„Ik ben het niet per se eens of oneens met de stelling, omdat ik vind dat er sprake moet zijn van het zoeken naar balans. Een balans is altijd een momentopname. Ik keur seksueel overschrijdend gedrag ten stelligste af, maar ik wil zeggen dat er ook een andere kant bestaat.
De andere kant zijn de jongens en meisjes die mensen verleiden. De discussie gaat momenteel over eenrichtingsverkeer van ‘man met invloed en macht maakt beweging naar vrouw’. Het omgekeerde bestaat echter ook: ‘vrouw doet verleidelijk naar man met macht’. Daar hangt bij mij geen oordeel aan, het is onze natuur. Ons paringsgedrag. En dat heet flirten. Als dat van twee kanten uitgaat, heeft niemand er een probleem mee.
Iedereen moet zich aan de wet houden. Mensen die in invloedrijke en machtige posities zitten extra. Bij een ongelijkwaardige verhouding is seksueel gedrag al heel snel grensoverschrijdend.
Maar mannen en vrouwen zijn allebei medeplichtig en verantwoordelijk voor het bewaken van een gezond contact. Als je in een prettige amicale sfeer een grapje maakt over iemands uiterlijk, dan is er over het algemeen geen probleem. Dat kan passen in een bepaalde sfeer. Als je dat niet goed aanvoelt, dan moet je daarop gewezen worden. Als een voetbalteam gaat stappen, weten de jongens onder elkaar wel wie er het snelst op tilt slaat. Die moet je aanspreken. Als zo’n jongen in de disco op een meisje duikt, moet zij ook denken ‘wat wil deze man, gaat het niet een beetje snel?’ Uiteindelijk draag je de verantwoordelijkheid met elkaar, ook als samenleving.”
“Blijf met elkaar praten, anders raken we elkaar kwijt”
„We zitten nu, in 2022, op een punt waarbij het allemaal heel gevoelig ligt. Dat begrijp ik, terwijl tegelijkertijd, als het nu 1972 was, iedereen had gevraagd ‘waar heb je het over?’ Als het 2032 is heb je ook een grote kans dat mensen zich afvragen waar we ons tien jaar geleden druk over maakten. Misschien is er dan wel een proces waarin vrouwen hebben geleerd hard van zich af te meppen als iets ze niet bevalt. Vandaar dat ik het woord momentopname gebruikte.
Ik vind het van belang dat zowel mannen als vrouwen over het onderwerp seksueel overschrijdend gedrag door blijven praten. We raken elkaar kwijt als vrouwen zeggen ‘wij zijn slachtoffer, we claimen die discussie’. Vrouwen zijn heel belangrijk in de discussie, maar die moet mét de mannen zijn.
Als ik terugkom op de stelling: ja, dat is wel moeilijk, maar de balans moet dus in verschillende situaties op verschillende momenten worden gevonden. Het gaat over belangen, het gaat over gevoel en ook heel erg over uiterlijk. Alles wat het kwetsbaar maakt, heb je in de entertainmentwereld veel meer dan op een accountantskantoor.”
Deze week was ik bij wijze van voorbereiding op onze week over trauma (vanaf 7 maart) bij Robert Bridgeman in het Terra Nova Center aan de voet van de Pyreneeën.
Wat een waanzinnige plek! En wat verheug ik me op het verkennen van alles rond trauma in de breedste zin… met niet-weten als vertrekpunt.
Niet specifiek voor therapeuten of coaches, maar voor iedereen met interesse in het onderwerp. Dus ook ervaringsdeskundigen als ikzelf😉
Iedereen is welkom, het is geen opleiding of bijscholing voor professionals, eigen ervaringen zijn minstens zoveel waard. Ik breng traditionele kennis en een getroubleerd verleden mee, Robert heeft heel andere vertrekpunten. Samen met de deelnemers hopen we elkaar te gaan verrijken, dus wees welkom!
