Een depressie kan zich op ieder moment in het leven van iedereen voordoen.
Het went nooit, dat mensen die je alleen maar kent als krachtig en succesvol, ook ineens uit het leven kunnen stappen. Na andere bekende schrijvers als Rogi Wieg en Joost Zwagerman kwam gisteravond het nieuws van het tragische overlijden van Wim Brands, dichter en presentator van radio- en televisieprogramma´s over boeken voor de VPRO.
Brands werd 57 jaar, en wat opviel, ook in de reacties op zijn overlijden, was het bericht dat hij nog niet heel lang bekend was met een depressie. Kan dat, vroegen mensen in mijn omgeving, dat je pas op latere leeftijd depressief wordt, en dat je dan ook al na betrekkelijk korte tijd zelfmoord pleegt?
Het antwoord is jammer genoeg bevestigend, twee keer. Een depressie kan zich op ieder moment in het leven van iedereen voordoen. Net zoals niemand immuun is voor kanker, is er geen garantie dat je nooit een depressie zult krijgen.
Met het ouder worden neemt het risico op een eerste depressie statistisch gezien wel af, maar het wordt nooit nul. En succes en kapitaal zijn ook geen garantie dat het je bespaard blijft. Ook over het beloop valt niets te voorspellen: er zijn mensen die decennia achtereen lijden aan een depressie, en nooit overwegen hun leven voortijdig te beëindigen, maar er zijn ook mensen die binnen een paar dagen een onomkeerbare beslissing nemen. Niet zelden hebben ze dan ook psychotische overtuigingen.
Het enige kleine lichtpuntje bij de suïcide van bekende mensen is de aandacht die depressie er door krijgt. Het biedt de kans om de kennis rond deze gruwelijke ziekte te vergroten, iets dat nog altijd dringend gewenst is. En door mensen aan te moedigen hun sombere gevoelens te delen met mensen in hun omgeving is er wellicht ook af en toe iemand te weerhouden van een onnodig sterven ‘door eigen hand’, zoals Joost Zwagerman zijn boek over dit onderwerp noemde.
Als je weet hoe ernstig depressies kunnen zijn, en ook hoe belangrijk het is dat we het er over hebben, doe het dan ook! En spreek mensen in je omgeving aan, waarvan je vermoedt dat ze in stilte lijden.
Helaas brengt de publiciteit rond de zelfmoord van een bekend iemand anderen er soms toe om hetzelfde te besluiten. Er is een zogenaamd besmettingsrisico, en daar moeten we ons allemaal van bewust zijn.
Weet je je geen raad, en is er sprake van een acute crisis? Bel 0900-0113 of ga naar 113online, waar 7×24 uur de telefoon wordt opgenomen. Zelfmoord moeten we proberen te voorkomen, met man en macht.
Lees de column (en reacties) op Joop.
Beste Bram,
Helaas heb ik zelf ook meerdere keren flinke depressies gehad. Vreselijk, je gunt heg je ergste vijand niet. Ik had een depressie met nihilistische wanen, dus ik was net zo ver als de hierboven genoemde bekenden. Ik heb ook met mijn fiets bovenaan de waalbrug gestaan. Het was vrij druk. Dus ik durfde niet, bang dat die bemoeials die langskwamen me tegen zouden houden. Ik had het helemaal bedacht. Of op het dak van een hoog gebouw, en dan springen. (Mijn man noemt dit nu wat gekscherend een Herman Broodje) Wat pogingen die gelukkig mislukt zijn ondernomen. Nu ben ik zo ontzettend blij dat het niet gelukt is. Ik snap ook echt niet waarom ik zo ver heen was.
Ik ben een Moeder van 2 schatten van kinderen, heb een leuke baan, lieve kerel, eigenlijk heb ik alles wat je je maar kunt wensen. Ik ben pas 34, nog een heel leven voor me, maar ik ben zo ontzettend bang dat het terugkomt. Soms hoor ik mensen opmerkingen maken zoals, nou dat doe je toch niet, wat asociaal. Daar gaan mijn haren rechtop van overeind staan. Alsof iemand hier vrijwillig voor kiest. Ik was ziek en de mensen hierboven genoemd ook. Daar kies je niet voor. Ik had een collega die vroeg me toen we bij de koffie automaat stonden. Zo Manon, wat moet je daar nu voor doen om lekker een jaartje thuis te kunnen blijven. Behoorlijk bot, en kortzichtig etc. Ik ben daar enorm van geschrokken en werd er eigenlijk op heel erg verdrietig van. Ik heb hem gezegd, ik wilde dood. Misschien ook een idee voor jou? Dan mag je denk ik best even thuis blijven. Toen ben ik weg gelopen.
