Bij de presentatie van ‘Autonoom’ van Daan Ruiter (lees dat boek!) was er een moment dat me enorm raakte.
Daan had zijn woordje gedaan toen er een frêle, maar ook stevige dame naar voren stapte. Zijn moeder. Inhoudelijk was het misschien niet eens zo bijzonder, wat ze de aanwezigen vertelde. Hoewel ik eerlijk moet bekennen dat ik niet goed heb kunnen luisteren naar wat ze over haar oudste kind vertelde. Ik was volledig in de ban van de liefde die daar voelbaar was. En de trots op Daan die ze uitstraalde en met alle aanwezigen expliciet deelde. Ik begreep ineens ook een stuk beter dat zijn bijzondere talenten niet uit de lucht zijn komen vallen. Met een moeder die zó trots op je is, en die dat ook nog deelt op zo’n belangrijk moment, heb je een ruggensteun in het leven. Daarmee wordt het leven echt nog niet gemakkelijk, want de afwezigheid van Daans te vroeg overleden vader voelde iedereen die er was ook…
Meer dan twintig boeken heb ik inmiddels geschreven, en meestal waren er bijeenkomsten waar ze ten doop werden gehouden. Als mijn moeder daar bij was nam ze nooit het woord, en hoorde ik ook niet waar ik zo naar verlangde: ‘Ik ben trots op Bram.’
Die behoefte zal in mij blijven leven, maar wordt gelukkig wel kleiner. Ik ben de boosheid en frustratie gepasseerd, en jaloers op Daan ben ik op zo’n moment ook niet meer (dat was tot een paar jaar geleden heel anders…).
Ook de fase dat je het uitblijven van expliciete erkenning van je ouders (het gaat niet alleen om mijn moeder) interpreteert als een gebrek aan liefde van hun kant kwam ik door. Mama en papa voelen echt wel onvoorwaardelijke liefde voor me, weet ik inmiddels. En ik houd ook van hen, met inbegrip van al hun (al te menselijke) tekortkomingen…
Ben ik op weg? Zeker.
Is er nog veel werk te doen? Nog zekerder.
Ik kan nog altijd niet geloven dat er onvoorwaardelijk van mij kan worden gehouden. Eerst moet ik iets presteren, pas dan is er de mogelijkheid dat ik de liefdevolle uitingen in mijn richting (en dat zijn er genoeg) volledig kan ontvangen.
In termen van schematherapie is mijn diepste overtuiging: voor wat hoort wat.
Mijn bewijsdrang is omgekeerd evenredig aan mijn eigenwaarde: hoe minder ik mezelf waardeer, hoe meer ik me uitsloof. Ik vind het zelf ook moeilijk voorstelbaar, als ik het zo formuleer, maar ik vrees dat het voor nu de naakte waarheid is.
Hoe minder ik me hoef te profileren, hoe beter het met me gaat…
Reacties