Helemaal niets had ik, met de zoon van onze beroemdste smartlappenzanger aller tijden.
Ik zag hem een keer voorbij komen in mijn sportschool, hij was zo opzichtig vermomd dat ik dacht: die wil graag gezien worden. Toen de veelbesproken Videoland-documentaire in premiere ging werd ik uitgenodigd op televisie te vertellen hoe ik dacht over het filmen van zijn herstelproces. Dat heb ik maar niet gedaan, het media-circus rond Hazes junior begon me ook teveel te irriteren. Praten over een ‘emotionele burnout’ terwijl iemand kampt met een zeer ernstige verslaving…. In psycho-analytisch jargon: de tegenoverdracht liep flink op bij mij.
Toch moest ik die documentaire zien, waarom weet ik ook niet. De eerste twee delen zat ik me nog flink te ergeren. Dom en oppervlakkig vond ik het, en wat een onrust bij die jongen! Wat een ego ook… Bijna alle kenmerken van ernstige cocaïneverslaving waren zichtbaar. En die codependency van de moeder van zijn kind…
Ergens in de derde (van vijf) afleveringen nam ik verandering bij mezelf waar. Waarschijnlijk omdat ik me ging verbinden met het jongetje achter dat enorme ‘ik ben de beroemde André Hazes-masker.’
De hoofdpersoon gaat daar ergens een beetje eigen keuzes maken. Hij stapt uit het codependent gedrag dat veel verslaafde mensen ook nog hebben. En als kijker begon ik daar ook te voelen hoe eenzaam die jongen moet zijn. De pijn die je al ziet op de foto’s met zijn doodzieke, maar verafgode vader…
Ik brak toen hij iets kwetsbaars vertelde over zijn eigen zoontje. Dat het jongetje precies zei wat hij had gevoeld toen hij ook zo oud was. Dat noemen de professionals transgenerationeel trauma. Au!
André Hazes heeft geen ‘emotionele burnout’, nooit gehad ook. De term is sowieso onzinnig, nietszeggend. De jongen heeft heel veel pijn van vroeger, toen hij klein was. Dat probeerde hij te verdoven met drank en drugs, een veel voorkomende copingstijl. Die tot mislukken is gedoemd.
Nu weet hij dat gebruiken niet werkt. En kan hij echt aan de slag met zijn oud zeer: langdurig inzichtgevende psychotherapie bij een oudere man (gezond rolmodel) en heel veel lichaamswerk is mijn advies: familieopstelling, ademwerk, meditatie, duursport, enzovoort
Ik ben alsnog blij dat die documentaire er is, er is zoveel in te ontdekken. Ik hoop dat die lieve jongen ons over een paar jaar een tweede deel gunt, waarin we zien hoe hij leerde zijn traumatische jeugdjaren een plek te geven…
Zet ‘m op gast!!
Het boek ‘Oud zeer’ is inmiddels verschenen, je kunt het nu bestellen. Je steunt met je bestelling www.run4schools.nl.
Reacties