Je ziet het eigenlijk heel goed op de foto: kleine Bram zoekt houvast bij de hond, die daar duidelijk niet op zit te wachten.

De hond, Dago heette hij, was meer dan tien jaar mijn grootste steun en toeverlaat in het leven. En ik weet werkelijk niet wat er van me was geworden zonder dit dier. Dat is ook oud zeer: dat je zo’n hond na heel veel jaren ineens intens kunt missen…

Ik was een eenzaam jongetje, maar gelukkig was er altijd Dago nog. En ik herinner me, in tegenstelling tot het beeld op de foto, dat we een sterke verbinding hadden. Maar hoe die hond zich heeft gevoeld?

Mensen kunnen goed projecteren, en niet alleen op soortgenoten. Hoe meer ik me ben gaan realiseren dat huisdieren vaak worden gebruikt voor de emotionele huishouding van hun baasjes, hoe beter ik het waarneem (inderdaad: Cruijff).

Wat zou het met die dieren doen, dat vraag ik me wel af. Dago had geen slecht leven bij ons, maar hij werd wel bedolven onder de aandacht van een eenzaam ventje dat zich geen raad wist met zijn gevoel. Als ik vroeg in de ochtend naar beneden sloop om er met hem op uit te gaan knuffelde ik het dier eerst langdurig, en misschien wel een beetje overdreven (denk ik nu)

Dago liep soms weg, en kwam dan uren later weer aanzetten. Volgens mijn ouders hoorde dat bij het ras, maar ik denk nu dat het hem af en toe te veel werd, dat hij tijd en ruimte voor zichzelf zocht dan…

Maar dat kan natuurlijk ook een projectie zijn. Ik ben onze hond intens dankbaar voor de rol die hij vervulde in mijn jonge leven, Dago was een wezenlijk deel van mijn overlevingsstrategie. Maar: heling verloopt niet via een huisdier…

De komende maanden wil ik gaan verhuizen, en als ik een fijne nieuwe woonbestemming heb gevonden zou er zo maar weer eens een hond bij kunnen komen.

Maar dat dier hoeft me dan gelukkig niet te helpen dealen met emotionele pijn…