door webredactie | 10 mei 2022 | boeken
En weer is er een fijn, nieuw boek om trots op te zijn Uitgeverij Lucht.
‘Aanhoudende pijn’ noemt ze het zelf Eugenie de Ruiter (meer over haar), die begon als ervaringsdeskundige, maar ook inhoudelijk expert werd.
Ze maakte er haar werk van, en wil vooral mensen die getroffen zijn door invaliderende pijn een kansrijk perspectief laten zien.
Multidisciplinair, holistisch, eigen regie, verhalen van anderen, er komt van alles voorbij in ‘Verklein je pijn’.
Lees hier meer over het boek (je kan het boek hier ook bestellen).
door webredactie | 7 mei 2022 | psychiatrie
Van alle behandelvormen die er in de reguliere ggz worden aangeboden is schematherapie met voorsprong mijn favoriet.
Lees maar eens op de uitstekende website van de gelijknamige vereniging: www.schematherapie.nl.
Dat er wetenschappelijk bewijs is voor deze vorm van psychotherapie is ook een groot voordeel, daardoor is vergoeding door zorgverzekeraars mogelijk. Hoewel: niet iedereen krijgt wat zij/hij nodig heeft vanwege de euro’s… Niet zelden hoorde ik dat een goedlopende schematherapie moest stoppen vanwege de financiën: geld op, behandeling stop.
Naast alle niet geringe voordelen die schematherapie kan bieden zie ik ook nog wel een paar minpunten in het toepassingsmodel.
Persoonlijkheidsproblematiek
Allereerst de indicatiestelling: heb je persoonlijkheidsproblematiek of langdurige klachten nodig om in aanmerking te komen voor deze behandeling? Dat lijkt me niet.
Volgens mij hoort bij mens-zijn dat er bepaalde schema’s spelen in jouw leven. Iedereen heeft bepaalde overtuigingen over zichzelf, vrijwel altijd als resultante van gebeurtenissen in je jonge jaren. Gepest met je uiterlijk? Niet vreemd dat je stiekem bent gaan geloven dat je niet aantrekkelijk bent. En zo kan iedereen zichzelf wel een beetje duiden, lijkt me. Om iets te kunnen hebben aan schematherapie heb je geen diagnose nodig, denk ik. En al helemaal geen persoonlijkheidsstoornis.
Sterker nog: het lijkt mij onbegonnen werk om ernstig narcisme of vergaande gewetenloosheid middels schematherapie te verhelpen.
Mijn grootste kanttekening bij het theoretische model achter de schematherapie betreft het bewustzijn: dat je iets weet betekent nog niet dat je het voelt, en niet ieder gevoel laat zich direct herleiden tot een disfunctioneel schema. Ofwel:
“Schematherapie is toch nog steeds behoorlijk cognitief. Je hebt je verstand nodig, zonder gedachten over je gevoel kom je nergens.”
Veel mensen met oude kwetsuren voelen zich regelmatig beroerd, zonder dat het ze lukt het gevoel dat ze kwelt te koppelen aan gebeurtenissen uit het verleden. Sterker nog: op het moment dat dit ze wel lukt is het grootste leed meestal geleden.
Mijn ervaring is dat de schema’s (overtuigingen die iemand over zichzelf heeft) pas ontdekt worden tijdens een behandeling. Dat mensen ineens voelen dat ze stiekem altijd geloofd hebben dat misbruik of behandeling hun eigen schuld was, of hun verdiende loon.
Voelen waar het wringt, je verbinden met oud zeer, woorden kunnen geven aan vage pijn, antwoorden treffen in je lichaam: het verloopt niet volgens een theoretisch kader. Het is de heilige graal bij iedere therapie: overal durven zoeken samen, zonder te weten óf en wanneer je het gaat vinden.
The body keeps the score, niet een overtuiging in de hersenschors…
‘Iedere geslaagde psychotherapie brengt ons weer bij Johan Cruijff: ‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt”
– BB
Lees meer
door webredactie | 5 mei 2022 | psychiatrie
Mirjam Vriend en Bram Bakker corresponderen maandelijks over de geestelijke gezondheid. Dit is de twaalfde aflevering.
