door webredactie | 20 april 2024 | psychiatrie
Vorig weekend liep ik in Rotterdam de marathon, en bij wijze van experiment zonder klokje, op mijn gevoel.
Wat ik buiten beschouwing liet was dat ik daarnaast tijdens dat hardlopen ook nog in ketose was, de uitkomst van een ketogeen dieet dat ik al wekenlang had gevolgd. Het is fascinerend om op andere brandstof te rennen, ik kan iedere duursporter aanraden het ook eens te proberen. Ik loop er harder door, en heb ook veel minder spierpijn bijvoorbeeld.
Dat ik het ketogeen dieet ging volgen kwam door het boek ‘Brain energy’ van Christopher Palmer, een Amerikaanse psychiater die psychische klachten koppelt aan de stofwisseling in onze hersenen. Dit is niet de plek om dat boek te bespreken, maar een aanrader is het zeker. Lees hier meer informatie over het boek. Geïnspireerd door het boek ging ik het proberen, en na de marathon dacht ik: ik stop er weer mee.
Dat heb ik geweten… Vanaf het moment dat ik weer alles ging eten en drinken (pasta, brood, bonbons, ijsjes en bier) kwam er een enorme onrust in mijn hoofd. Een soort onrust die ik wel ken, heel goed zelfs, maar die de afgelopen maanden vrij ongemerkt was verdwenen. En dan vergeet je dus blijkbaar vrij snel hoe het ooit was…
De afgelopen dagen voldeed ik weer aan alle criteria van ADHD, een verandering die ik enkel en alleen kan toeschrijven aan (weer) ongeremd koolhydraten nuttigen. Complete onrust voelde ik, geen focus meer, schommelingen in temperament, en hongerig en slaperig op de raarste momenten, om maar eens wat veranderingen te noemen.
Best heftig, realiseer ik me nu, wat voeding voor invloed heeft op onze psyche.
En hoe lang ik me dat als psychiater niet bewust ben geweest… Als koolhydraten zoveel impact hebben moeten we daar toch meer over nadenken als we mensen met emotionele problemen proberen te helpen? De winst die het ketogeen dieet kan opleveren is niet beperkt tot AD(H)D, ook angstige, sombere, verwarde en getraumatiseerde mensen kunnen er baat bij hebben…
Als mens ben ik nu een ervaringsdeskundige, en die jongen gaat maar snel weer ketogeen eten. Dat heeft niets met hardlopen te maken… Dat dieet vraagt best iets van je, maar het is me nu wel duidelijk dat het veel rustiger hoofd het ruimschoots de moeite waard maakt.
Het plaatje komt van happyhealthy.nl.
door webredactie | 16 april 2024 | zorg
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Marjon Oomens
Eerst kwam ze voorbij haar eigen pijn, nu voert ze een idealistische stichting aan die het echt anders wil, in de zorg, en daarbuiten… Zie stichtingemovere.nl.
door webredactie | 13 april 2024 | hardlopen
Bewegen is deel van ons leven, ook al doen we het netto steeds minder. Dat geldt ook voor hardlopen.
Inmiddels is het voor veel mensen vooral een agendapunt: het wordt beschouwd als tegenwicht voor het vele zitten en werken met het hoofd.
Toch zijn veel hardlopers ook tijdens het rennen nog in hun hoofd. Ze hebben oortjes om podcasts of muziek te luisteren onderweg, en ze laten zich aansturen door getallen: een schema (vaak van iemand anders) bepaalt hoe ver ze lopen en in welk tempo, al dan niet op geleide van hartslag. Bewegen zonder app wordt steeds zeldzamer.
Getallen horen bij het hoofd, het zijn producten van ons verstand. En zo komen veel lopers in een paradoxale situatie: ze willen iets met hun lichaam doen, maar laten zich daarbij aansturen door hun brein.
Mijn hele leven was ik een prestatiegerichte hardloper. Ik wilde (pittige) sportieve doelen behalen en trainde me suf om die te realiseren. Tien kilometer ruim onder de 40 minuten, een halve marathon in 1.20 uur en (natuurlijk) de hele onder de 3 uur. Allemaal gelukt, maar met veel lichamelijke pijn onderweg. En vrij weinig plezier, als ik (achteraf) heel eerlijk ben. Tevreden met het resultaat hooguit.
