Cabaretier Fimme Bakker over verslaving
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Fimme Bakker
Podiumkunstenaars en verslaving, wat is dat toch? Fimme onderzoekt het in zijn eerste voorstelling ‘Ben je bezopen?’ En hoezo met zijn vader?
The wounded healer
Niet direct een typering waar veel artsen en andere zorgprofessionals zichzelf in herkennen.
Ik beschouw mezelf ook niet als healer, sjamaan of transformatiecoach. Maar ‘wounded’ ben ik wel.
Transgenerationeel trauma, daar haak ik nog wel op aan, maar ik ben (nog?) niet verlicht of ontwaakt en me ook nog niet bewust dat ik de reïncarnatie van iemand uit een ver verleden ben.
“Ons systeem gaat stuk aan onvoldoende (zelf)zorg van en voor professionals.”
Maar dat ik het anders-kijken naar gezondheid niet begrijp betekent niet dat ik het afwijs. Sterker nog: sinds ik mijn reguliere kwalificaties kwijt ben heb ik meer oog gekregen voor een ander perspectief op gezondheid en (zelf)zorg. Naar het aangaan van de confrontatie met pijnen in plaats van het proberen te verdoven ervan… Iets proberen te begrijpen van de signalen die je lichaam afgeeft, in plaats van er met veel wilskracht geen aandacht aan proberen te besteden.
En ik ben me, juist nu ik een relatieve buitenstaander ben geworden, weer bewust van mijn liefde voor de gezondheidszorg, en al die mensen die daar dagelijks hun stinkende best doen. Daar is veel meer aandacht voor nodig, voor die mensen. Want (stelling): ons systeem gaat stuk aan onvoldoende (zelf)zorg van/voor de professionals.
Eerst jezelf helen, en dan de mensen in je omgeving… Eerst je eigen zuurstofmasker opzetten als het vliegtuig neerstort en daarna pas de andere passagiers helpen. We weten het allemaal en vergeten het zo vaak…
Enne: er mankeert ons in principe net zoveel als de mensen die we proberen te helpen, laten we daar niet zo geheimzinnig over doen. Als psychiater was ik jarenlang een stuk gekker dan de mensen die ik moest helpen. ‘Professionele distantie’ moest dat buiten beeld houden, maar ik hield het niet vol. Er was teveel ‘oud zeer’ van mezelf waar ik mee aan de slag moest.
Eind deze maand verschijnt ‘Gevoelige zielen. Over de mens achter de hulpverlener.’
Ik ben er best een beetje trots op, dat lukt inmiddels. Het gaat over ‘oud zeer’ in een beroepsgroep die in mijn hart zit.
Op dinsdag 26 september is het boekenfeestje in Theater de Liefde in Haarlem, m.m.v. Janneke Wittekoek, Marieke Gielen en Giel Beelen. Lees er hier meer over.
Meindert Inderwisch over het zwaar onderschatte probleem van medicijnverslaving
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Meindert Inderwisch
Meindert Inderwisch werkte zelf in de verslavingszorg, maar gebruikte dagelijks tientallen slaappillen. Over deze ernstige kwaal, die veel bij zorgprofessionals voorkomt, schreef hij het boek ‘Slikken of stikken.’
Lees hier meer over zijn boek.
Dood had ook gekund
‘Life is what happens when you’re busy making other plans’.
Het citaat is van John Lennon, die, toeval bestaat niet, aan zijn einde kwam op een manier die hij onmogelijk bedacht kon hebben. De legendarische Beatle had een ‘gewone’ werkdag achter de rug toen hij bij thuiskomst werd neergeschoten door een verwarde fan… Het nieuws raakte me enorm, als 17-jarige, en ik weet nog altijd niet waarom. Zo’n Beatles-fan was ik niet. Maar iedere keer als ik in New York ben loop ik even langs het Dakota Building, waar het drama zich afspeelde. John Lennon ontroert me.
Vaak denk ik aan het citaat, het behoedt me voor buitensporig optimisme. Het staat genieten van het leven niet in de weg, maar reken je niet rijk met betrekking tot morgen, zoiets.