Beste Bram,
We kunnen ons steeds slechter concentreren.
In een interessant artikel in de Volkskrant las ik over het boek “De aandacht verloren” van Johann Hari. Terwijl ik de afgelopen dagen enkele van zijn opmerkelijke bevindingen in mijn hoofd herkauwde, ontstond er een link met iets anders dat mij ook steeds meer opvalt; immense onverschilligheid. Het enige dat er nog door die dikke muur van onverschilligheid heen lijkt te kunnen komen is grof geschut; keiharde meningen, eenduidige veroordelingen, publieksvonnissen, en dat alles vooral heel snel, anders dwalen we -inderdaad- af.
Waren we maar alleen snel afgeleid. Dat is al niet heel leuk, maar dan was de ellende nog te overzien. Maar omgekeerd evenredig aan die afname van concentratie neemt onze drang om te oordelen en te executeren, zonder dat we überhaupt een poging hebben gedaan om een grotere context in beeld te krijgen, juist toe. Die grotere context boeit ons niet. Lukt het ons gewoon niet meer om die grotere context te bestuderen, door dat concentratieprobleem, of is het onwil? Kip of ei?
Ik ervaar onwil. Maar dan toch willen gillen, en hard ook. Ik vind het echt heel verwarrend, Bram; enerzijds nemen mensen wildvreemden in huis die op de vlucht zijn voor oorlog, wat natuurlijk heel mooi is, tegelijkertijd zijn andere mensen morele schietschijven voor ons, waar we als nooit tevoren op losgaan. Beroemdheden, met name.
Beroemdheden lusten we rauw. Ze hebben een voorbeeldfunctie, zeggen we dan. Hoezo eigenlijk? De hand van Will Smith had de wang van Chris Rock nog niet geraakt (het Oscar-incident), of mensen wisten al wie er aan de schandpaal moest. Will. En ook alleen Will. We willen per se dat het niet ingewikkelder wordt dan dat. Zie je, Bram, ik zeg nog steeds we, al voel ik me totaal niet verbonden met deze snelkook-strategie. Natuurlijk, ik maak me ook soms schuldig aan zo’n snel oordeel, maar er komt dan steevast een moment dat er een nieuw feit boven water komt dat me beschaamd mijn woorden doet terugnemen. Toch weer te snel geweest, verdorie. Natuurlijk is er een grens aan wat je ergens over te weten kunt komen. Maar het gaat mij om die poging. In de poging om iets zorgvuldig en geduldig te bekijken zit voor mij compassie voor je medemens. Verbinding. Interesse. En zelfreflectie: jij had in diens schoenen kunnen staan, want wij allen doen soms hele domme of zelfs akelige dingen. Hoe wil je dan behandeld worden?
We zouden beter kunnen weten. We zijn immers bijna allemaal een beetje beroemd. Op social media hebben we soms een vrij flinke fan-base, al posten we alleen maar blije tegelteksten of nietszeggende selfies. Op een dag zeg je iets doms, of deel je iets wat helemaal verkeerd valt. Wat je dan over je heen krijgt is niet mis. Dát besef zou je zachter kunnen maken naar anderen, maar het tegendeel is waar. We vallen met zoveel enthousiasme een ander aan dat mij vaak het gevoel bekruipt dat we tegelijkertijd aan het vieren zijn dat wijzelf het ditmaal gelukkig niet zijn.
Ik schreef een stuk over het Oscar-incident op Meta. Ik probeerde meerdere kanten te belichten. De rijke psychologie van het geval interesseerde mij. De reacties bestonden voor 98% uit vonnissen in grote chocoladeletters, gelardeerd met “basta”, “punt uit” en veel uitroeptekens. Slechts één man merkte iets op over de risico’s van de zogeheten roast-cultuur, die de laatste jaren ook in de presentatie van de Oscaruitreiking wordt toegepast. Ik was zo opgelucht, Bram, dat iemand de moeite nam om de situatie wat vollediger te overzien.
