‘Wel dapper dat je al die persoonlijke ellende gewoon durft te delen’ zei iemand laatst tegen me. Dat hoorde ik niet voor het eerst.
Mensen zijn vaak bang dat het tonen van kwetsbaarheid nieuwe kwetsuren zal opleveren, dat het benoemen van oude pijn misschien ook wonden zal openrijten. Mijn ervaring is heel anders: als je de ellende van vroeger durft te delen krijg je vooral waardering, respect en troost. En dat draagt bij aan heling. De mensen die mij niet kunnen of willen begrijpen raken me steeds minder. Heerlijk om je gezien en gehoord te voelen, of nog beter: geliefd. Maar: moet dat de hele wereld zijn? Nee toch? Een kleine kring van mensen waarmee je vanuit liefde (over en weer) verbonden bent volstaat in principe voor vrijwel ieder mensenkind. Onverzadigbare honger naar bewondering en je geliefd voelen? Zoek een therapeut. Heb ik ook gedaan.
We leven in een maatschappij waarin het tonen van je succesvolle buitenkant een stilzwijgende norm is geworden. Vraag het de jongeren die zich op sociale media presenteren als vrolijke, zelfbewuste, mooie en succesvolle mensen, maar die lijden onder een gevoel van diepe eenzaamheid van binnen.
Echtheid, dat is de uitdaging. Maar wanneer is het echt? Ik weet ondertussen wel dat ik kan en mag delen dat ik me slecht voel. En dat medemensen die dat herkennen me steunen.
“De angst over het oordeel van anderen zit diep bij me.”
De echte uitdaging voor mij, nu? Delen dat ik gelukkig ben… Wat is er aan de hand?
Ik heb iemand ontmoet, die me een ongekend gevoel geeft. Waardoor ik me totaal ontregeld voel. Die mijn hoofd en lichaam volledig in beslag neemt. Die me anders naar de wereld doet kijken. Die…
Ja, nu denken jullie vast dat ik gek ben geworden. Dat het de zoveelste verliefdheid is. Dat die Bram echt nooit volwassen gaat worden. Dat het alleen maar om haar buitenkant gaat. Dat het morgen wel weer over zal zijn. Dat ik het ook nooit leer…
De angst over het oordeel van anderen zit diep bij me. Als ik het niet goed doe wordt er waarschijnlijk minder van me gehouden. ‘Belemmerende overtuigingen’ noemen psychologen dat.
Ik vind het eng om te gaan staan voor het gevoel van geluk dat me in haar greep heeft. Ik voel een sterke neiging me te verdedigen tegen een leger van imaginaire criticasters: ‘Het is echt serieus, het is geen bevlieging, dit gaat jaren duren, er komt nooit meer iemand anders in mijn leven’
Vermoeiend he? Ik houd er mee op. Patrice Kunen is in mijn leven verschenen, midden in een nacht, via Facebook notabene…
‘De liefde heeft jullie gevonden’ zei een vriend. Dat is de essentie. Hoe het verder gaat? Geen idee, maar dit had ik nooit willen missen. Onafhankelijk van hoe deze liefde zich gaat ontwikkelen. Ik voel me intens gelukkig, en het is de hoogste tijd dat ook eens te delen.
Oud zeer Bram ,
Voor mij heel herkenbaar .
Nu op mijn 69 jaar , zei mijn vriendin je moet aan jezelf gaan werken . Het was een knipperlicht relatie tussen ons .
En ze had gelijk .
Emotionele verwaarlozing heb ik vroeger mee te kampen gehad .
Ik was de middelste jongen in gezin. We waren met zijn vijven.
Moeder 19 jaar jonger dan mijn vader.
Ik moest de vader rol vervullen , op te jonge leeftijd. Toen ik 5 was heeft hij 2 x een hersen bloeding gehad .
Door zijn beroep typograaf. Loodvergiftiging .
Zijn hersen waren aangetast.
Allebei waren ze depressief .
En mijn vader had van die woede uitbarstingen .
In mijn pubertijd moest ik s’avonds klaar staan om mijn moeder bij te staan . Omdat hij agressief was . Vele worstelingen heb ik mee gemaakt . Op te jonge leeftijd .
Mijn moeder maakte misbruik van mij . Als ze wat gedaan moest hebben, was ik een lieve jongen?. Maar verder hadden we anders niets dan onenigheid. Met de beste bedoelingen .
Mijn jongste broertje was de lieveling .
Die deed nooit wat verkeerd.
Mijn oudste zus en broertje zijn op jonge leeftijd overleden .
Allebei borstkanker .En dan blijf je alleen over van gezin
Dit voelt heel vreemd voor mij .
Dit is een korte beschrijving uit mijn jeugd.
Het oordeel van anderen , heb ik ook mogen onder vinden . En maakte mij ook bang .
Maar we moeten er boven staan , als we sterk genoeg zijn .
.
Emdr heb ik gedaan en ben nog in behandeling . En het heeft mij al ver gebracht . Na zoveel jaar geeft het verlichting wat ik altijd eenzaam bij mij gedragen heb….
Voorheen was er geen hulp verlener die mij begreep .
Jammer , ik was er al snel achter dat heel veel hulpverleners zelf hulp nodig hadden .
Vroeger dat is geweest , daar hoeven we niet meer over te praten ,zeiden ze ??????
Een feest der herkenning, je boeken! Als klinisch psychologe heb ik 40 jaar mensen behandeld en vooral: laten voelen wat er in hen leeft. Tegen de regel in dat alles vooral cognitief moest en gedragstherapeutisch. Hehe, ben ik tenminste niet meer de enige!