Toen ik deze week hoorde over de toename van zelfdodingen onder jonge mensen werd ik echt woedend. En dat de nieuwe minister ook niet ontkende dat er een verband is met de lockdown-maatregelen maakte het eigenlijk alleen maar erger.
Eerlijkheid (best goed hoor) die slechts de pijn vergroot. Ik weet natuurlijk dat je op zoek moet naar de complexere emoties die onder boosheid schuilen, dus ik zal een poging wagen.
Het eerste dat er dan omhoogkomt is een gevoel van onrecht, dat jonge mensen dit beleid niet verdienen. Dat beleidsmakers ook verantwoordelijkheid dragen ten opzichte van de jeugd, die buitenproportioneel lijdt onder de veel te lang durende rem op hun psychosociale ontwikkeling. De jeugd heeft de toekomst, toch? Laten we daar dan maximaal op inzetten. Tot zover de motor achter mijn opwinding, een gevoel van onrecht…
Ik ben ook verdrietig, vanwege alle signalen van jonge mensen die lijden onder de situatie. Ik krijg verontrustende berichten van wildvreemde jonge mensen die om hulp smeken. Ik zie bij mijn eigen kinderen dat ze misschien niet doodongelukkig zijn, maar toch minder onbevangen en levenslustig dan voor corona.
“En het meest pijnlijke is misschien nog wel dat afgestompte gevoel dat ik bij veel jonge mensen waarneem. ‘Numb’ heet dat in het Engels. Een onverschilligheid die me zorgen baart.”
Een houding van ‘het maakt allemaal toch niet uit’ past niet bij jonge mensen. Het is niet okay, en dat doet me pijn.
Veel ouders voelen ook dat er iets niet klopt in de belevingswereld van hun kroost. En ze denken daarover na. Maar de jonge mensen die het betreft weten niet beter. Zij zitten er middenin. We adviseren elkaar doorlopend ‘in het moment’ te leven. In de regel lukt dat jonge mensen veel gemakkelijker. Maar nu is er sprake van een langdurig moment dat in niets past bij de basale behoeften van jonge mensen. In dit moment willen ze niet leven, al twee jaar niet.
Om zich te ontwikkelen moeten jonkies als aapjes met elkaar om kunnen gaan. Stoeien en spelen in groepsverband, elkaar uitdagen en de grenzen verkennen. Waar dan? Hoe dan? Ik vind het echt verdrietig, niet voor mezelf, maar voor hen.
En misschien voel ik me ook wel schuldig: mijn leven heeft nog altijd ruim voldoende waarde, ik kan me prima verhouden tot die regels (hoe onlogisch ik ze ook vind) en doe nog steeds de dingen die ik belangrijk vind.
Ik werk, ik sport, ik lees een boek en drink een glas, en heb goed contact met de mensen die er voor mij echt toe doen. Best goed toch?
Maar als ik me inleef in al die mensen die het kwijt zijn, ook volwassenen, die niet meer weten hoe het moet in hun leven, dan voel ik me ongemakkelijk. En zou ik zo graag iets willen doen. Ook uit schuldgevoel dus, maar so what? En dan: wat ik kan doen wordt door hogerhand beperkt. Door mensen die er te weinig van begrijpen. Ja, dat is een opinie. Maar ook een gevoel, dat me dus boos maakt, en die kwetsbare frustraties aan de waarneming onttrekt.
Het spijt me…
Reacties