Inmiddels interesseert het Oscar-incident vrijwel niemand meer. Afgedwaald, hè. We zijn alweer bezig met andere incidenten. Het verwarrende aan al deze incidenten vind ik dat je inhoudelijk vaak kunt stellen dat het goed is dat een aantal dingen echt niet meer kunnen, zoals seksisme, machtsmisbruik, geweld. Maar als je een patroon ziet ontstaan in wangedrag binnen bepaalde kringen, kun je ook eens een keer proberen verder dan de “slechterikken” te kijken. Hoe zit hun wereld in elkaar? Wie trekt er eigenlijk aan de touwtjes? En ook…. in hoeverre hebben wij zelf invloed uitgeoefend op het ontstaan van die inderdaad merkwaardige wereld waar zij in ronddolen?
“Onverschilligheid is voor mij de belichaming van het kwaad”. Aldus Elie Wiesel, een Joods-Amerikaanse schrijver die ooit de Nobelprijs voor de Vrede ontving. Onverschilligheid heeft lang niet zo’n slecht imago als bijvoorbeeld woede, maar jaagt mij meer angst aan dan woede, omdat het zo koud en afstandelijk is. Je verbreekt de verbinding. Johann Hari pleit er vurig voor dat we onszelf weer gaan trainen om ergens echte, geduldige aandacht voor op te brengen. Ik vrees dat als we niet eerst proberen om weer “verschilliger” te worden, er helemaal geen bestaansrecht is voor aandacht.
Zie jij wat ik zie, Bram? Zo ja, enig idee wat ons kan helpen?
Warme groet,
Mirjam
Ha die Mirjam,
Je werpt weer een stel prachtige thema’s op, die zeker met elkaar samenhangen, maar die me eerlijk gezegd ook wel een beetje verwarren. Ik ga er gevoelsmatig op in, eens kijken of er dan een samenhang ontstaat waar jij iets mee kunt…
Onverschilligheid is wel een thema dat mij al lang bezighoudt. Ik weet niet meer welke grote geest het bedacht, maar ‘Het tegenovergestelde van liefde is onverschilligheid’ en vanuit dat perspectief bezien is iedere vorm van opwinding meegenomen. Als je een ex-geliefde haat zit daar nog heel veel gevoel…
Jij rept over het Oscar-incident met Will Smith, ik ben zelf vooral nog bezig met de volgende rel: Johan Derksen die op een volstrekt ongepaste manier een seksuele wandaad van vijftig jaar geleden ter sprake brengt. Waar komt alle haat vandaan die deze man ten deel valt? Waar zit de lading die veel groter is dan de man en het programma rechtvaardigen? Op de persoon Johan Derksen kunnen we ons allemaal ineens wel concentreren, en komen er uit alle hoeken en gaten scherpe meningen, niet zelden puntig geformuleerd ook nog. Maar mijn zoon van negentien, die ik vroeg wat hij er nu van vond reageerde schouderophalend: mij interesseert het niet zo. Inderdaad: onverschilligheid. Maar: doet dat hier ter zake?
Dat de oorlog in de Oekraïne ons behoorlijk lijkt te raken vind ik dan wel weer een hoopvol teken. We zijn al te vaak afgestompt en nauwelijks geconcentreerd, die conclusie deel ik wel met Johann Hari. Het lijkt mij echter zinvol eerst eens zonder oordeel te kijken naar wat de mensen onverschillig maakt, wat een mogelijke verklaring is voor veel van de onverschilligheid die we kunnen waarnemen.
Ik ben eerlijk gezegd overtuigd dat het met de hoeveelheid prikkels te maken heeft die we anno nu te verduren krijgen. We worden de hele dag bestookt met informatie, en voor een groot deel zonder dat we erom gevraagd hebben. De aanleiding voor de uitlatingen van Derksen was gedoe rond vermeend wangedrag van presentator Johnny de Mol. Heb jij daar nog iets over gehoord? Nee toch? Het rumoer rond het programma van Derksen c.s. overschaduwde de aanleiding volledig. Dat zal de in opspraak geraakte talkshow-host niet vervelend hebben gevonden. Tot er binnenkort nieuwe feiten opduiken, dan zullen de media kijken of ze ons daarmee kunnen prikkelen. De waan van de dag regeert, de grootste rel krijgt de meeste aandacht, omdat daar de sterkste prikkel vanuit gaat.
