Over de lobby voor een levensbeëindigende pil bij psychisch lijden en de tegenargumenten daarvoor.
De aanduiding is een beetje suggestief, maar de initiatieven die hier achter schuil gaan beslist niet: er is een stevige lobby in Nederland die nastreeft dat mensen die niet verder willen leven met een pil op recept de daad bij het woord kunnen voegen. Moeten ze wel voldoen aan allerlei strenge criteria natuurlijk, maar dan moet het in principe mogelijk zijn.
Als je de lieden die deze campagne voeren vraagt of ze voor de doodstraf zijn, zal een grote meerderheid vermoedelijk ontkennend antwoorden. Inhumaan, en vergelijkbare termen zullen in de argumentatie opduiken. Dat je zelf een einde aan je leven zou moeten maken als je echt niet verder wilt vindt men ook inhumaan. Men klopt zich in deze kringen op de borst vanwege de grote mate van menslievendheid die men zichzelf toedicht. En progressief zijn we natuurlijk ook heel erg. Alleen nog even een protocol in elkaar timmeren en dan kunnen we nog tevredener over onszelf zijn dan we al waren.
Ik ben tegen euthanasie bij niet objectiveerbaar uitzichtloos lijden. Als ik kanker met uitzaaiingen krijg die niet behandelbaar is wil ook ik een spuitje, maar niet in geval van een toestand die niet objectiveerbaar is. Waarbij de persoonlijke smaak van degene die het mag/moet beoordelen een onacceptabel grote rol speelt. En de gemoedstoestand van degene die om verlossing uit het lijden smeekt eveneens aan onverwachte en grote veranderingen onderhevig kan zijn.
Waarom ik geen euthanasie bij psychisch lijden wil verstrekken aan de hand van een protocol is vanwege dezelfde reden waarom ik tegen de doodstraf ben: je weet het nooit helemaal zeker, en het vonnis is wel onherroepelijk. Er worden mensen ter dood gebracht, waarbij in een aantal gevallen gerede twijfel mag worden vermoed. Een vroegere vriend kreeg euthanasie vanwege ondraaglijk psychisch lijden, maar de tegenargumenten die er feitelijk bestonden werden niet meegewogen door de psychiater die zijn verzoek honoreerde. Hoefde ook niet volgens de richtlijn, deze dokter deed slechts haar werk. Hij is dood nu, onomkeerbaar.
Waarom is in de Nederlandse geneeskunde in het algemeen, en de psychiatrie in het bijzonder, alles geoorloofd als het maar volgens een richtlijn is geschied? Iedere dokter benadrukt tegen zijn of haar patiënten altijd dat de gemiddelde patiënt niet bestaat, maar de behandelingen die er worden geboden zijn hooguit gemiddeld. Persoonlijke smaak mag er niet toe doen, maar dat iedere richtlijn ook ruimte voor eigen interpretatie biedt vergeten we voor het gemak.
Waarom is het niet mogelijk om toe te geven dat sommige problemen in de gezondheidszorg onoplosbaar zijn? Dat een protocol een objectiviteit suggereert die niet hard gemaakt kan worden. Waarom mag een individuele arts in individuele gevallen geen eigen standpunt inbrengen? Er zijn toch meer dan genoeg manieren om het handelen van dokters kritisch te volgen? Ik heb geheel passief wel eens ingestemd met de zelfdoding van een patiënte, die was afgewezen voor euthanasie. Moet je mee oppassen als dokter, want voor je het weet slepen ze je voor de tuchtrechter. Maar mijn geweten is schoon, het probleem was hier domweg te complex voor een standaard benadering. Daar moeten we niet voor wegduiken middels een richtlijn, dat moeten we open en eerlijk delen met onze patiënten.
Lees de column (en reacties) op Joop.