Ik vergelijk mezelf ook niet met John Lennon, maar ook mijn leven verloopt langs ongeplande gebeurtenissen die alle perspectief veranderen. Vooral het onverwachte wegvallen van vrienden markeerden leidde vaak tot veranderingen in mijn bestaan. En ongelukken, want ik heb al een paar flinke klappers gemaakt…
Nu weer een nieuwe: al weken was ik in Spanje, voor een heerlijke werkvakantie. Ik voelde me het baasje. Tussendoor zat ik veel op de racefiets in de bergen, vanwege een geplande triathlon. Vorige week zondag vertrok ik vanwege de hitte al vroeg voor een training. Het was stil en mooi daar boven, toen ik ergens een rotspartij rondde, aan het begin van een afdaling. Geen overzicht, smal weggetje. Ik kwam de hoek om, en ineens was daar een auto die omhoog kwam. Ik schrok, remde, mijn wielen blokkeerden en ik belandde vol op de zijkant van de auto. Wat deed ik? mijn Strava-app stoppen, want verder fietsen zou wel niet gaan. Het duurde behoorlijk lang voor ik weer een beetje bij mijn positieven was. Ik zag het ravijn waar ik ook in had kunnen eindigen en bedacht hoe de auto me nog veel harder had kunnen raken, frontaal, of over me heen, als ik eronder was geschoven.
De schade aan de fiets viel mee, en de bezorgde Spaanse bejaarden die ik had geraakt wilden niets weten van schadevergoeding ivm de deuk in hun bestelauto (het was een oudje, met al veel meer deuken). Ze wilden met me naar de dokter vanwege bloedende schaafwonden. Zoveel zorg en liefde verdroeg ik niet, en ik reed ‘dus’ toch maar verder. De pijn kwam later die dag en duurt nu al dagen, iets met gekneusde ribben en spieren rond het schouderblad. Alleen aan mijn hand zie je uitwendig nog schade… Ik ben blij dat ik de klap heb overleefd, maar het leven ziet er ineens weer even heel anders uit. De pijn kost nachtrust, is slecht voor je humeur, en hardlopen gaat ook niet… Een lesje in bescheidenheid, op een moment dat ik aan overmoed ten prooi had kunnen vallen. Ik probeer het positief te interpreteren, maar begrijp de boodschap van het universum nog niet helemaal… En ik lees net dat een 22-jarig wielertalent deze week wel overleed aan de gevolgen van een ongeval waarbij hij op een auto botste.
Gruwelijk en wreed is het leven soms.
GZ-psycholoog Gijs Lauret kreeg de diagnose ‘autisme’ en schreef er een boek over
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Gijs Lauret
In zijn boek ‘Iedereen autistisch’ breekt Gijs een lans voor de stelling dat iedereen wel ergens in het autisme-spectrum is onder te brengen. Dat leidt tot discussies…
Lees hier meer over zijn boek.
Wat is dat dan, een echte man?
‘En dan gaan jullie daar in Toscane houthakken, vuurtjes stoken en met elkaar in een zweethut zitten? Wat is daar nu bijzonder of nieuw aan?’
Er klonk wat cynisme door in sommige reacties op de retraite voor mannen die Rijk Smitskamp en ik in oktober organiseren. Zie: Wie is die man?
Dat begrijp ik wel, en ook weer niet.
Want het klinkt misschien primitief, het is ook terug naar de basis. En wat is daar mis mee?
Ik ben zelf meer op zoek naar oude wijsheden dan naar de nieuwste inzichten. En man zijn vind ik onverminderd ingewikkeld. Dus lijkt het mij heerlijk, zo’n verkenningsweek met gelijkgestemde geesten.
“Liever dit dan de geaccrediteerde nascholing van een beroepsvereniging.”
En van andere mannen die zich ook kwetsbaar durven tonen kan ik veel leren, weet ik. Stoere praatjes verkopen beheers ik wel, iemand versieren heb ik ook genoeg geoefend, laat ik dan maar terug gaan naar iets basaals: mijn verhouding tot andere mannen. In de relatie met mijn vader heb ik wel het een en ander gemist namelijk, en het gevoel dat mijn zoons ook meer aan me zouden kunnen hebben is ook nooit ver weg. En een ‘normale’ man zijn in contact met vrouwen is en blijft ook een uitdaging…
Wat me drijft in het huidige leven, en ook in de organisatie van zo’n week is nieuwsgierigheid en ook onbevangenheid: wat heb ik te verliezen?
