‘Niemand begrijpt mijn pijn’

De man tegenover me zei het ogenschijnlijk onaangedaan. Hij had net zijn levensverhaal met me gedeeld, een ogenschijnlijk succesvol verhaal: gezin, goede baan, mooi huis, ‘zelfs een golden retriever’.

Maar wat er vroeg in zijn leven was gebeurd wierp iedere dag een grauwsluier, over alles. Langdurig seksueel misbruik door vader, terwijl moeder wegkeek en zich bezatte. Klappen en verwaarlozing, de hele gruwelijke mix kwam voorbij. En bijna niemand in zijn huidige leven wist ervan, ‘omdat ze toch niet begrijpen wat het met je doet…’

Maar evengoed zat hij bij mij aan tafel, en deelde het met me. Het gesprek was begonnen met vragen over darmkanker, die recent bij hem was vastgesteld. Hij had van iemand begrepen dat ik geloof dat er misschien een verband zou kunnen zijn tussen die ziekte en ingrijpende gebeurtenissen eerder in het leven (dat heb ik van Gabor Mat, zie boekbespreking ‘Wanneer je lichaam nee zegt’).

Mijn gevoel vanaf het begin van het gesprek was dat hij ook niet over kanker wilde praten, maar over vroeger. Toen ik dat voorzichtig opperde ontkende hij dat eerst, best heftig. Maar uiteindelijk kwamen we er toch. ‘Het is me gelukt om het nooit aan iemand te laten merken’, zei hij. ‘Maar nu voelt dat niet meer als een overwinning.’

Ik vroeg hoe dat dan precies wel voelt, maar daar had hij niet echt woorden voor. ‘Niemand begrijpt mijn pijn’ zei hij ogenschijnlijk onaangedaan. Ik durfde dat niet in twijfel te trekken, daar kun je toch niet over discussiëren? Vaak zie je iets van opluchting, als iemand iets heel kwetsbaars durft te delen. Bij hem niet, op dat moment. Wat te doen, na zo’n eerste gesprek? Ik heb hem bedankt voor het vertrouwen dat hij me had gegeven, en liet het aan hem om nog eens af te spreken.

Dat heeft hij gedaan. We zijn nu vier gesprekken verder, en er is beweging in zijn gevoelswereld gekomen. ‘Dat ik kanker moest krijgen om hier mee aan de slag te gaan…’ zei hij bij ons laatste gesprek. ‘Elk nadeel heb se voordeel’ citeerde ik Cruijff. En toen moesten we samen lachen. Wat heb ik toch een dankbaar werk.

p.s. dit verhaal is geanonimiseerd en ik kreeg vooraf toestemming het te publiceren.