In deze avondvullende voorstelling verkennen vader en zoon verslaving in al haar gedaanten.
Vader Bakker behandelde veel mensen met een verslaving en zoon Fimme zakte er juist in weg.
Zonder franje, open, eerlijk en niemand ontziend. Liever een harde grap die raak is dan een ritueel dansje om de hete brei. Dat hebben ze nou wel lang genoeg gedaan. Hoe keren we de epidemie die de mateloosheid is geworden?
Voor kaartjes, zie Cultuur- en Congrescentrum Antropia.
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Wim Verbeek
Wim maakte een lange reis, onder meer langs een zeer ernstige ziekte, maar vond zijn weg met behulp van psychosynthese. En nu is hij (groeps)therapeut in die discipline.
‘Terug naar af’ dacht ik bij het lezen van de talloze mediaberichten over het onderzoek naar de afwijkingen die zijn gevonden bij mensen die lijden aan long covid.
‘Het zit dus niet tussen de oren’ hoorde ik een patiënt bijna triomfantelijk zeggen op de radio. Weer werden ‘niet objectiveerbare klachten’ in de verslaggeving weggezet als tweederangs. Pas met een ‘echte ziekte’ hoef je je niet meer schuldig te voelen is nog steeds de impliciete boodschap. Emotionele problemen zijn nog steeds een mysterie voor veel mensen, en dat schijnt dan voldoende reden te zijn om er een hard oordeel over uit te spreken. Ook veel journalisten weten nog altijd niet dat er geen formeel of principieel onderscheid te maken valt tussen lichamelijke klachten en mentale problemen.
Sorry lieve mensen, ik schiet dan terug in een oude reflex: ik wind me op en word boos. Want ik vind het niet eerlijk…
Bij long covid is er nu een afwijking gevonden in de mitochondriën, en dat is zeker belangrijke vooruitgang. Maar kan er ook nog even bij stil gestaan worden dat ook onze hersencellen functioneren middels mitochondriën? En dat er serieus wetenschappelijk onderzoek bestaat dat ook neurologische en psychiatrische stoornissen in verband brengt met problemen in de mitochondriën, maar dan specifiek in hersencellen?
Lees het recente ‘Brain energy’ van Harvard-psychiater Christopher Palmer dan eerst eens…
En weet je wat? Er is een kansrijke behandeling voor long covid, migraine, depressie en adhd (willekeurig rijtje) die door artsen (nog) nauwelijks wordt aangeboden: het ketogeen dieet.
Kortweg: ban de koolhydraten uit het voedingspatroon. Ik ken mensen die er bijna al hun klachten door zijn kwijtgeraakt. Ook iemand met long covid.
Vanaf maandag ga ik het ketogeen dieet zelf proberen, er mankeert bij mij genoeg ‘tussen de oren’. Als je interesse hebt, kijk hier dan op ketogeen voor iedereen.
Voor mij is het een serieuze poging om verder te komen in de verkenning van het hanteren van complexe emoties. Die emoties kunnen ons ziek maken, denk aan ‘oud zeer’, maar evengoed kunnen ze verband houden met een verstoorde energiehuishouding in ons brein…
‘Wanneer je lichaam nee zegt’ vereist een zorgvuldige analyse, geen snel en oppervlakkig vonnis als ‘tussen de oren’.
Bram was te gast bij de podcast van Rene van Collum getiteld Van Verslaving Naar Vrijheid.
Introductie van de podcast door Rene:
Met ruim twintig jaar ervaring in de verslavings en geestelijke gezondheidszorg zorg deelt oud-psychiater Bram Bakker zijn visie over verslaving en depressie. Verslaving is geen bewezen hersenziekte maar wellicht eerder het gevolg van gebruik en gedrag en waar onderliggend trauma een hoofdrol speelt.
De fascinerende visie levert een mooi gesprek op tussen Bram en Rene waarin eenzaamheid, spiritualiteit, en kwetsbaarheid besproken worden met ervaringen uit het leven van beide mannen en dat levert een inspirerend diepgaande podcast op die je niet wil missen!