Door een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Annette Born.
Meer dan tien jaar geleden onderging Annette zelf ‘bariatrische chirurgie’ Nu coacht ze mensen die zo’n traject overwegen, op een positief kritische manier.
De Bright Monday Show wil energie geven aan jongeren met muziek, humor en tips om positief te blijven van BN’ers zoals Freek Vonk, olympische sporters zoals Mark Tuitert en bekende influencers.
De show is een initiatief van oud-psychiater Bram Bakker en Gert Jan Guldemond en wordt gepresenteerd door Hidde Nuiten, de eerste rappende docent van Nederland.
Blue Monday wordt Bright Monday! Rappende Meester Hidde brengt jongeren op Blue Monday positieve boodschap vanuit Posttheater.
Daar gaan we weer….. ieder jaar is het Blue Monday, de spreekwoordelijk meest depressieve dag van het jaar. De derde maandag van januari, dit jaar de 17e. En ook nog in een eindeloos durende pandemie die onze levens ingrijpend beïnvloedt. Wij zijn daar klaar mee, en jij hopelijk ook.
Het nieuwe jaar kan ook anders beginnen, als wij dat met zijn allen willen. We kunnen 17 januari ook de meest sprankelende, helderste en inspirerendste dag van het jaar maken. Niet qua weer, maar in ons hoofd. Daarom organiseren we de Bright Monday Show. Een online event om jou als jongere van energie te voorzien, met muziek, met humor, met tips & tricks en vooral met positiviteit. ‘Bright’ in plaats van ‘blue’.
De aangifte staat al in de krant voordat het onderzoek naar de feiten nog maar is gestart.
Laten we simpel beginnen: het is ronduit slecht als mensen over jouw grenzen heen gaan. Zeker de seksuele grenzen liggen gevoelig. Het is extra ellendig als dit gebeurt binnen een relatie die ook nog eens ongelijkwaardig is. Het veroorzaakt psychische klachten, vaak ernstige, en het heeft blijvende invloed op je psychosociale ontwikkeling. Dit is boekenwijsheid, maar: ik spreek helaas ook uit eigen ervaring.
Aangifte doen tegen een dader is minder gemakkelijk dan het klinkt. Mag ik dat wel doen? Hij (of zij!) was toch ook aardig tegen me? Heb ik het misschien ook wel een beetje aan mezelf te danken? Was het nu eigenlijk wel zo erg?
Iedereen zal zeggen: als er duidelijk grenzen zijn overschreden moet je aangifte doen. Toch weten we vrij zeker dat dit vaker niet dan wel gebeurt.
Een aangifte wordt beoordeeld door mensen die daarin zijn opgeleid, en dat gaat tegenwoordig best goed in Nederland. Het recht moet zijn loop hebben en dat gebeurt meestal ook.
“Van aangifte naar veroordeling is echt een flinke weg. En aangifte is niet synoniem met bewezen strafbare feiten.”
Schuldig bevonden nog vóór de formele aangifte
En nu wordt het ingewikkeld: de persoon waartegen aangifte is gedaan is een bekende meneer (of mevrouw). Vanuit juridisch perspectief maakt dat weinig verschil, maar we zien een compleet andere realiteit opduiken: de aangifte staat al in de krant voordat het onderzoek naar de feiten nog maar is gestart. Laat staan dat er een rechterlijke uitspraak is over al dan niet schuldig zijn. Je bent formeel niet eens verdacht op het moment dat er aangifte tegen je wordt gedaan.
