door webredactie | 12 augustus 2023 | leven
Die hebben dus zelf ook problemen… En wie heeft er nu niet zulke kinderen?
Ik wel, maar ik respecteer hun privacy beter dan voorheen en daarom geen details. Jaren geleden meende ik er namelijk goed aan te doen in de krant op te laten tekenen dat mijn zoon Fimme verslaafd was. Het kostte jaren om de schade die ik daarmee aanrichtte een beetje te herstellen (en de grappen die hij straks over mij gaat maken tijdens onze theatertour zijn dan nog steeds mijn verdiende loon).
Ondertussen valt het me op hoeveel ogenschijnlijk geslaagde ouders vooral zeggen te lijden onder de problemen van een kind. Die bijna zonder uitzondering op het mentale vlak liggen. Wat vergaten we onze kinderen te geven, of erger nog: wat hebben we ze onthouden bij het opbouwen van onze succesvolle loopbanen, het (ver)bouwen van prachtige huizen en het maken van verre vliegreizen?
Er zullen opnieuw lezers onder dit stukje uitleggen hoe het zit, of dat het niet klopt, maar ik deel niets minder dan een kwellende vraag…
Het zijn zonder uitzondering liefhebbende ouders die ik spreek en ze zijn bereid kosten nog moeite te sparen om hun kroost te helpen. Maar het lukt niet, en als ik de verhalen van zulke ouders hoor, en ik kijk er met enige afstand naar daardoor, begrijp ik er ook niets van. Zo’n fijne vader of moeder met alles wat je je materieel kunt wensen en dan een kind dat suïcidaal is of helemaal verloren in een samenleving die het niet kan bijhouden, eenzaam en alleen.
“Het is niet onze schuld, maar het heeft wel met ons te maken. We kunnen het niet voor ze oplossen, maar we hebben wel wat op te lossen.”
Met liefde genees je geen mentale problemen, maar als de liefde voor jezelf tekort schiet…
Ook, of misschien wel juist geslaagde ouders hebben vaak last van ‘oud zeer’. Ze worden gekweld door schuld en schaamte en zijn vooral bezig dat te onderdrukken. Niemand mag het weten. Ik vond mezelf een behoorlijke flapdrol in de tijd dat ik vader werd, maar het ontkennen van dat gevoel had ik tot kunst verheven. Daarmee verdween het helaas niet…
Het goede nieuws: de kinderen profiteren als de ouders daadwerkelijk met zichzelf aan de slag gaan. Dus ouders: help elkaar wakker worden, deel de pijn en verdriet die je hebt van je kinderen (jouw gevoel, niet de feitjes uit hun leven) en ervaar dat het jouw hele systeem verrijkt.
Ik werd tot het schrijven van dit stukje aangezet door het kijken naar ‘De droom van de jeugd’, een fantastische negendelige serie (*****) die volgens mij over transgenerationeel trauma gaat (en nog veel meer). Te bekijken op NPO Start.
door webredactie | 8 augustus 2023 | zorg
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Fief Marcrander
In haar eigen podcast hoor je mensen die haar als psycholoog/coach inspireren. Een podcast over podcasts en de stoïcijnse filosofie.
door webredactie | 5 augustus 2023 | psychiatrie
Het gemakkelijkst is helemaal niet drinken, nooit niet. Maar we leven in een tijd dat niet-drinken moeilijker is dan wel.
Ik vind dat ik teveel drink. Ik kom er niet door in de problemen, het heeft geen waarneembaar effect op mijn normale functioneren, en dan heb je geen stoornis bij de dokter of de psycholoog… Maar is het ‘normaal’ om heel regelmatig een biertje of wijntje te nuttigen? In mijn omgeving wordt er wel zo over gedacht…
Op de radio hoor ik spotjes die het gevaar van alcohol voor de hersenen van onze kinderen benadrukken, en om me heen zie ik jonge mensen in moordend tempo drank naar binnen gieten. De grootste afdeling in de Spaanse supermarkt waar ik gisteren was? De drankafdeling. En met grote voorsprong op de afdeling verse groenten en fruit.
Waarom drinken we toch zoveel, terwijl we weten dat het niet gezond is? Waarom word je nog regelmatig als ‘ongezellig’ gekwalificeerd als je het feestelijke bubbeltje afslaat?
Voor veel mensen is alcoholloos een grotere opgave dan ‘gewoon’ meedoen in een cultuur die alcohol collectief heeft omarmd als hulpmiddel bij het hanteren van emoties. ‘Ik word er wat losser van’ en ‘Het is toch een stukje ontspanning’ zijn geaccepteerde argumenten, maar ze verhullen ook dat veel mensen serieuze angst, pijn en verdriet proberen te verdoven met drank.
