Na bijna twee weken op de rustigste plek die ik ken kwam er, toch nog onverwacht, het gevoel omhoog dat ik ook mijn telefoon wel kon missen.
En sinds drie dagen beweeg ik me daarom zonder dat apparaat over het eiland. De eerste dag was nog wennen, ik miste steeds iets, maar nu geniet ik van nóg meer rust. Ik heb ineens wel behoefte aan het ouderwetse fototoestel, ook een interessante bijwerking.
Dat mijn telefoon me teveel bezighield wist ik natuurlijk wel, maar dat abstinentie zo’n groot verschil betekent niet. Gabor Maté vertelt over zijn eigen mateloosheid (werk, kopen) in ‘Hongerige geesten’, zijn boek over de oorzaken van verslaving, en ik herken het. Bij mij is het ook werk, en de mobiel dus…
Je kunt natuurlijk stellen dat het minder ernstig is dan intraveneus drugsgebruik, zo’n gedragsverslaving, maar de overeenkomsten zijn groter dan de verschillen. Maté vertelt in zijn boek, bijna trots, hoe hij in de ellendige verslavingswijk in Vancouver (kijk de documentaire ‘Ten dollar death trip’ als je het wilt zien) waar hij als dokter werkte, door zijn patiënten werd herkend als een van hen…
Ineens dringt nog meer door waarom ik me in de verslavingszorg zo op mijn plek voelde, en nu met mijn zoon Fimme iets in het theater wil gaan doen over onze verslavingen (reclameboodschap: check agenda voor de speellijst).
“Ik ervaar nu hoe het is om niet in de ban te zijn van mijn telefoon.”
Ja, het is oppervlakkig bezien een vreemde vergelijking met aan de drank zijn. Die telefoon ligt rustig op mijn kamer, terwijl ik over het eiland rijd en wandel, in zee zwem en een boek lees. En met een ouderwetse pen op papier schrijf. ‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt’, Cruijff is ook hier nooit ver weg.
Met drank en drugs kun je radicaal breken, terug naar nul, voor onbepaalde tijd: totale abstinentie. Maar als je aan een eetverslaving lijdt kun je niet totaal stoppen met eten, je uitdaging is leren eten op geleide van je gevoel. Met de telefoon is het niet anders dan met eten: helemaal zonder gaat niet meer, voor sommige praktische zaken is het apparaat onmisbaar geworden (mijn bootticket naar dit eiland zit in mijn telefoon, bestaat niet meer op papier).
Dus gedoseerd gebruik is de uitdaging. Ik check ‘s ochtends mijn berichtjes, en ‘s avonds ook nog een keer. Je wilt bijv graag weten of er niets mis gaat met je geliefden thuis, da’s niet vreemd of ongezond. Maar nu gaat dit bericht online terwijl Nederland nog slaapt en zie ik vanavond laat wel eens of mensen iets vonden van dit verhaaltje. Of dat er actie van me wordt gevraagd die niet kan wachten tot ik maandag weer thuis ben.
Fijne dag daar, geniet van het weekeinde…
Reacties