Nog niet zo lang geleden zei iemand tegen me: ‘Volgens mij ben jij eigenlijk heel verlegen.’

Het klonk vriendelijk, maar toch schrok ik. Het kwam binnen als een oordeel, en niet positief. En ik had dat nog nooit gehoord, laat staan dat ik mezelf ooit de vraag had gesteld of ik verlegen ben.

Ik heb mijn hele leven een grote mond gehad, en was alles behalve verlegen. Met die grote mond boekte ik op een bepaalde manier bekeken zelfs succes. Ik geloofde in de manier waarop ik me door het leven bewoog, en mensen die kritisch waren over mijn stellige opinies konden een grote bek krijgen. Als ze hun bedenkingen hardop uit durfden te spreken tenminste…

In mijn zoektocht naar mezelf ontdekte ik de afgelopen jaren dat mijn manier van doen in feite een overlevingsstrategie vormde. ‘Hiding in full sight’ noemen de Engelsen dat. En wat gebeurt er dan in zo’n ontwikkeltraject? Je komt er achter dat je stiekem wel verlegen bent. En je gaat het ook steeds meer voelen. Dat valt me niet mee, ik vind sociale bijeenkomsten ineens heel ingewikkeld bijvoorbeeld, nu ik me er niet meer doorheen bluf. Ik voel me totaal ongemakkelijk in vreemd gezelschap en ben ook al een paar keer gevlucht op momenten dat de spanning te hoog opliep…

‘Wat doe ik hier?’ of ‘Waarom zouden deze mensen me erbij willen hebben?’ klinkt dan heel hard in mijn hoofd.

Afgelopen week mocht ik een verhaal houden bij het tienjarige bestaan van NAbij Arnhem (zie nabij.nu) In het gehoor zat burgemeester Ahmed Marcouch, een man die ik zeer bewonder. Dat verhaal houden ging best aardig (het is ook vaardigheid en techniek), maar wat voelde ik me tegelijkertijd verlegen en zenuwachtig. Na afloop schudde de burgemeester me de hand en bedankte me ook nog eens voor wat ik had verteld. Daar werd ik niet minder verlegen van, zoals je zult begrijpen.

En nu moet ik weer naar een feestje waar ik bijna niemand ken. Wat in het verleden moeiteloos leek te lukken, doordat ik veilig uitstond naar al mijn kwetsbare gevoelens, is nu een grote uitdaging. Het valt nog niet mee om verlegen te zijn…