Een dochter (en kleindochter) die breken met hun moeder/oma: dat komt ook voor, helaas.
In haar boek ‘Uit contact’ beschrijft Vera Van Brakel vd Mark hoe dat voor haar, als moeder, was. Ze gebruikt fictieve namen, maar heeft er nergens een geheim van gemaakt dat het een zeer autobiografisch boek is. Ik las het met grote interesse, vanwege de overeenkomsten en verschillen met mijn eigen situatie: ook bij mij is er geen contact tussen ouders en kind (ik) maar hier was het de keuze van mijn ouders.
Vera beschrijft hoe ze haar hele leven haar stinkende best heeft gedaan om de dochter zo goed mogelijk groot te brengen en ook in haar volwassen leven te steunen, onder meer met zorg voor de kleindochter. En toch is het niet gelukt: de dochter heeft haar uit haar leven verbannen. Het is een kwaliteit van het boek, vermoed ik, dat je als lezer steeds wel voelt dat het niet helemaal lekker loopt tussen moeder en dochter. En dat herken ik uit mijn eigen leven: ook al was er ogenschijnlijk ‘normaal’ contact, er zat toch altijd ergens wat ruis.
Het gevoel dat me bekruipt is dat Vera boos is, omdat ze dit toch niet heeft verdiend. Dat kan projectie zijn: mijn moeder is vrij zeker ook boos, vanwege mijn ontboezemingen over het verleden. En ook zij deed alles wat in haar macht lag om me tot bloei te laten komen…
Vera krijgt veel dankbare woorden van ouders die hetzelfde is overkomen, op mijn boek ‘Oud zeer’ reageren veel kinderen die zich door hun ouders in de steek voelen gelaten, letterlijk en/of figuurlijk.
Met ‘Uit contact’ wil Vera een stem geven aan al die ouders die door kinderen in de ban zijn gedaan. Ik begrijp ook dat dit vaak wordt ervaren als ondankbaarheid of onrecht. En tegelijkertijd geloof ik dat de enige kans op herstel van het contact vooral gebaat is bij het niet-oordelen over de andere partij.
Bij een breuk tussen ouders en kinderen wordt aan beide kanten pijn geleden, ongeacht wie het besluit nam om het contact te verbreken. Ik denk dat je het vooral moet zien als onverdraaglijke pijn, zo’n geforceerde breuk. Die vervolgens weinig oplost, omdat pijn niet verdwijnt door een poging die te ontkennen.
“Voor iedereen is ‘helen’ het gezondst, en dan moet je de deur niet voor eeuwig in het slot gooien.”
Vooral bij ouders op leeftijd is er een grote kans dat ze overlijden zonder dat er ooit herstel van contact werd geprobeerd. Niet zelden leidde dit tot serieuze psychische klachten bij de achterblijvers, weet ik uit mijn werk. Wat dat betreft hoop ik dat haar dochter dit leest, en nog eens achter haar oren krabt…
Nog één dingetje: laat de kleinkinderen erbuiten. Ik vind het lastig dat mijn kinderen wel contact hebben met mijn ouders, maar liever verdraag ik dat dan ze mee te sleuren in een conflict dat aan beide kanten pijn doet. En mijn ouders zijn hele fijne grootouders ook nog…
Iedereen een fijne Kerst gewenst, met of zonder familie.
Reacties