Sinds een paar jaar probeer ik mezelf te transformeren tot een ander soort loper: een wat oudere man die geniet van zijn nog steeds goed functionerende lichaam. Iemand die niet langer zijn emotionele kwetsuren probeert te verdoven door het lijf af te beulen. Liefdevol bewegen wil ik, vanuit het gevoel. Een beetje speels ook. Ik probeer vrijuit te rennen tegenwoordig, en zie wel waar me dat brengt. In het begin vond ik rennen zonder horloge erg spannend. Angst voor controleverlies, weet ik nu.
“Nog steeds is sporten mijn grote passie en favoriete hobby, maar dat het deel kan uitmaken van een helingsproces is een nieuw perspectief, veertig jaar na mijn eerste marathon.”
Op geleide van mijn gevoel ben ik tegenwoordig mijn lichaam aan het verkennen, terwijl ik ren. Waar een ander mediteert ren ik een uurtje. Of met mooi weer de racefiets: duursport als lichaamswerk heb ik het gedoopt.
Ook als hardloper ben ik in een transformatieproces gekomen. In onze cursus runningtherapie (zie runningtherapie.nl) proberen we er ook invulling aan te geven: hardlopen en spiritualiteit lijken weinig met elkaar van doen te hebben, maar is dat wel zo?
Dit weekeinde ren ik de Rotterdam marathon, en dat wordt een grote uitdaging. De afstand is daarbij het probleem niet, ik heb genoeg marathons achter me liggen. Het gaat om de manier waarop: ik ga proberen me af te sluiten voor de omgeving, me volledig te concentreren op mijn binnenwereld en zonder horloge of andere getallen toch het beste uit mezelf te halen. Voelen hoe ver ik kan gaan, zonder het te weten. Geen focus op een doel, maar op de reis, het proces. Ik ben nerveuzer dan anders, en merk dat in kleine dingetjes, zoals het eindeloos checken van de weersverwachtingen. Terwijl die er in de verkenningstocht eigenlijk niet toe doen.
Nog steeds is sporten mijn grote passie en favoriete hobby, maar dat het deel kan uitmaken van een helingsproces is een nieuw perspectief, veertig jaar na mijn eerste marathon…
door webredactie | 9 april 2024 | psychiatrie
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Wouter Cornet
Als ervaringsdeskundige ontwikkelde hij zich tot autoriteit op het gebied van overgewicht, en schreef er meerdere boeken over: Het gewicht tussen je oren en De dikke mensenshow.
door webredactie | 8 april 2024 | psychiatrie
Bram was te gast bij de podcast ‘Gek op stress.’ Het onderwerp: stress en AH(H)D.
Voormalig psychiater Bram Bakker weet buitengewoon boeiend te vertellen over het fenomeen AD(H)D en wat onveiligheid met je doet.
Als de emotionele beschikbaarheid van je ouders in je eerste levensjaren te kort schiet, ga je als kind copingstrategieën toepassen om aandacht van je ouders te krijgen. Met als resultaat dat je meer op je omgeving aan het letten bent dan je bij jezelf blijft. Waardoor je de verbinding met jezelf verliest.
Ook praten we over AD(H)D in relatie tot verslavingsgevoeligheid (eten, werk, drugs) en het altijd maar ‘aan’ staan.
Uiteraard vroegen we hem: hoe kunnen we ‘uit’ en misschien nog wel belangrijker, hoe herstellen we de verbinding met onszelf? Het werd een buitengewoon energiek gesprek. Luister zelf maar.
Over Gek op Stress
In Gek op Stress word je op verfrissende wijze en met veel humor stresswijs gemaakt. Je ontdekt wat stress is en hoe het je dagelijks van energie voorziet. Maar ook waarom het zo moeilijk is om in te grijpen als je er last van hebt en hoe je stap voor stap uit je burn-out komt. Lees er hier meer over.
door webredactie | 6 april 2024 | leven
Je ziet het eigenlijk heel goed op de foto: kleine Bram zoekt houvast bij de hond, die daar duidelijk niet op zit te wachten.
