Missie

Je kent die vraag wel: wat is je missie? Ik heb het nooit precies begrepen. Ik voelde me wel een man met een missie, maar welke precies?

En toen gebeurde er iets vreemds.

Ik was in Barcelona, heerlijke stad, mooi weer, en op een zaterdagochtend, nog lekker vroeg, besloot ik naar Camp Nou te rennen, het stadion van de plaatselijke voetbalclub. Even kijken bij het standbeeld van mijn held Johan Cruijff… Ik voelde me licht en gelukkig die ochtend, veel beter kon het leven niet worden. Ik scharrelde wat rond bij het stadion en vond een bewaker bereid een foto van mij bij het beeld van JC te maken.

Na een minuut of tien op het stadionterrein begon ik aan mijn terugweg. En toen kreeg ik een ingeving. Dat gebeurt vaker, bij ons allemaal, maar voor mij was dit een wel heel bijzondere. Alsof ik ineens het licht zag, werd opgetild. Voor de liefhebbers: het was een spirituele ervaring. De ingeving betrof mijn missie in het leven. ‘Theatraal ook nog’, hoor ik de psychiater denken. Zonder dat ik er op dat moment naar zocht, het was alles behalve de uitkomst van een brainstorm-sessie, wist ik ineens wat me beweegt in dit leven.

‘Mensen met zichzelf en elkaar in verbinding brengen’

Is dat alles? Is dat nu zo bijzonder? Het kritische stemmetje was er gewoon nog. Maar ik voelde me verlicht (zwever!): ineens begreep ik mijn eigen doen en laten als nooit tevoren.

In mijn werk was (en is) dat het hoogste: mensen helpen de verbinding met zichzelf te herstellen. En natuurlijk ook, omdat ik zelf zo slecht in verbinding stond met mijn gevoel. In het werken met anderen leerde ik zelf stiekem ook. Of beter gezegd: lang verliep dat meeliften onbewust, inmiddels gaat het bijna vanzelf. Als je goed met jezelf bent verbonden kun je een ander beter helpen, denk ik.

Buiten mijn werk was ik ook altijd bezig met verbinden, maar dan vooral in het contact met anderen. Mensen aan elkaar voorstellen, creatieve samenwerkingsverbanden verzinnen, en snel vrienden willen worden. In dat laatste is veel mis gegaan, de afgelopen jaren. Mensen waar ik me mee verbonden voelde, waarvan ik dacht dat het vrienden waren, verdwenen soms totaal onverwacht uit beeld. Voor mij onverwacht dan. Ik dacht dat het vrienden waren, maar voelde niet goed hoe het aan de andere kant van de relatie zat. Het gaf me veel pijn en verdriet, vooral omdat ik het niet begreep.

“In mijn werk was (en is) dat het hoogste: mensen helpen de verbinding met zichzelf te herstellen.”

De verklaring? Toch onvoldoende contact met mijn eigen onderbuik, ben ik bang.

Die missie is nu wel duidelijk: goed in verbinding zijn met jezelf, en van daaruit hopelijk ook met je medemensen. Ik blijf oefenen, met anderen, maar vooral ook met mezelf (het zal wel moeten).

N.b.: bovenstaande wordt ook wel geduid als hechtingsproblematiek