Het gebrek aan concentratie, de onverschilligheid en het afgestompte zijn nauw verbonden met een zware overbelasting van onze hersenschors. Er is veel te veel informatie om te verwerken, laat staan dat we onszelf de tijd gunnen eens rustig na te denken over gebeurtenissen in de wereld. En nog softer: te ervaren wat ze met ons doen.
Ik merk het ook aan het tempo waarin mensen verdwijnen: mijn vriend Mino Raiola overleed afgelopen weekeinde, behoorlijk onverwacht. Ik moet daar even van bekomen, het raakt me emotioneel, en dat kost tijd. Op zichzelf kreeg het best veel aandacht in de media, het veel te jonge overlijden van de grootste voetbalmakelaar ter wereld (54 jaar pas), maar in alle informatiestromen raakte het al snel overschaduwd door ander prominent nieuws uit de voetbalwereld: zanger Jan Smit wordt voorzitter van FC Volendam. Zie je de gekte, het niet bij te benen tempo waarin de nieuwsberichten elkaar opvolgen?
Ik merk al bij mezelf dat ik steeds vaker schouderophalend reageer als er ergens weer een nieuw schandaal opduikt. ‘I’m too old for this shit’ is de oneliner uit de legendarische filmreeks ‘Lethal weapon’ die steeds bij me naar boven komt. En als ik al niet meer begrijp waar ik me wel of niet druk over moet maken, hoe is het dan voor mijn kinderen? Die nauwelijks geleerd hebben om hoofd- en bijzaken van elkaar te onderscheiden, die met een smiley reageren op het nieuws dat ze bereikt via Instagram of TikTok.
Natuurlijk heeft Hari gelijk als hij bepleit dat we zouden moeten proberen meer aandacht op te brengen voor zaken die ertoe doen. Maar zoals hij ook aangeeft vereist dat het uitsluiten van minder relevante prikkels, het loskomen van alle apparaten die ons omgeven en vooral: tijd. Aandacht kost tijd, het vraagt om vertraging, het achterlaten van onze enorme jachtigheid. We zullen onszelf moeten trainen om weer te luisteren naar de verhalen die we elkaar te vertellen hebben, en dat is echt iets heel anders dan het tot je nemen van feiten.
Nog even terug naar de hersenschors: daar zetelen onze intelligentie, onze rationele vermogens en ons vermogen om te redeneren. Aandacht heeft met heel andere hersendelen te maken. Sterker nog: het huist ook in het lichaam, de plek waar je je verbonden voelt met je dierbaren. Aandacht en concentratie verbeteren vereist lichaamswerk, denk ik. Hopelijk kun je daar iets mee?
Een hartelijke, aandachtige groet geef ik je!
Bram
Lees de originele column en reacties op Joop.nl
door webredactie | 4 mei 2022 | leven
Er is geen enkele kunstenaar die me zo bezig houdt als Picasso.
Niet alleen zijn werk is onnavolgbaar, de man zelf was eveneens ongrijpbaar. Als er iemand is geweest die zich nergens iets van aantrok…
In Barcelona is een waanzinnig museum gewijd aan zijn werk, de kunstenaar schonk de stad ooit 900 werken. Veel? Niet voor Picasso, die een ongeëvenaarde productiviteit had. Ik denk dat hij meer kunstwerken produceerde dan hij koppen koffie en glazen wijn dronk.
Toen ik dit schilderij zag begreep ik ineens wat me zo in hem aanspreekt: altijd kind gebleven…
door webredactie | 3 mei 2022 | psychiatrie
Hoe kun je als journalist het beste omgaan met verhalen over psychische kwetsbaarheid?
Op dinsdag 31 mei start om 15:00 uur een webinar met als thema ‘Psychische kwetsbaarheid in de journalistiek’.
Onder leiding van journalist Maarten Dallinga zullen Bram Bakker, Rosanne Hertzberger, Paul van den Bosch, Kees Dijkman en Scarlet Hemkes met elkaar in gesprek gaan over hun eigen ervaringen.
