Het gemakkelijkst is helemaal niet drinken, nooit niet. Maar we leven in een tijd dat niet-drinken moeilijker is dan wel.
Ik vind dat ik teveel drink. Ik kom er niet door in de problemen, het heeft geen waarneembaar effect op mijn normale functioneren, en dan heb je geen stoornis bij de dokter of de psycholoog… Maar is het ‘normaal’ om heel regelmatig een biertje of wijntje te nuttigen? In mijn omgeving wordt er wel zo over gedacht…
Op de radio hoor ik spotjes die het gevaar van alcohol voor de hersenen van onze kinderen benadrukken, en om me heen zie ik jonge mensen in moordend tempo drank naar binnen gieten. De grootste afdeling in de Spaanse supermarkt waar ik gisteren was? De drankafdeling. En met grote voorsprong op de afdeling verse groenten en fruit.
Waarom drinken we toch zoveel, terwijl we weten dat het niet gezond is? Waarom word je nog regelmatig als ‘ongezellig’ gekwalificeerd als je het feestelijke bubbeltje afslaat?
Voor veel mensen is alcoholloos een grotere opgave dan ‘gewoon’ meedoen in een cultuur die alcohol collectief heeft omarmd als hulpmiddel bij het hanteren van emoties. ‘Ik word er wat losser van’ en ‘Het is toch een stukje ontspanning’ zijn geaccepteerde argumenten, maar ze verhullen ook dat veel mensen serieuze angst, pijn en verdriet proberen te verdoven met drank.
Vanwaar dit betoog?
Ik werk in Spanje aan het theaterprogramma met mijn zoon Fimme Bakker die lang verslaafd was aan cannabis. En ik word me daardoor weer meer bewust van mijn eigen mateloosheid. Als we in het najaar gaan toeren met ‘Ben je bezopen?’ (zie de speellijst) drink ik geen druppel meer.
Uit solidariteit met de mensen die door drank (en drugs) wel in de problemen zijn geraakt, maar ook omdat het voor mezelf beter is.
En ik me weer bewust wil worden dat ik niets hoef te verdoven…
Reacties