Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Bertram Ramspeck
Bertram schrijft in zijn boek ‘Trap er niet in!’ over onze valkuilen.
In deze avondvullende voorstelling verkennen vader en zoon verslaving in al haar gedaanten.
Vader Bakker behandelde veel mensen met een verslaving en zoon Fimme zakte er juist in weg.
Zonder franje, open, eerlijk en niemand ontziend. Liever een harde grap die raak is dan een ritueel dansje om de hete brei. Dat hebben ze nou wel lang genoeg gedaan. Hoe keren we de epidemie die de mateloosheid is geworden?
Voor meer informatie, zie Neushoorn.
Mijn zoon Fimme Bakker en ik kregen een interview-verzoek van de Belgische krant De Morgen naar aanleiding van het verschijnen van Fimmes boek en ons theaterprogramma ‘Ben je bezopen?’
Het resulteerde in een mooi en informatief verhaal over verslaving en de verhouding vader-zoon. Goed geschreven, lang stuk, dankbare mannen. Twee dagen na onze complimenten aan het adres van de journalist belt hij me: ‘mijn chef wil toch uw verleden wel benoemd hebben, onder meer die tuchtzaken vanwege grensoverschrijdend gedrag.’
Daar gaan we weer… Het verleden raak je niet kwijt, zelfs feitelijke onjuistheden niet. De neiging me (heftig) te gaan verweren is er dan ook direct. Ik voel me aangevallen, boosheid laait op. Stopt het dan nooit?
Gelukkig kan ik de oplaaiende emoties verdragen, en met de aardige journalist komt het tot een prettige afronding. In mijn hoofd blijft het nog wel even onrustig. Wie wilde (of moest?) er ook weer in de krant? Als je geen aandacht vraagt…
En dat mijn verleden vol fouten is kan ik ook niet ontkennen, ook al heb ik als psychiater nooit aan een patiënt gezeten. Ik heb in mijn eigen boek ‘Gevoelige zielen’ getracht er eerlijk over te schrijven, maar daar was dan helaas weinig aandacht voor… De kwetsbaarheden van de zorgprofessionals zijn geen hip onderwerp in medialand.
Terwijl fouten toch ook bij mens-zijn horen. En je fouten nodig hebt om te leren. Je kunt niet leren lopen zonder af en toe te vallen. De verkenning van grenzen kan niet plaatsvinden als je niet het risico durft te nemen om op een zeker moment even aan de verkeerde kant van de grens te belanden… Nooit expres, maar hoe moet het anders? Hoe leer je hoe ver je kunt gaan in je oprechte betrokkenheid? Waar slaat de liefde voor een verslaafde om in codependency?
Ik ben niet trots op wat fout ging in mijn leven (daar gaat mijn deel van ‘Ben je bezopen?’ over), maar om te komen waar ik nu ben heb ik iedere fout wel nodig gehad.
Ik heb mijn grenzen nooit goed kunnen bewaken, en leer nu pas (een beetje) om niet op iedere hulpvraag van een noodlijdend mens te reageren (of er direct mee aan de slag te gaan). Het belangrijkste slachtoffer van mijn fouten was ikzelf.
Dat betekent niet dat ik nooit pijn heb veroorzaakt bij andere mensen. Maar dat kan alleen veranderen (of stoppen) als ik me blijf ont-wikkelen. En dat lukt alleen als ik het mezelf toesta om in dat proces ook fouten te maken. Dat het pijnlijk is om daaraan te worden herinnerd hoort er dan ook bij. Nu nog leren begrijpen waarom sommige herinneringen zo pijnlijk zijn. Want ook dat zal een functie hebben…
p.s. de foto is genomen door de onovertroffen Frank Ruiter
In deze avondvullende voorstelling verkennen vader en zoon verslaving in al haar gedaanten.
Vader Bakker behandelde veel mensen met een verslaving en zoon Fimme zakte er juist in weg.
Zonder franje, open, eerlijk en niemand ontziend. Liever een harde grap die raak is dan een ritueel dansje om de hete brei. Dat hebben ze nou wel lang genoeg gedaan. Hoe keren we de epidemie die de mateloosheid is geworden?
Voor meer informatie, zie Haute Cultuurhuis.
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Oswald Schwirtz
De autobiografische roman ‘Tante stoel’ gaat over belangrijke vragen: wanneer mag ik gaan? en wie bepaalt dat? Leer hier meer over het boek (je kan het boek hier ook bestellen).
Zijn jullie een vader en een zoon die zich steeds maar niet weten te verbinden? Die graag willen, maar niet weten hoe?
Als vader en zoon lukte ons dit ook heel lang niet, maar we zijn inmiddels flink onderweg.
Het proces rond onze voorstelling ‘Ben je bezopen?’ leerde ons veel over onszelf, en de ander. En het bracht licht en lucht in een relatie die vaak zwaar en donker was. Daar willen we nog meer mee doen, dan enkel theater maken. Anderen inspireren vooral!
Van 14 juli tot19 juli organiseren we onze eerste retraite, in Spanje, voor vijf vaders en vijf zonen. We hebben een rustige plek, niet ver van de kust, in een prachtige omgeving.