Aan de hand van concrete cases delen zij met elkaar en de kijker leerpunten en tips. Meld je nu (gratis) aan via dit artikel.
door webredactie | 3 mei 2022 | leven
Door een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Giel Beelen
Eerst radio-dj, toen spirituele podcastmaker (Kukuru): waar beweegt de mens Giel Beelen naar toe?
door webredactie | 30 april 2022 | leven
Het huwelijk van mijn ouders was niet best, in mijn jonge jaren. De spanningen tussen mijn ouders lieten mijn zus en mij niet onberoerd.
De meeste last had ik van de dreigementen van mijn moeder. Niet alleen maakte ze mijn vader verbaal met de grond gelijk, ze dreigde ook steeds te gaan scheiden van die…
Het was beangstigend, maar ook uitputtend voor kleine Bram. Eindeloos vaak dacht ik: ‘Doe het dan, ga weg bij die man als-ie je alleen maar stoort’ Maar: het was ook mijn vader, waar ik veel van hield. Ook al was hij letterlijk en figuurlijk nogal afwezig, ik voelde wel altijd dat hij ook van mij hield. Ondertussen begreep ik echt wel iets van al die kritiek van mijn moeder…
Ze zijn nooit uit elkaar gegaan, mijn ouders. Eind dit jaar hebben ze samen zestig jaar huwelijk achter de rug, onvoorstelbaar. Sommige dingen zijn nooit veranderd in hun omgang met elkaar, maar één ding is zeker: de liefde voor elkaar heeft gewonnen, en al vele, vele jaren is duidelijk dat het leven samen voor allebei beter is dan alle mogelijke alternatieven. Dat ik nog last heb van gebeurtenissen vroeger is mijn probleem, en dat ze gezamenlijk hebben besloten mij aan mijn lot over te laten past daarbij.
Ik heb het zelf niet gered, bij mijn pogingen tot duurzame, oneindige liefdesrelaties. Mijn kinderen werden wél geconfronteerd met een scheiding en alle pijn en verdriet die daar op volgde. Hoewel ik mezelf rationeel begreep op momenten dat ik uit een relatie stapte, ik kon niet voorvoelen wat het met mijn kinderen zou doen. Ik realiseer me nu pas ten volle dat ze toch beschadigd zijn geraakt door die scheiding, dat hun levens ingrijpend zijn beïnvloed door de keuzes van hun ouders.
Natuurlijk kan/mag je als volwassen vrouw of man kiezen voor je eigen geluk, maar vijf jaar nadat ik de moeder van mijn jongste twee kinderen verliet voel ik me nog steeds schuldig over wat ik hen heb aangedaan. Niet dat ze veel klagen of verwijtend zijn naar ons, hun ouders, maar er is een vervelend, knagend gevoel in me over de keus die ik toen maakte. Hoe goed ik die keuze tot de dag van vandaag kan verdedigen (en in dat woord schuilt stiekem de ellende).
De tragiek van het ouderschap is gelegen in de desperate pogingen van jonge ouders om niet dezelfde fouten te maken als hun eigen ouders. Om hun kinderen te besparen wat ze zelf hebben meegemaakt. Ik dacht dat ook mijn kinderen beter af zouden zijn met een scheiding dan ze gedwongen getuige te laten zijn van een onvolmaakte relatie. Dat ik me niet goed voelde binnen een incomplete liefdesrelatie kwam op hun bordje terecht. En ik projecteerde mijn eigen geschiedenis op hen.
Ik vraag me af of het in mijn relationele leven anders zou zijn verlopen als mijn ouders wel waren gaan scheiden. Het is een onbeantwoordbare vraag. Ik wilde niet dreigen, maar toch nooit de knoop echt doorhakken, zoals mijn moeder heeft gedaan. En dat heeft wel een rol gespeeld.
De pijnlijke, maar simpele conclusie: al maak je niet dezelfde fouten als je ouders, op het moment dat je zelf ouder wordt maak je andere fouten…
‘‘Burn-out is een normale reactie op abnormale belasting….”
