De dag dat je gelooft dat je leven op orde is doen zich nieuwe uitdagingen voor, het is een soort natuurwet. Je bent lekker bezig orde op zaken te stellen, en terwijl je daar druk mee bent duikt er pijn en verdriet op waar je niet op had gerekend…
Een tijd verkeerde ik in de veronderstelling dat ik een vaste groep mensen om me heen had verzameld die er voor mij echt toe doen, en ik ook voor hen. Een stabiele vaste kern, met echte vriendschappen. Veel meer dan ‘goede bekenden van elkaar’. Maar: ik had me rijk gerekend, ontdekte ik tot mijn grote verrassing, verdriet en teleurstelling.
Ik ga hier niet boos of beledigd doen, ik ga ook niet proberen de schuld buiten mezelf te zoeken, maar ik wil mijn poging om het te analyseren wel met jullie delen.
Het gaat om twee mensen die ik leerde kennen in mijn hoedanigheid als psychiater. Patiënten dus… Ik voelde bij allebei vanaf de eerste seconde dat er persoonlijke chemie was, onafhankelijk van het probleem waarmee ze bij me kwamen. Niets in de man-vrouwsfeer, van gevoelens met een seksuele lading was geen sprake. Het is ook niet relevant of ze man of vrouw zijn, mijn verdwenen vrienden.
Wat ik me nu wel afvraag: vond ik het nu prettige mensen terwijl dat omgekeerd helemaal niet zo was? Kwamen ze bij mij voor iets zakelijks, en verder niet? Zat er bij hen geen chemie in de richting van mijn persoon?
Jaren duurde het professionele contact in beide gevallen. Met de grootste zorgvuldigheid werd het einde daarvan besproken. En er kwamen daarna mooie jaren, wat mij betreft. Gezien de afloop rijst de vraag of dat eigenlijk wel wederzijds was…
Al die tijd dat het contact niet meer professioneel was deed ik mijn uiterste best om op geen enkele manier misbruik van ze te maken. Geen gunsten accepteren, niet profiteren van de ander. Omdat het stemmetje van mijn geweten bleef piepen: ‘Dit hoort eigenlijk niet, dit contact.’ In het contact met een van hen, met veel meer geld dan ik, zorgde ik er altijd voor dat ik net iets meer euro’s uitgaf bij gezamenlijke activiteiten. Best een beetje zielig.
Ik bleef bij mezelf ook steeds checken of het voldoende gelijkwaardig was tussen ons. Of de vroegere behandelrelatie in het hier en nu geen rol meer speelde. Ik schreef erover in ‘Gevoelsarm’, om uit te leggen dat het wel kon, die vriendschappen. Wat mij betreft dan…
En toen: geheel onafhankelijk van elkaar (ze kennen elkaar niet) trokken ze zich de afgelopen maanden terug uit mijn leven. Zonder toelichting, zonder nog te reageren op berichten. Ik ben gekwetst, het doet me pijn. Vroeger zou ik woedend verhaal zijn gaan halen, maar die neiging is er gelukkig niet meer. Of nauwelijks, maar hoe dan ook goed te hanteren.
Slachtoffer wil ik me niet voelen, mijn beklag doen over hun aandeel evenmin, maar er is wel een diep verlangen te begrijpen wat hier speelt. Huiswerk: is het eigenlijk wel mogelijk, vriendschap na zo’n begin binnen een professioneel kader?
Reacties