Ik ben overtuigd dat zin in het leven in iedereen zit, ook al is het soms diep verstopt.

Mijn cerebellum is nog steeds niet geheel hersteld, maar het vordert wel. Ik oriënteer me zelfs op hervatting van mijn werk als psychiater. Psychisch voel ik me ongeveer even gek als voor mijn ziekte, dus dat gaat goed. Ergens tijdens het ziekteproces voldeed ik zelfs aan de criteria van een depressieve stoornis en een post hierover kreeg enorm veel respons.

Ik had veel meegemaakt, dus ik kon er ook nog wel iets mee ook, zo’n DSM-label. Een ‘reactieve depressie’ werd dat vroeger genoemd. Maar toch: ik was nooit levensmoe en dacht niet vaak aan de dood, al helemaal niet als een oplossing voor al mijn problemen. Ik hield nog steeds van het leven en wilde niets liever dan daar van genieten, en dat lukte steeds maar niet.

In augustus ontdekte ik bij toeval CCAS op het internet en ineens viel alles op zijn plek. Ook de mensen in mijn directe omgeving herkenden me moeiteloos. Niks depressie, een ontregeld cerebellum. En juist die levenslust heeft me op de been gehouden de afgelopen maanden, is mijn inschatting.

Zin in het leven

En daar wil ik nu mee door, ook professioneel: ik ga proberen om mensen te helpen om hun zin in het leven weer terug te vinden. Want ik ben overtuigd dat die in iedereen zit, ook al is het soms diep verstopt. Ik wil de mensen die lijden onder gebeurtenissen en personen in hun omgeving helpen om het leven weer leuk te gaan vinden, en zich niet eindeloos te laten gijzelen door gedrag dat ze toch niet kunnen veranderen. Liefde is prachtig, maar het geneest geen kanker, de alcoholist gaat er niet minder door dringen en de dood houd je er ook niet mee buiten de deur. Want het leven is echt de moeite waard, zelfs voor sombere en verdrietige mensen.

Of het nu om partners van psychiatrische patienten gaat of om mensen die rouwen om het verlies van een dierbare: het leven gaat door, ook als is het soms moeilijk.

“Het leven is echt de moeite waard, zelfs voor sombere en verdrietige mensen.

Het eerste project dat ik heb omarmd heet zelfs ‘Levenslust’. Initiatiefneemster Patty Duijn, die dagelijks stervenden en de mensen om hen heen begeleidt, beoogt hiermee de eenzaamheid van veel nabestaanden te doorbreken, door ze iets te laten beleven in het bijzijn van lotgenoten. En dat is de weg die we moeten gaan, ook als professionals: mensen verbinding bieden.

We moeten niet alleen maar al dan niet zieke individuen zien, maar ook de hele context daaromheen. Nu een ondergeschoven kind in de zorg, maar wie zouden we zijn zonder mensen om ons heen? Met hen moeten we het leven vieren!

Lees deze column en reacties op Joop.nl.

 

Blijf-Beter!Welkomsgeschenk

Meld je vandaag nog aan voor Bram's maandelijkse nieuwsbrief en ontvang zijn boek Blijf Beter! (in pdf).

Mis 'm niet!