– BB
Lees meer
door webredactie | 26 april 2022 | hardlopen
De laatste maanden stoeide ik met een snelle marathon. Uitlopen lukt me wel, maar hoe snel ben ik nog?
Ontspannen rende ik de Zestig kilometer van Texel, gewoon voor het plezier. Toen ging ik proberen een goede tijd neer te zetten op Ibiza, maar: te warm en te heuvelachtig, dus uitgestapt.
Afgelopen zondag was het zo ver: prestatiegericht rennen in de marathon van Enschede…
Veel te hard gestart, als een jonge hond vertrokken. Tussentijden die tot een ongeloofwaardige eindtijd hadden geleid, als ik mezelf niet had opgeblazen. Na 32 kilometer ging het licht uit en liepen mijn tussentijden snel op. Niet 3.30, mijn beoogde eindtijd, maar 3.38. En weer veel geleerd…
Ruim 37 jaar geleden liep ik mijn eerste marathon in dezelfde tijd. Eind september reis ik af naar Berlijn. Ik wil toch nog een keer 3.29.59 lopen, of sneller. Waarom? Geen idee.
Het is gekkigheid, dat weet ik ook wel, maar ik doe het echt alleen voor mezelf (Bjorn Paree maakte de foto waarvoor dank!)
door webredactie | 25 april 2022 | zorg
Door een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Frank van der Endt
Frank wil ‘vanuit kracht perspectief creëren’. Maar heeft ook te maken met de rafelrandjes van de topprofessionals.
door webredactie | 23 april 2022 | leven
‘Wel dapper dat je al die persoonlijke ellende gewoon durft te delen’ zei iemand laatst tegen me. Dat hoorde ik niet voor het eerst.
Mensen zijn vaak bang dat het tonen van kwetsbaarheid nieuwe kwetsuren zal opleveren, dat het benoemen van oude pijn misschien ook wonden zal openrijten. Mijn ervaring is heel anders: als je de ellende van vroeger durft te delen krijg je vooral waardering, respect en troost. En dat draagt bij aan heling. De mensen die mij niet kunnen of willen begrijpen raken me steeds minder. Heerlijk om je gezien en gehoord te voelen, of nog beter: geliefd. Maar: moet dat de hele wereld zijn? Nee toch? Een kleine kring van mensen waarmee je vanuit liefde (over en weer) verbonden bent volstaat in principe voor vrijwel ieder mensenkind. Onverzadigbare honger naar bewondering en je geliefd voelen? Zoek een therapeut. Heb ik ook gedaan.
We leven in een maatschappij waarin het tonen van je succesvolle buitenkant een stilzwijgende norm is geworden. Vraag het de jongeren die zich op sociale media presenteren als vrolijke, zelfbewuste, mooie en succesvolle mensen, maar die lijden onder een gevoel van diepe eenzaamheid van binnen.
Echtheid, dat is de uitdaging. Maar wanneer is het echt? Ik weet ondertussen wel dat ik kan en mag delen dat ik me slecht voel. En dat medemensen die dat herkennen me steunen.
“De angst over het oordeel van anderen zit diep bij me.”
De echte uitdaging voor mij, nu? Delen dat ik gelukkig ben… Wat is er aan de hand?
Ik heb iemand ontmoet, die me een ongekend gevoel geeft. Waardoor ik me totaal ontregeld voel. Die mijn hoofd en lichaam volledig in beslag neemt. Die me anders naar de wereld doet kijken. Die…
Ja, nu denken jullie vast dat ik gek ben geworden. Dat het de zoveelste verliefdheid is. Dat die Bram echt nooit volwassen gaat worden. Dat het alleen maar om haar buitenkant gaat. Dat het morgen wel weer over zal zijn. Dat ik het ook nooit leer…
De angst over het oordeel van anderen zit diep bij me. Als ik het niet goed doe wordt er waarschijnlijk minder van me gehouden. ‘Belemmerende overtuigingen’ noemen psychologen dat.