Wij waren er niet bij toen er in de marge van een televisieprogramma dingen gebeurden die al dan niet strafbaar zijn. Als er slachtoffers zijn verdienen die de beste behandeling, en het meisje/jongen (vrouw/man) die aangifte doet kan psychologische hulp goed gebruiken. Maar dat er op sociale media al vast wordt geoordeeld vind ik onbegrijpelijk. Van aangifte naar veroordeling is echt een flinke weg. En aangifte is niet synoniem met bewezen strafbare feiten. Op sociale media helaas wel…
Nog even over de veronderstelde daders: zijn het slechte mensen? Deugt er helemaal niets meer van ze als bewezen is dat ze iets slechts hebben gedaan? Ik mag toch hopen van niet. De mensen die nu worden afgeslacht op sociale media zijn geen seksuele roofdieren als Jeffrey Epstein. Dat betekent helemaal niet dat er iets goedgepraat wordt, maar nuancering is juist bij zo’n gevoelig onderwerp toch van groot belang.
De BN’ers waartegen aanklachten zijn of worden ingediend zijn ook slachtoffer. Eerst en vooral van hun eigen fouten, indien bewezen, maar ook door het volkstribunaal dat over ze heen komt. Het zijn mensen met een relatie, met kinderen, met familie en vrienden. Met een carrière waar ze hard voor hebben gewerkt, en die nu onherstelbare schade oploopt, ver voordat er een vonnis is. In het huidige klimaat is hier (ook) aandacht voor vragen waarschijnlijk te genuanceerd. Maar: ik heb ook medelijden met de mensen die onder vuur liggen en vooral met iedereen in hun omgeving.
De slachtoffers van seksueel grensoverschrijdend gedrag verdienen alle aandacht, maar laten we niet vergeten dat veel van de daders zelf ook slachtoffer waren van seksueel geweld, eerder in hun leven. Boekenwijsheid, opnieuw. En niet van toepassing op ieder individueel geval. Maar misschien toch goed om toch in het achterhoofd te houden…
We zijn bijna twee jaar onderweg met de maatregelen tegen het virus. Beleidsmakers proberen ons te motiveren het vol te houden door een beroep te doen op ons gezonde verstand. Dat lukt nog maar matig: aan de vele auto’s op de snelweg is af te lezen hoe slecht het dringende thuiswerkadvies wordt opgevolgd.
Toen de pandemie begon was het echt stukken rustiger weet iedereen nog wel: de compliance (therapietrouw) van het lockdown-beleid wordt niet onderzocht, maar is dramatisch laag durf ik te stellen. Zeker toen ik in mijn directe omgeving hoorde over artsen en wetenschappers die Kerst vierden in gezelschap van twintig andere mensen.
Dat politici en ons koningshuis regelmatig de fout ingaan is al niet best, maar als de inhoudelijk deskundige burgers ook niet meer naar hun collega’s luisteren…
Middelvinger
De lockdown treft gehoorzame mensen het hardst door de ontrouw van een steeds groter wordende groep die de spreekwoordelijke middelvinger opsteekt.
Dat het een godsvermogen kost in economische zin weten we al lang. Dat we toekomstige generaties opzadelen met torenhoge schulden ook. Voor het Outbreak Management Team (OMT) geen probleem, want daar adviseren ze niet over. De regering schuift de economische kosten lekker voor zich uit. De vraag waarom het beleid primair volgt op het advies van een club met enkel virologen is nooit goed beantwoord.
Al vanaf begin 2020 is er door verschillende mensen gewezen op de impact die de lockdown op de mentale gesteldheid zou kunnen hebben. Rijkelijk laat, maar niet minder terecht kwam de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie zeer recent ook met een aanbeveling het onderwijs weer open te gooien vanwege de ingrijpende negatieve gevolgen van aanhoudende sluiting voor jonge mensen.
“De lockdown treft gehoorzame mensen het hardst door de ontrouw van een steeds groter wordende groep die de spreekwoordelijke middelvinger opsteekt.”
Suïcides
En nu komen er cijfers naar buiten over de toename van het aantal geslaagde suïcides onder jonge mensen, van nog geen dertig jaar oud. Vijftien procent stijging, in een jaar… Het siert de nieuwe minister van volksgezondheid dat hij niet ontkent dat het met de pandemie te maken zal hebben. Maar: waar blijft de weging van dit feit in het beleid?