Beste Anneke,
Heb jezelf in de schoenen gestaan van bijv.iemand die meer dan 40jaar vecht voor het Leven ondanks chronische depressie?Ik wel nl. en ik kan je vertellen,er komt een punt dat de rek eruit is.Onmogelijk om dit gevoel in woorden te vatten maar deze voormalige levensbeïndiger wordt woest,verdrietig en moedeloos van de arrogantie in de hele discussie over het wel of niet uitzichtloos en ondraaglijk lijden.En dan heb ik het nog niet eens over het disproportionele verschil wat er gemaakt wordt tussen fysiek en psychisch lijden.Heb je met je lijf vol kanker geknokt dan beb je n held en krijg je je pilletje,heb je je kapot gevochten tegen de ziekte in je hoofd dan neem je maar een flat of trein of…etcEn als bonus mag iedereen je uitmaken voor klootzak(zie uitspraak o.a Bram Bakker in ,,de kist”).Zolang Calvijn de scepter zwaait zullen vrees ik velen,levensbeïndigers,hun lovedones etc moeten dealen met stigmatisering, minachting en onmenselijke keuzes.Met vriendelijke groet,Alies
Op een of ander onverklaarbare reden zijn de twee vervolgreacties als sneeuw voor de zon verdwenen, dus hier poging nummer drie. Ik had liever een ander voorbeeld aangehaald dan Bram Bakkers uitspraak in het programma De Kist, omdat ik ontzettend geraakt ben door de verhalen van Gerrit en Paul. Twee prachtige mannen van wie ook ik veel gehouden heb. Ik koester onze mooie jeugdherinneringen. Ik heb genoten van de liefdevolle manier waarop Bram over de vriendschappen spreekt en heb hem in dit programma als een integer mens in verscheurdheid en onmacht gezien. Ik leef mee met Bram en de familie en naasten van Paul, Gerrit, Joost en Rogy. Er is echter iets wat mij als ervaringsdeskundige van zowel het ondraaglijke fysieke als het ondraaglijke psychische lijden in iedere cel diep raakt. Namelijk dat zowel in de buitenwereld, als in het ziekenhuis, als in het ggz-wezen iemand met een fysieke ziekte empathisch behandeld wordt, maar je zodra het om je bovenkamer gaat mensonterend behandeld wordt, alsof je een paria bent, minstens zwaar crimineel. Je mag van geluk spreken als je snijwonden met verdoving gehecht worden als je je suïcide overleefd hebt. Als je, god verhoede het, binnen de muren van het ggz belandt, dan word je volkomen aan je lot overgelaten en mag er niet gesproken worden over je suïcidepoging en zo kom je in een rol terecht dat andere patiënten naar jou toe komen om te praten over hun eigen suïcidale gedachten, want jij bent herkenbaar als lotgenoot door bijv. de verbandjes om je polsen. Met andere woorden op alle levels in de maatschappij: ontkenning en veroordeling. Natuurlijk zijn er nog veel verschillende nuances aan te brengen in dit verhaal en zijn er godzijdank ook therapeuten en psychiaters die wel met een open mind en open hart kunnen kijken, willen kijken naar iets wat volgens mij een grondrecht zou horen te zijn; zelfbeschikking over je eigen leven.
Als borderliner en als transvrouw, heb ik al 30 jaar chronische concrete zelfmoordplannen.
Achteraf ben ik blij dat ik hulp krijg van een christen extremist.
Anders was ik al 60 x aan de wormen en aan de kevers gevoerd!
Die christen haatte dat ik een jurk droeg. maar in tegenstelling tot mijn voormalig d66 psychiater, nodigde hij me met kerst uit. Bij hem thuis; voor het eerst van mijn leven ad ik ganzelever; at ik Kaviaar!
Hij zag mij als schepsel naar Gods beeld en niet als businessmodel; of een auto waar de waterpomp eruit moet voor een nieuwe!
miaauw miaauw namastiaauw,
Mijn hele leven is eenzame, suicidale depressieve oorlog tegen hele wereld. Ik kan ahw niet dood gaan, en nu ben ik overal toch verstoten als niet blanke hindoeschrijver.
een blanke man is hoger en meer waard dan mij ok, nu begrijp ik dit probleem beter.
het hele hindoeisme is een zielig, decadent zelfmoord geloof van inferieure zwarten uit india.
————– zie mijn betoog mbt verplichte euthanasie voor alle lagere, te korte, te kleingeschapen, zwakkere, genetisch inferieure, surikoelie mannen in nederland: ja the weak coolies must perish and die, zo is mijn leven: survival of fittest, en nu moet dus WOIII beginnen. Cyber bombing begint morgen. Dit leven is totalitaire oorlog van ons atma in apenlichaam.
