Waarom verwerd ‘What doesn’t kill you makes you stronger’ (Nietzsche) tot een cliché? Omdat het waar is natuurlijk. Dat is het vervelende met clichés: hoe oud en versleten ook, er zit altijd een kern van waarheid in.
Het kwam omhoog bij me toen ik in het Volkskrant Magazine een zeer inspirerend interview met het advocaten-echtpaar Knoops las. Mevrouw Knoops introduceerde daarin een prachtige term, nieuw voor mij althans…
‘Post Traumatic Growth Potential’: die diagnose wil je toch hebben? Ik denk dat ik het zeker heb, PTGP. En wat ben ik er blij mee, en trots op!
Bij alle verhalen over oude shit, pijn over de momenten dat we niet gehoord of gezien werden en ons niet geliefd voelden dreigen we de positieve kanten wel eens te vergeten. Mijn lange en eenzame weg heeft me ook heel veel gebracht namelijk. Ik kan me verbinden met andere dolende zielen, ik kan echt liefhebben en misschien wel het belangrijkste: ik heb de mensen die mijn pijn hebben veroorzaakt kunnen vergeven. Natuurlijk was erkenning van hun kant fijn geweest, maar weet je wat? Het was geen voorwaarde, ‘sorry’ was niet eens nodig. Mooier dan Jezus het ooit gezegd schijnt te hebben kan het niet: ‘Heer, vergeeft het hun want ze weten niet wat ze doen’
Ik heb steeds minder mening over de mensen die me pijn deden. Ik verdraag het iedere dag beter dat ik iets bij anderen oproep zonder dat ik solliciteer naar afwijzing. Ik ben op die nooit voltooide weg op een punt aangekomen dat ik me volledig durf open te stellen voor een nieuwe liefde. Niet gehinderd door alle frustrerende ervaringen in het verleden. Als die ander dat niet wil ga ik het dragen als een grote jongen. Mijn therapeute heeft me geholpen: ‘Nee is niet hetzelfde als afwijzing’
Zonder de hobbels op mijn grillige levenspad had ik dit punt nooit bereikt. Ik vind mezelf goed genoeg. Een ander mag van me houden, omdat ik genoeg van mezelf houd. In het hier en nu, zonder verleden, maar hopelijk met toekomst.
Als dat geen benut ‘Post Traumatic Growth Potential’ is…
Reacties