Ik vind het eng om te gaan staan voor het gevoel van geluk dat me in haar greep heeft. Ik voel een sterke neiging me te verdedigen tegen een leger van imaginaire criticasters: ‘Het is echt serieus, het is geen bevlieging, dit gaat jaren duren, er komt nooit meer iemand anders in mijn leven’
Vermoeiend he? Ik houd er mee op. Patrice Kunen is in mijn leven verschenen, midden in een nacht, via Facebook notabene…
‘De liefde heeft jullie gevonden’ zei een vriend. Dat is de essentie. Hoe het verder gaat? Geen idee, maar dit had ik nooit willen missen. Onafhankelijk van hoe deze liefde zich gaat ontwikkelen. Ik voel me intens gelukkig, en het is de hoogste tijd dat ook eens te delen.
door webredactie | 20 april 2022 | psychiatrie
Bram maakte zich weer eens boos…
… Waarna EenVandaag (NPO Radio 1) er een heus item over maakte. Wat blijkt? Het is geen fictie!
De zorg is ziek.
Beluister hier het radiofragment.
door webredactie | 20 april 2022 | psychiatrie
Column van Bram in Plus Magazine – april 2022
04-2022 Biografie
Lees het artikel op je gemak (opent de pdf full screen)
door webredactie | 19 april 2022 | zorg
Door een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Saskia Teppema
Saskia begon als juf, werd trainer en is nu coach, met een missie. Wat bracht haar waar ze nu is?
door webredactie | 16 april 2022 | psychiatrie
Waarom verwerd ‘What doesn’t kill you makes you stronger’ (Nietzsche) tot een cliché? Omdat het waar is natuurlijk. Dat is het vervelende met clichés: hoe oud en versleten ook, er zit altijd een kern van waarheid in.
Het kwam omhoog bij me toen ik in het Volkskrant Magazine een zeer inspirerend interview met het advocaten-echtpaar Knoops las. Mevrouw Knoops introduceerde daarin een prachtige term, nieuw voor mij althans…
‘Post Traumatic Growth Potential’: die diagnose wil je toch hebben? Ik denk dat ik het zeker heb, PTGP. En wat ben ik er blij mee, en trots op!
Bij alle verhalen over oude shit, pijn over de momenten dat we niet gehoord of gezien werden en ons niet geliefd voelden dreigen we de positieve kanten wel eens te vergeten. Mijn lange en eenzame weg heeft me ook heel veel gebracht namelijk. Ik kan me verbinden met andere dolende zielen, ik kan echt liefhebben en misschien wel het belangrijkste: ik heb de mensen die mijn pijn hebben veroorzaakt kunnen vergeven. Natuurlijk was erkenning van hun kant fijn geweest, maar weet je wat? Het was geen voorwaarde, ‘sorry’ was niet eens nodig. Mooier dan Jezus het ooit gezegd schijnt te hebben kan het niet: ‘Heer, vergeeft het hun want ze weten niet wat ze doen’
Ik heb steeds minder mening over de mensen die me pijn deden. Ik verdraag het iedere dag beter dat ik iets bij anderen oproep zonder dat ik solliciteer naar afwijzing. Ik ben op die nooit voltooide weg op een punt aangekomen dat ik me volledig durf open te stellen voor een nieuwe liefde. Niet gehinderd door alle frustrerende ervaringen in het verleden. Als die ander dat niet wil ga ik het dragen als een grote jongen. Mijn therapeute heeft me geholpen: ‘Nee is niet hetzelfde als afwijzing’
Zonder de hobbels op mijn grillige levenspad had ik dit punt nooit bereikt. Ik vind mezelf goed genoeg. Een ander mag van me houden, omdat ik genoeg van mezelf houd. In het hier en nu, zonder verleden, maar hopelijk met toekomst.
Als dat geen benut ‘Post Traumatic Growth Potential’ is…
‘‘Mijn hele leven streefde ik naar ‘cum laude’. En nu schaft de VU (waar ik studeerde) het ook gewoon af.”
– BB
Lees meer
door webredactie | 12 april 2022 | maatschappij
Door een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Rianne Roes
Rianne is relatietherapeut. Ze schreef ‘Raak elkaar niet kwijt’ met kennis én eigen ervaringen voor alle ouders.