Er is tijdens al die perioden van depressie, afgewisseld met hypomane episodes veel verkeerd gegaan qua hulpverlening. Je moet sterk in je schoenen staan wil je alles te boven komen en het juiste medicijn krijgen. Het was en is nog steeds heel zwaar. Soms voel je je zo alleen en onbegrepen. Het u’s voor de omgeving oom afschuwelijk. Ik voelde me zo schuldig. Ik heb echt de liefste kinderen die er bestaan namelijk. Ik word er nu weer emotioneel van als ik eraan dat het wel gelukt zou zijn.
Ik sport gelukkig erg veel, helaas tijdens die depressies wilde ik dat niet. Wel wandelen, ik geloof echt dat bewegen je kan redden. Maar goed, het is genoeg nu.
Ik zou er een boek over kunnen schrijven, lijkt me ook goed voor de verwerking. Maar ja, wie wil die vervelende gebeurtenissen van mij nou lezen.
Mvg,
Een opkrabbelende liefhebbende vrouw, moeder, dochter, vriendin, zus, juffrouw die een enorme zware tijd heeft gehad. Maar ik ben er nog.
Beste Bram,
Aangezien ik ook nogal perfectionistisch ben, stoor ik me aan de spelfouten in bovenstaande stukje. Wil je die even weghalen? Alvast bedankt.
O ja, ik ben bij Ciran geweest, heb je daar weleens van gehoord? Ze hebben best goede ideeen, maar dat was voor mij het extra duwtje de afgrond in. Ik was al moe en onzeker, en na 16 weken daar helemaal gesloopt. Ik moest namelijk therapie doen daar en meteen weer werken, daarnaast had ik gewoon mijn gezin te verzorgen, een huishouden etc. Ze zijn heel slecht in het nieuws geweest bin Zembla. Ik heb dat zelf nog niet gekeken, kost me teveel energie allemaal. Maar ik hoorde van een collega dat hef schrikbarend was en dat ze uiteraard veel geld achterover gedrukt hebben ik een foute manier. Ik moest mijn eigen risico van 885 euro ook gewoon betalen terwijl ik tijdens mijn terugval om hulp vroeg en er gezegd werd. Ja Manon, dat hoort bin het leven. Soms gaat het wat beter en soms wat minder. Lees onze boeken nog een keer door en ga sporten. Niet echt handig gezien de escalerende situatie, de volgende dag zat ik namelijk al bij de crisisdienst van de Ggz (overigens ook geen instelling waar je graag wil komen) ik vraag me af of psychiaters en verpleegkundigen etc überhaupt weleens mrt elkaar communiceren. Maar goed dat is weer een ander verhaal. Zoals je merkt, ik zit er nogal vol van. Ik moet het echt kwijt. Dat lukt best door hef van me af te schrijven en veel te vertellen over wat er allemaal gebeurd is. Maar ik schaam me eigenlijk ook nog steeds. Oom al weet ik dag ik er niks aan kan doen (ik heb gewoon de pech dat ik erfelijk belast ben, mijn broertje heeft trouwens nergens last van) hopelijk krijgt hij dat ook niet!
Ik stop nu weer, Ik verwacht niet perse een reactie, maar zou het wel leuk vinden.
Je hebt mijn mail adres, dus meneer Bakker, ik zou graag eens met u willen praten.
Mvg, Manon (de opkrabbelende liefhebbende moeder, vrouw, dochter, zus, vriendin, juffrouw etc.)
Laatste keer hoor, ik ben ook doodsbang dat mijn kinderen het krijgen. Mijn zoon is ook een gevoelig mannetje. Prikkel gevoelig zoals dat dan weer zo hip heet tegenwoordig.
Hoe kun je er zonder medicatie (ik heb enorm vervelende bijwerkingen gehad tijdens het gebruik) en nu ben ik weer heel ziek tijdens het afbouwen) vanaf komen?
Mvg,
Manon