Verdragen

Van mijn vader leerde ik een belangrijk spreekwoord: ‘Als je geschoren wordt, moet je stilzitten’

Waarom hij, niet echt een man van tegelwijsheden, hier zo op hamerde weet ik eigenlijk niet. Was het motto voor hem belangrijk, of wilde hij mij, zijn temperamentvolle zoon, waarschuwen?

Hoewel ik de betekenis van het gezegde wel al jong begreep lukte het me in het dagelijks leven zelden om de daad bij het woord te voegen. Als ik werd bekritiseerd, want over dat scheren gaat het, reageerde ik meestal direct, en heftig. Eigenlijk op alle kritiek, van iedereen…

Terwijl je ‘een schop van een ezel moet kunnen verdragen’ (ook een mooie, he?)

Ik krijg best wat over me heen, zo af en toe. En de commentaren zijn niet altijd even intelligent. En toch blijft iedere speldenprik, ook een onnozele, me raken. Ik weet dat ik het vaak uitlok, met mijn grote mond. En ook dat het verlangen naar bijval, medestanders en complimenten groter is dan de angst voor afwijzing (die de hele dag verstopt zit onder mijn doen en laten). Ook de schreeuwlelijk wil graag worden gezien tenslotte.

“Veel, snel en hard oordelen over een ander, vaak zonder veel kennis van die persoon, is een ziekte van deze tijd.”

Hoe ik me uit deze spagaat kan bevrijden weet ik nog altijd niet. Zwijgen als ik onrecht bespeur is geen optie, de kritiek over me heen laten komen is een realistischer doel.

Veel, snel en hard oordelen over een ander, vaak zonder veel kennis van die persoon, is een ziekte van deze tijd. En niet alleen op Twitter. Zwijgen bij onrecht of het innemen van een standpunt vermijden lossen dat wat mij betreft niet op.

Ik luister steeds beter naar mijn vader door te verdragen wat ‘men’ allemaal vindt. Het valt niet mee, maar het is een mooie oefening in geduld. De emoties die de kop opsteken als ik word bekritiseerd gaan bijna altijd vanzelf weer liggen. Als je het de tijd geeft, als je het kunt verdragen.

Verdraagzaamheid is een ouderwetse deugd, die misschien wat herwaardering verdient.

Dank voor de wijze les, lieve vader…