Vanwaar dit betoog?
Ik werk in Spanje aan het theaterprogramma met mijn zoon Fimme Bakker die lang verslaafd was aan cannabis. En ik word me daardoor weer meer bewust van mijn eigen mateloosheid. Als we in het najaar gaan toeren met ‘Ben je bezopen?’ (zie de speellijst) drink ik geen druppel meer.
Uit solidariteit met de mensen die door drank (en drugs) wel in de problemen zijn geraakt, maar ook omdat het voor mezelf beter is.
En ik me weer bewust wil worden dat ik niets hoef te verdoven…
door webredactie | 4 augustus 2023 | boeken
door webredactie | 1 augustus 2023 | zorg
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Daisy Veenstra
Als je een beetje thuis bent op sociale media ken je Daisy Veenstra wel, vanwege haar geëngageerde bijdragen op muziek. Dus wij dachten: laat maar horen deze dynamische dame!
‘De rappende psycholoog’ is op overigens op 6 oktober live te zien in Simplon, Groningen.
door webredactie | 29 juli 2023 | psychiatrie
Deze week werd ik ongevraagd gerecenseerd over mijn zakelijke tarieven.
Uiteraard betekent dit: ‘te duur’ Dat maakt direct van alles in mij los, rottige gevoelens. En hoezeer ik me de laatste tijd ook voorneem me niet op de kast te laten jagen, het gebeurt dan toch. Ik wil me op zo’n moment onmiddellijk gaan verdedigen, argumenten aanvoeren dat het allemaal niet zo eenduidig is, tariefstelling, en zo. En voor ik het weet vergeet ik welk schema er is geactiveerd: dat ik niet verdien wat ik vraag, dat ik het bedrag dat ik wil hebben voor mijn professionele inzet niet waard ben.
Ofwel: dat ik mijn eigen waarde overschat. En als dat zo is ben je arrogant, verwaand en zelfingenomen. Alles wat ik niet wil zijn…
Als je mensen helpt zonder dat in rekening te brengen krijg je nooit klachten, maar voor jezelf een bedrag vragen dat je denkt waard te zijn…
Ik heb een hekel aan geld, het vertroebelt relaties. Geld maakt hulp bieden onzuiver, omdat er in een relatie tussen twee mensen vaak verschillende emoties worden losgemaakt door de hoogte van een geldbedrag. De evaluatie van een professionele hulpverlener door een klant gaat vaak en veel over geld: ‘Het was wel duur’, ‘Ik stond binnen een uur weer buiten, en voor dat geld…’ Waarom roept dat geld toch altijd zoveel op?
Het liefst leefde ik in een wereld zonder geld, met ruilhandel. En dan niet van tevoren onderhandelen, maar achteraf samen vaststellen wat de dienst waard is geweest. ‘Geef mij maar tien eieren…’
Mensen die eerst en vooral voor geld werken zijn vaak ongelukkig, zelfs als ze er heel goed in slagen. Regelmatig hoor je diezelfde mensen zeggen dat ze ergens ‘alles voor over hebben’, maar als het op euro’s aankomt is dat dan vaak toch niet het geval. Als ik van geld hield was ik vast rijk geworden, denk ik. Dat is niet zo, en toch ben ik gelukkig met het leven dat ik leid. Ik voel me rijk, maar dat gaat juist niet over geld. Mensen die me te duur vinden raad ik vriendelijk aan om mij niet in te huren. De kans op ongewenste emoties wordt dan aan beide kanten te groot.
En terwijl ik dit schrijf zie ik de (ver)oordelende reacties op dit stukje al weer voor me. Een hele fijne dag wens ik iedereen…
door webredactie | 27 juli 2023 | over Bram
door webredactie | 25 juli 2023 | psychiatrie
Nanja van Vliet
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Nanja van Vliet
In de categorie ‘ervaringsdeskundig hulpverlener’ deze week een gesprek met Nanja Van Vliet van Wees over alcoholproblematiek.
Een mooie carrière, maar met een overdosis drank, dat moest en kon anders ontdekte Nanja. Ze zat er diep in, werd ‘clean and sober’ en helpt nu andere mensen die hiermee worstelen.
door webredactie | 22 juli 2023 | psychiatrie
De man tegenover me zei het ogenschijnlijk onaangedaan. Hij had net zijn levensverhaal met me gedeeld, een ogenschijnlijk succesvol verhaal: gezin, goede baan, mooi huis, ‘zelfs een golden retriever’.
