Het begon als een sportblessure: ik trainde me helemaal suf voor een marathon, omdat ik mezelf weer eens had wijsgemaakt dat een marathon in 3.20 uur toch nog wel zou moeten kunnen lukken.
Wekenlang had ik pijn, net onder mijn navel, tijdens het rennen. Daarvoor en daarna niet, ‘dus’ negeerde ik het gevoel. ‘No pain, no gain’ tenslotte.
Toen was het er ook tussen de trainingen door, met name in de nacht, als ik me omdraaide. Ik werd er zelfs wakker van. Ik ging minder trainen, verving hardlopen door sportschool, en startte de marathon met een preventieve cocktail van veel Aspirine en Ibuprofen. Zonder effect: na 22 kilometer werd het me te gortig, en stapte ik uit. Best tevreden was ik, dat ik dat durfde (het stemmetje zei: toch zonde van die forse mep startgeld!).
We zijn zeven weken verder, en ik heb nog nooit in mijn leven zo lang niet hardgelopen. En nog steeds buikpijn. Maar: het lijkt wel alsof het niets meer met dat rennen te maken heeft.
De sportarts die me heeft onderzocht (ik ga niet passief afwachten of het overgaat natuurlijk) zegt dat de aanhechting van mijn buikspieren aan de voorkant van mijn bekken is ontstoken. Ook te zien op de ECHO. De röntgenfoto van het bekken liet een beetje versleten heup zien (‘passend bij de leeftijd’), verder niets.
Mijn buikpijn is een eigen leven gaan leiden. Ik heb ook nog spreekwoordelijke buikpijn, door de ernstig verstoorde relatie met mijn ouders. En ik weet werkelijk niet meer wat ik nu voel in mijn buik, de laatste weken. Soms probeer ik mezelf wijs te maken dat het met het drinken van te veel zwarte koffie heeft te maken. Onzin natuurlijk, een slap smoesje.
Ik word er ’s nachts niet meer wakker van, dat is vooruitgang. Maar als ik me niet goed voel heb ik er meer last van. Vooral als ik me onaardig bejegend voel lijkt het erger te worden. Alles wat naar afkeuring riekt komt rechtstreeks binnen in het gevoelige gebied onder mijn navel. Ik heb het er liever niet over, daarmee riskeer ik het oordeel ‘aansteller’.
Begrijpen (’beet grijpen’) kan ik het niet. Ik ken de pijn aan mijn hart bij een verbroken liefdesrelatie. Niet fijn, maar je weet: het slijt, en het zakt. Daar heb ik helaas ervaring in opgebouwd. Mijn hartenpijn verlaat na een tijd het lichaam via mijn buik, als een storm die een eindje verderop luwt.
Mijn pijnlijke buik is een groot vraagteken: een blessure en een kwetsuur, het resultaat van overbelasting en ook de plek waar ik ben getroffen door een ingrijpende gebeurtenis (‘we verbreken het contact met je, Bram’). Het lijkt bijna alsof ik moet kiezen tussen een medische aandoening en een veelzeggende boodschap van mijn systeem. Combineren lukt me niet, ik ben doorlopend in verwarring over wat zich in die onderbuik precies afspeelt.
Misschien komt acute pijn hier samen met ‘oud zeer’?
Ik ga toch voorzichtig maar weer beginnen met rennen, en gerichte oefeningen doen (borst-buik-bekken) in de sportschool. Misschien dat mijn ouders dan ineens ook weer van zich laten horen…
Reacties