Het stopt nooit, de reis naar binnen.
Dat vind ik toch nog lastig, de fantasie dat het ooit klaar is met het leren herkennen van je oude patronen blijft zich opdringen. Ik weet dat ik nog veel werk te doen heb, en soms word ik daar moe van…
Heb ik me toch weer laten verleiden om boos te worden over een futiliteit, ruik ik ineens toch die ouwe shit weer. En dat altijd maar verder moeten, van jezelf.
Er is een soort mijlpaal vandaag: het boek is gelanceerd, en bijna iedereen die ik graag op het feestje wilde zien was erbij, het platform van de Balanskliniek staat live en ik ben in goede gezondheid een jaar ouder.
Maar: ik ben er nog lang niet. Ik begin met het aanbieden van ‘Oud zeer-sessies’ (voor meer info kijk hier), omdat ik daar zelf ook veel van kan leren. En ik droom over een documentaire die oud zeer tastbaar maakt. Niet met acteurs (ga dan ‘Zee van tijd’ kijken), maar met het verhaal van echte mensen, als jij en ik. En een podcast over schrijvers wil ik maken, over waarom ze hun verhalen vertellen.
‘Gun jezelf toch eens een beetje rust’ krijg ik vaak te horen.
Dat is een heel goed advies. En soms lukt het ook best een beetje. Maar met begrijpen waar je onrust vandaan komt ben je er nog lang niet. Mijn cognitieve therapie is voltooid, het zoeken naar rust in mezelf nog lang niet.
Gelukkig word ik heel oud, heb ik me bedacht. Dan is er nog even tijd. Vandaag is er enkel een verjaardag…
Reacties