De fameuze marathonloper Gerard Nijboer werkte tijdens zijn topsport carrière in de psychiatrie. De psychiater van zijn team vroeg hem op een zeker moment: ‘Waar ren jij zo hard voor weg?’ Gerard begreep de vraag (toen) niet.

Ik was psychiater, geen topsporter. En ik kon hard rennen, wegrennen ja… Niet dat ik dat begreep van mezelf. Ik heb altijd gerend, letterlijk en figuurlijk. Ik was bang om stil te blijven staan (stilstand is achteruitgang!), ik zong luidkeels mee met Boudewijn de Groot (Terug van weggeweest -1973).

‘Je bent weer teruggegaan. Je loopt weer door de stad waar alles is begonnen, probeert het te vergeten, niet stil te blijven staan.’

Maar ik voelde niet dat het over mij ging.

De tragiek van de hardloper is dat hij zichzelf wijsmaakt dat hij ergens naar toe beweegt. En die illusie kun je gemakkelijk in stand houden met het beeld van een finishlijn voor ogen, en een trainingsschema dat je daar in recordtijd naar toe leidt.

Pas toen ik letterlijk omviel en niet meer kon bewegen ging er een belletje rinkelen. Lopen voerde me naar mijn eigen wereld, waar het veilig was. Waar endorfines en feel good-stofjes het winnen van de stresshormonen. Hoe het precies werkt weet ik nog steeds niet, maar het rennen was mijn copingstijl. Tijdens mijn duurlopen waren er geen (ver)oordelende stemmen te horen. Behalve die van mijzelf: ‘harder, lamzak, pijn is fijn!’. Pijn in mijn spieren kwam in de plek van andere pijn. Als je uren hardloopt is eenzaamheid de norm, niet iets om je over te beklagen.

Misschien rende ik wel ergens naar toe, maar ik was ook op de vlucht. Ik voelde me te onveilig om rust te nemen, om stil te staan en mijn eigen situatie eens rustig te bezien. Ik liep ook figuurlijk hard, van de ene naar de andere uitdaging. Nooit omkijken, op naar het volgende doel…

Deze week rende ik in Zeeland, en ik luisterde ondertussen naar een gesprek met psychotherapeut en schrijver Paul Verhaeghe in ‘Nooit meer slapen’.

Wat een held, hij zei alles wat ik ook vind, en dan veel beter. Check de podcast. Ik dacht, terwijl ik rende en luisterde: ik ben net als Verhaeghe. En toen begon hij ook nog eens over zijn verleden als hardloper. Hij legde perfect uit hoe dat voor hem werkte. En hoe het voor mij ook werkt. Het ontroerde me, rennend door Aagtekerke. Hij loopt nog wel, de oude therapeut, in een mannenclubje. Zo rustig dat ze ondertussen wel kunnen blijven kletsen. Dan is het ook geen wegrennen meer.

Ik ben een stuk jonger, misschien red ik het ook nog eens op die manier…

Nu is er nog een schema voor de marathon van Berlijn, over 85 dagen.

 

Blijf-Beter!Welkomsgeschenk

Meld je vandaag nog aan voor Bram's maandelijkse nieuwsbrief en ontvang zijn boek Blijf Beter! (in pdf).

Mis 'm niet!