Het grootste deel van mijn leven was ik vermomd als strijder. Niet dat ik het me bewust was trouwens. De gedaantes die we al jong aannemen gaan we vaak pas op latere leeftijd herkennen.
Ik denk dat ik een strijder was, omdat mijn moeder me dat voorleefde: ook zij hield zich strijdend staande gedurende grote periodes in haar leven. Ze was (en is) strijdbaar als iets in haar zegt dat het nodig is. Ik ben net zo, maar de grote vraag is: wat is het ‘iets’ dat ons aanzet? Waar in ons lichaam bevindt zich het startkanon, waarvan de knal ons in actie schiet?
De dag dat mijn cerebellum dienst weigerde, inmiddels al weer vijf jaar geleden, viel ik letterlijk om. In strijdtermen: ik ging knock-out, was ineens verslagen en tot niets meer in staat. Ik had niet eens even staan tollen, zoals een aangeslagen bokser, ik ging in één klap gestrekt. Niet duizelig of moeite met mijn evenwicht, gewoon totaal gebrek aan iedere balans.
Strijden doe je ‘tegen’ iets, denk ik. Zelfs mensen die zich voor iets beijveren (een beter klimaat, minder vleesconsumptie) willen meestal weg van een bestaande praktijk. Ze zetten zich af tegen iets, in hun streven naar verandering. Daar is niets mis mee, en bovendien: wie ben ik om te oordelen over de strijd van andere mensen?
Wat me bezighoudt is het volgende: ik geloof dat ieder kind wordt geboren in een vreedzame modus. Dat kan al snel veranderen, maar een strijder ben je niet bij je geboorte, dat word je.
“In strijdtermen: ik ging knock-out, was ineens verslagen en tot niets meer in staat.”
Pas toen ik gevloerd was, en mijn lichaam letterlijk de strijd opgaf, leerde ik zien dat dit niet mijn enige gedaante (of rol) was. Het herstel kwam pas echt op gang toen mijn verlangen om terug te keren in die rol verdween. Toen ging mijn cerebellum het ook weer doen, zonder enige neurologische behandeling.
Ik moet vaak denken aan de man die vroeger altijd de tv-held Swiebertje speelde, mateloos populair in die tijd. Op een dag wilde hij weer ‘gewoon’ acteur zijn. En dat is Joop Doderer (zo heette hij) niet meegevallen. Hij bleef altijd en overal herkend worden als Swiebertje…
Ik heb geen zin meer in die strijdbare rol in de buitenwereld. Ik wil een rustig leven in vrede, met zo min mogelijk oordeel over medemensen. Genoeg gedaan. Ik hoop nog een tijd verder te mogen werken aan die transformatie. Het is een tijdrovend karwei.
Reacties