Het aantal geslaagde suïcides is echt het spreekwoordelijke topje van de ijsberg, een goede metafoor trouwens, voor de emotionele kou die jonge mensen hebben te verdragen. Een veelvoud aan mislukte pogingen schuilt onder de mensen die daadwerkelijk overlijden.
De groep mensen die piekert over een zelfgekozen einde aan het leven is nog eens heel veel groter. Geen wetenschapper weet hoeveel het er precies zijn (‘dat moeten we nog gaan onderzoeken, maar daar is het misschien nog te vroeg voor’) maar dat het er duizenden zijn zal niemand durven betwijfelen. Jonge mensen, die geen toekomstperspectief meer zien.
Leed
Je kunt alles doen om mensen op leeftijd te besparen dat ze overlijden door COVID, maar je kunt toch niet de ogen sluiten voor de impact die de suïcide van een 23-jarige heeft? Alle leed, in zijn/haar omgeving, de levensjaren die verloren gaan, de psychische schade bij nabestaanden, noem maar op.
‘Appels en peren vergelijken’ zal ook nu wel weer de reactie zijn. De politici durven nog steeds niet collectief op te staan om zorg voor de mentale gesteldheid van jonge mensen veilig te stellen. Geen grap: het nieuwe kabinet overweegt om te bezuinigen op de jeugdzorg.
Toen ik deze week hoorde over de toename van zelfdodingen onder jonge mensen werd ik echt woedend. En dat de nieuwe minister ook niet ontkende dat er een verband is met de lockdown-maatregelen maakte het eigenlijk alleen maar erger.
Eerlijkheid (best goed hoor) die slechts de pijn vergroot. Ik weet natuurlijk dat je op zoek moet naar de complexere emoties die onder boosheid schuilen, dus ik zal een poging wagen.
Het eerste dat er dan omhoogkomt is een gevoel van onrecht, dat jonge mensen dit beleid niet verdienen. Dat beleidsmakers ook verantwoordelijkheid dragen ten opzichte van de jeugd, die buitenproportioneel lijdt onder de veel te lang durende rem op hun psychosociale ontwikkeling. De jeugd heeft de toekomst, toch? Laten we daar dan maximaal op inzetten. Tot zover de motor achter mijn opwinding, een gevoel van onrecht…
Ik ben ook verdrietig, vanwege alle signalen van jonge mensen die lijden onder de situatie. Ik krijg verontrustende berichten van wildvreemde jonge mensen die om hulp smeken. Ik zie bij mijn eigen kinderen dat ze misschien niet doodongelukkig zijn, maar toch minder onbevangen en levenslustig dan voor corona.
“En het meest pijnlijke is misschien nog wel dat afgestompte gevoel dat ik bij veel jonge mensen waarneem. ‘Numb’ heet dat in het Engels. Een onverschilligheid die me zorgen baart.”
Een houding van ‘het maakt allemaal toch niet uit’ past niet bij jonge mensen. Het is niet okay, en dat doet me pijn.
Veel ouders voelen ook dat er iets niet klopt in de belevingswereld van hun kroost. En ze denken daarover na. Maar de jonge mensen die het betreft weten niet beter. Zij zitten er middenin. We adviseren elkaar doorlopend ‘in het moment’ te leven. In de regel lukt dat jonge mensen veel gemakkelijker. Maar nu is er sprake van een langdurig moment dat in niets past bij de basale behoeften van jonge mensen. In dit moment willen ze niet leven, al twee jaar niet.
Om zich te ontwikkelen moeten jonkies als aapjes met elkaar om kunnen gaan. Stoeien en spelen in groepsverband, elkaar uitdagen en de grenzen verkennen. Waar dan? Hoe dan? Ik vind het echt verdrietig, niet voor mezelf, maar voor hen.