Er ging genoeg mis in mijn leven, maar om je dan te laten leiden door angst voor nieuwe mislukkingen? Die komen toch wel… De grote winst van ouder worden is voor mij toch vooral dat je onbevangenheid toeneemt. De mooiste zin in een liedje vind ik al jaren: ‘Freedom’s just another word for nothin’ left to lose’ (Janis Joplin, Me and Bobby McGee).
Dat kan ik zo intens voelen, het is kippenvel, iedere keer dat ik dat liedje (uit 1970) hoor.
Dus ik denk dat we daar in Toscane ook iets met muziek gaan doen. En ik laat natuurlijk mijn baard staan…
Bram over de epidemie van verslaving
Bram werd geïnterviewd door Mariska Bosch voor haar podcast ‘Inspire 2 teach’
intro van het gesprek
Bram Bakker, een bekende Atypische ex psychiater, schrijver, hulpverlener, spreker, vader en man die ontzettend veel ervaring heeft met het werken met mensen.
Vandaag praten we over verslaving en zijn nieuwe theatershow ‘Ben je bezopen?’, die hij samen met zijn zoon Fimme (cabaretier) maakt. We praten over hoe Bram reageerde toen zijn zoon bij hem aanklopte om aan te geven dat hij verslaafd was. Over waarom Bram ziet dat er momenteel een epidemie van verslaving heerst. Wanneer hij vindt dat mensen hulp moeten inschakelen.
Leve de publieke omroep
Het kan dus nog steeds: kwalitatief hoogwaardige televisie maken die een groot publiek aanspreekt zonder dat kijkcijfers (lees: geld) allesbepalend zijn. Wekelijks geniet ik van Zomergasten, waar Theo Maassen in gewone mensentaal nieuwsgierige vragen stelt aan interessante mensen. Omdat het ze te moeilijk leek sloegen veel mensen het programma jaren over, maar probeer het nog eens. Gewoon genieten van de interesse van een prettig zichzelf gebleven cabaretier, geen meesterinterviewer of zoiets.
Het absolute hoogtepunt van de afgelopen jaren op televisiegebied vind ik ‘De droom van de jeugd’, de afgelopen maanden uitgezonden en nu nog te zien via NPO Start. Dat moest ik even aanschaffen, maar is het nu al dubbel en dwars waard. Negen meeslepende afleveringen van zo’n drie kwartier, die de kijker langs veertig jaar moderne geschiedenis voeren aan de hand van meerdere familiegeneraties. Een Brabantse vader en moeder en hun vier kinderen, en dan begint het, in 1968… Studentenprotesten in Parijs, de val van de muur, de oorlog in Bosnië en de aanslagen van 9/11, alles komt voorbij.
Ook leuk om met je kinderen te kijken. Geschiedenisles in een modern jasje.
Schitterend gefilmd, prachtig geacteerd (een echte sterrencast) en vergeet ook de muziek niet. Het deed me denken aan de mooiste bioscoopervaring die ik ooit had: de Italiaanse serie ‘La meglio gioventù’, die ruim zes uur duurde en een soort ‘binge watching’ avant la lettre vormde (we schrijven 2003). Ook een familie-epos met eeuwigheidswaarde. Besloeg globaal dezelfde periode ook, 1960-2000. Snel de bioscoop in met ‘De droom van de jeugd’, die zeven uur vliegen voorbij.
Waarom ben ik zo enthousiast? Omdat goede kunst je kan laten ervaren waar het in het leven om gaat. Iedereen heeft inmiddels wel eens iets opgevangen over familieopstellingen, maar in ‘De droom van de jeugd’ ervaar je als kijker de impact ervan. Familietrauma’s die het leven van jonge mensen kleuren, een tijdloos onderwerp van onderschat belang. De broer die terugkeert na een gruwelijk oorlogstrauma in voormalig Joegoslavië, zijn zus die hem aankijkt en het ziet: kippenvel.
Mag meer van mijn belastinggeld naar dit soort producties? En zend het dan in de winter uit, net na het journaal op NPO1. Daar knappen we collectief van op, publieke omroep zoals het bedoeld is.
Lees de originele column en reacties op Joop.nl
Into the mystic, Van Morrison (1)
Iedere week een liedje, om en om. Zo spraken we het af lieve Meindert Inderwisch.
