Een journalist vroeg me naar mijn afgelopen week.
Als vanzelfsprekend somde ik eerst alle leuke dingen op: mooie gesprekken met klanten, aanhoudend fijne reacties op mijn laatste boek en een geslaagde nascholing voor artsen en coaches over ‘oud zeer’.
Ik luisterde naar mezelf en dacht: je klinkt nu wel heel tevreden, Bram Bakker.
Het leek alsof de interviewer mijn gedachten had gelezen, want zijn volgende vraag was: ‘Wat ging er niet zo lekker?’ Onmiddellijk moest ik denken aan het whatsapp-bericht van een paar dagen geleden, waarin een vriend me had meegedeeld geen contact meer met me te willen.
Ik begon daarover te vertellen en vrijwel direct kreeg ik het lastig. Ik wilde wel delen wat het met mij had gedaan (pijn vanwege de afwijzing), maar kon de emoties die het had losgemaakt niet goed omschrijven.
Vooral mijn boosheid speelde me parten: de verleiding om naar de vriend te wijzen als de kwade genius, de man die mij iets had aangedaan (en ook nog via een appje…), kreeg ik niet goed bedwongen.
Terwijl ik prima weet dat ieder probleem tussen twee mensen per definitie twee kanten heeft moest ik alle zeilen bijzetten om niet te gaan oordelen over zijn verhaal (dat ik natuurlijk ook niet goed ken) en me niet tot een slachtofferrol te laten verleiden.
Het maakte eens te meer duidelijk hoe lastig het is om niet direct naar een ander te wijzen op het moment dat iets je pijnlijk raakt. Dit schrijven zonder te suggereren dat ik onheus ben bejegend kost grote moeite.
Maar als je met één vinger naar een ander wijst, wijzen er drie naar jezelf…
Ik ben verdrietig en gekwetst door wat er is gebeurd, maar dat geldt misschien (of zeker) ook voor hem. Daar een kwetsbaar gesprek met elkaar over voeren zou het beste zijn, denk ik. Dat het daarvoor bij hem te laat is moet ik verdragen.
Er boos over doen in de buitenwereld is een zwaktebod. En een illustratie van het feit dat boosheid je vaak het zicht op complexere en meer kwetsbare emoties ontneemt.
Zo blijft er altijd werk te doen…
Reacties