Je vliegt naar Alicante of Valencia en rijdt vandaar max 1,5 uur. Vanuit Nederland rijden kan ook, maar plan dan een overnachting in Frankrijk.
Als je interesse hebt kun je je aanmelden door (samen) een gemotiveerde email te sturen aan bram@brambakker.com.
We plannen dan een kennismaking. De kosten bedragen 2.000 euro excl btw per koppel, incl logies, eten etc.
Waarom kosten simpele dingen ons vaak zo veel moeite? Waarom lukt het ons gemakkelijker om eenvoudige uitdagingen complex te maken dan het omgekeerde?
Al jaren adviseer ik mensen ‘laat het los, dan komt het naar je toe’. Maar zelf ben ik er nog altijd niet zo goed in. Je ziet het vooral in haperende liefdesrelaties: een van de partners wil de relatie stoppen, maar de ander laat niet los. Het advies: laat vooral wél los, dan komt er wellicht nog een nieuwe kans.
Onverwacht. En reken je niet rijk, want de kans is klein. Anders was het niet nodig, dat loslaten… Maar: hoe moet dat dan???
Ik ben er ook nog altijd niet erg bedreven in, zelf leven naar de adviezen die ik anderen verstrek… Echt loslaten is zó lastig. Je maakt jezelf gemakkelijk wijs dat je iets of iemand hebt losgelaten, terwijl dat diep van binnen nog lang niet zo is.
Loslaten is iets van het gevoel, en vooral geen bedenksel. Het moet uit je hart komen, niet uit je hoofd. Zolang je piekert over je verlies (hoofd) ben je er niet. Als de pijn waarmee het loslaten van een geliefde gepaard gaat verdwijnt ben je op weg. Het is een fysiek proces, dat loslaten. En je kunt er heel beroerd van worden. Of er zelfs een ziekte aan overhouden (lees Gabor Maté).
Het heeft ook iets van doen met zelfvertrouwen, ben ik bang. De vaak onbewuste overtuiging dat je het zonder de gedroomde partner niet zult redden in dit leven (‘ik overleef het niet zonder hem of haar’) zit het loslaten ernstig in de weg. En dat is dus ook de weg: eerst zelf sterker worden en stevig op je eigen benen staan, daarna gaat loslaten ineens veel beter.
Mocht je jezelf hebben wijsgemaakt dat het wel pijnloos kan: waarschijnlijk ben je gedissocieerd, zit je in je overlevingsmodus (hoofd).
Misschien nog een tip: door aan de slag te gaan met je eigen ‘oud zeer’ (lees dat boek🤪) neemt je vermogen om los te laten toe. We kunnen het namelijk al lang, dat loslaten, het is deel van de natuur…
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: David Pieters
Zijn reis leidde David en zijn gezin naar Bali, de plek waar hij ook zijn ‘eenpersoons retraites’ organiseert. Kijk op davidpieters.com.
Het kostte me een volle week om te landen op het eilandje waar ik me terugtrok om tot rust te komen.
En ik had maar twee weken…
Volop genoten even goed, en nog minder gedaan dan ik me had voorgenomen. Steeds minder behoefte had ik daar aan mijn telefoon, en ik sliep steeds lekkerder, om maar eens iets te noemen waar ik me bewust van werd. Ik gunde mezelf best veel massages en regelmatig zat ik een tijdje ‘dom’ voor me uit te staren. Veel beter wordt het leven niet, maar wat kostte het een moeite om in deze gemoedstoestand te raken…
Vorig weekeinde moest ik terug. Met direct een volle agenda, zoals vaak na een vakantie. Stellig nam ik me voor om niet direct weer in de actiemodus te schieten. Iedere dag ging ik beginnen met het beeld van de ontspannen Bram op dat heerlijke eiland.
Ging het goed, denk je? Nee natuurlijk… Na een week vakantie stond ik eindelijk een beetje uit, op de tweede dag na terugkeer al weer helemaal aan…
We weten ondertussen allemaal dat ‘uit’ belangrijk is, dat we niet altijd ‘aan’ kunnen/moeten staan. Maar dat het zo lastig is om af te schakelen, terwijl gas geven ogenschijnlijk moeiteloos gaat, dat realiseren we ons nauwelijks. Ik niet in ieder geval.
Ik heb de komende maanden al weer heel veel weken geblokt in mijn agenda. Om ‘uit’ te kunnen gaan.
Dat het me niet meer lukt om stug door te gaan en alle signalen dat er rust vereist is te negeren, is een teken van vooruitgang. Jaren geleden zou ik het hebben getypeerd als een teken van zwakte…
Het is geen ‘vallen en weer opstaan’, dit leven. Als je valt kun je ook even blijven liggen, en jezelf de vraag stellen waarom je eigenlijk viel…
Rust vinden is een opgave, en het vraagt toewijding en discipline. Van mij althans, omdat ‘aan’ (overleven) het zo gemakkelijk wint van ‘uit’. Ik blijf oefenen.
Nu eerst een rondje runningtherapie in de duinen…
Gevoelige zielen
€21,99
Oud zeer
€21,99
Gevoelsarm
€20,00
Leren doseren
€12,50
Loden Last
€15,00
Ultra
€17,99
Verademing herziene editie
€20,00
De dokter als patiënt
€15,00
Reacties