over een documentaire die oud zeer tastbaar maakt. Niet met acteurs (ga dan ‘Zee van tijd’ kijken), maar met het verhaal van echte mensen, als jij en ik. En een podcast over schrijvers wil ik maken, over waarom ze hun verhalen vertellen.
‘Gun jezelf toch eens een beetje rust’ krijg ik vaak te horen.
Dat is een heel goed advies. En soms lukt het ook best een beetje. Maar met begrijpen waar je onrust vandaan komt ben je er nog lang niet. Mijn cognitieve therapie is voltooid, het zoeken naar rust in mezelf nog lang niet.
Gelukkig word ik heel oud, heb ik me bedacht. Dan is er nog even tijd. Vandaag is er enkel een verjaardag…
De officiële verschijningsdatum van ‘Oud zeer’ schuift naar 8 nov door tegenslagen bij de drukker. Nu beginnen met bijna 2000 (!) boeken verzenden😬 een helse klus.
Ik doe mijn best, maar niet iedereen heeft het boek al in het weekeinde. Sorry lieve mensen!
Reacties