De hond, Dago heette hij, was meer dan tien jaar mijn grootste steun en toeverlaat in het leven. En ik weet werkelijk niet wat er van me was geworden zonder dit dier. Dat is ook oud zeer: dat je zo’n hond na heel veel jaren ineens intens kunt missen…
Ik was een eenzaam jongetje, maar gelukkig was er altijd Dago nog. En ik herinner me, in tegenstelling tot het beeld op de foto, dat we een sterke verbinding hadden. Maar hoe die hond zich heeft gevoeld?
Mensen kunnen goed projecteren, en niet alleen op soortgenoten. Hoe meer ik me ben gaan realiseren dat huisdieren vaak worden gebruikt voor de emotionele huishouding van hun baasjes, hoe beter ik het waarneem (inderdaad: Cruijff).
Wat zou het met die dieren doen, dat vraag ik me wel af. Dago had geen slecht leven bij ons, maar hij werd wel bedolven onder de aandacht van een eenzaam ventje dat zich geen raad wist met zijn gevoel. Als ik vroeg in de ochtend naar beneden sloop om er met hem op uit te gaan knuffelde ik het dier eerst langdurig, en misschien wel een beetje overdreven (denk ik nu)
Dago liep soms weg, en kwam dan uren later weer aanzetten. Volgens mijn ouders hoorde dat bij het ras, maar ik denk nu dat het hem af en toe te veel werd, dat hij tijd en ruimte voor zichzelf zocht dan…
Maar dat kan natuurlijk ook een projectie zijn. Ik ben onze hond intens dankbaar voor de rol die hij vervulde in mijn jonge leven, Dago was een wezenlijk deel van mijn overlevingsstrategie. Maar: heling verloopt niet via een huisdier…
De komende maanden wil ik gaan verhuizen, en als ik een fijne nieuwe woonbestemming heb gevonden zou er zo maar weer eens een hond bij kunnen komen.
Maar dat dier hoeft me dan gelukkig niet te helpen dealen met emotionele pijn…
door webredactie | 4 april 2024 | over Bram
Bram werd geïnterviewd door Joey van Liempd (voor de kenners onder het podcast label: G¹ve ≠). Dit keer over runningtherapie.
Zoals Joey het gesprek introduceert:
Een intrigerend gesprek met Bram Bakker, eigenaar van de Balanskliniek, over een van zijn thema’s genaamd Runningtherapie.
Runningtherapie is een vorm van therapie die fysieke activiteit, zoals hardlopen, gebruikt om de mentale gezondheid en het welzijn te verbeteren. Het is een therapie die vaak wordt gebruikt in combinatie met andere vormen van therapie of medicatie om symptomen van depressie, angst, stress of andere mentale gezondheidsproblemen te behandelen.
De gedachte achter runningtherapie is dat lichaamsbeweging een positief effect heeft op zowel het lichaam als de geest. Regelmatige lichaamsbeweging kan helpen bij het verminderen van stress en het verbeteren van de stemming. Het kan ook bijdragen aan een hoger gevoel van eigenwaarde en een gevoel van voldoening geven.
Mocht je hier meer over willen weten, zie runningtherapie.nl.
Zie ook een eerder gesprek dat Joey en Bram hadden.
Podcast Joey van Liempd (G¹ve ≠)
door webredactie | 2 april 2024 | psychiatrie
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Rianne van Kuil
Rianne begon vanuit eigen ervaringen, en ontwikkelde zich tot helingsexpert. En ze schreef erover in ‘Ontdek je heilige graal.’
door webredactie | 30 maart 2024 | leven
Nog niet zo lang geleden zei iemand tegen me: ‘Volgens mij ben jij eigenlijk heel verlegen.’
Het klonk vriendelijk, maar toch schrok ik. Het kwam binnen als een oordeel, en niet positief. En ik had dat nog nooit gehoord, laat staan dat ik mezelf ooit de vraag had gesteld of ik verlegen ben.