Tot 100, dan zijn we dus twee jaar verder. Ik zal er een playlist van maken ook nog. Begeleidende tekst niet te lang, stel ik voor. Trekt meer lezers en luisteraars, en dat is onze ambitie toch: liefde voor mooie liedjes delen? Jij bent een muzikant, ik slechts een consument, kijken of dat verschil een rol gaat spelen…
Vandaag trap ik af, volstrekt willekeurig. Of toch niet? Mijn eerste gedachte was: wie mag er vooral niet ontbreken, op zo’n lijst? En dan kom ik al snel bij Van the Man, zoals wijlen mijn lievelingsoom Gerrit de grote Van Morrison steevast noemde. Als het gaat over grootheden uit de popgeschiedenis wordt hij al te vaak vergeten. Geboren in Belfast, in het laatste jaar van W.O.II, en al heel jong actief met ‘Them’ (de hit ‘Gloria’ schreef hij op zijn 18e…) Zestig jaar in het vak, en hoe?
Vaak ging ik met oom Gerrit naar hem kijken als hij weer eens in Nederland was. Soms was-ie chagrijnig en gaven we het optreden amper een voldoende, maar even vaak had hij het op zijn heupen en kregen we een soort jazzconcert, urenlang. Ik herinner me gastoptredens van Candy Dulfer. Uitverkocht Carré, maar ook North Sea Jazz. Ik ken ook weinig popmuzikanten die zoveel jazz in een liedje weten te stoppen.
Maar oom Gerrit is er niet meer, hij stierf onverwacht aan iets met zijn hart. Was nog jonger dan zijn muzikale held ook. Toen ik naar de uitvaart reed luisterde ik onderweg naar Van Morrison, en vroeg me af welk nummer er gedraaid zou gaan worden. Het werd dit, ‘Into the mystic’ en ik kan het niet meer horen met droge ogen. Maar da’s niet erg. Het is Van the Man op zijn best, en als je dit mooi vindt kun je nog wel even door…
Het is ook een nummer voor zeelieden, dat moet jou als kind van Vlissingen toch ook goed doen. Zijn er niet allerlei overeenkomsten tussen Zeeuwen en Ieren (de andere bijnaam van Morrison is Belfast Cowboy, maar die vind ik persoonlijk stom…)
‘Let your soul and spirit fly into the mystic’, zet dat ook maar op als mijn tijd gekomen is…
p.s. en gefeliciteerd met je boek over medicijnverslaving, bij jou kan het al besteld en geleverd worden. Zie hier
Psychotherapeut Ard Nieuwenbroek over de impact van een overleden broertje of zusje
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Ard Nieuwenbroek
Het is een nog weinig bekende term voor mensen die voor hun eigen geboorte al een broertje of zusje hadden dat het niet heeft gered: Elviskinderen. Zo noemt Ard ze, mensen die daar net als Elvis Presley de last van dragen. Dat doet iets met zo’n kind natuurlijk…
Ard schreef er een boek over.
Trilogie voltooid
Het derde boek wordt gedrukt, blij ben ik (en ook wel een beetje trots).
Toen mijn registratie als psychiater verliep schreef ik ‘Gevoelsarm’, over de beperkingen waar ik in mijn beroepsuitoefening tegenaan was gelopen. Vooral die ‘professionele distantie’ paste me niet.
Daarop volgde ‘Oud zeer’, over mijn eigen spoken uit het verleden, en wat het ontbreken van voldoende emotionele veiligheid in de jonge jaren kan veroorzaken in het volwassen leven.
En met ‘Gevoelige zielen’ (lancering 26 september) wordt het voor mij rond: een verkenning van wat ons hulpverleners motiveert en inspireert.
Je kunt de boeken moeiteloos los van elkaar lezen, maar ik hoop natuurlijk dat lezers ze alle drie willen proberen, omdat het een persoonlijk en professioneel transformatieproces schetst…
Bram’s boeken hier te koop
-
Gevoelige zielen
€21,99
-
Oud zeer
€21,99
-
Gevoelsarm
€20,00
-
Leren doseren
€12,50
-
Loden Last
€15,00
-
Ultra
€17,99
-
Verademing herziene editie
€20,00
-
De dokter als patiënt
€15,00
Reacties