‘Bij de verslavingsdeskundige… zit thuis een junk op de bank’ zei mijn vriend grappend.

Ik lachte als een boer met kiespijn. En om mijn zoon Fimme Bakker achteraf alsnog een junk te noemen, dat was toch wel even slikken. Fimme zelf kon er wel om lachen. Mijn favoriete uitdrukking ‘bij de loodgieter thuis lekt de kraan’ werd me ooit door hem aangereikt, en uiteindelijk was dit een variant op die zegswijze.

Het blijft me bezighouden, dit thema. Die loodgieter ontkent vaak dat zijn eigen kraan lekt, of hij heeft het zelfs compleet verdrongen. Maar inmiddels weten we wel dat verdringen niet betekent dat iets er niet meer is. En dat er meestal een dag komt dat je er op onontkoombare wijze mee wordt geconfronteerd…

Lekkende kranen en dierbaren met een verslaving verwijzen naar ‘oud zeer’ is mijn stelling. De confrontatie met de verslaving van Fimme leerde me uiteindelijk iets over mijn eigen mateloosheid. Dat nam flink wat tijd in beslag, met veel pijnlijk werk. Ook de afgelopen maanden nog, werkend aan ons theaterprogramma ‘Ben je bezopen?’ We naderen nu samen een hoogtepunt, een uitverkochte première op 30 januari. En dan komt Fimmes verhaal ook nog uit in boekvorm, onder dezelfde titel (check www.fimme.nl).

Ik werk verder, aan mijn angsten. Want ik promoveerde op paniekaanvallen, terwijl ik zelf doodsbang was. Daar heb ik nog veel te ontdekken. Mede daarom ben ik ook zo dankbaar andere zorgprofessionals te mogen helpen met wat ik inmiddels weet. Helpt mij ook nog steeds. We werken met zoveel blinde vlekken in de zorg (gun jezelf de retraite met Robert Bridgeman).

Nu bereid ik me voor op nog vijf try-outs en dan die feestelijke première. Ik word een steeds gelukkiger mens…