Ik heb mijn hele leven een grote mond gehad, en was alles behalve verlegen. Met die grote mond boekte ik op een bepaalde manier bekeken zelfs succes. Ik geloofde in de manier waarop ik me door het leven bewoog, en mensen die kritisch waren over mijn stellige opinies konden een grote bek krijgen. Als ze hun bedenkingen hardop uit durfden te spreken tenminste…
In mijn zoektocht naar mezelf ontdekte ik de afgelopen jaren dat mijn manier van doen in feite een overlevingsstrategie vormde. ‘Hiding in full sight’ noemen de Engelsen dat. En wat gebeurt er dan in zo’n ontwikkeltraject? Je komt er achter dat je stiekem wel verlegen bent. En je gaat het ook steeds meer voelen. Dat valt me niet mee, ik vind sociale bijeenkomsten ineens heel ingewikkeld bijvoorbeeld, nu ik me er niet meer doorheen bluf. Ik voel me totaal ongemakkelijk in vreemd gezelschap en ben ook al een paar keer gevlucht op momenten dat de spanning te hoog opliep…
‘Wat doe ik hier?’ of ‘Waarom zouden deze mensen me erbij willen hebben?’ klinkt dan heel hard in mijn hoofd.
Afgelopen week mocht ik een verhaal houden bij het tienjarige bestaan van NAbij Arnhem (zie nabij.nu) In het gehoor zat burgemeester Ahmed Marcouch, een man die ik zeer bewonder. Dat verhaal houden ging best aardig (het is ook vaardigheid en techniek), maar wat voelde ik me tegelijkertijd verlegen en zenuwachtig. Na afloop schudde de burgemeester me de hand en bedankte me ook nog eens voor wat ik had verteld. Daar werd ik niet minder verlegen van, zoals je zult begrijpen.
En nu moet ik weer naar een feestje waar ik bijna niemand ken. Wat in het verleden moeiteloos leek te lukken, doordat ik veilig uitstond naar al mijn kwetsbare gevoelens, is nu een grote uitdaging. Het valt nog niet mee om verlegen te zijn…
door webredactie | 26 maart 2024 | maatschappij
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Jolanda Snel
Jolanda is de initiatiefnemer van carnivoorplatform.nl spreekt uit eigen ervaringen met forse lichamelijke klachten. Bij een carnivoor dieet eet je alleen maar vlees, vit en vet.
door webredactie | 23 maart 2024 | theater
Het is niet verbazingwekkend dat mensen in de nabijheid van publieke personen soms pijnlijk geraakt worden door het verhaal in een krant, op de radio, de televisie of het internet.
Vooral internet kan tot in lengte der dagen voor triggers zorgen: een oud verhaal kan iedere keer dat het wordt opgerakeld resulteren in een herbeleving. Inderdaad: ‘oud zeer’ wordt geactiveerd.
De afgelopen maanden kregen Fimme Bakker en ik een onvoorstelbaar grote hoeveelheid media-aandacht vanwege ‘Ben je bezopen?’ (theater en boek) die ons uiteraard heel welkom was. We zijn verslaafd aan aandacht, en pas een beetje ‘in herstel’😛
In onze privé-omgeving was niet iedereen even blij voor ons. Er werd zelfs boos en gekwetst gereageerd door een enkeling. Wie doet er hier even niet toe, en of het negatieve oordeel gerechtvaardigd was laat ik in het midden. Het gaat om het gevoel, niet om de mening die je daar over kunt hebben, heb ik geleerd…
Fimme (hij kan zich vinden in deze tekst) en ik hebben nooit de intentie gehad wie dan ook pijn te doen. En dat zou vreemd zijn: het gaat om mensen waar we van houden. Als je mensen via het publieke domein wilt raken heb je de eigen kwetsuren nog onvoldoende kunnen helen. Wij vertrouwen onszelf wat dat betreft inmiddels een beetje, er is veel geïnvesteerd in persoonlijke ontwikkeling. Maar, eerlijk is eerlijk, wellicht zijn er toch nog blinde vlekken…
Het spijt ons als we lieve familieleden en/of vrienden pijn hebben gedaan. We hebben ons verhaal willen delen, en de namen van anderen er zoveel mogelijk buiten gelaten.
De verslavingsgeschiedenis van Fimme is ook voor ons beiden, als vader en zoon, nog altijd een heel pijnlijk hoofdstuk. We proberen het geleidelijk te sluiten, maar ook voor ons zal het wel altijd gevoelige materie blijven.
Het is niet fijn om Fimme op een podium te horen vertellen wat voor gebrekkige, afwezige vader ik ben geweest. Maar ik respecteer zijn verhaal inmiddels. En ik heb mijn verdriet over die geschiedenis zelf te dragen. Ik waan me gelukkig een andere vader vandaag.