En misschien voel ik me ook wel schuldig: mijn leven heeft nog altijd ruim voldoende waarde, ik kan me prima verhouden tot die regels (hoe onlogisch ik ze ook vind) en doe nog steeds de dingen die ik belangrijk vind.
Ik werk, ik sport, ik lees een boek en drink een glas, en heb goed contact met de mensen die er voor mij echt toe doen. Best goed toch?
Maar als ik me inleef in al die mensen die het kwijt zijn, ook volwassenen, die niet meer weten hoe het moet in hun leven, dan voel ik me ongemakkelijk. En zou ik zo graag iets willen doen. Ook uit schuldgevoel dus, maar so what? En dan: wat ik kan doen wordt door hogerhand beperkt. Door mensen die er te weinig van begrijpen. Ja, dat is een opinie. Maar ook een gevoel, dat me dus boos maakt, en die kwetsbare frustraties aan de waarneming onttrekt.
Door een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Marion Meesters.
Inspanningsastma en hardloopblessures leidden tot verdieping van haar hardloophobby. Maar ‘Zuurstofwinst’ en ‘De kracht van Chi Running’ bieden ook veel aan niet-sporters.
Laat ik er geen doekjes om winden: het is een pittige uitdaging om iets positiefs te organiseren in deze tijd.
Met een aantal andere oudere jongeren bedacht ik een online event voor de jeugdigen onder ons, Bright Monday.
Op de dag die spreekwoordelijk de somberste van het jaar heet: Blue Monday, de derde maandag van januari. Inspiratie en vrolijkheid voor de jonge mensen die het meest lijden onder de pandemie. Niet de somberheid benadrukken, zoals in veel mediaberichten, maar het licht aan het einde van de tunnel.
We hebben een theater van waaruit we uitzenden. Voor de camera’s in het Posttheater in Arnhem treden artiesten op, en we willen graag inspirerende filmpjes. Zoveel mogelijk voor en door jonge mensen. Als je het vertelt vindt iedereen het een goed idee. Vooral ouders, tot nu toe…
Wat me verbaast, en ook wel teleurstelt, is de bereidheid van de jongeren zelf om iets bij te dragen. Of bereiken we ze gewoon niet, tot nu toe? Mensen die veel en vaak filmpjes posten van zichzelf op sociale media zeggen domweg geen tijd te hebben. En zo hebben we dus nog geen prominente tiktokker kunnen strikken, geen tiener met duizenden volgers op Insta of iets vergelijkbaars. Ik weet niet hoe het komt, en vraag me vooral af hoe het dan wel moet.
En toen dacht ik: hier op Facebook zitten de ouders van die kids, misschien kunnen die helpen? Voor de volledigheid: geheel non-profit, de organisatoren dekken evt tekorten uit persoonlijke middelen, etc… Een eenmalig event, geheel op zichzelf staand.
Dus: ken je iemand die iets kan/wil bijdragen aan Bright Monday? Stuur me even een email naar bram@uitgeverijlucht.nl, dan krijg je instructies…
De derde maandag van de maand januari werd ooit uitgeroepen tot de meest sombere dag van het jaar, Blue Monday. Kunnen we die niet juist aangrijpen voor iets positiefs, een Bright Monday?
Het begon al voor de pandemie: steeds meer nieuwsberichten meldden dat het niet lekker gaat met onze jongeren. Minder zin in het leven, steeds meer moeilijkheden in het onderwijs, de druk op de jeugdzorg die toeneemt: een willekeurig rijtje voorbeelden.
Door het virus is het er allemaal niet beter op geworden, voorzichtig gezegd. De maatregelen die werden genomen om het virus te beteugelen bleken ook een rem op de ontwikkeling van jonge mensen.