Bestel haar boek: ‘Raak elkaar niet kwijt’ hier!
door webredactie | 9 april 2022 | psychiatrie
Tot de ongeschreven regels van de psychotherapie behoort zeker ook een taboe op fysiek contact.
Seksuele handelingen zijn expliciet uit den boze, en terecht, maar meer dan een handdruk is ook al snel verdacht binnen de reguliere ggz-kaders. Toch denk ik dat het een gemiste kans is om elkaar binnen een therapeutische werkrelatie ook af en toe aan te raken.
Een arm om de schouder van iemand die intens verdrietig is heeft vaak veel meer waarde dan goedbedoelde woorden, hoe empathisch ook.
Mijn grote inspirator Jan Foudraine noemde de ontmoeting met de mensen waar hij mee werkte (‘ik behandel geen patiënten’) zelfs een liefdesrelatie. Ik moest daar even aan wennen, vooral vanwege de associatie met seks die onwillekeurig op de loer ligt.
“Maar inmiddels ben ik het volmondig eens: liefde is de drijvende kracht achter succesvolle therapie.”
Als ik liefde voel voor de man of vrouw die mijn hulp inroept ben ik op mijn best. En aan het eind van een intensief, intiem en emotioneel gesprek is het zo’n passende afronding om even te ‘huggen’. ‘Knuffelen’ vind ik toch een beetje te klef klinken. Het is elkaar even stevig beetpakken, non-verbaal contact, goed voor beide gesprekspartners.
Ik ervaar het vaak als ontlading, en heb het ook steeds meer nodig als tussenstap naar een volgende ont-moeting. Hoe goed het hardlopen me ook nog af gaat, therapiegesprekken zijn ook lichamelijk inspannend en vermoeiend. Toen ik volledig vanuit mijn hoofd werkte vond ik tien klanten op een dag geen enkel probleem, nu is drie of vier mensen spreken al een intense ‘werk’-dag
De fameuze relatietherapeut David Schnarch, ook zo’n groot voorbeeld, vroeg stellen die hij in therapie had vaak ‘hugging till relaxed’ te oefenen. Weet je hoe lastig dat is? Gelijktijdig ontspannen in een omhelzing, ga het maar eens proberen.
Inmiddels is het in mijn praktijkje zo ver dat de mensen waar ik mee werk vaak niet beter meer weten dan dat we afsluiten met een ‘hug’. En dat zegt dan iemand die zich een paar jaar geleden nog hardop ergerde aan mannen die elkaar vriendschappelijk knuffelen. Nu ik mezelf echt veilig en betrouwbaar vind durf ik het ook pas echt aan.
De mooiste ervaring heb ik met een jonge vrouw, die totaal emotioneel geblokkeerd is geraakt. Aan het einde van onze gesprekken, die haar steeds meer raken, bel ik altijd de lift. En terwijl die onderweg is geef ik haar een hug. Het begon met groot ongemak van haar kant, maar stiekem waardeert ze het steeds meer. Het is totaal veilig voor haar: als de liftdeuren opengaan stopt het hoe dan ook. De laatste keer dat dit ritueel plaatsvond was er een mooi moment: de lift arriveerde, en zij zei: ‘Is-ie er al?’
Lichaamswerk in de eenvoudigste gedaante, I love it!
door webredactie | 5 april 2022 | maatschappij
Een korte, maar bijzondere trip naar Houston…
Op uitnodiging van kunstenaar Peter Riezebos (check him out!) ga ik met hem mee om de Rothko Chapel te bezoeken. Aansluitend hebben we een gesprek dat deel gaat uitmaken van een documentaire over Peter en zijn werk.
Rothko doet iets met de mensen die tegenover zijn indrukwekkende doeken gaan staan, en zeker iets met hem en mij. De kwetsbaarheid achter de grote kunstenaar breekt door, en raakt ook mij.
Dankbaar voor een heel bijzondere ervaring ben ik. Mijn kant van de reis komt in een lang verhaal voor HP/De Tijd, komende zomer. De foto is van Peter, met zijn zelfontspanner, op de locatie van het gefilmde gesprek…
Reacties