Nu maar hopen dat de mensen die zich door ons gekwetst voelen ook hun eigen pijn willen verkennen. Wij vormden een trigger, maar of het ‘oud zeer’ onze schuld is? Het oordeel helpt nooit als je verlangt naar heling…
p.s. de foto is genomen door de onovertroffen Frank Ruiter
door webredactie | 20 maart 2024 | zorg
Als je de feiten bekijkt is het ronduit schokkend: ‘Meer dan de helft van de artsen en geneeskundestudenten heeft op enig moment in de studie of op de werkvloer grensoverschrijdend gedrag ondervonden.’
Het was de belangrijkste uitkomst van een enquête die onlangs werd gepubliceerd in Medisch Contact, het weekblad voor artsen dat verschijnt onder auspiciën van de KNMG. De enquête telde liefst 6569 respondenten, wel iets meer dan een steekproefje. De gedetailleerdere uitkomsten zijn hier na te lezen.
Het onderzoek kreeg veel te weinig aandacht naar mijn mening, en daarom kom ik er nog een keer op terug. Het is niet achterhaald, een paar maanden later…
Een andere uitkomst uit hetzelfde onderzoek verdient ook nadere beschouwing: ongeveer een kwart van alle respondenten kreeg te maken met meer dan één vorm van grensoverschrijdend gedrag. Dat betekent vrij zeker dat er meerdere mensen waren die zich ten opzichte van deze respondenten grensoverschrijdend hebben gedragen. Wat zegt dat dan over de mensen die dit is overkomen? Zonder welke grensoverschrijding dan ook goed te keuren ligt hier wel een uitdaging: hoe zorgen we dat het gezondheidszorgsysteem veiliger wordt? Waarom slagen zoveel mensen er binnen dit systeem niet in zich te weer te stellen?
We willen dat de zorg veilig is voor iedereen die er een beroep op doet. Dat is de norm, maar een substantieel deel van de mensen die deel uitmaken van het gezondheidszorgsysteem ervaart onveiligheid als gevolg van grensoverschrijdend gedrag. Het doet denken aan de loodgieter die thuis een lekkende kraan heeft.
Aan de andere kant van dezelfde medaille bevinden zich de zorgprofessionals die hun macht en/of positie veel te vaak lijken te kunnen misbruiken. Dat zegt ook iets over datzelfde zorgsysteem…
En het wordt helemaal ingewikkeld als we ons realiseren dat de mensen die zich bezondigen aan grensoverschrijdend gedrag eerder in hun leven zelf vaak slachtoffer zijn geweest van zulk gedrag. Pesters werden eerder vaak zelf gepest, daders van seksueel misbruik werden niet zelden zelf misbruikt en voor machtsmisbruik geldt hetzelfde.
Ons zorgsysteem is zelf ziek. En personeelstekort, tijdsdruk en beperkte middelen spelen misschien een rol in de verklaring daarvan, maar ze mogen geen excuus vormen. Als je mensen wilt genezen zul je eerst moeten zorgen dat je zelf gezond bent. Dat betekent niets meer of minder dan dat artsen en andere zorgprofessionals veel meer aandacht aan hun eigen welzijn zullen moeten besteden. Waarom koos ik ook al weer voor dat vak? En wat hoopte ik daar voor mezelf uit te halen?
Ik werd uiteindelijk vooral psychiater om mijn eigen gekte te leren doorgronden. Maar binnen de kaders van de beroepsuitoefening was daar weinig ruimte voor: professionele distantie was de code. Wat zoiets betekent als: laat de patiënt onder geen beding weten wat er bij jou speelt, of wat er in je wordt geraakt door het verhaal van iemand die jouw hulp heeft ingeroepen. Of je er nu boos van werd of verdrietig, we kregen als aankomende dokters de instructie dat vooral niet te laten merken.
Onderzoeken als het hier genoemde hebben een belangrijke boodschap: op deze manier gaat het niet langer. Als we niet de bereidheid (ofwel moed) hebben om naar onszelf te kijken zullen deze ellendige statistieken niet beter worden.
Lees de originele column en reacties op Joop.nl
Reacties