Bezoek aan de disco dient de psychosociale ontwikkeling, net als met leeftijdgenoten rondhangen op een sportclub, of waar dan ook. Wat me vooral is opgevallen is dat ze minder lachen, die jonge mensen. De levenslust lijkt afgenomen. Terwijl jong zijn betekent dat je lol hebt, lacht om flauwe grappen en leeftijdgenoten plaagt of er juist stiekem een beetje verliefd op bent. Het is allemaal wat minder geworden, de afgelopen twee jaar.
Sommige jongeren maken zelfs een ietwat afgestompte indruk (’numb’ noemen ze dat in de VS, een vergelijkbaar Nederlands woord ken ik niet). Ze zijn het zich ook niet of nauwelijks bewust, omdat ze niet beter meer weten dan dat corona regeert. De ouders leven wat minder in het hier en nu, en proberen te overleven met een beroep op het gezonde verstand (‘het moet toch ook weer een keer overgaan’).
Het zou goed zijn als we ons collectief wat meer gaan bezighouden met de noden van jonge mensen, juist in deze tijd. Wat kan er nog wel? Waar kunnen ze naar uitkijken? Waar is collectief wel iets leuks te beleven? Het is goed dat er hulplijnen zijn voor hoogoplopende psychische nood, maar waar is het platform van de positiviteit? Waar krijg je opbouwende tips en kun je ook nog een beetje glimlachen?
De derde maandag van de maand januari werd ooit uitgeroepen tot de meest sombere dag van het jaar, Blue Monday. Kunnen we die niet juist aangrijpen voor iets positiefs, een Bright Monday? Een snelgroeiende groep enthousiastelingen werkt aan een event op de avond van 17 januari a.s. Geheel belangeloos, voor jongeren, en zoveel mogelijk ook door jongeren. Iedereen kan een bijdrage leveren, al is het maar door dit stukje te helpen verspreiden.
‘Groeien door te delen’ is het devies, met klagen of alleen thuiszitten komen we er niet.
De jeugd heeft de toekomst, maar alleen als we dat met elkaar echt willen…
Er moet iets positiefs tegenover komen te staan, wij (ouders, en andere 30-plussers) moeten ze perspectief bieden. Plezier, gelach, goeie tips, enzovoort. Niet vanuit de hoogte (‘wij weten wel wat goed voor je is’), maar vanuit betrokkenheid. Iets voor de jongeren, en zoveel mogelijk ook door de jongeren.
En zo bedachten we de Bright Monday Show, op de spreekwoordelijk somberste dag van het jaar, Blue Monday. Maandag 17 januari 2022.
Er komt dus een evenement, online, live, met positiviteit als vertekpunt, om alle jongeren wat vertier te bieden. Het nuttige en het aangename en zo…
Wat kun jij doen (carrièretijger met LinkedIn-accountant?)
Bestel een ticket (kostprijs van 2,50 euro) voor jongeren in jouw omgeving bij het Posttheater in Arnhem. En geef ons tips! Ken je artiesten of influencers die jongeren aanspreken? Laat het weten! Stuur een bericht en we mailen instructies.
Het is een project zonder winstoogmerk, geen ego-vehikel ook. We hopen op jullie respons, delen helpt al…
Door een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Tim Overdiek.
Voor Tim Overdiek paste de ogenschijnlijke carrière-switch ‘gewoon’ in zijn leven. Hij maakte al verhalen en helpt nu mensen met hun verhaal. En hij luistert echt aandachtig…
Als je op vakantie ook nog de rust vindt om in een roman te verdwalen ben je een gelukkig mens…
Wat dat betreft had 2022 niet beter kunnen beginnen, met de roman ‘Flinke jongen’ van Auke Kok.
Een gerenommeerde non-fictie auteur die ruim na zijn zestigste nog eens de moed opvat in een op zijn zachtst gezegd moeizame jeugd te duiken, ik neem er mijn pet voor af.