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Henny en Miriam
Ze geven leiding aan het Centrum voor Verborgen Verlies, dat voorziet in een grote, maar vaak ongeziene behoefte.
Wat ik het vervelendst vind aan termen als ‘alternatieve behandeling’ of ‘complementaire therapie’ is dat ze bestaan bij gratie van de ‘reguliere aanpak’.
Alternatief en complementair zijn daarmee altijd second best, dat zit al verstopt in de taal die we gebruiken. Terwijl er meestal geen bewijs is dat ‘regulier’ beter is.
Het model van de hersenziekte domineert nog steeds de psychiatrie, maar inhoudelijk is het volstrekt discutabel. Al was het maar vanwege het ontbreken van een perspectief op de rest van het lichaam, waar zich bij ieder psychisch probleem meer afspeelt dan veel hersenwetenschappers zich bewust zijn. Somberheid zit overal in het lijf, en traumatische ervaringen kun je niet helen met een SSRI of ander antidepressivum…
Sterker nog: er is steeds meer bewijs dat lichaamswerk de meest kansrijke benadering van ‘oud zeer’ is. En dat heling synoniem is met kunnen/durven/mogen voelen welke emoties zich in je lichaam hebben genesteld.
Aan de ene kant is het goed nieuws dat ‘regulier’ steeds minder dominant is, en dat mensen al direct durven te kiezen voor een andere benadering van hun mentale problemen. Aan de andere kant is er een groot nadeel: het aantal ‘zorgondernemers’ dat ‘alternatief’ als uitgangspunt van zijn/haar onderneming heeft groeit gestaag, meestal zonder enige garantie met betrekking tot de kwaliteit van het gebodene…
Een goed (of slecht?) voorbeeld vind ik ‘holistisch’, een woord dat iets bijzonders suggereert. In de reguliere zorg wordt niet de hele mens gezien, en dat tekort wordt opgeheven door een ‘holistische benadering’ is zo’n beetje de gedachte. En daarmee wordt een terechte kritiek op het reductionistische denken in de geneeskunde omgevormd tot een verkoopargument… Niet zelden ingezet door zweverige types die het contact met moeder aarde al een tijdje kwijt zijn. Met positieve uitzonderingen, laat dat helder zijn.
Maar: wie werd niet als geheel geboren? Wie beleeft zichzelf in stukjes? Bijna niemand toch? Holistisch zou de stilzwijgende, vanzelfsprekende norm moeten zijn. Iedere therapie heeft een eigen waarde, die per individu wordt bepaald. Wat jou past vindt iemand anders drie keer niks, en omgekeerd. De gedeelde diagnose van iedereen die hulp zoekt: mens met een probleem… En vervolgens heb je de uitdaging om dat te vinden wat bij jou past…
Ik heb een sterke aversie tegen mensen die middels handige marketing proberen hun handeltje te drijven. Zorg is in de basis niets dan liefde, en dat daar ook een vergoeding in euro’s bij komt kijken is een noodzakelijk kwaad.
Maar de claim leggen dat jouw holistische benadering iedereen helpt gaat in de richting van valse voorlichting. Ik gun iedereen een normaal belegde boterham, maar je verrijken aan de ellende van een ander vind ik moreel verwerpelijk, of je nu ‘regulier’ of ‘alternatief’ predikt…
Misschien een motto dat we weer eens kunnen afstoffen in 2024: laat je leiden door liefde. Ik wens alle holistische wezens een fijne jaarwisseling.
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Jason Bhugwandass
Het leven was al best moeilijk voor Jason, maar in de gesloten jeugdzorg werd het pas echt een verschrikking.
De tijd vliegt: al meer dan twee jaar ben ik geen psychiater meer. En nog steeds voel ik me bevrijd door het besluit die titel er aan te geven.
Mijn boek ‘Gevoelsarm’ (2021) dat de argumenten om te stoppen en het proces van afscheid beschrijft is ook niet minder actueel ineens.
Maar: er lijkt verandering op komst, er beweegt van alles rond het mooiste vak dat ik ken. De psychiaters die ik spreek zijn anders, opener. De eigen gekkigheid lijkt minder taboe.
