Een paar weken poneerde ik de volgende stelling op Twitter: ‘De belangrijkste vraag, die het vaakst niet wordt gesteld: wat willen de lichamelijke klachten je laten weten?’
Veel reacties getuigden van het nodige onbegrip: ‘Wat heb je hieraan als je na een verkeersongeluk op de intensive care belandt?’ en ook woede, natuurlijk, over kindjes met kanker…
Vaak voel ik me onbegrepen, en zeker op Twitter. Probeer ik genuanceerd te zijn en dan reageren gekwetste mensen toch weer heel geprikkeld, en spelen de boodschap terug op de man.
Dus ga ik het toch nog proberen toe te lichten (‘je hoeft jezelf niet altijd te verdedigen Bram’).
Toen mijn cerebellum het in 2018 begaf volgden maanden neurologisch onderzoek. Kosten nog moeite werden gespaard, maar er werd geen objectieve verklaring gevonden voor mijn ernstige klachten (‘cerebellaire ataxie’). De enige vraag die me echt verder heeft geholpen bedacht ik zelf, in de maanden die ik gedwongen thuis zat. De vraag: waarom haperde mijn brein, welke boodschap kon ik daarin ontdekken?
Een vraag stellen betekent vaak niet hetzelfde als het antwoord weten… En toch kan het ‘de patiënt’ veel opleveren om na te denken over dat wat voorafging aan burn-out, tinnitus, fibromyalgie of whiplash. Alleen al de risicofactoren, life-events, bieden stof tot nadenken. Als je een antwoord kunt bedenken heb je ook de mogelijkheid om meer regie te pakken op je herstel, of te voorkomen dat je nog een keer zo’n ‘onbegrepen klacht’ krijgt. Het goede antwoord bestaat trouwens niet, het gaat om het kloppend maken van je verhaal, en dat is altijd strikt persoonlijk…
Ik was volledig uit balans, anderhalf jaar lang, en het had me enorm geholpen als een neuroloog mij in een vroeg stadium expliciet had gevraagd: ‘Hoe komt dit, denk je?’ Ik had er graag een van de vele bloedonderzoeken voor ingeleverd…
Artsen en andere medische professionals doen niemand tekort door te vragen naar de betekenis van lichamelijk ongemak. Ook als er geen antwoord te vinden is. Ondertussen kunnen ze slachtoffers van ongelukken en mensen met kwaadaardige aandoeningen op hun ‘gewone’ manier blijven behandelen.
Dan bekommeren alternatievelingen als ik zich wel om de mensen die zichzelf beter willen leren begrijpen…
Reacties