Dat Kok kan schrijven is geen nieuws, maar de manier waarop hij de lezer meesleept in de wereld van zijn alter ego Hidde maakte grote indruk op me. Het ventje schermt zijn kwetsbare binnenwereld af door te verdwijnen in een pre-occupatie met voetbal. Overduidelijk een vlucht, maar het knappe van het boek is: je voelt dat de jongen zichzelf daar niet van bewust is.
Gedissocieerd is de vakterm. Ik mag dan nog net geen zestig zijn, maar ik heb wel een zwak voor alle mannen (en vrouwen) die op latere leeftijd nog iets constructiefs weten te doen met een getroubleerd verleden.
Dat is projectie natuurlijk, maar iedere oudere jongere die deze prachtige roman tot zich neemt zal er door geraakt worden
Je doet er op 1 januari beter aan niet teveel goede voornemens te hebben: de meeste ambities zijn niet realistisch en ons gedrag daadwerkelijk veranderen valt niet mee. Ik spreek uit ervaring…
Tegelijkertijd ben ik er van overtuigd dat de diersoort mens wel in staat is om zich te ontwikkelen. Door geduldig te zijn en te accepteren dat veranderingsprocessen altijd worden gekenmerkt door vallen en opstaan kunnen we allemaal een heel eind komen (waarbij je wel je gewenste, andere gedrag moet baseren op je gevoel anders is het sowieso niet te doen, met enkel wilskracht kom je nergens).
Mijn doel voor de komende tijd beperkt zich niet tot 2022, en alleen al de formulering (‘Wat wil ik nu echt?’) vinden kostte jaren. Zoals de lezers hier waarschijnlijk weten nam ik al een beetje afstand van mijn vorige gedaante. Ik liet mijn maatschappelijke status als psychiater achter om meer mezelf te kunnen zijn. De rol die ik mezelf had aangemeten paste niet meer. Criticaster van de beroepsgroep zijn terwijl je er altijd zo graag bij wil horen in dit leven is totaal onlogisch, maar ik voelde heel lang niet hoe het wrong.
“Het leverde me als mens niets op om boos te zijn over alle misstanden in het vak. Uiteindelijk kreeg ik pijnlijke voeten door steeds maar overal tegenaan te schoppen.”
Ik denk dat ik van nature geen boze jongen ben. Wie wel? Dat kun je jezelf natuurlijk afvragen, maar bij mij duurde het even tot ik het door had. Traumatische gebeurtenissen (het voelt nog steeds een beetje overdreven, het zo te noemen) maakten me tot een verongelijkte man, die niet of nauwelijks in contact stond met zijn gevoel. Ik was niet aardig voor mezelf en daar past op onverklaarbare wijze bij dat je ook vaak niet aardig gevonden wordt.
Mijn grote doel in de rest van dit leven is: niet meer boos zijn. Niet meer mopperen, niet steeds kritiek hebben, uitgaan van het goede in de mens. Kijken naar mogelijkheden en kansen. Durven te dromen in plaats van stiekem bang te zijn (achter boosheid zit eigenlijk altijd angst verstopt, denk ik).
Ambitieus ben ik altijd geweest en dat gaat ook niet veranderen. Maar met het spreekwoordelijke koele hoofd en warme hart ga ik toch nog eens proberen iets op te bouwen in plaats van bepaalde systemen proberen af te breken (lukt toch niet…)
Hoe dan? Door steeds dat aardige ventje van vroeger op te zoeken en dat als inspiratiebron van mijn doen en laten te gebruiken. Hulp is welkom, ik heb lang genoeg alleen geploeterd.
Wat rest voor nu is iedereen het allerbeste te wensen, en niet alleen voor 2022. Leef je droom!
Door een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Jos Wolfs.
Een man met alle kenmerken van een topsporter, maar ook een man met een jeugdtrauma. Hoe kwam hij er toe dit te combineren in wat hij nu doet, wat is zijn ervaringsdeskundige visie op jeugdzorg?
Reacties