Bewegen is deel van ons leven, ook al doen we het netto steeds minder. Dat geldt ook voor hardlopen.
Inmiddels is het voor veel mensen vooral een agendapunt: het wordt beschouwd als tegenwicht voor het vele zitten en werken met het hoofd.
Toch zijn veel hardlopers ook tijdens het rennen nog in hun hoofd. Ze hebben oortjes om podcasts of muziek te luisteren onderweg, en ze laten zich aansturen door getallen: een schema (vaak van iemand anders) bepaalt hoe ver ze lopen en in welk tempo, al dan niet op geleide van hartslag. Bewegen zonder app wordt steeds zeldzamer.
Getallen horen bij het hoofd, het zijn producten van ons verstand. En zo komen veel lopers in een paradoxale situatie: ze willen iets met hun lichaam doen, maar laten zich daarbij aansturen door hun brein.
Mijn hele leven was ik een prestatiegerichte hardloper. Ik wilde (pittige) sportieve doelen behalen en trainde me suf om die te realiseren. Tien kilometer ruim onder de 40 minuten, een halve marathon in 1.20 uur en (natuurlijk) de hele onder de 3 uur. Allemaal gelukt, maar met veel lichamelijke pijn onderweg. En vrij weinig plezier, als ik (achteraf) heel eerlijk ben. Tevreden met het resultaat hooguit.
Sinds een paar jaar probeer ik mezelf te transformeren tot een ander soort loper: een wat oudere man die geniet van zijn nog steeds goed functionerende lichaam. Iemand die niet langer zijn emotionele kwetsuren probeert te verdoven door het lijf af te beulen. Liefdevol bewegen wil ik, vanuit het gevoel. Een beetje speels ook. Ik probeer vrijuit te rennen tegenwoordig, en zie wel waar me dat brengt. In het begin vond ik rennen zonder horloge erg spannend. Angst voor controleverlies, weet ik nu.
“Nog steeds is sporten mijn grote passie en favoriete hobby, maar dat het deel kan uitmaken van een helingsproces is een nieuw perspectief, veertig jaar na mijn eerste marathon.”
Op geleide van mijn gevoel ben ik tegenwoordig mijn lichaam aan het verkennen, terwijl ik ren. Waar een ander mediteert ren ik een uurtje. Of met mooi weer de racefiets: duursport als lichaamswerk heb ik het gedoopt.
Ook als hardloper ben ik in een transformatieproces gekomen. In onze cursus runningtherapie (zie runningtherapie.nl) proberen we er ook invulling aan te geven: hardlopen en spiritualiteit lijken weinig met elkaar van doen te hebben, maar is dat wel zo?
Dit weekeinde ren ik de Rotterdam marathon, en dat wordt een grote uitdaging. De afstand is daarbij het probleem niet, ik heb genoeg marathons achter me liggen. Het gaat om de manier waarop: ik ga proberen me af te sluiten voor de omgeving, me volledig te concentreren op mijn binnenwereld en zonder horloge of andere getallen toch het beste uit mezelf te halen. Voelen hoe ver ik kan gaan, zonder het te weten. Geen focus op een doel, maar op de reis, het proces. Ik ben nerveuzer dan anders, en merk dat in kleine dingetjes, zoals het eindeloos checken van de weersverwachtingen. Terwijl die er in de verkenningstocht eigenlijk niet toe doen.
Nog steeds is sporten mijn grote passie en favoriete hobby, maar dat het deel kan uitmaken van een helingsproces is een nieuw perspectief, veertig jaar na mijn eerste marathon…
Reacties