—————–
Panteia, klanttevredenheidonderzoek psychiatrische patienten van GGZ Delfland /
Openbare reflectie, bij de vragenlijsten
Offeraar Dewanand
Offercode waction0071
Offerdatum dinsdag 9 december 2014
Aan: Panteia
Antwoordnr 10093
2700 VB Zoetermeer
en
GGZ Delfland
t.a.v. Bandhoe,
Lid Raad van bestuur GGZ Delfland/ Geneesheer directeur
Onderwerp: legaal toegestane reflectie en verzoek mbt vragenlijst psychiatrische patiënten GGZ Delfland (Delft eo).
Mijn Kenmerk: waction0071.doc / 20141209 / Panteia /klantonderzoek GGZ delfland psychiatrische patienten / legale openbare reflectie en verzoek/ 5048W
Delft, dinsdag 9 december 2014
http://www.dewanand.com/waction0071.htm
Als je jangdurig de wens hebt om je van kant te maken, zoek je eigelijk langdurig excuses om niet voor de trein te springen!
aqls je langdurig de wens hebt om je van kant te maken, doe je dat voor aandacht ende show!
Als je NU dood wilt, draai je nu het gas open, of spring je nu van het dak.
Dan ga je geen 30 jaar wachten!
Als nabestaande van een ‘voor-de-trein-gesprongen-schoonzus’ zou ik willen pleiten voor een zelfdoding kliniek zoals er abortus klinieken zijn. Dan word de aanvrager tenminste serieus genomen m.b.t. Zijn behoefte, er is een begeleidingstraject om je te ondersteunen bij je overwegingen (want men is echt niet de enige, getuige de statistieken) en dan ontstaat er hopelijk ruimte voor dialoog over dit onderwerp in de omgeving. En ook niet alle bezoeksters aan de abortuskliniek gaan over tot abortus. Ik had graag de mogelijkheid gehad om met mijn schoonzusje mee te gaan naar zo’n kliniek en de kans gekregen om afscheid te nemen. En heel misschien had ze dan zelfs ingezien dat dit niet de oplossing was waar ze naar op zoek was… En anders had haar zoon en de familie tenminste een proces kunnen doorgaan zoals bij een terminaal ziekbed hoort.
Euthanasie betekent goede dood. Is er ooit iemand verrezen die verteld heeft dat zijn zelfmoord met (professionele)hulp humaan en pijnloos was. Laat staan dat dit een goede dood is. Dood is dood. het stervensproces is een vernietigingsproces. Vernietiging associeer ik niet het het woord “goed”; wel met het Woord “kwaad”.
Ik heb erg veel moeite met woorden als euthanasie, zelfdoding, abortus. terwijl het gaat over vermoorden van mensen. Ook als die mens jezelf is en dit weloverwogen is
Net zoals op gebied van fysiek en seksueel geweld, moet de straf verdubbeld worden als dit weloverwogen en logisch beredeneerd is.
Hoe je het keert of went. Vermoorden is vermoorden.
Waarom heeft u er zoveel moeite mee dat een ander zijn eigen leven niet meer wil leven, omdat ú er anders tegenaan kijkt? Wie geeft u dat recht? Niemand kiest ervoor geboren te worden, mag men dan tenminste zelf beslissen wanneer het klaar is of moet men het maar uitzoeken en als ze de pech hebben 90 te worden al die jaren miserabel zijn? Doet u dat niets? Bedenk dat ‘hulp zoeken’ lang niet voor iedereen werkt. Maar u vindt dat deze mensen na mss wel 20jr therapie maar moeten lijden. Blijkbaar ook als het fysieke redenen zijn. Lijden tot je lijf t opgeeft en niet anders. Wat kortzichtig.
En Marco, mensen proberen vaak járen om te hopen dat het toch nog beter zal worden, soms voor zichzelf, geregeld voor anderen. En dan kan het inderdaad lang duren voor iemand de keus weloverwogen neemt. Heeft niets met aandacht en show te maken of met ‘als je NU dood wil moet je het NU doen’. De praktijk is veel complexer dan dat.