De mensen die in de zorg werken raken niet gedemotiveerd (of arbeidsongeschikt) door ernstig zieke mensen die ze proberen te helpen, maar door frustrerende protocollen en onbegrijpelijke verplichtingen die hun werkgeluk ondermijnen.

Mensen met enig verstand van de gezondheidszorg begrijpen zonder uitzondering dat het beteugelen van de gestaag stijgende zorgkosten niet los gezien kan worden van de ook immer nog uitdijende bureaucratie. De financiële pijn zit niet bij de handen aan het bed, maar bij de verplichte administratieve handelingen achter de computer, buiten beeld van de patiënt. Kostenbeheersing begint bij het terugdringen van de verrichtingen die geen directe bijdrage leveren aan de kwaliteit van de zorg. In een tijd met een focus op duurzaamheid verdient verspilling ook aandacht.

De mensen die in de zorg werken raken niet gedemotiveerd (of arbeidsongeschikt) door ernstig zieke mensen die ze proberen te helpen, maar door frustrerende protocollen en onbegrijpelijke verplichtingen die hun werkgeluk ondermijnen. En die letterlijk miljarden kosten…

“In mijn besluit om mijn registratie als psychiater te laten verlopen speelde regeldruk een grote rol.”

Ik ben niet tegen richtlijnen, maar een tuchtklachtprocedure moeten ondergaan omdat je als psychiater een brief hebt geschreven aan de advocaat van iemand die je behandelt (op zijn eigen verzoek, in zijn eigen belang) is zó frustrerend. Kost alleen maar heel veel tijd en energie, en behalve allerlei juristen wordt niemand er wijzer van. De link met de kwaliteit van de zorg? Het is maar een voorbeeld. Vol persoonlijke emoties, dat weet ik ook wel, maar in de beklaagdenbank staan terwijl je ‘het goede’ voor de patiënt deed?

Als je met iets meer afstand kijkt naar die bureaucratie zou je de stelling kunnen verdedigen dat veel samenhangt met bevoegdheden: zorgmedewerkers moeten doorlopend bewijzen dat ze bevoegd zijn. Niets op tegen, maar het staat op gespannen voet met bekwaamheid. Mensen die zich bekwaam voelen in hun werk ontlenen daar voor een belangrijk deel hun arbeidsgeluk aan. Een formulier invullen moet soms, maar als je psychotherapeut bent doe je liever andere dingen.

Toch?

Sturen op bekwaamheid

Om mijn registratie als psychiater te behouden had ik 200 uur geaccrediteerde nascholing moeten volgen. Dat na- en bijscholing belangrijk zijn zal niemand durven betwijfelen.

Het probleem zit in het ‘geaccrediteerde’: een commissie bepaalt wat de moeite waard is, precies binnen de overeengekomen kaders. Prima als je nog meer wilt leren over pillen tegen depressie, goed ook voor de aanbieders van dit soort (dure) nascholingen, maar ging ik me er bekwamer door voelen?

Nee, helaas.

De cursus smarttapping die me als behandelaar echt beter heeft gemaakt was niet geaccrediteerd, want smarttapping is niet ‘evidence based’…

Mijn bekwaamheid zit niet in een titel, maar vooral in ervaring op de werkvloer. De autoriteiten die de richtlijnen en protocollen uitvaardigen zien zelf meestal nog maar weinig patiënten/cliënten ofwel mensen van vlees en bloed.

Bevoegdheid is goed, maar zonder bekwaamheid wordt niemand er beter van. Te beginnen bij de mensen die zorg nodig hebben.

Het is natuurlijk nooit wetenschappelijk bewezen, en het zal ook wel nooit gaan gebeuren (er zijn geen belanghebbende partijen die het willen financieren), maar: als we meer zouden sturen op bekwaamheid dan op bevoegdheid zou de bureaucratie afnemen, de klanttevredenheid toenemen, het ziekteverzuim van zorgmedewerkers afnemen en de kosten zouden niet onnodig stijgen (of zelfs afnemen…).

De uitdaging in mijn werkzame leven als oud-psychiater ligt precies hier, de bureaucratie is nog niet van me af!

Lees de originele column en reacties op Joop.nl

 


 

Blijf-Beter!Welkomsgeschenk

Meld je vandaag nog aan voor Bram's maandelijkse nieuwsbrief en ontvang zijn boek Blijf Beter! (in pdf).

Mis 'm niet!