De zin en onzin van het ‘stoornis-denken’ komt publiekelijk aan de orde. Te vaak gaat het nog over de voordelen van ADHD, maar we naderen het moment dat ook depressie collectief begrepen gaat worden als iets functioneels, een vorm van zelfbescherming van ons diepste wezen. Waar nog steeds professionele zorg bij gewenst is overigens, en het is ook niet ineens minder ernstig of potentieel gevaarlijk dan.
Het lichaamswerk komt ook de reguliere psychiatrie binnen, er vindt steeds meer onderzoek plaats naar bijvoorbeeld microdosing en plantmedicijnen. Een familieopstelling is ook in de GGZ steeds minder een vies woord. En het boek ‘Brain energy’ (zie hier meer over dit boek) van de prominente Harvard-psychiater Christopher Palmer krijgt veel aandacht. Een paar jaar terug had volgens mij nog niemand geloofd dat voeding en een ketogeen dieet als aanpak van ernstige mentale problemen serieuze aandacht zouden krijgen.
Ben ik dan toch te vroeg uitgestapt? Ik geloof het niet.
Je kunt de psychiatrie op vele manieren dienen. Werken met de zorgprofessionals of een theaterprogramma met je zoon over verslaving zijn ook uitingen van betrokkenheid bij mensen die pijn lijden door heftige emoties.
En het is toch een fijne Kerstgedachte dat niet Prozac maar liefde het antwoord is als we ons even geen raad weten met ons oude zeer?
Wees lief voor elkaar, en heb het goed. Ik houd van jullie.
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Chantal van der Leest
Chantal is neuropsycholoog en schrijver, haar onderwerp is gedragspsychologie, en daar kun je perfectionisme ook onder scharen.
In mijn verkenningstocht naar ‘oud zeer’ belandde ik pas bij Caroline Franssen voor een tafelopstelling.
Een variant op de klassieke familieopstelling met representanten, en vanwege het 1-op-1-karakter veel eenvoudiger te organiseren. En voor sommige mensen daardoor misschien veiliger, maar dat vormde geen argument voor me.
Ik mocht steeds poppetjes kiezen uit een enorme hoeveelheid zeer verschillende figuurtjes. We stelden het jongetje op dat nooit boos mocht (en kon) worden vanwege zijn ouders. En ik koos ook de vader en moeder die dat boze ventje daarbij wel had kunnen gebruiken.
Het was opnieuw fascinerend hoe doeltreffend het werkt, deze techniek. Je werkt buiten het hoofd om, zo simpel is het. Leverde het revolutionaire nieuwe gezichtspunten op? Dat misschien niet direct, maar ik ben dan ook al een tijdje bezig.
Of toch: Caroline vroeg me wie mijn grenzen bewaakt. En waar dat gebeurt, als je het op een A4-tje plaatst.
Ik koos onmiddellijk voor een woeste wildeman, want dat kan ik zijn als ik (eindelijk) voel dat mijn grenzen zijn overschreden. Maar: de wildeman plaatste ik midden op het vel, niet aan de rand. De vraag van Caroline was eenvoudig: kies iemand die de grenzen veel eerder aangeeft, die op een duidelijke manier begrenst, niet boos of agressief. Dat werd de uitsmijter op de voorgrond… Van die man zou ik meer willen hebben.
Vriendelijk, maar indrukwekkend. Met veel kracht in zich, die hij niet letterlijk hoeft te gebruiken, omdat hij stevig én zacht begrenst. Ineens toch weer een mooi nieuw inzicht.
De laatste dagen kijk ik steeds even naar de foto en dan voel ik weer welk werk er nog te doen is.
Lekker bezig Bram…
Meer over Caroline Franssen.
Gevoelige zielen
€21,99
Oud zeer
€21,99
Gevoelsarm
€20,00
Leren doseren
€12,50
Loden Last
€15,00
Ultra
€17,99
Verademing herziene editie
€20,00
De dokter als patiënt
€15,00
Reacties