We spelen allemaal verschillende rollen in ons leven, en dat kan ook niet anders. In ons werkzame leven worden er andere kwaliteiten van ons gevraagd dan als ouder, kind of levenspartner.
Dat is niet goed of slecht, het is de realiteit van alledag.
En hoezeer die rollen ook verschillen, er is altijd een mens die ze vervult, en die ergens in die rol is terug te vinden. Ook al train je dokters of therapeuten in professionele distantie, het blijven mensen die geraakt kunnen worden door wat ze in hun werk meemaken. En, geloof het of niet, er zijn mensen die geloven dat het beter is dat je je niet laat raken door het pijnlijke verhaal van je patiënt of cliënt. Of dat je kritiek van een leidinggevende moet kunnen hebben, omdat je ‘volwassen’ bent. Als het onverhoopt toch gebeurt, dat je geraakt wordt in je professionele rol, vinden we het beter dat je het niet laat merken. Dat is een soort ongeschreven wet, vooral bij veel directeuren, managers en leidinggevenden.
Het zijn ook deze mensen die bezwaar maken tegen al te persoonlijke verhalen op LinkedIn, omdat dit op een professioneel platform niet thuis zou horen…
Wat een gekkigheid. Waarom zouden we dat wat ons bindt, mens-zijn met alles wat daar bij hoort, in onze contacten met medemensen niet voorop stellen? Alles is immers altijd persoonlijk, ook al doen we af en toe alsof we volstrekt inwisselbaar zijn…
Laten we elkaar aanmoedigen om ook af en toe achter onze maskers te laten kijken, en het perfectioneren van professionele rollen niet het hoogste doel laten zijn. Hoe minder aandacht voor het persoonlijke, hoe groter de kans dat rollen je gaan beknellen of niet meer goed te vervullen zijn…
Het onpersoonlijke van het hedendaagse leven is een van de belangrijkste drijvende krachten achter arbeidsverzuim en onbegrepen lichamelijke klachten. Ik weet niet of er wetenschappelijk onderzoek naar is verricht, maar mijn indruk is dat er een verband bestaat tussen de mate waarin je jezelf kunt zijn in je werk en de kans op burn-out (ga ik eens vragen aan expert Carolien Hamming). Toen mijn rol als psychiater me teveel begon te beklemmen werd ik ziek, maar het verband zag ik in die tijd niet.
“We zijn allemaal gevoelige zielen, en laten we daar toch vooral niet moeilijk over proberen te doen.”
Als je rol een pantser is geworden komt je als mens iets tekort: daar gaat mijn boek ‘Gevoelige zielen’ over. Lees er hier meer over.
Als het jou als mens goed gaat is een rol net zoiets als een jas: af en toe trek je die even aan, omdat de omstandigheden dat vragen. Maar zodra het kan gaat-ie ook weer uit!
Reacties