Het verlangen dat mijn succes de pijn van vroeger zou verdoven was ik me het grootste deel van mijn leven niet eens bewust.

Ik sloofde me uit, in mijn zucht gezien te worden. Maar de aandacht die ik trok nam het gemis aan wat er niet was toen ik het zo nodig had nooit weg. Ik was een eenzaam kind, maar niemand die het zag. Behalve onze hond, Dago, die trouw aan mijn zijde bleef tijdens de lange tochten door de polders rond het dorp.

De hond begreep me beter dan de mensen.

De afgelopen dagen ben ik me die oude pijn meer bewust dan ooit: ik krijg vanwege ‘Oud zeer’ meer positieve aandacht en welgemeende complimenten dan ooit eerder in mijn leven. En ik kan ze inmiddels aanvaarden, en ook binnen laten komen. Hoewel een stuk verlegenheid nooit ontbreekt in het complexe gevoel dat een lovende recensie oproept. Hebben ze het echt over mij?

Tegelijkertijd word ik nog onverminderd hard getroffen door ieder signaal van afwijzing. Vooral als het in een email, een bericht op sociale media of in een brief gebeurt, en ik het ook nog ervaar als onterecht. Niet tegen mij in persoon geuit, maar van een afstand: ik ben het dus niet eens waard om even te bellen of naar me toe te komen. Ik vind kritiek niet fijn, maar ik luister er goed naar. Als ik dat niet zou doen is eeuwige afwijzing mijn verdiende loon…

Ik mag nooit gaan denken dat ik bijzonder ben, dat zit er goed ingeramd. Ik verbeeld me dat ik weinig capsones heb, en dat mag ik mezelf ook niet toestaan. ‘Doe maar gewoon, etc.’ is een basisschema in psychologisch jargon.

Weet je wat er gebeurt, als ik me afgewezen voel? Ik blokkeer volledig, mijn hersenschors maalt als een dolle, terwijl mijn lichaam koud en dood wordt. Een afwijzing die als onrecht voelt is het ergste dat me kan overkomen, een knal voor mijn kop is er niets bij. Vroeger werd ik in een reflex boos, en sloeg wild om me heen. Tegenwoordig keert het zich meer naar binnen. Wat ook zo lastig is: dat zelfs een wildvreemde dit ieder moment kan triggeren.

Een veilig gevoel is me eigenlijk vreemd. En dat ben ik me nog maar recent bewust geworden.

Juist in een periode waarin ik beloond wordt voor mijn inspanningen ervaar ik hoe kwetsbaar ik nog altijd ben. Succes gaat mij niet redden, het verdooft niet eens. Die illusie ben ik kwijt.

Er is nog veel (lichaams)werk te doen, mijn goede verstand lost weinig op.

 

 

Blijf-Beter!Welkomsgeschenk

Meld je vandaag nog aan voor Bram's maandelijkse nieuwsbrief en ontvang zijn boek Blijf Beter! (in pdf).

Mis 'm niet!