Maar wat er vroeg in zijn leven was gebeurd wierp iedere dag een grauwsluier, over alles. Langdurig seksueel misbruik door vader, terwijl moeder wegkeek en zich bezatte. Klappen en verwaarlozing, de hele gruwelijke mix kwam voorbij. En bijna niemand in zijn huidige leven wist ervan, ‘omdat ze toch niet begrijpen wat het met je doet…’
Maar evengoed zat hij bij mij aan tafel, en deelde het met me. Het gesprek was begonnen met vragen over darmkanker, die recent bij hem was vastgesteld. Hij had van iemand begrepen dat ik geloof dat er misschien een verband zou kunnen zijn tussen die ziekte en ingrijpende gebeurtenissen eerder in het leven (dat heb ik van Gabor Mat, zie boekbespreking ‘Wanneer je lichaam nee zegt’).
Mijn gevoel vanaf het begin van het gesprek was dat hij ook niet over kanker wilde praten, maar over vroeger. Toen ik dat voorzichtig opperde ontkende hij dat eerst, best heftig. Maar uiteindelijk kwamen we er toch. ‘Het is me gelukt om het nooit aan iemand te laten merken’, zei hij. ‘Maar nu voelt dat niet meer als een overwinning.’
Ik vroeg hoe dat dan precies wel voelt, maar daar had hij niet echt woorden voor. ‘Niemand begrijpt mijn pijn’ zei hij ogenschijnlijk onaangedaan. Ik durfde dat niet in twijfel te trekken, daar kun je toch niet over discussiëren? Vaak zie je iets van opluchting, als iemand iets heel kwetsbaars durft te delen. Bij hem niet, op dat moment. Wat te doen, na zo’n eerste gesprek? Ik heb hem bedankt voor het vertrouwen dat hij me had gegeven, en liet het aan hem om nog eens af te spreken.
Dat heeft hij gedaan. We zijn nu vier gesprekken verder, en er is beweging in zijn gevoelswereld gekomen. ‘Dat ik kanker moest krijgen om hier mee aan de slag te gaan…’ zei hij bij ons laatste gesprek. ‘Elk nadeel heb se voordeel’ citeerde ik Cruijff. En toen moesten we samen lachen. Wat heb ik toch een dankbaar werk.
p.s. dit verhaal is geanonimiseerd en ik kreeg vooraf toestemming het te publiceren.
door webredactie | 18 juli 2023 | psychiatrie
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Yvette Overbeeke
Yvette werkt met vrouwen, op Ibiza, maar nu is er een ‘Oud zeer-retraite’ voor beide seksen dat we samen verzorgen. Een gesprek over Oud Zeer, bewustwording en voelen. En over de kracht van retraites om te helen.
Meer over de retraites lees je hier.
door webredactie | 18 juli 2023 | boeken
door webredactie | 15 juli 2023 | psychiatrie
De grootste ontdekking na een retraiteweek is vaak wat er gebeurt na thuiskomst.
Als je een week aan jezelf hebt gesleuteld en al je ‘oud zeer’ eens even flink hebt aangekeken verandert er van alles in jou, maar ook om je heen. Relaties vooral: met partners, kinderen en collega’s.
Is dat erg? Nee, ook al doet het soms behoorlijk pijn als er schade ontstaat. Of komt er schade die al bestond aan de oppervlakte? Realiseer je dan ook dat het waarschijnlijk al stond te gebeuren. Wie de reis naar binnen aanvangt aanvaardt (hopelijk) dat er gevolgen zicht- en voelbaar kunnen worden in de relaties met de mensen om je heen. Veel partners vinden het spannend als hun geliefde zich aanmeldt voor een retraite, en dat zegt vooral iets over henzelf…
Ik vind het heerlijk, die duik in het diepe. Even helemaal los van de waan van de dag en ervaren wat er gebeurt. In jezelf, en in contact met de mensen die daar op dat moment ook zijn. Het groepsproces is trouwens ook zo’n pluspunt van met elkaar een weekje weg: in mijn individuele gesprekken is dat niet voorhanden. Dus ook om er zelf van te leren organiseren we nu een mannenretraite, in oktober in Italië.
En nu ik toch bezig ben ook nog maar een moralistische stelling: veel ouders, ook ik, hebben zorgen over hun kinderen. Ernstige zorgen soms, als het een kind niet goed gaat. Het is mijn diepe overtuiging dat het belangrijkste wat we onze kinderen kunnen geven het werken aan onszelf is. Hoe meer wij er in slagen ons oude zeer te helen, hoe beter het hen zal vergaan…
Een niet-rationele overtuiging, wetenschappelijk onbewijsbaar, maar wel een diep geloof inmiddels van deze ouwe dwaas.
Reacties